บทนำ

นับตั้งแต่วินาทีที่รามเกียรติ์ทราบข่าวจากบิดา เรื่องที่เขากำลังจะมีแม่เลี้ยง ทำให้เด็กอายุเก้าขวบสับสนในหัวใจ เริ่มต่อต้านผู้หญิงที่เข้ามาในชีวิตของเขากับทศกัณฐ์ (บิดาของรามเกียรติ์) จนกระทั่งเขาโตเป็นผู้ใหญ่ เรียนจบคณะบริหารธุรกิจในสาขาที่บิดาเจาะจงเอาไว้

ในเมื่อผู้ให้กำเนิดเห็นภรรยาใหม่กับลูกสาวดีกว่าเขา จึงไม่มีเหตุผลอะไรที่รามเกียรติ์ต้องแคร์อีกต่อไx

“เรียนจบแต่ไม่ยอมเข้ามาทำงานที่บริษัท เที่ยวเตร่ไปวัน ๆ คงสนุกมากใช่ไหมราม” น้ำเสียงห้วน ๆ ของทศกัณฐ์ดังขึ้น พลางชี้หน้าต่อว่าลูกชายอย่างเหลืออด

“ก็สนุก ผมมีความสุขดี” รามเกียรติ์พูดออกมาหน้าตาเฉยไม่เดือดไม่ร้อน ประหนึ่งถ้อยคำของบิดาเป็นเพียงประโยคบอกเล่า ไม่จำเป็นต้องเก็บมาใส่ใจ

“ได้! แกต้องการท้าทายอำนาจฉันใช่ไหม หนูเมรีเรียนจบเมื่อไหร่ฉันจะยกตำแหน่งรองประธานให้กับเธอทันที ทุกวันนี้ฉันคงพึ่งพาแกไม่ได้ น้องเป็นผู้หญิงยังมีความรับผิดชอบมากกว่าแกเสียอีก”

“เทิดทูนกันเข้าไป ขอให้ลูกสาวคนโปรดของคุณพ่อดูดีในสายตาแบบนี้ตลอดไปนะครับ จุ๊บ!” รามเกียรติ์แสยะยิ้มร้าย ก่อนจะส่งจูบให้กับบิดาด้วยแววตาและท่าทียียวนกวนประสาท

“ไอ้ราม! ไอ้ลูกเวรเอ๊ย!” ทศกัณฐ์พยายามระงบอารมณ์โกรธที่มันแล่นอยู่ในใจ เขาอยากเดินออกไปกระชากคอเสื้อลูกชายแรง ๆ แล้วตบสั่งสอนสักสองสามที แต่สุดท้ายก็ทำได้แค่คิด

//////ฝากผลงานใหม่ด้วยนะค่ะ//////