ตอนที่ 2

‘นี่แกได้ยินไหมที่คุณชัยเรียกยัยบัวเข้าไปเตือนเรื่องงานอะ”

‘อืม... สงสัยจะโดนไปหลายดอก เห็นออกมาหน้าระรื่น’

‘จริงอะแก ก็อย่างว่าล่ะนะ คุณชัยแกคงไม่คิดอะไรหรอก ก็รู้ๆ กันอยู่ พวกนมใหญ่มันสมองมักเล็ก ที่แกรับไว้ก็คงแค่เรื่องอย่างว่าเท่านั้นแหละ ได้เขี่ยนิดๆ แตะหน่อยๆ ก็มีความสุขประจำวันได้แล้ว’

‘อิอิ... จริงอย่างที่แกพูดทุกอย่าง นี่ได้ข่าวว่าพี่ยศไอทีก็หวังจะซบหน้าลงบนอกใหญ่ๆ ของยัยบัวด้วยนะแก เห็นว่าไม่เกินอาทิตย์คงได้มีเรื่องมาเม้าท์ แกว่าจะถ่ายรูปเสื้อในมายืนยัน ฮ่า ฮ่า ฮ่า...’

นั่นคือเรื่องซุบซิบของบรรดาเหล่าเพื่อนร่วมงานที่มักจะได้ยินเป็นประจำเกี่ยวกับเรื่องของเธอ ‘ผู้หญิงนมใหญ่ สมองมักเล็ก’ นั่นมันคือ ‘ปมด้อย’ ที่เธอต้องสะกดเก็บหรือมันเป็น ‘ต่อมอิจฉา’ ที่พวกนมเล็กมักจะคิดกัน แต่เธอพยายามที่จะไม่คิดอะไร ตั้งใจทำงานให้เห็นผลให้มากที่สุดจะดีกว่า เพื่อลบคำสบประมาทเหล่านั้น แต่ยิ่งพยายามเท่าไรก็ดูเหมือนจะไม่เป็นผล เพราะเมื่อ ‘นมดึงดูด’ ของเธอแผลงฤทธิ์อะไรก็ฉุดไม่อยู่

‘เอ้า! น้องบัว อยากกินอะไรสั่งได้เต็มที่ วันนี้พี่เลี้ยงเอง’

‘เอ่อ... แต่บัวอยากกลับบ้านแล้วน่ะค่ะ วันนี้ตระเวนดูโรงงานมาทั้งวัน บัวเมื่อย อยากกลับไปพักผ่อน’

‘โธ่! เมื่อยก็ไม่บอก น้องๆ เปิดห้องพิเศษให้พี่ด้วย ปะ! น้องบัว พี่จะพาไปพักนะจ๊ะ’

‘ไม่ดีกว่าค่ะคุณชัย บัวไม่รบกวนหรอกค่ะ บ้านบัวอยู่แค่นี้เอง บัวกลับเลยดีกว่า’

‘ได้ไงล่ะ ยังคุยเรื่องงานกันไม่จบเลยนะ พรุ่งนี้ก็ต้องเอาเข้าห้องประชุมแต่เช้าด้วย น้องบัวพักผ่อนให้คลายเมื่อยสักหน่อย เดี๋ยวเราก็คุยเรื่องงานกันต่อเลย’

เมื่อ ‘คุณชัย’ ผู้จัดการสุดหื่นพาเธอแวะร้านอาหารกึ่งผับระหว่างทางกลับบริษัท เธอจึงไม่ลังเลเลยที่จะกลับ แต่เพราะข้ออ้างในเรื่องงานที่ต้องปรึกษาหารือเพิ่มเติม ก็ทำให้เธอกลืนไม่เข้าคายไม่ออกต้องทำใจดีสู้เสือเดินตามเข้าไปในห้องคาราโอเกะที่ไม่ได้มิดชิดนัก ทำให้ยังพอเชื่อใจได้ว่ามันคงจะแค่เรื่องงานจริงๆ ทว่าแค่เบียร์เข้าปากไม่ถึงแก้ว เจ้านายก็ออกลวดลายจนเธอต้องเทเบียร์ที่เหลือทั้งขวดไปบนหัวล้านเตียนโล่งนั่น ก่อนจะสำทับด้วยขวดเปล่าอีกครั้งที่ฟาดไปเต็มแรง

โพละ!

‘โอ๊ย!! อีบ้า! ตีหัวกูทำไม กูไล่มึงออก อีบ้า! อีนมโต! อีบ้า!’

เสียงร้องลั่นพร้อมภาพไอ้บ้านั่นมีเลือดไหลอาบจากศีรษะลงมาจนถึงคาง ทำให้เธอวิ่งหนีออกมาอย่างไม่คิดชีวิต แต่เสียงตะโกนไล่หลังว่าไล่เธอออกจากงานยังดังก้องให้เธอหวาดผวาเล่น ถึงมันไม่ไล่ก็คงไม่มีใครบ้ากลับไปทำอีกหรอก

และนั่นไม่ใช่ครั้งสุดท้ายหรอกที่เธอเจอ เพราะเมื่อ ๓ วันก่อน เธอก็ไปสัมภาษณ์งานในตำแหน่งประชาสัมพันธ์ของห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง ความสวยคือใบเบิกทางให้เธอเข้าไปสัมภาษณ์งานได้โดยง่าย ทั้งที่ไม่ได้เกี่ยวกับสาขาที่เธอจบมาสักนิด แต่ใครจะรู้เล่าว่า เธอจะตกสัมภาษณ์งานที่คิดว่าต้องได้ชัวร์ ๑๐๐%

เมื่อสายตาของผู้บริหารไม่ได้มองจุดใดในร่างกายของเธอนอกเสียจาก ‘นม’ อีกแล้ว และเธอก็ตอบแทนสายตานั้นด้วยน้ำเปล่าแก้วใหญ่ที่ทางห้างฯ กรุณานำมารับรอง เมื่อเธอสาดมันไปบนใบหน้าของผู้บริหารที่ยังไม่ทันจะได้ร่วมงาน

แน่นอนเสียงด่าทอไล่หลังทำให้เธอต้องระเห็จออกจากห้างฯ แทบไม่ทัน และคงไม่กล้าเอาหน้าสวยๆ นี้ไปเดินโฉบเฉี่ยวที่ห้างนั่นให้เป็นเสนียดอีกแน่

แล้วงานอะไรเล่าจะเหมาะกับเธอเท่างานนี้ ‘พริตตี้’ สินค้า

แค่ศึกษาทำความเข้าใจพร้อมนำเสนอสินค้าให้ถูกต้อง และในวันนี้สินค้าราคาแพงเหมาะกับค่าตัวของเธอก็คือ รถยนต์ค่ายญี่ปุ่นรุ่นใหม่เอี่ยม ซึ่งเธอก็ท่องจำออฟชั่นต่างๆ ไว้จนขึ้นใจ เพื่ออธิบายให้ถูกต้องเมื่อลูกค้าสอบถาม แต่งตัวให้สวยพร้อมยืนยิ้มให้ความสุขทางสายตากับบรรดาผู้ชายมากหน้าหลายตา แต่นั่นต้องไม่ใช่

“โอ๊ย!! อีบ้านี่มันเตะผม... อูย...”

ลูกค้าคนหนึ่งลงไปนอนกุมเป้ากางเกงร้องโอดโอยอยู่กับพื้น ทำให้บรรดาลูกค้ารายอื่นและผู้บริหารของค่ายรถยนต์ต่างออกมามุงดู

แน่นอนเป้าหมายของนักข่าวคงไม่พ้นเป็นตัวเธอ เมื่อเสียงกดชัตเตอร์พร้อมแสงแฟลชวูบวาบรัวเร็วจนเธอตาพร่า

ไม่มีใครสนใจเธอนอกจากเพื่อนพริตตี้ด้วยกัน เพราะเจ้าหน้าที่ของบริษัทรถล้วนตามไปถามไถ่อาการบาดเจ็บของไอ้ผู้ชายบ้ากามคนนั้น ราวกับว่าเธอเป็นอาชญากรร้ายแรงไปซะแล้ว

“บัว! ทำไมแกทำแบบนี้ ฉันบอกแกแล้วใช่ไหม! ว่าอย่าก่อเรื่องอะ ตายๆ แล้วนี่ฉันจะทำยังไง”

เจนนี่ถลาเข้ามาหาก่อนจะตีโพยตีพายเมื่อเห็นสภาพของลูกค้า

“ก็มันมาช้อนกล้องมาถ่ายใต้กระโปรงฉัน ไม่เชื่อแกดูสิเจนนี่ ไอ้นี่มันบ้ากามอะ พี่คะดูสิมันถ่ายกางเกงในหนู” เธอหันไปบอกกับนักข่าวว่าเป็นฝ่ายถูกกระทำ

แต่คำอธิบายของเธอไม่มีค่า เมื่อผู้บริหารขอโทษขอโพยลูกค้าเพราะไม่อยากมีเรื่อง พร้อมให้เจนนี่พาเธอออกไปสงบสติอารมณ์ข้างนอก

ผลก็คือ งานอีก ๖ วันที่เหลือเธอไม่ต้องมาทำ เธอถูกให้ออกจากงานกลางคันทั้งที่เทศกาลแสดงรถยนต์ยังไม่จบด้วยซ้ำ ด้วยข้อหาที่ผู้หญิงนมใหญ่อย่างเธอต้องเจออย่างนั้นเหรอ ใครว่าผู้หญิงนมใหญ่โชคดี จนมีคนแห่ไปทำนมกันอย่างมากมาย แต่สำหรับเธอ

“อยากนมเล็กว่ะ”

บงกชทิ้งตัวลงนอนบนฟูกหนา ตามองหลอดไฟบนเพดานห้อง คิดไม่ตกว่างานอะไรจะเหมาะกับคนอย่างเธอ คนที่มีปมด้อย ‘นมโต-ก้นใหญ่’ เหลือเกิน ปมด้อยที่ผู้หญิงนับแสนคนในเมืองไทยอยากให้กลายเป็นปมเด่น แต่เธอล่ะ...

“อยากนมเล็ก! อยากก้นเล็ก!”