ทำความคุ้นเคยกับชีวิตใหม่

นอกจากหมอนเก่าขาด ๆ ที่ใช้มาตั้งแต่พ่อแม่แต่งงานกันยังมีผ้าห่มเก่าที่มีสำลีด้านในแล้วอีกสามผืน มีผืนหนึ่งที่ดีขึ้นหน่อยซื้อเมื่อสองปีที่แล้ว กับนอนพื้นเย็น ๆ แต่เลือกอะไรไม่ได้

พอคิดมาถึงตรงนี้ทำให้หลิวตานนึกถึงบ้านลุงใหญ่ก่อนเบะปาก สมาชิกเท่ากันแต่สิ่งของ ห้อง หรือการปฏิบัติต่างกันมาก ฝาแฝดหลานคนโตของบ้านมีห้องนอนส่วนตัวของตัวเอง ยังไม่รวมกับห้องพ่อแม่ที่อาศัยกับน้องชายคนเล็กอีกคน จะว่าไปแล้วห้องของหลิวอี้ผิงยังใหญ่กว่าห้องของบ้านรองอีก

บ้านใหญ่ได้ทุกอย่างที่ต้องการ ลูกทั้งสามได้เรียนหนังสือทั้งที่พ่อแม่ไม่ได้ทำงานมีเงินเดือน ส่วนบ้านรองที่มีคนหาเงินเข้าบ้านอย่างหนักกลับไม่ได้อะไรเลย

“ถ้ายังอยู่ที่นี่ สักวันฉันคงต้องตายอีกรอบแน่ ๆ”

ที่เธอคิดแบบนั้นเพราะขนาดหลิวตานเจ้าของร่างยังตายไปแล้วเลย ยุค 80 เป็นยุคที่ได้รับการปฏิวัติแล้ว ไม่เหมือนช่วงสิบปีที่ผ่านมาต้องอดมื้อกินมื้อหรือบางครั้งสองวันค่อยได้กินข้าวที่เป็นแป้งแข็ง ๆ เพื่อรัดเข็มขัดอาหารให้ได้มากที่สุด ผู้คนล้มตายจำนวนมาก แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็รู้สึกยากจะยอมรับได้เพราะครอบครัวนี้ยากจนมากและยังถูกคนบ้านใหญ่กดขี่ข่มเหงเอาไว้ไม่ต่างจากสิบปีก่อนด้วยซ้ำไป

หลิวตานถอนหายใจก่อนหันมาตรวจสอบระบบฟาร์ม “ตอนนี้ยังไม่มีภารกิจอีกเหรอ หรือระบบผิดพลาดกำลังซ่อมอยู่”

“ช่างเถอะ ฉันไม่สนใจหรอก”

อาจจะเป็นเพราะเธอมาจากอนาคตที่มีเรื่องไอไอประดิษฐ์พวกนี้ มันถึงไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่ให้ตื่นเต้นหรือตกใจ อีกทั้งเทคโนโลยีพวกนี้มันพัฒนาไปไกลกว่าที่คิด บางทีสิ่งที่ทำให้เธอมายังที่นี่อาจเป็นเทคโนโลยีก็ได้ใครจะไปรู้

ก็อย่างว่าแหละ ดาวรกร้างที่อยู่สงบมานับสิบปีจู่ ๆ ถูกพวกเซิร์กเข้ามาโจมตีเธอก็คิดบ้าง แต่ไม่รู้ว่าเรื่องราวหลังจากนั้นจะเป็นยังไงบ้าง คิดว่าการตายจะหลุดพ้นแต่กลับต้องมาเริ่มต้นใหม่เสียนี่ช่างน่าเหนื่อยใจจริง ๆ

“เฮ้อ”

เสียงเปิดประตูทำให้คนในห้องที่กำลังครุ่นคิดกับตัวเองหันไปมอง ก่อนจะมีเสียงเล็ก ๆ เอ่ยขึ้น “พี่ใหญ่ พี่ตื่นแล้ว”

หลิวอิ๋งอี เด็กผู้หญิงอายุเพียงห้าขวบต้องไปทำงานบ้านแทนพี่สาวที่ป่วยในห้อง หล่อนเข้ามาพร้อมพี่ชายผู้มีสติไม่สมประกอบ

“พี่ใหญ่”

หลิวตานมองทั้งสองคนเงียบ ๆ เวลานี้ปกติเธอต้องออกไปทำงานบ้านเหมือนเคย แต่ย่าคงเห็นว่าหลานสาวไม่สบายจริง ๆ จึงใช้หลานสาวอีกคน

“พี่ใหญ่รอก่อนเสี่ยวอีจะไปหยิบแผ่นแป้งให้” หลิวอิ๋งอีดันพี่ชายเข้ามาในห้องก่อนปิดประตูและเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

หลิวตานเรียกน้องชายพลางตบพื้นข้าง ๆ “อาสวี่ เข้ามานั่งกับพี่สาวเร็วเข้า”

“ครับ” เจ้าตัวพยักหน้างึกงักแล้วเดินเข้ามานั่งและมองหน้าพี่สาวนิ่งๆ

ซึ่งการกระทำนี้ทำให้หลิวตานมีโอกาสได้มองน้องชายของร่างนี้อย่างใกล้ชิด หลิวเหอสวี่สติไม่สมประกอบก็จริงแต่ไม่ใช่ว่าไม่รู้เรื่องเลย ยิ่งถูกเลี้ยงในบ้านของเธอที่เต็มไปด้วยความรักอีกฝ่ายจึงค่อนข้างรู้ความ

“ข้างนอกห้อง นอกจากเสี่ยวอีแล้วยังมีใครอยู่อีกไหม” หลิวตานหลอกถาม เธออยากออกไปดูข้างนอกว่าพอมีอะไรให้ทำกินบ้างหรือไม่ แต่ยังไม่พร้อมไปเจอกับใครให้ทะเลาะกัน ยิ่งตอนที่ยังมึนงงแบบนี้

“ย่าไม่มี ไม่มี กับพวกนั้นออกไปแล้ว”

‘ไม่มีย่า ย่าออกไปกับพวกนั้นแล้ว’ หลิวตานแปลความหมายของน้องชายได้อย่างรวดเร็วพร้อมกล่าวชมน้องชายด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน เด็กอย่างเหอสวี่ต้องใช้ความใจเย็นและอ่อนโยนคุยด้วย มิฉะนั้นเขาจะอยู่ในโลกส่วนตัวทันที ดูได้จากความทรงจำของร่างเดิมที่ทิ้งเอาไว้ ต่อไปนี้เธอต้องยอมรับชีวิตใหม่และครอบครัวใหม่นี้และต้องทำให้พวกไม่อดอยากอีกต่อไป

“อ้อ เด็กดี”

ทั้งสองนั่งเงียบต่างอยู่ในภวังค์ของตัวเอง ก่อนประตูด้านนอกเปิดเข้ามาอีกครั้ง เป็นหลิวอิ๋งอีที่มาพร้อมแผ่นแป้งกับน้ำต้มสุกที่รีบไปต้มเมื่อครู่ หากมีคนอยู่บ้านการต้มน้ำแบบนี้เป็นการสิ้นเปลืองอย่างยิ่ง