ตอนที่.6 ขัง ( กอด )

เวลาผ่านไปเป็นสัปดาห์

"น้ำหอมฉุยเลยนะพี่ปีใหม่แสบจมูก" นิวเยียร์ถือกระเป๋านักเรียนเดินลงบันไดเจอพี่สาวยืนหน้าประตูพอดิบพอดี

"ฉันโตเป็นสาวก็ต้องรู้จักเพิ่มเสน่ห์ให้ตัวเอง ไม่ใช่แค่เเป้งเด็ก นี่..กลิ่นตัวของเธอเหมือนเด็กประถมเลยรู้ไหม"

"ก็มันฉุนจมูกจะตายแค่ทาครีมก็หอมแล้ว"

เด็กหญิงคิ้วขมวดเดินไปขึ้นรถโรงเรียนประจำ เพียงไม่กี่นาทีรถเก๋งสุดหรูก็แล่นมาจอด

กระจกสีดำลดลงมาพร้อมตะโกนเรียกเพื่อน "ปีใหม่! เร็วๆ"

บนรถ

"นึกว่าจะไม่มาเรียนที่ไทยไหนบอกแม่ส่งไปอเมริกาไง" ทราย เพื่อนสนิทของปีใหม่ ลูกสาวข้าราชการยศสูง "สรุปมึงไม่ไป?"

"ก็มึงไม่ยอมไปด้วยกูกลัวเหงา"

"ชิ ขอเถอะอย่ามางงมาเหงา เวลาไปเมาอะไปพร้อมกู แต่ตอนกลับดันไปกับผู้อี.."

"ไม่หยาบคายนะคะมึงก็ใช่ย่อย ฮ่าๆ"

สองสาวเป็นเพื่อนสนิทกันและมีนิสัยคล้ายคลึงกัน ลิปสติกสีแดงยี่ห้อดังทาบทาบริมฝีปากหยักของทรายชวนน่ามอง

ปีใหม่ไม่แต่งหน้าจัดแต่ก็แน่นทั้งบรัชออนและอายไลเนอร์ดูโดดเด่น

"ไว้เจอกันนะ"

มาถึงหน้ามหาวิทยาลัยเอกชน ปีใหม่โบกมือลาเพื่อนเนื่องจากทรายเรียนอีกสถาบัน

"ใครมาส่งเหรอ"

"หืมมม.."

"พี่ถามว่าใครมาส่ง"

"ทำไมคะ? หรือพี่ไทม์หึง"

ชายสูงตัวใหญ่ยืนพิงหลังหนาปึกตรงทางขึ้นบันไดของคณะมนุษยศาสตร์ เขาใช้สายตาหรี่มองเธอที่เดินเข้ามา

"พี่จะมีสิทธิ์อะไรไปหึง..ตามจีบมาเป็นอาทิตย์ได้แค่สะกิดในช่องแชท" ความเจ้าชู้แพรวพราวแต่อีกฝ่ายกลับไม่หลงกล

"ถ้าพี่รอไม่ไหวไปจีบคนอื่นก็ได้นะ"

"จริงเหรอ"

"ค่ะ"

"สมมุติพี่ไปจีบคนอื่นขึ้นมาเราคงคิดถึงแย่ ทุกพักเที่ยงก็เจอกัน ตอนจะกลับพี่ก็เดินไปส่งขึ้นแท๊กซี่ ก่อนนอนก็บอกฝันดี ทำขนาดนี้ไม่มีใจบ้างก็ให้รู้ไป"

หัวใจของเธอเริ่มเต้นกระสับกระส่ายทุกอย่างที่เขาพูดมาเป็นความจริง ใบหน้าสวยมีลักยิ้มเขินเปล่งสีชมพูระเรื่อ

กริ๊งงง

เสียงกริ่งเเจ้งเตือนประชุม ทั้งสองคนแยกย้ายกันกลับคณะตัวเอง กระทั่งเวลาช่วงเย็น 17.00น.

แกร๊ก

ขณะที่ปีใหม่จะกลับบ้านเธอแวะมาเข้าห้องน้ำติดด้านหลังตึกเพราะเงียบเชียบไม่เสียงดัง

"เฮ้อออ เบื่อจังมาเรียนตั้งนานไม่มีเพื่อน" จะว่าความสวยก็เป็นเหตุก็ใช่ทเพราะส่วนมากจะมีแต่ผู้หญิงที่อิจฉากันเอง "เฮ้ยยย"

กึก

กึก

ทำธุระเสร็จปรากฏว่าประตูห้องน้ำถูกล็อคจากด้านนอก ปีใหม่พยายามดึงแต่เปิดออกไม่ได้ ที่สำคัญโทรศัพท์ดันแบตหมด

ต๊บ!ต๊บ!

'ช่วยด้วยค่ะ'

เสียงตะโกนดังลั่นแต่คล้ายจะไม่มีใครได้ยินพระอาทิตย์เริ่มใกล้จะตกดิน

"ขอโทษนะครับน้องปีใหม่ยังไม่ลงมาจากห้องเรียนอีกเหรอ" ปกติไทม์ที่เฝ้าตามจีบมักจะมารอเธอที่นี่เมื่อไม่เห็นจึงถามรุ่นพี่ "หรือวันนี้มีกิจกรรมอะไรพิเศษ?"

"เปล่านะวันนี้ไม่มีกิจกรรมอะไร อีกอย่างน้องปีหนึ่งก็ทยอยกลับกันเกือบจะหมดแล้ว"

"ไปไหนนะ.."

คิ้วหนาเริ่มผูกปมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแต่ก็ไม่สามารถติดต่อได้ เขาจึงตัดสินใจเดินวนหารอบตึกคณะ

ห้องน้ำ

ต๊บ!ต๊บ!

"ชะ ช่วยด้วย!!!"

เป็นเวลาครึ่งชั่วโมงที่ไม่มีใครเดินอ้อมมาจด้านหลัง มีเพียงเสียงฝ่ามือกระทบประตูเสียงดังลั่นต่อเนื่อง

ฟ้าสีครามเริ่มมืดครึ้มอุตุนิยมวิทยาแจ้งว่าวันนี้จะมีฝนตกเป็นบริเวณกว้าง

อุณหภูมิในอากาศเริ่มแปรปรวน

"เจอไหม?!" ด้านนอกที่เริ่มไร้ผู้คน ไทม์ตามเจมาช่วยค้นหาอีกแรง

"ไม่เจอวะทั้งตึกดาดฟ้าก็ไม่มี"

"หรือว่าจะกลับไปแล้ว..แต่ไม่น่าจะใช่ ผู้หญิงที่เล่นตัวมีจริตแบบนั้นคงจะต้องอยู่อ่อยฉันก่อน"

"มั่นหน้ามากไอ้สัด ฮ่าๆ"

ชายหนุ่มสองคนพูดคุยกันสักพักเสียงวิ่งของเพื่อนอีกคนก็ตรงดิ่งเข้ามา

"กูได้ยินเสียงร้องมาทางห้องน้ำหลังตึกเก่านู้นไม่รู้จะใช่ไหม..กลัวผีกูไม่กล้าเข้าไป!" เฮงพูดจบทุกคนก็เดินตามกันไป

'ช่วยด้วยยยยย'

น้ำเสียงใสเริ่มแหบแห้งปรากฏว่าเป็นปีใหม่ เจจะพุ่งเข้าไปแต่ถูกไทม์คว้าแขนรั้งเอาไว้

"เอ้า! น้องมันออกห้องน้ำไม่ได้" เมื่อมองไปยังประตูเจ้าปัญหาปรากฏว่ามีเหล็กคล้องไว้เพื่อปิดไม่ให้เปิดออก

"รอก่อน"

"รอเชี้ยไรมึงไม่อยากเป็นพระเอกขี่ม้าขาวเข้าไปช่วยหรือไง"

"กูบอกให้รอก่อนไง"

เพราะกำปั้นเหล็กทุบประตูพร้อมเสียงดังโวยวาย ตอนนี้ความเข้มแข็งเริ่มหดหาย

ห้านาทีต่อมา..ปีใหม่ทรุดนั่งลง เสียงสะอื้นลอยละล่องตามลมกำลังร้องไห้

'ฮือออ ฮึก ฮื้อ'

แกร๊ก

เหมือนแสงสวรรค์สาดส่อง ประตูเปิดออกกว้าง ดวงตาพร่ามัวด้วยน้ำใสมองเปรยขึ้นเห็นผู้ชายตัวสูงใหญ่ที่คุ้นเคย

"พี่ไทม์ ฮื้ออ ช่วยด้วย"

"ไม่ต้องกลัวนะพี่อยู่นี่แล้ว"

มือน้อยกอดคล้องคอเขาเอาไว้แน่นซบใบหน้าที่เปื้อนน้ำตาไหลลงไหล่ซ้าย สองกายประสานสัมพันธ์เนืองแน่น

ไทม์เดินโดยที่โอบอุ้มเธอออกมากระทั่ฃหยุดยืนหน้ากระจกใส

เพื่อนที่จดจ้องเหตุการณ์ทำท่าทางสงสัย

คิ้วหนาของไทม์เลิกขึ้นเชิงมีเลศนัย

ใช่! เขาเพียงรอให้ผู้หญิงอย่างเธอกลัวสุดขีดจนร้องไห้ ถึงยอมปรากฏตัวเพื่อจะกลายเป็นสิ่งที่เธอต้องการมากที่สุด..

"ไอ้สัด!"

"ไอ้เหี้ยแม่งโคตรเหี้ยม!"

เฮงสบถเบาตามมาด้วยเจส่ายหน้าพลางขบขำอย่างไม่ออกเสียง ทั้งสองคนได้รู้ซึ้งถึงความร้ายกาจของไทม์ทันที

เลวเกินลิมิตชีวิตสุดเฮง..เฮงซวย! 5555555555555