Ep.2 คลุมถุงชน(2)

“ถ้าหมาผมเป็นอะไรไป มีเรื่องแน่” เขาชี้หน้าเธอแล้วก็ขับรถจากไป แล้วสองวันต่อมา เขาก็ส่งข้อความมาบอกว่าสุนัขของเขาตายแล้ว นังแม่มดใจร้าย!

เมื่อมองดูรูปถ่ายที่บิดายื่นมาให้ ใจหนึ่งก็นึกอยากจะแต่งงงานเพื่อเอาชนะลินินขึ้นมา แต่เมื่อผู้ชายคนนั้นคาดโทษเธอแบบนั้น เมลดาก็รู้สึกหวาดหวั่นขึ้นมาเล็กน้อย อดไม่ได้ที่จะถามว่า ทำไมพ่อของเธอถึงต้องการให้เธอแต่งงานกับผู้ชายในรูปถ่ายคนนี้

“บอกหนูได้มั้ยคะ ว่าทำไมพ่อถึงอยากให้หนูแต่งงานกับผู้ชายคนนี้”

“เขาแพ้พนันพ่อ”

“แพ้พนัน!”

“ใช่”

“พนันว่ายังไงคะ”

“ตอนเล่นไพ่ เขาเป็นหนี้พ่อสามล้าน”

“สามล้าน! ทำไมเยอะขนาดนั้นคะ แล้วเขาไม่มีจ่ายเหรอ”

“ไม่มี บ้านของเขาฐานะไม่ดีนัก แต่ก็ขยันทำมาหากิน เขาทำการเกษตร ตั้งแต่รุ่นแม่ของจนมาถึงเขา และแม่ของเฮนริคติดหนี้พ่อสามล้าน เมื่อวานถึงวันกำหนดใช้หนี้แต่พวกเขาไม่มี พ่อเลยเล่นไพ่กับเขา”

“แล้วยังไงต่อคะ” เมื่อบิดาไม่พูดต่อทำให้เมลดาต้องเร่งให้ท่านเล่าต่อเพราะเธออยากจะรู้เหตุผลว่าทำไมเธอจะต้องแต่งงานกับเขาด้วย

“เราสองคนพนันกันว่า ถ้าเขาชนะพ่อจะยกหนี้ให้ทั้งหมด แต่ถ้าเขาแพ้ เขาต้องแต่งงานกับลูกและไปเป็นชาวสวนให้พ่อสามปี”

“คุณพ่อ! แล้วทำไมคุณพ่อจะต้องให้หนูแต่งงานกับผู้ชายที่ไม่ได้รักหนูและหนูก็ไม่ได้รักเขาด้วยล่ะ”

“พ่ออยากให้เขาไปทำการเกษตรบนที่ดินรกร้างว่างเปล่าของเราที่มีมากกว่าร้อยไล่ ให้กลายเป็นสวนผลไม้ พืชผักสวนครัว คล้ายกับที่แม่ของเขาทำโดยมีเขาเป็นหัวเรือใหญ่”

“เหตุผลของพ่อช่างพิสดานเหลือเกิน แล้วเขาก็แพ้ใช่ไหมคะ ในเมื่อคุณพ่อเป็นถึงเซียนไพ่”

“ใช่” คนเป็นพ่อตอบยิ้มๆ แสนจะภูมิใจ และเขาก็รอวันนี้มานาน เขาคิดว่าพอแต่งๆกันอยู่ด้วยกันไปนาน เฮนริคต้องหลงรักลูกสาวของเขาแน่ สำหรับเมลดาก็คิดว่าลูกสาวของเขาคงไม่ปฏิเสธเช่นกัน

“หนูจะแต่งงานกับเขาก็ได้ค่ะ เพื่อให้พ่อได้มีสวนผลไม้และพืชผักสวนครัวเป็นของตนเอง และหนูต้องการให้ยัยลินินกระอักเลือดตาย!”

“เดือนหน้านะลูก พ่อขอให้พระท่านกำหนดฤกษ์แต่งให้แล้ว”

“ค่ะพ่อ”

หนึ่งเดือนผ่านไป

กว่าพิธีทางศาสนาจะผ่านพ้นไป จนถึงเวลาส่งตัวเข้าหอ มันช่างกินเวลานานนัก เฮนริคหันไปมองเจ้าสาวของเขาขณะที่เธอกำลังถอดชุดเจ้าสาวรุ่มร่ามออก

“นี่กะจะยั่วผมกลางวันแสกๆเลยรึ”

เมลาดาหันขวับมามองเจ้าบ่าวผู้เย็นชาของเธอนิ่งก่อนจะเบะปากกลอกตามองบนและพูดว่า

“ถ้ายั่วแล้วจะทำไม ยั่วเจ้าบ่าวของตนเองมันผิดตรงไหน” ถามพร้อมตวัดสายตาแพรวพราวส่งมาให้

“ไม่ผิดหรอก แค่ไม่ถูกใจผมแค่นั้นเอง”

“เหรอคะ แล้วทำยังไงถึงจะถูกใจ ต้องทำตัวเหมือนยัยลินินแฟนของคุณหรือเปล่า ถึงจะถูกใจ” ถามแบบเหยียดๆ เธอรู้ว่าตอนนี้เฮนริคเกลียดขี้หน้าเธอด้วยซ้ำไป ต่อให้เธอทำดีมากแค่ไหนเขาก็คงไม่ให้อภัยเธอ ก็เธอขับรถชนสุนัขของเขาตายนี่

“ไม่ว่าคุณจะทำอะไร ก็ไม่มีวันถูกใจผมหรอก ยัยแม่มดใจร้าย”

“ยังโกรธฉันเรื่องหมาน้อยนั่นอยู่ล่ะสิ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะขับรถชนหมาของคุณตายเลยนะ จะให้บอกกี่ครั้งว่ามันเป็นอุบัติเหตุ”

“ต่อให้เป็นอุบัติเหตุ คุณก็ต้องชดใช้”

“ชดใช้ยังไง เป็นนางบำเรอของคุณ เหมือนในละครน่ะเหรอ”

“หึๆ” เฮนริคหัวเราะในลำคอ

“คุณขำอะไร”

“ผมไม่มีทางหน้ามืดเอาคุณมาทำเมียจริงๆหรอก ที่แต่งงานด้วยเนี่ยก็เพราะผมแพ้พนันพ่อคุณ หากไม่เป็นหนี้ จ้างให้ผมก็ไม่แต่งกับคุณ”

“จริงอะ งั้นฉันขอแก้ผ้าตรงนี้เลยแล้วกัน เพราะยังไงคุณก็คงไม่สนใจมองฉันหรอกจริงมั้ย” เมลดายิ้มขำๆ ไม่รู้ทำไมถึงได้ขำ และรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้ไม่คิดแอ้มเธอแน่ๆ งั้นเธอจะทำทุกอย่างเหมือนที่เคยทำเมื่ออยู่ในห้องนอนของตนเองคนเดียวก็แล้วกัน

เฮนริคได้แต่กัดฟันกรอดๆ เมื่อเมลดาเปลื้องผ้ายั่วเขาทีละตัว ทีละตัวจนเหลือเพียงชุดชั้นในสองผืนเล็กๆลายลูกไม้ที่ปิดส่วนสงวนของเธอแทบจะไม่มิดเท่านั้น

ต้องยอมรับว่าหล่อนสวย