บทที่ 2 คนอกหัก

“ดาว เราขอโทษ” อีฟบอกเสียงสั่นด้วยความรู้สึกผิด

“ตั้งแต่เมื่อไหร่?” ฉันถามทั้งสองคน

“หลังสอบเทอมที่แล้ว” นวพลบอกความจริง ตามนิสัยที่เป็นคนจริง ถ้าถามตรงๆ เขาก็พร้อมจะตอบเสมอ

“ทำไม?”

“เราคบกับดาว ดาวไม่ยอมให้เรามีอะไรด้วย เราก็เลย...ก็เลย...” นวพลหยุดพูดหันไปมองหน้าอีฟ

“พลกับเราเลยนอนด้วยกันเฉยๆ ก็แค่เซ็กส์ เราไม่ได้ผูกมัดอะไรกัน ดาวไม่ต้องห่วงนะ” อีฟพยายามแก้ตัว

“ใช่ดาว เราไม่ได้รักอีฟเหมือนที่รักดาวเลยนะ เราก็มีความต้องการนะ ดาวให้เราไม่ได้ เราเลยเก็บกด อยากระบายกับใครสักคน” นวพลแก้ตัวด้วยเหตุผลที่ว่าฉันไม่ยอมให้มีอะไรด้วย

“ดาวผิดเหรอพล ผิดที่อยากเก็บความภูมิใจให้พลได้เชยชมในคืนแรกที่แต่งงาน ผิดที่รักนวลสงวนตัวเหรอพล?” ฉันถาม อยากร้องไห้ แต่จุกจนร้องไม่ออก

“ดาวไม่ผิดหรอก แต่สมัยนี้มันก้าวไปไกลแล้ว ไม่มีผู้ชายคนไหนคิดเรื่องครั้งแรกของผู้หญิงหรอก สมัยนี้แฟนกันเขาก็นอนด้วยกันทั้งนั้น สำหรับเราครั้งแรกในคืนแต่งงาน หรือเป็นคนแรกของแฟน เราไม่ได้ภูมิใจอะไรเลยนะ เราว่าดาวหัวโบราณเกินไป” นวพลเอาเหตุผลของตัวเองมาอ้างทำเอาฉันจุก

“แล้วทำไมต้องเป็นอีฟ ทำไมต้องเป็นเพื่อนเรา” ฉันถามมองไปที่อีฟ

“อีฟสวย เราถูกใจอีฟ” คำตอบตรงๆ เล่นเอาฉันเจ็บจี๊ดเข้ามาที่หัวใจ

“ถ้าชอบคนสวย แล้วมาคบกับเราทำไม”

“ดาวเรียนเก่ง เราคบกับดาวเพราะดาวช่วยเราเรื่องเรียนได้”

‘สรุปฉันผิดที่ไม่ยอมให้เอา’

‘สรุปผู้ชายไม่ได้ภูมิใจที่ได้เป็นคนแรกของเรา’

‘ฉันหัวโบราณเกินไป’

‘ฉันอ้วน ฉันไม่สวย เลยรั้งใจใครไว้ไม่ได้’

‘คบกันเพราะหวังผลประโยชน์!!’

ฉันไม่ตอบโต้หรือพูดอะไรออกไปอีก ยื่นกุญแจสำรองคือนวพล แล้วหันหลังเดินออกไป นวพลพยายามจะเดินตามมาแต่อีฟดึงไว้ก่อน

“เราว่าให้ดาวใจเย็นกว่านี้ก่อนค่อยคุย”

จากนั้นฉันก็ขับรถกลับคอนโดที่เช่าไว้ด้วยความรู้สึกที่ทั้งโกรธและเสียใจ โกรธตัวเอง โกรธเพื่อน โกรธแฟน เสียใจกับทุกเรื่องที่เกิดขึ้น

พอกลับถึงห้องฉันทิ้งตัวนอนบนเตียงแล้วน้ำตาก็ไหลออกมา ฉันเสียน้ำตาให้ความรักที่คิดว่าสวยงามมาตลอด คนอ้วนหน้าตาธรรมดาอย่างฉันมีคนเข้ามาจีบมันก็ต้องหวังผลประโยชน์อะไรสักอย่างอยู่แล้ว ฉันน่าจะเอะใจให้มากกว่านี้ สมัยนี้คนคบกันเพราะหน้าตา ฐานะ และผลประโยชน์ทั้งนั้น ความรักมันไม่มีอยู่จริง ฉันจะไม่เชื่อในความรักอีกต่อไป

ฉันนอนร้องไห้จนพอ อาบน้ำแต่งตัว ตัดสินใจไม่ขับรถไปแต่นั่งแท็กซี่ออกไปข้างนอกแทน เห็นในละครอกหักแล้วดื่มเหล้าจะทำให้ลืมไว ดังนั้นฉันอยากลืมความรักกับผู้ชายห่วยๆ ไวๆ ฉันต้องดื่มให้เมา

‘คืนนี้ฉันต้องลืมไอ้คนที่ชื่อนวพล’

ฉันโทรหากลุ่มเพื่อนสนิทที่ชอบดื่ม เป็นเพื่อนเก่าสมัยเรียนม.ปลายด้วยกัน เคยเรียนเอกเดียวกัน แต่พอซิ่วมาก็เรียนคนละเอกกับฉัน แต่เรายังคุยกันปกติ พวกนั้นงงๆ ที่ฉันโทรชวนไปร้านเหล้า แต่ก็พากันออกมาแต่โดยดี

“นึกไงถึงชวนมากินเหล้าว่ะแก” หยกถาม

“อยากเมา อยากลืมคน”

“แกเลิกกับไอ้หน้าจืดนั่นแล้วเหรอ” แหวน เพื่อนอีกคนถาม

“คงงั้น” ฉันตอบแล้วให้เพื่อนสั่งเครื่องดื่มมาให้

“เดี๋ยวพวกฉันจะช่วยให้แกลืมเอง” หยกชงเหล้าให้ฉันดื่ม ฉันไม่ได้ดื่มเป็นครั้งแรก เคยนั่งดื่มแบบตามงานปาร์ตี้กับเพื่อนๆ แต่ก็แค่ดื่มพอมึนๆ สักสองสามแก้วเท่านั้น แต่คืนนี้จุดหมายของฉันคืออยากเมา

เรานั่งดื่มกันตั้งแต่หัวค่ำจนถึงสี่ทุ่ม ทุกคนเริ่มเมาแล้ว สักพักหยกก็ลากผู้ชายหน้าตาคุ้นๆ มานั่งลงที่โต๊ะ

“มานั่งนี่แป๊บนึงแก” หยกพูดก่อนจะกดไหล่ผู้ชายคนนั้นลง

“นี่เพื่อนฉัน ชื่อดาว ดาวนี่เพื่อนฉันชื่อปัทม์” สิ้นเสียงหยกฉันขยี้ตามองคนตรงหน้าอีกครั้ง อ่อ ไอ้หน้าหล่อคาสโนวาข้างห้อง

“เออ รู้จัก เรียนด้วยกันหลายวิชาอยู่” ฉันพูดพลางตบไหล่ปัทม์แรงๆ

“เหมือนดาวดื่มด้วยเหรอ” ปัทม์ถาม

“มันอกหัก” แหวนช่วยตอบ

สักพักก็มีหญิงสาวหน้าตาดี คนเดียวกันกับที่เห็นเมื่อครั้งก่อนมาลากปัทม์กลับโต๊ะ

“ว่าจะให้ไอ้ปัทม์มานั่งประดับโต๊ะสักแป๊บ มาลากกลับไปล่ะ” แหวนบ่นๆ ฉันไม่สนใจ ดื่มเหล้าในแก้วต่อจนหมดแล้วให้หยกชงให้อีก

‘สันดานผู้ชายแม่งชอบคนสวยๆ หุ่นดีๆ ทั้งนั้น’

*********************

ผมนั่งมองสามสาวในโต๊ะที่พึ่งจากมาด้วยความอยากรู้อยากเห็น เหมือนดาวดูรักกับแฟนดี อยู่ดีๆ ทำไมอกหัก แต่ก็อย่างว่าหุ่นแบบนี้ผู้ชายที่ไหนเขาจะจริงจังด้วย ขนาดสวยๆ อย่างคนนั่งข้างผมตอนนี้ ผมยังเริ่มจะเบื่อแล้ว

“วันนี้นิ้งไปต่อที่ห้องปัทม์นะคะ”

“คงไม่สะดวกครับ” เพื่อนๆ ผมยิ้ม รู้เลยว่าผมจะทำอะไรต่อ

“ทำไมล่ะคะ?” นิ้งขึ้นเสียงใส่ผมเล็กน้อย คงไม่พอใจที่โดนปฏิเสธต่อหน้าเพื่อนๆ ผม

“ผมไม่สะดวกครับ” ผมบอก

“ปัทม์จะทิ้งนิ้งใช่ไหมคะ”

“....” ผมไม่ตอบยกแก้วขึ้นดื่ม

“ฉันน่าจะเชื่อเพื่อนว่านายมันไม่เคยจริงใจกับใคร” นิ้งพูดเสียงแข็ง

“คุณก็ไม่จริงใจกับผม ถ้าผมไม่รวย ไม่เป็นเดือน คุณก็คงไม่เข้าหา” ผมพูดไปตรงๆ

“เลว!!” นิ้งสาดเหล้าในมือใส่หน้าผมแล้วเดินออกไป

“มึงนี่จริงๆ เลย ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงจบดีกว่านี้” ไอ้เขตแซว เมื่อก่อนถ้าผมจะเลิกกับใครผมมักจะเปย์เธอด้วยเงินหรือสิ่งของที่เธออยากได้แล้วบอกเลิกตรงๆ ก็จบด้วยดีทุกครั้งไป แต่พักหลังผมมีเงินให้ใช้แค่จำกัด จะเปย์สาวๆ อีกคงไม่ไหว

ผมหันไปรอบๆ เห็นสามสาวกำลังเช็คบิล เหมือนดาวเดินเซๆ น่าจะเมาหนักกว่าหยกกับแหวน ผมเลยเดินเข้าไปถาม

“มีไรให้ช่วยป่ะ”

“ดาวมันเมามาก ว่าจะไปส่ง แต่มันไม่ยอมกลับ พูดจาไม่รู้เรื่อง” หยกบอก

“งั้นเราไปส่งเอง เหมือนดาวอยู่คอนโดเดียวกันกับเรา” ผมเสนอความช่วยเหลือ อย่างน้อยเหมือนดาวก็ช่วยผมเรื่องเลกเชอร์ตั้งหลายครั้ง

“เออ ขอบใจมากนะแก ฝากดูเพื่อนฉันด้วย” แหวนกับหยกส่งเหมือนดาวมาให้ผมประคองต่อ

‘หนักฉิบ!’

ผมพยุงเหมือนดาวไปที่โต๊ะบอกเพื่อนๆ ว่าจะกลับ

“ออกไปก่อน พรุ่งนี้ค่อยมาเก็บกับกู”

“เด็กใหม่มึงคราวนี้ดูหนาๆ นะ ฮ่าๆ” ไอ้ยูเพื่อนผมแซว

“เด็กใหม่พ่อง!!! เหมือนดาวไง มึงจำไม่ได้เหรอ เขาเมากูจะไปส่ง”

“เออ กูแซวไปงั้น กูรู้ไม่ใช่สเปคมึงหรอก” พวกมันหัวเราะกัน ผมกึ่งลากกึ่งพยุงร่างใหญ่ที่พูดอ้อแอ้ไม่หยุดกลับคอนโด

*********************