# 2 ตอนที่.1 พี่อุ้มนะ..

"นักเรียนทุกคนอย่าแตกแถวนะคะ"

คุณครูกำลังจัดระเบียบเมื่อรถบัสแล่นมาจอดยังมหาวิทยาลัยเอกชนแห่งหนึ่ง

อาการสดใสยามเก้าโมงเช้า วันนี้เป็นงานเปิดนิทรรศการ ของมหาวิทยาลัยจึงมีบัตรเชิญให้โรงเรียนระแวกใกล้เคียงเข้ามาศึกษาเพื่อที่ในอนาคตอาจจะสนใจเรียนต่อ

"นิวเยียร์เราปวดฉี่" สาวผมเปียปะบ่าสะกิดเพื่อนที่ยืนอยู่ด้านหน้า

"รอครูเช็กชื่อก่อนสิ"

"ไม่ไหวแล้วเยี่ยวจะเล็ด"

"ดะ เดี๋ยวเนย!"

ยังไม่ทันปรามเพื่อนจอมซนที่มีนิสัยดื้อรั้นวิ่งออกจากแถวไปโดยที่คุณครูไม่ทันสังเกตเพราะนักเรียนต่อคิวเช็กชื่อยาวเหยียด

นิวเยียร์ทำได้เพียงแจ้งคุณครูให้ หลังจากนั้นจำเป็นต้องแยกย้ายเดินออกไปเพื่อเยี่ยมชมนิทรรศการและต้องมีใบประทับตราเพื่อไปเที่ยวยังบูทที่คุณครูกำหนดสามอย่าง

"บูทการโรงแรม บูทภาษา บูทวิศวกรรม" นิวเยียร์อ่านใบงานที่ครูสั่ง "แล้วไปทางไหนเนี่ย"

เด็กหญิงเดินไปตามทางชะเง้อมองหาเพื่อนแต่กลับหายไม่พบเจอ ถ้าหากรออาจจะเสียเวลาและได้ลายเซ็นไม่ครบ

รองเท้านักเรียนสีดำเงาย่ำเดินอ้อมมาด้านหลังปรากฏว่าเจอตึกสูงใหญ่ที่แทบไม่มีผู้คนอยู่

"อย่าบอกนะว่า..หลงทาง!!"

โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง

กริ๊ดดดด

เสียงหมาเห่าดังกึกก้อง ตัวมันสูงใหญ่สภาพซีดผอมแต่เขี้ยวยาวแหลมน่าสยดสยอง

ตัวเล็กยืนขาแข็งทำได้เพียงกรีดร้อง เนื้อตัวสั่นเทาถือใบงานแทบจะไม่ไหว มันส่งเสียงขู่คำรามขณะเดียวกันเด็กหญิงก็เริ่มเขยิบถอยหลัง

ฮึก~ ฮึกกก

โฮ่ง!!!

'กริ๊ดดดด'

งั๊บ

หมาตัวใหญ่ท่าทางดุร้ายพุ่งกระโจนเข้าใส่ทันที สัญชาตญาณทำให้รีบหลับตาปี๋แต่เซล้มลงกองกับพื้นสนามหญ้าเปียกชื้น

"ไอ้หมาบ้า!"

จู่ๆ เสียงทุ้มใหญ่ก็ดังแทรกขึ้น ตัวเล็กค่อยๆ ลืมตาเห็นหมากำลังกัดผ้าที่พันหนารอบแขนล่ำ

ผู้ชายตัวสูงผิวขาวใบหน้าหล่อเหลาจ้องสัตว์ร้ายเขม็ง เขาสู้กับมันอย่างไม่กลัวเกรงจนสุนัขยอมแพ้วิ่งแจ้นกระเจิงไป

"เป็นอะไรมากไหม..ทำไมมาอยู่หลังตึกแบบนี้คนเดียว" คิ้วหนาย่นรีบตรงไปหาก่อนจะพยุงเด็กหญิงขึ้นแล้วพาเดินเข้ามานั่งในตึกใหญ่

"ขอบคุณนะคะพี่หนูชื่อนิวเยียร์เป็นนักเรียนมัธยมของโรงเรียนเอกชนสตาร์แวนต์"

"อ๋อ..วันนี้มหาวิทยาลัยเปิดนิทรรศการ"

"ใช่ค่ะ คือหนูเดินหลงทางเพราะมันกว้างมาก ว่าแต่พี่เจ็บตรงไหนหรือเปล่าคะ หนูเห็นมันกัดแขนพี่"

"ไม่เป็นไร ใช้เสื้อกันหนาวหนังแท้ห่อแขนมันกัดไม่ถึงเนื้อหรอก แต่อย่าไปไหนคนเดียวอีกนะยิ่งไม่คุ้นทาง"

ขณะที่ ชายหนุ่มในชุดมหาวิทยาลัย กำลังพูดคุยกับเด็กมัธยมวัยใส ภารโรงถือซากหมาตัวใหญ่เข้ามา

"มันตายแล้วครับต่อไปก็คงกัดใครไม่ได้แล้วนะ พอดีลุงได้ยินเสียงจึงรีบวิ่งมาเห็นไอ้หมาตัวนี้มันวิ่งสวนทางไป" ลุงเหงื่อโชกลากหมาใหญ่ที่มีเลือดไหลออกจากปาก "มันวิ่งไปโดนกับดักที่สวนข้างรั้วครับ เวรกรรมจริงๆ ที่จริงมันไม่ได้ดุร้ายหรอกแต่มันเป็นหมาจรจัดคลอดลูกออกมาก็ตายหมดน่าเวทนา"

พูดจบลุงก็เดินผ่านเพื่อนำซากของสัตว์ไปกำจัด สาวน้อยนิ่งเงียบสักพักน้ำตาก็ไหลพราก

ฮือออ ฮึก ฮื้อ

"เฮ้ยยย! น้องเป็นอะไร" ผู้ชายตรงหน้าตรงใจ หันขวับ รีบเดินไปใกล้ "ร้องไห้ทำไมเนี่ย"

"ฮึก เพราะหนูมันถึงต้องตาย ฮือ ถ้าหนูไม่เดินหลงทางมาเจอมันก็คงไม่ตกใจจนวิ่งหนีไป"

"นี่..มันไม่ใช่ความผิดของเธอนะและไม่ใช่ความผิดของใครด้วย"

น้ำตาอาบรดเต็มสองแก้มใส แต่เด็กไร้เดียงสายังคงร่ำไห้จับกระโปรงนักเรียนที่สวมใส่ขย้ำแน่นราวกับเจ็บปวดมาก

ชายหนุ่มจ้องมองไม่วางตา เขาตัดสินใจนั่งย่อตัวลงเอื้อมมือขึ้นวางทับทาบบนผมยาวสลวยที่ถักเปียอย่างเรียบร้อย

"หยุดร้องไห้ได้แล้วมันไม่ใช่ความผิดของน้องหมาจรจัดก็แบบนี้ชีวิตจะเป็นจะตายก็เกินคาดเดา" แม้จะพยายามปลอบแค่ไหนแต่เด็กหญิงก็ยังปล่อยโฮ

"ฮือออ แต่มันไม่ควรต้องตายวันนี้ไง ฮึก"

"จะบ้าเหรอใครจะกำหนดวันตายได้ ฮ่าๆ"

"หนูสงสารมัน ฮึก ชีวิตต้องอยู่ตัวคนเดียวมาตลอดแถมต้องมาตายแบบนี้เพราะหนูแท้ๆ"

สุดท้ายชายหนุ่มวัยมหาวิทยาลัยตัดสินยืนขึ้น เขาพูดเตือนสติ "น้องหายมานานแบบนี้เดี๋ยวทุกคนก็ตามหาหรอก เรารีบกลับเข้างานกันดีกว่าไม่กลัวครูลงโทษเหรอ หืม"

ฮือออ~ฮือออ

"ถ้ายังไม่หยุดร้องไห้พี่จะอุ้มนะ"

"ฮึบบบบ!!"

คำพูดนี้ของเขาได้ผลชะงักเสียงร้องสะอื้นหยุดพลันเม้มริมฝีปากเข้าหากันกะทันหันปรายตากลมใสจ้องมองผู้ชายตัวสูงที่ยืนเต็มส่วน

ใบหน้าหล่อเหลาโน้มลงมาใกล้เงื้อมือปาดเช็ดน้ำตาให้พร้อมเอ่ยเสียงเรียบ

.

.

"เป็นเด็กดีแบบนี้สิน่ารักมากเลย"

_______________

ไอ้ต้าวอบอุ่น 555555 ฝากคอมเม้นท์เป็นกำลังใจด้วยนะคะ ถ้าคนอ่านเยอะจะมาอัปทุกวันงับ