ตอนที่.4 นักศึกษาปี1 (พี่ชื่อไทม์)

วันเวลาหมุนเปลี่ยนไปรวดเร็วกระทั่งนิวเยียร์ขึ้นชั้น

มัธยมศึกษาปีที่ 6 พร้อมกับพี่สาวที่เข้า

มหาวิทยาลัยปี 1 คณะมนุษยศาสตร์

"คุณพ่อกับคุณแม่ไปงานที่ต่างประเทศอีกแล้วเหรอคะป้าจุ๋ม" ปีใหม่เลยถามกับแม่บ้าน

"ใช่ค่ะคุณหนูท่านแจ้งมาว่าอาจจะไปหลายวันหรือรายสัปดาห์เลย"

"อืมมม ขี้เกียจ"

"ขี้เกียจอะไรกันคะ"

"ก็ขี้เกียจดูนิวเยียร์น่ะสิ"

เนื่องจากเป็นพี่สาวคนโตจำใจต้องดูแลน้องปกติ แต่เพราะเป็นวัยรุ่นจึงชอบความอิสระมากกว่า

คูรู่เดียวน้องสาวที่เอ่ยถึงก็เดินลงมาพร้อมกับทรงผมถักเปียเช่นเคย

"ทำไมพี่ไปเรียนเช้าจัง" นิวเยียร์ถาม "นึกว่ามหาวิทยาลัยจะมีเรียนสายๆ ซะอีก"

"วันนี้ไม่ได้เรียนแค่ไปรายงานตัว"

"อ๋อออ แล้วพี่เลือกเรียนคณะอะไรเหรอคะ"

"มนุษยศาสตร์"

"ทำไมเรียนคณะนี้"

"เพื่อนเรียนก็เลยเรียนตาม"

ปีใหม่เป็นผู้หญิงที่มาดมั่นเธอไม่ได้มีเป้าหมายเพียงแค่ใช้ชีวิตสนุกไปวันๆ ต่างจาก น้องสาวที่มีจุดมุ่งหมายอยู่แล้ว

หมับ

"พี่เรียนมหาวิทยาลัยนี้เหรอคะ!!"

"แฮ่ก แค่กๆ จะตะโกนเสียงดังทำไมตกใจหมดเลย"

"ขอโทษด้วยค่ะ"

"จะบ้าหรือไง"

ข้าวต้มกุ้งยามเช้าแทบจะพุ่งพรวดออกมาเมื่อเสียงดังของนิวเยียร์ก้องไปทั่ว

"มีอะไรหรือเปล่า..ทำหน้าช็อกขนาดนั้น" พี่สาวยังสงสัยในพฤติกรรม

"เปล่าหรอกค่ะที่นี่หนูเคยไปทัศนศึกษามามหาวิทยาลัยกว้างมากด้วย กว้างจนหนูเดินหลงทาง"

"ต่อให้ไม่กว้างก็หลง หมอนหนังสือที่อยู่เฉยอย่างเธอไปวันๆ ไม่เห็นจะสนใจอะไร"

สายตาของปีใหม่เหลือบมองเห็นนาฬิกาเรือนใหญ่ที่แขวนติดผนัง เธอรีบลุกจากโต๊ะอาหารคว้าใบรายงานตัวแล้ววิ่งออกไป

"แย่แล้ว! โอ้ยยย"

เพราะดูซีรีย์จนดึกทำให้ตื่นสายจึงรีบเร่งเพื่อเดินทางไปมหาวิทยาลัยเพื่อรายงานตัวตามกำหนดการ

"ดีจังพี่ปีใหม่เรียนมหาวิทยาลัยเดียวกับพี่ไทม์ ถ้าเราไปหาพี่สาวก็อาจจะได้เจอเขา"

บ้าจริง! ไม่รู้ทำไมถึงคิดแบบนี้ เด็กวัยมัธยมควรสนใจการเรียน ทว่า..ความรู้สึกมันไม่แบ่งแยก ไม่ว่าอายุหรือช่วงวัยแต่สิ่งที่ทำได้ก็แค่อยู่ในกฎเกณฑ์ความถูกต้อง

มหาวิทยาลัยเอกชน

"ขอโทษนะคะพอดีรถติดมาก"

"น้องไม่รักษาเวลาแบบนี้!!! พี่ว่า..มะ มันผิดพลาดกันได้แหละ"

ทันทีที่สาวสวยอย่างปีใหม่ปรากฏตัวทุกคนหันมามองเป็นตาเดียว รุ่นพี่ที่กำลังตวาดจึงแผ่วน้ำเสียงอ่อนลง

ชุดนักศึกษาไซส์ xs รัดรูปแถมใบหน้ามีลักยิ้มเป็นเอกลักษณ์ ผมยาวของเธอดัดลอนเป็นสีทองเพื่อเพิ่มสีสันยิ่งเป็นที่สะดุดตาของทุกคน

จากนั้นก็นั่งเข้าแถวเพื่อพบปะกับรุ่นพี่ของคณะประธานรถ่ยบอกกล่าวถึงงานประกวดดาวเดือนและ ทุกคนต่างพุ่งเป้าให้ปีใหม่เป็นผู้ลงการแข่งขันครั้งนี้

"แต่ว่าฉันไม่มีความสามารถอะไรนะคะ" ปีใหม่รีบโต้แย้ง "แค่ทำไข่เจียวยังไหม้เลยค่ะ"

"ก็ไปเต้นหรือรำไหมฝึกน่าจะง่าย"

"ไม่เอาหรอกปวดหลัง"

"หรือจะร้องเพลงดี..เสียงพูดหวานแบบนี้ร้องเพลงต้องเพราะแน่"

"อย่าว่าแต่ร้องเพลงเลยแค่จับไมค์เยี่ยวก็จะเล็ด"

ถึงแม้จะเป็นคนกล้าแสดงออกแต่กลับไร้ความสามารถ มีเพียงความสวยงามบนเรือนร่าง และหน้าตาดีเท่านั้น

ผลสรุปก็คือปีใหม่ได้เป็นผู้ร่วมแข่งขันตามมติของคณะมนุษยศาสตร์ เธอคอตกเดินกลับบ้านเห็นน้องสาวนั่งกินขนมอยู่หน้าทีวี

"เฮ้อออ" เสียงถอนหายใจที่ทำให้คนริมข้างวางขนมลง "พี่เป็นอะไรไปมหาวิทยาลัยครั้งแรกไม่สนุกเหรอ"

"ไม่สนุกเลย ไปถึงก็ถูกบังคับให้ลงประกวดดาวคณะอะไรก็ไม่รู้ แถมต้องแสดงความสามารถแล้วให้ฉันมาคิด..ฉันมีความสามารถที่ไหน"

"นอกจากสวยพี่ก็ไม่มีอะไรเลย"

"เอ่อ ก็ใช่ไง!"

สองสาวนั่งครุ่นคิดสักพักนิวเยียร์ก็ผุดไอเดียซึ่งเธอมักจะทำเป็นประจำ

"พี่ลองแกะสลักเทียนไหมคะ แกะเป็นรูปอะไรก็ได้แค่แป๊บเดียวง่ายๆ แค่มีดกับเทียน"

"น่าสนใจแล้วฉันต้องทำไง?"

"เดี๋ยวหนูสอนเอง"

"ดีมากเป็นน้องสาวที่ไม่ทำให้ผิดหวัง เก่งที่สุดยัยหนอนหนังสือ"

อักกก!

เรียวแขนเล็กของพี่สาวรัดกอดน้องไว้แน่น แม้ทั้งคู่มักจะโต้เถียงแต่ก็ยังเป็นพี่น้องที่รักใคร่

เวลาผ่านไปหลายวัน

ปีใหม่เริ่มฝึกฝนการแกะสลักเทียนจากนิวเยียร์ เธอจึงเริ่มมาทดลองใต้ตึกคณะยามว่างซึ่งเป็นเทียนใหญ่คล้ายเทียนพรรษา และ อุปกรณ์ที่ใช้คือมีดโค้งงอ

อ๊าก!

มีดเเหลมเผลอกรีดปลายนิ้วชี้เพราะความไม่ชำนาญจึงเกิดอุบัติเหตุง่าย

เลือดสีแดงไหลหยดลงพื้นแต่ตอนนี้เป็นช่วงพลบค่ำนักศึกษาทยอยกันกลับบ้านแทบจะไม่เหลือใคร

หมึบ

ผ้าเช็ดหน้าสีฟ้ารวบกุมบาดแผล

ชายหนุ่มสูงรูปร่างดีหน้าตาหล่อกำลังผูกผ้าปิดกั้นบาดแผลให้

"ขะ ขอบคุณค่ะ"

"จะมืดแล้วยังไม่กลับบ้านอีก น้องคงเป็นนักศึกษาปีหนึ่งสินะ"

"ใช่ค่ะต้องลงประกวดดาวคณะจึงฝึกฝนทักษะพิเศษนิดหน่อย ว่าแต่ไม่เคยเห็นพี่มาก่อน"

"พอดีแวะมาหาเพื่อนไม่ได้เรียนอยู่คณะนี้หรอก พี่ชื่อไทม์นะยินดีที่ได้รู้จักครับ"

ความใส่ใจนี้..555555!! ไอ้ต้าวคนเจ้าชู้