บทที่ 5 หมดสภาพ

บทที่ 5 หรือเขาจะหมดสภาพจริง ๆ

"จ๊วบ จ๊วบ จ๊วบ"

เสียงห่อปากดูดกลีบเนื้อของหลินเว่ยดังมาก เขาทั้งเลียทั้งกลืนกินน้ำสวาทของหยางเหมยอย่างหลงใหล ความใฝ่ฝันของเขาตั้งแต่ได้พบหยางเหมยก็คือทำเรื่องนี้ และเขาก็ไม่เคยคิดว่าจะได้โอกาสนี้กลับเข้ามาในชีวิต

หยางเหมยครางกระเส่า เธอก้มลงมองดูหลินเว่ยโดยไม่สนใจสามีของตัวเองอีกต่อไปแล้ว สองมือยกขึ้นมาขยำเต้านมของตัวเองพร้อมกับมองใบหน้าที่กำลังเกลือกกลั้วเนินเนื้อของตัวเองจนเปียกชื้น

"พี่เซ็กซี่ชะมัด ลิ้นของพี่ตอนที่แลบออกมาเลียหอยฉัน ทำให้ฉันยิ่งอารมณ์เตลิด ซี้ดดด อาส์...."

ตั้งแต่สามีไปออกรบก็เป็นเวลาปีกว่าที่หยางเหมยต้องอยู่เพียงลำพัง และเมื่อเขากลับมาก็ยังต้องนอนรักษาตัวอยู่นานทำให้หยางเหมยของขาด เพราะไม่มีใครช่วยปลดปล่อย เธอจึงได้แต่เพียงใช้นิ้วของตัวเองช่วยบรรเทา แน่นอนว่ามันไม่เพียงพอ

จนกระทั่งก่อนหน้านี้สามเดือน หลินเว่ยก็กลับมาจากสนามรบในสภาพที่ร่างกายสมบูรณ์หลังสงครามสงบ เขายังได้เลื่อนตำแหน่งมาเป็นร้อยเอกผู้บัญชาการกองร้อย แทนตำแหน่งของจางเฮ่อที่ถูกปลด และอีกไม่นานคงจะได้เลื่อนตำแหน่งที่สูงขึ้นไปอย่างแน่นอน

และเมื่อหยางเหมยได้พบกับหลินเว่ยอีกครั้ง และหลินเว่ยรู้ว่าจางเฮ่อกลายเป็นคนพิการ เขาก็ไม่รอช้าที่จะเข้ามาสานสัมพันธ์กับหยางเหมยทันใด แสดงความจริงใจและบอกกับหยางเหมยว่าเขายังรอเธอเสมอ แน่นอนว่าหลังจากนั้นเพียงหนึ่งเดือนหยางเหมยก็ตัดสินใจที่จะกลับมาหาหลินเว่ย และเธอก็บอกเขาว่าก่อนหน้านั้นเป็นเพราะครอบครัวบังคับ ทำให้เธอต้องแต่งกับจางเฮ่อ

หลินเว่ยหลงใหลหยางเหมยมากจึงทำให้เขาเชื่อทุกคำพูดของเธอโดยไม่มีสงสัยอะไรเลยสักอย่าง

ผู้ชายโง่ ๆ ที่พร้อมทำทุกอย่างเพื่อเธอแบบนี้ใครจะปล่อยไปได้

ลิ้นของหลินเว่ยช่างพลิ้วไหว ในตอนที่ขยับเลียอย่างเอร็ดอร่อยนั้นทำให้เธอถึงกับส่ายสะโพกไปมา นิ้วของเขาบีบบี้ติ่งไตสีแดงออกคล้ำของเธอไปมา จากนั้นก็ใช้นิ้วกลางแยงเข้าไปในร่องรัก

ท่าทางของหยางเหมยตอนนี้ทั้งยั่วยวนทั้งยั่วเย้า เธอส่ายร่อนสะโพกเร่งให้หลินเว่ยกระตุกนิ้วเร็วขึ้น หลินเว่ยยัดนิ้วเข้าไปเพิ่มถึงสี่นิ้วจากนั้นกระตุกแรง ๆ รัวกระหน่ำร่องรักของเธออย่างรวดเร็ว

"อ๊าส์....แบบนั้นแหละแบบนั้น ซี้ด อ้าส์..."

และในที่สุดหยางเหมยก็ปลดปล่อยน้ำออกมา ไหลนองเต็มหน้าขาและเปรอะเปื้อนใบหน้าของหลินเว่ย

เขายืนขึ้น จากนั้นก็จับจางเหมยนอนบนโซฟายาว เขากางขาของเธอออกจนสุด ยัดแท่งเนื้อที่มีขนาดมาตรฐานเข้าไปในร่องรักของหยางเหมย จากนั้นก็บดสะโพกกระแทกรัวเร็วพร้อมกับคาบนมของเธอเอาไว้ในปาก และพริบตาเดียวเขาก็ปลดปล่อยลาวาร้อนพุ่งฉีดเข้าไปในท้องของหยางเหมย

หยางเหมยยังต้องการอีก แต่ว่าหลินเว่ยที่เสร็จแล้วกลับเหนื่อยหอบและฟุบใบหน้าลงบนอกเธอเสียแล้ว ทั้ง ๆ ที่เธอกะว่าจะร่วมรักกับเขาสักหลาย ๆ ครั้ง แต่เขากลับไม่สามารถรับไหว ตัวเขานั้นเดิมก็เมามากอยู่แล้ว ที่ตามหยางเหมยเข้ามาในบ้านก็เพราะต้องการปลดปล่อย ในตอนนี้ทุกอย่างสำเร็จแล้วเขาจึงฟุบหลับไปทันใด

"พี่เว่ย พี่เว่ยตื่นสิ"

หยางเหมยถึงกับพ่นลมหายใจยาว หลินเว่ยไม่สามารถสู้ความแข็งแกร่งของจางเฮ่อได้จริง ๆ ตอนนี้เธอผลักเขาออกจากตัว เมื่อหลินเว่ยนอนหลับสนิทอยู่บนโซฟาไม่มีทีท่าว่าจะตื่น หยางเหมยหันมามองจางเฮ่อ พูดน้ำเสียงยั่วยวน เดินมาหาเขาทั้ง ๆ ที่เสื้อผ้าของเธอยังคงกองอยู่ที่ช่วงเอว

"พี่เฮ่อ พี่คิดถึงฉันหรือเปล่า เห็นแบบนี้แล้วมีอารมณ์ใช่ไหม ฉันน่ะ ทำให้พี่ได้นะ"

ปกติจางเฮ่อเป็นคนเซ็กส์จัด ตอนนี้หยางเหมยจึงคิดว่าเขาจะทนไม่ไหว เธอเดินไปหยุดที่ข้างเตียงเขาแล้วลูบที่กึ่งกลางร่างกาย ตรวจสอบแท่งเนื้อของจางเฮ่อ และหวังว่าจะได้เห็นมันแข็งตัวผงาดขึ้นมา

ทว่าสิ่งที่หยางเหมยสัมผัสได้กลับเป็นอาการอ่อนตัวเช่นเดิม

"ทำไมยังไม่แข็งอีกล่ะ พี่เห็นฉันกับพี่เว่ยเอากันขนาดนี้ยังทนได้เหรอ อ้อ หรือว่าต้องการให้ฉันดูดให้"

จางเฮ่อไม่พูดอะไรสักคำ เขาเพียงแต่จะรอดูว่านังแพศยาหยางเหมยกำลังคิดจะทำอะไร เธอดึงกางเกงของเขาลง จากนั้นก็จับลำอวบที่อ่อนปวกเปียกขึ้นมาลูบเบา ๆ

"ให้ตายเถอะ มันเหมือนตายไปแล้ว พี่เสื่อมสมรรถภาพทางเพศจริง ๆ สินะ"

หยางซินได้ยินพี่สาวพูดทุกคำ แน่นอนว่าเธอย่อมสงสัย เมื่อกี้นี้ที่เธอบ๊วบให้เขามันแข็งยังกะหินนี่นา ทำไมตอนนี้อ่อนแรงแล้วล่ะ หรือว่าแข็งแค่ชั่วคราวจากนั้นก็กลับไปหมดสมรรถภาพดังเดิม ไม่ได้แล้ว ต่อไปเธอต้องเพิ่มยาบำรุงให้เขา และยังต้องยั่วหนัก ๆ เพื่อช่วยรักษาให้หายเร็วขึ้น

หยางเหมยเลียริมฝีปากจ้องมองเอ็นนุ่มในมือของเธอ

"ฉันคิดถึงของใหญ่ของพี่จริง ๆ นะ ฉันชอบที่พี่เอาแรง ๆ ฉันชอบที่พี่ดูดนมฉัน ชอบที่พี่เลียหอยฉัน และชอบที่พี่ตบก้นฉันตอนที่พี่มีอารมณ์ ทั้ง ๆ ที่ฉันชอบพี่ขนาดนี้ ทำไมพี่ถึงได้พิการล่ะ ไม่ยุติธรรมสำหรับฉันเลยสักนิด ถ้าจะโทษว่าทำไมฉันคบกับพี่เว่ย ก็ต้องโทษพี่ที่เป็นต้นเหตุ"

จางเฮ่อยังคงมองหยางเหมยด้วยสายตาราบเรียบ ผู้หญิงคนนี้ไม่คู่ควรแม้แต่กับคำด่าของเขา เขาขยะแขยงเธอแบบนี้ ยังไม่รู้ตัวอีก กระทั่งน้องชายของเขายังไม่ตอบสนองเมื่อหยางเหมยครอบปากลงมา

หยางเหมยดูดที่ปลายหัวอ่อนของเขา แล้วเลียไปมา ดูดจนแก้มตอบแต่กลับไร้ปฏิกิริยา ดูเหมือนว่าขาที่ใคร ๆ ก็บอกว่าไร้ความรู้สึกของเขาจะขยับเล็กน้อย หยางเหมยหันขวับไปมอง แต่เมื่อเห็นมันแน่นิ่งก็คิดว่าตัวเองคิดมากไปเอง

เธอปล่อยแท่งเนื้อของเขาแล้ว จากนั้นก็ต่อว่าต่อขาน

"พี่เสื่อมสมรรถภาพแบบนี้ยังจะดื้อทำไม หย่าให้ฉันเถอะฉันขอร้อง พวกเราจะได้จบกันดี ๆ ฉันไม่อยากทำร้ายพี่สักนิด พี่เข้าใจหรือเปล่า แต่ว่าพี่อยู่ที่นี่ก็ยิ่งทำให้ฉันตกต่ำ ฉันอายรู้หรือเปล่าที่ใคร ๆ ก็หาว่าฉันมีสามีพิการ ฉันไม่กล้าสู้หน้าคนอื่นแล้ว"

ท่าทางดื้อรั้นนั้นแสดงออกทางแววตาอย่างชัดเจน เรื่องหย่าน่ะเขาหย่าแน่ แต่ว่าไม่ใช่ตอนนี้ เพราะเขาจะไม่ปล่อยให้ใครได้ประโยชน์เด็ดขาด

"ทำไมพี่ไม่พูดสักคำล่ะ ความผิดพี่แท้ ๆ พี่ทำให้สกุลหยางอับอาย พ่อแม่ของฉันต้องตอบคำถามชาวบ้านไม่เว้นวัน พวกเขาแทบไม่อยากออกไปไหนแล้วเพราะเรื่องของพี่ทำให้พวกเขากลายเป็นตัวตลก"

คงเป็นเพราะความเมา ทำให้หยางเหมยร้องไห้ออกมา เธอไม่ได้ร้องไห้สงสารเขา แต่เธออัดอั้นตันใจกับคำคนในสังคมที่กำลังพูดถึงสามีพิการคนนี้ของเธอ

หยางซินหัวเราะในลำคอเบา ๆ เธอเข้าใจพี่เขยคนนี้แล้วว่าทำไมถึงได้โกรธแค้นคนสกุลหยางกันนัก ไม่ว่าจะเป็นพี่สาว พ่อแม่ของเธอ หรือแม้กระทั่งตัวเธอในอดีต ก็รุมทำร้ายเขาทั้งนั้น

เมื่อจางเฮ่อไม่ตอบสนอง และไม่ยอมพูดกับเธอแม้แต่ประโยคเดียว หยางเหมยก็อารมณ์เสีย อยู่ ๆ เธอก็ตบหน้าเขาอย่างแรง จากนั้นก็ด่าอย่างไม่ไว้หน้าอีกต่อไป

"ไอ้เศษสวะเอ๊ย ฉันพูดดีกับแกแล้วทำไมแกไม่ยอมหย่า ต้องให้ฉันลงมือใช่หรือเปล่า คอยดูเถอะพรุ่งนี้ฉันจะให้หยางซินมันลากแกไปทิ้งข้างนอก ฉันจะดูว่าแกจะมีชีวิตอยู่ได้ยังไง ในเมื่อแกไม่มีญาติพี่น้องเป็นแค่เด็กกำพร้าคนหนึ่งเท่านั้น ถุ้ย! อวดเก่งกับฉันเหรอไอ้เลว!"

หยางเหมยทั้งด่าทั้งทุบตีจางเฮ่อ ในขณะนั้นเองหยางซินก็ทนไม่ไหว เธอที่หลบอยู่ใต้เตียงมานานถึงกำลังจะร้องห้ามพี่สาวให้หยุดทำร้าย ทว่าก่อนที่เธอจะเปิดเผยตัว คุณนายหยางที่ได้ยินเสียงดังเอะอะโวยวายก็เปิดประตูเข้ามาเสียก่อน

"ทำอะไรกัน"

หยางซินจึงได้แต่แอบซ่อนตัวต่อไป หากว่าแม่รู้ว่าเธอซ่อนอยู่ในห้องพี่เขยกลางดึก ไม่ต้องบอกว่าจะจัดการเธอยังไงต่อ

เมื่อแม่เห็นสภาพของหยางเหมย ที่แทบจะเปลือยทั้งตัว ยังเห็นหลินเว่ยที่เมาอยู่บนโซฟาในสภาพที่เปลือยท่อนล่างก็ถึงกับพูดไม่ออก ทว่าแทนที่จะดุด่าลูกสาวว่าก่อเรื่องน่าอับอาย กลับพูดเบา ๆ ว่า

"แกใส่เสื้อผ้าให้ดี แล้วออกไปได้แล้ว ดึกดื่นแบบนี้อย่าให้พ่อแกมาเห็น โชคดีที่เขาเหนื่อยมากวันนี้เลยหลับสนิท ไม่งั้นเขาไม่เอาแกไว้แน่ถึงเขาจะรักแกแค่ไหนก็ตาม"

หยางเหมยสีหน้าไม่พอใจ แต่เมื่อเห็นว่าแม่ท่าทางเหมือนจะโกรธจริง ๆ เธอก็ไม่กล้าพูดอะไร

"ฉันจะไปนอนแล้ว"

จากนั้นก็เดินโซเซออกไป แม่มองหน้าจางเฮ่อที่มองพวกเขาดวงตาไม่กะพริบสีหน้าราบเรียบ จากนั้นแม่ก็ยกมุมปากขึ้น

"ถึงขนาดนี้แล้วไม่ยอมหย่า พรุ่งนี้ฉันจะทำตามที่ลูกสาวบอก ให้หยางซินพานายไปทิ้งซะ คอยดูเถอะว่านายจะทนหนาวอยู่ข้างนอกได้นานแค่ไหน สภาพอย่างนายตอนนี้ไม่มีใครอยากนับญาติด้วยซ้ำ ฉันให้โอกาสนายอีกวัน ตัดสินใจให้ดีตัวซวยอย่างนายไม่สมควรอยู่เป็นเสนียดของบ้านนี้อีกต่อไป"

จางเฮ่อกัดปากจนฟันแน่นระงับอารมณ์โกรธอย่างเต็มที่ กำมือจนข้อขาว เขาเกลียดคนสกุลหยางที่สุด ไม่ว่าใครหน้าไหนก็เห็นแก่ตัวทั้งนั้น ไม่ว่าใครในสกุลหยาง เขาจดบัญชีแค้นเอาไว้เรียงตัวแล้ว!