บทที่ 10 ผู้บาดเจ็บ

บทที่ 10 ผู้บาดเจ็บ

“ข้าไม่หย่า” กงชิงวี่มองอันหลิงหยุนด้วยความเยื่อเย็น อันหลิงหยุนชัดเจนแล้ว คนพวกนี้ไม่ต้องการให้นางได้ดี

ช่างเถอะ ไม่หย่าก็ไม่หย่า

“พระชายาเสียน เจ้าก็อดทนอดกลั้นไปก่อน แต่ข้าจะช่วยเจ้าตัดสิน หากอ๋องเสียนกรั้นแกล้งเจ้า เจ้าก็มาหาข้า ข้าจะจัดการเขาเอง”

ฮ่องเต้ชิงหยู่กล่าวแล้วเอาหยกที่ติดอยู่ที่เอวขึ้นมา ยื่นให้อันหลิงหยุน “นี้เป็นของที่ข้าติดตัวมาตลอด เป็นหลักฐานตัวแทนของข้า เอาไปเถอะ หากอ๋องเสียนรังแกเจ้า เจ้าก็มาหาข้า”

อันหลิงหยุนรีบรับหยกไป คำนับ “หม่อมฉันขอบพระทัยฮ่องเต้”

“พอเถอะ วันนี้ก็เหนื่อยกันแล้ว ทุกคนก็มากินข้าวกันก่อน นานมากแล้วที่ไม่ได้มา”

“พะยะค่ะ”

ฮ่องเต้ชิงหยู่พูดจบก็พาฮองเฮาไป เหลือไว้ทั้งสี่คนจ้องหน้ากัน

ณ ขณะนั้น จุนฉูฉูมองหน้าอันหลิงหยุน ในใจมีแต่ความอิจฉา ฮ่องเต้มอบของติดตัวให้ มีเกียรติขนาดไหนกัน

ใบหน้าที่อ่อนโยนและเข้าใจ “พระชายาเสียนต้องเก็บรักษาไว้ให้ดีๆ นี้เป็นสมบัติของราชวงศ์ ไม่ควรให้มีเรื่องผิดพลาด”

อันหลิงหยุนไม่พูดอะไร คิดแค่ว่าจะรักษาอาการของฮ่องเต้ชิงหยู่ได้อย่างไร

“อย่าสนใจนาง เดียวความซวยจะมาติดตัว......”อ๋องตวนรู้สึกไม่เป็นสุข สีหน้าก็ดูแย่ ตลอดเวลาเขาก็ไม่เคยชอบอันหลิงหยุน รู้สึกเหมือนว่านางไร้ค่าไร้น้ำยา

“สามี อย่าพูดแบบนี้” จุนฉูฉูกระซิบตำหนิด้วยความอ่อนหวาน

อันหลิงหยุนดูพวกเขาช่างเข้ากันได้ดี ไม่ยอมหยุดหยอกล้อกัน จะยื้อนางไว้ทำไม

ไร้สาระ

ตอนแรกยังไม่รู้สึก ตอนนี้สัมผัสได้ถึงความปวดที่หัวเข่า พึ่งนึกได้ว่าตัวเองมีอาการบาดเจ็บ จึงไปหาที่เงียบสงบ เตรียมตรวจดูอาการ

“หัวเข่าของเจ้าเป็นแผล”

ใครจะไปรู้ว่าจุนฉูฉูเดินตามมาโดยนึกไม่ถึง

จุนฉูฉูช่างสวยสง่า ยืนอยู่ต้องหน้าอันหลิงหยุนดูเปล่งประกายจนต้องขมนางไว้

“ยังดีนะ ไม่ทำให้พระชายาตวนต้องเสียแรง” หญิงสาวผู้นี้ ในความทรงจำของร่างเดิมนี้ คงไม่จิตใจดีเท่าภายนอกที่แสดงออกมา

ไม่มียาแก้ช้ำในไว้ติดตัว ดูท่าคงต้องเตรียมพร้อมเอาไว้ “พระชายาเสียนดูเหมือนไม่มีความสุข”

จุนฉูฉูอยู่นิ่งๆ อันหลิงหยุนเงยหน้ามองจุนฉูฉู ไม่ได้เปิดปาก

อันหลิงหยุงเอาขากางเกงลง จัดแต่งกระโปรง

จุนฉูฉูกำลังจะจากไป บังเอิญเห็นกงชิงวี่เดินเข้ามา อยู่ดีๆก็ลื่นล้มลงไป

มุมมองก็ดูชัดเจน มองไกลๆเหมือนโดนนางขัดขา

แกล้งล้ม ช่างคิดได้

อันหลิงหยุนงงไปสักครู่ ยังไม่หายงง ใบหน้าก็มีความเจ็บปวดขึ้นมา

กงชิงวี่ตบหน้าทีหนึ่ง นางล้มลงจากที่นั่ง

เมื่อนางตั้งสติได้ก็เห็นกงชิงวี่เอามือสะพายไว้ด้านหลัง มองดูนางด้วยใบหน้าโหดเหี้ยม

นางไม่ได้ทำอะไร ตบนางทำไม

ไอ้ผู้ชายไร้ยางอาย ดวงตาเจ้าติดอยู่ด้านหลังศีรษะหรือไง!

อันหลิงหยุนไม่คิดว่ากงชิงวี่จะทำแบบนี้ ไม่ดูให้ชัดเจนก็ตบนาง โมโหจนทำหน้าดุจ้องหน้ากงชิงวี่

“อยู่ด้านนอกข้าเคยปล่อยเจ้าไปแล้ว ไม่คิดว่าพอเข้าวัง เจ้าจะอวดดีขนาดนี้” กงชิงวี่มองด้วยความเย็นชา ตกใจ

อันหลิงหยุนลุกขึ้นจากพื้น หันไปมองดูจุนฉูฉูที่กำลังลุกจากพื้น

จุนฉูฉูรู้สึกละอายใจ รีบอธิบาย “อ๋องเสียน อย่าโทษพระชายาเสียนเลย เป็นฉูฉูเองที่ผิด ไม่ระวังลื่นล้มเอง”

“นางไม่คู่ควร และไม่ใช่พระชายาของข้า”

อันหลิงหยุนดูสายตาที่ทั้งสองมองกัน ยังมีอะไรที่ยังไม่เข้าใจอีกเหรอ ยิ้มแล้วพูด “อ๋องเสียนต่อหน้าบุคคลภายนอก ก็ทุบตีเมียตัวเองที่แต่งงานมาอย่างถูกต้องตามประเพณี ตำแหน่งพระชายาเสียน ข้าไม่ต้องการ ใครอยากได้ ข้าจะยินยอมถอยออกจากตำแหน่ง พระชายาตวน เจ้าต้องการรึเปล่า?”

จุนฉูฉูทำหน้าไม่ถูก ไม่รู้จะตอบอย่างไร

“เจ้าพูดบ้าอะไร” กงชิงวี่จ้องตาดุไปที่อันหลิงหยุน หันหลังเดินจากไป

อันหลิงหยุนลูบๆหน้า เหล่ๆตา กงชิงวี่ ความแค้นในวันนี้ สักวันต้องเอาคืน

มองดูด้านหลังของกงชิงวี่ที่กำลังจากไป นางไม่เข้าใจ ด้วยความสามารถของเขา สามารถแต่งงานกับจุนฉูฉู แล้วทำไมไม่แต่ง?

นวดเบาๆบนแก้มที่โดนตบ อันหลิงหยุนกกำลังจะเดินจากไป แต่เท้านางหล่น กลิ้งตกลงไปเหมือนหมากินขี้

อันหลิงหยุนตะโกนออกมา เงยหน้าขึ้นก็เห็นจุนฉูฉูมองนางจากด้านบน “เป็นไงบ้าง พระชายาเสียนของข้า?”

คนหน้าตอแหลคนนี้แกล้งคนจนชินแล้ว สงสัยขาดการอบรมสั่งสอน!

อันหลิงกัดฟัน คลานลุกจากพื้น ถีบขาออกไปทีหนึ่ง จุนฉูฉูหลบไม่ทัน ล้มนั่งลงกับพื้น

ปัดไม้ปัดมือ อันหลิงหยุนเดินเข้าไปหาจุนฉูฉู อยากจัดการนางให้สาสม กำลังยกขาขึ้น ยังไม่ทันเตะ พอดี ได้เห็นฮองเฮาเดินมากับชิงหยูฮ่องเต้และกงชิงหยิน

ทั้งสองท่านเห็นจุนฉูฉูนั่งอยู่บนพื้น แล้วขาอันหลิงหยุนยังค้างอยู่ ต้องเข้าใจผิดแน่นอน

อ๋องทั้งสองท่านวิ่งตรงเข้ามา

อ๋องตวนรีบอุ้มจุนฉูฉู พยุงขึ้นมา ถามด้วยความทุกข์ใจ “เป็นไงบ้าง?”

“ไม่......ไม่เป็นไร”

กงชิงวี่หลบไปเพื่อหลีกเลี่ยงปัญหา ไม่เข้าไปถาม แต่ใบหน้าเต็มไปด้วยห่วงใย

คำพูดนี่พูดกับอ๋องตวนกงชิงหยิน แต่สายตามองไปทางกงชิงวี่ ในดวงตาเต็มไปด้วยน้ำตา อัดอั้นตันใจจนไม่รู้จะพูดยังไง

กงชิงวี่ใช้มือบีบคออันหลิงหยุน ใช้มือเรียวยาวบีบอย่างแรง “นิสัยเสียนี่ไม่ยอมแก้เลยนะ! หาที่ตายเหรอ!”

อันหลิงหยุนเลือดขึ้นหน้า กำมือทั้งสองข้าง เหลือกตาใส่

“ข้า......”

เสียงดังพ่ง กงชิงวี่ได้จับตัวอันหลิงหยุนโยนออกไป อันหลิงหยุนนอนกลิ้งอยู่บนพื้น จนกระดูกแตก

แขนข้างหนึ่งขยับไม่ได้เลย

คลานจากพื้นขึ้นมา อันหลิงหยุนเดินไปพิงข้างๆแล้วถอนหายใจ แล้วนางก็หยิบเข็มขึ้นมา แล้วใช้ฝังเข็มลงตรงแขน เพื่อให้แขนชา “กงชิงวี่ เพื่อผู้หญิงที่ใจคับแคบอย่างนี้ รังแกเมียของตัวเอง สักวันเจ้าต้องเสียใจ”

“ถ้าเจ้าตาย ข้าก็ไม่เสียใจ”

“............”

อนหลิงหยุนเจ็บจนเหงื่อเต็มหน้า นางรู้สึกว่าต้องหนีไปในเวลานี้

จุนฉูฉูยืนอยู่ด้านหลังมองมาด้วยความสะใจ อันหลิงหยุนเดินไปทางประตู “ท่านพ่อ! ท่านพ่อ.......”

แม่ทัพอันรู้สึกกังวลตั้งแต่แรก แต่ท่านเชื่อคำของอันหลิงหยุน รออยู่ข้างนอก

ตอนนี้ได้ยินเสียงอันหลิงหยุนตะโกนเรียก ทนรอไม่ไหวแล้ว ตรงเข้าไปในวังเฟิ่งหยี แล้วมองเห็นอันหลิงหยุนได้รับบาดเจ็บ รีบร้อนไปถึงข้างหน้าอันหลิงหยุน “หยุนหยุน”

“ท่านพ่อ พวกเขาจะฆ่าข้า”

เพราะความเจ็บปวดของอันหลิงหยุน หน้าซีดขาวจนน่าตกใจ เมื่อท่านแม่ทัพได้ยิน ก็เข้าไปต่อสู้ และไม่สนว่าเป็นใคร จับตัวใครได้ก็ต่อยคนนั้น

จุนฉูฉูได้มีผู้ชายสองคนปกป้องให้อยู่ด้านหลัง กงชิงหยินกับกงชิงวี่ได้ต่อสู้กับอันจือซาน

“อันจือซาน เจ้ากล้ากระทำ ต่อข้าได้ขนาดนี้ วันนี้ข้าจะช่วยฮ่องเต้สั่งสอนเจ้า!” อ๋องตวนพูดด้วยความโมโห

อันจือซานไม่รู้สึกกลัว “ข้าไม่กลัวเจ้าหรอก ถ้าเจ้าทำร้ายลูกสาวข้า วันนี้ข้าจะให้เลือดเจ้าสาดเต็มพื้น”

“งั้นข้าจะคอยดู เจ้าจะทำยังไงให้เลือดข้าสาดเต็มพื้น น้องสาม อย่าให้มันมีโอกาส”

กงชิงวี่ไม่ได้พูด แต่กำมือไว้แน่น สองคนมีพลังที่เข้มแข็ง แต่มันก็ค่อนข้างยากที่จะจัดการกับอันจือซาน

อันหลิงหยุนใช้โอกาสนี้ รีบรักษาร่างกายที่บาดเจ็บ

ณ ขณะนั้น แม่ทัพอันสมแล้วที่เป็นนักรบวีระบุรุษ หนึ่งต่อสองยังสามารถชนะได้ หนึ่งฝ่ามือฟากไปที่กงชิงวี่ อันหลิงหยุนตะโกนออกมา “ท่านพ่อ อย่าทำร้ายเขา!”

อันจือซานเลื่อนมือ ฟากมือลงไปที่กงชิงหยิน จนกงชิงหยินเลือดพุ่งออกปากล้มลงกับพื้น

เงยหน้าขึ้นก็มีเลือดพุ่งออกมาอีกครั้ง ณ ตอนนี้จุนฉูฉูตะโกนออกมา

“ท่านอ๋อง”

กงชิงหยินมือสั่นไปหมด ยื่นมือไปทางจุนฉูฉู จุนฉูฉูรีบร้อนเข้าไป กำมือกงชิงหยินไว้

“ท่านอ๋อง อย่าเป็นอะไร”

“ฮ่องเต้ ไปหาฮ่องเต้”

“ตามหมอหลวง ทหาร จับอันหลิงหยุนสองพ่อลูกนี้ไปขัง รอคำสั่งอีกที”

กงชงวี่พูด แม่ทัพอันคงไม่สนใจ “ข้าดูซิใครกล้า”

แน่นอนไม่มีใครกล้า

อันหลิงหยุนมองหน้ากงชิงวี่ รู้สึกว่าในตัวของเขามีความเยื่อเย็น แต่ไม่รู้ทำไม ณ ตอนนั้นอันหลิงหยุนไม่รู้สึกถึงความอาฆาตของเขา