มู่อวี้หลิง​ สตรีหัวใจนักรบ

ตอนที่​ 1

​

ข้ามู่อวี้หลิงบุตรสาวของท่านพ่อมู่หยาง มีพี่ชายฝาแฝดนามมู่อวี้หลาง ผู้งดงามเกนือใครๆข้าชื่นชอบเดินทางท่องเที่ยวไปทั่วทำให้ท่านพ่อมู่หยาง ปวดหัวยกใหญ่

แต่ข้าหาได้สนใจไม่ ข้านี้ตั้งแต่เด็กฝึกดาบฝึกยิงธนูฝึกการต่อสู้ทุกอย่าง ข้าเปรียบเสมือนลูกชายของท่านพ่อ ส่วนพี่ชายข้าเปรียบดังลูกสาวชอบค้าขาย ไม่ชอบการใช้กำลังข้านึกว่าพี่ชายข้านั้นต้องชมชอบบุรุษแน่เลย ทุกวันมักมีบรรดาชายหนุ่มรูปงามมา เฝ้ามองพี่ชายข้าทุกวันจนโรงเตี้ยมพี่ชายอัดแน่นไปด้วยบุรุษรูปงามไม่เว้นแม้แต่คนสกุลไป๋ อย่างไป๋อิงฮัวที่เฝ้ามาตามตื้อพี่ชายข้า เป็นข้าที่ทนไม่ไหวแทนคว้าไม้ไล่ตีคนแซ่ไป๋จนวิ่งกลับจวนไป๋แทบไม่ทันเลยทีเดียว

"ท่านพี่ ข้าว่านะท่านน่ะงดงามเกินไปแล้วออกเรือนเถอะเจ้าคนแซ่ไป๋จะได้ไม่มาวุ่นวายกับท่านอีก"

"เจ้ากล่าวเกินไปแล้วพี่จะออกเรือนกับใครเล่าเจ้าอย่าลืมว่าพี่เป็นชายจะออกเรือนกับใคร"

"อืม ก็องค์ชายฮันโซวอนไง ข้าเห็นมาเฝ้าท่านพี่แจช่วยท่านค้าขายทุกวันท่านไม่ใจอ่อนหน่อยหรือ"

"เจ้านี้นะ​ ไปเอาอาหารไปให้โต้ะที่หกไป"

"เจ้า ค่ะ ท่านพี่"

"ดีมาก"

อ๊ะ!!!

"นี้เจ้าเดินยังไงไม่ดูข้าห่ะ!!"

"ขออภัยคุณหนู ตัวข้านี้ไม่ได้ตั้งใจโปรดอภัยให้ข้าด้วยนะเจ้าค่ะ"

"ให้อภัย หึ ข้าไป๋อิงเย่วไม่ให้อภัยคนชั้นต่ำเยี่ยงสกุลมู่หรอก!"

ปัง!!!

ข้าตบโต้ะจนหักครึ่งอย่างเดือดดาลขึ้นมาทันที เกิดเป็นคนสกุลนี้ หาได้กำแหงมาที่นี้ได้อย่างไรกันบิดามารดาพวกนางไม่บอกหรือไรกันว่าไม่ควรมาอยู่ที่ของคนสกุลมู่

"สกุลไป๋ช่างดีเหลือเกิน​ สั่งสอนบุตรสาวเพียงคนเดียวได้ดีแท้​ ทำตัวเหมือนขาดคนอบรมบมนิสัยความดีเคยกระทำบ้างหรือไม่เล่าอิงเย่ว"

"นี้เจ้าคนผิดเพศกล้าต่อว่าข้างั้นหรอ!!"

"เจ้าอย่าลืมสิอิงเย่วว่ามารดาเจ้าใส่ร้ายมารดาข้า แย่งบิดาผู้หน้าชังผู้นั้นของมารดาข้า ทำให้มารดาข้าต้องสิ้นชีพ ตระกูลเจ้าสมควรโดนประหารมากกว่าตระกูลข้านะ กิริยาเยี่ยงเจ้า ก็มิสมควรเป็นสตรีเช่นกัน แม้ใบหน้างดงามแต่จิตใจเจ้านั้นชั่งหน้า..รังเกียจดีแท้"

"มู่อวี้หลาง นี้เจ้า!!!"

"หยุดอยู่ตรงนั้น ไม่เช่นนั้นตัวข้า มู่อวี้หลิงจะเอากระบี่หยกฝากรอยแผลให้เจ้า!!!"

"ข้าจะไปฟ้องท่านพ่อว่าเจ้ารังแกข้า"

"เชิญ!!"

"หึย!!!"

"ท่านพี่เจ็บตรงไหนหรือไม่"

"ตัวพี่มิได้เป็นอันใด เจ้าเล่าน้องพี่เจ็บตรงไหนมั้ย"

"ไม่ เจ้า ค่ะ"

"ดีแล้วให้ จินจินมาเก็บเถอะ"

"ท่านพี่ ท่านว่านางจะกลับมาอีกมั้ย"

"มาสิ นางมาแน่มาพร้อมบิดานาง นางมาที่จวนเราแน่"

"มาสิข้าจะได้ให้กระบี่หยกของข้าดื่มเลือดคนชั่วบ้าง"

"แล้วเจ้าจะไปหาท่านน้าหญิงตอนไหนล่ะ"

"ตอนแรกข้าว่าจะไปแต่ข้าว่าจะไม่ไปแล้วล่ะก็เรื่องสนุกจะมาเยือนข้าเย็นนี้แล้วน่ะสิ"

"ชั่งเถอะ ไปทำงานต่อกันได้แล้ว"

"เจ้าค่ะคุณชาย/ขอรับคุณชาย"

จวนสกุลมู่

ข้าพึ่งช่วยท่านพี่ดูร้านเสร็จก็ปล่อยให้จินจินดูแลต่อ ส่วนข้่และท่านพี่ก็กลับจวนมารอข่าวทันทีนั่งไม่ทันไร เก้าอี้ยังไม่ทันอุ่นหญิงตัวร้ายก็มาพร้อมกับบิดาผู้น่าชังผู้นั้นมาด้วย

"อดีตแม่ทัพไป๋ท่านมีธุระอะไรกับจวนสกุลมู่อันต่ำต้อยของข้าหรือ"

ท่านพ่อที่นั่งจิบชาอยู่เอ่ยช้าๆ มองตรงไปยังคนแซ่ไป๋ที่มาจวนสกุลมู่โดยมิได้รับเชิญ

"ที่ข้ามาที่นี้เพื่อมาเตือน บุตรชาย บุตรสาวของท่านหมอมู่ว่าสิ่งไหนควรกล่าว สิ่งไหนมิควรกล่าว"

"ถ้าท่านจะมาว่ากล่าวตักเตือนก็เชิญ มู่อวี้หลาง มู่อวี้หลิง เจ้าทั้งสองมานี้สิ"

"เจ้าค่ะ/ขอรับท่านพ่อ"

"วันนี้เจ้าทั้งสองกล่าววาจาล่วงเกินคุณหนูไป๋หรือ"

"เป็นเช่นนั้นขอรับ แต่คุณหนูไป๋ได้กล่าววาจาล่วงเกินพวกข้าทั้งสองก่อน ต่อว่าสกุลมู่เราก่อนตัวข้าจะทนอยู่ได้รึ ถ้ามีคนมากล่าวพ้อยๆต่อตระกูลข้า"

"อวี้หลิง เจ้าอย่าได้เอ่ยวาจารุนแรงเลย"

"ข้าไม่เคยเอ่ยคำโกหกหลอกลวงกับผู้ใดทุกคำที่ออกจากปากข้า​ ทั้งหมดล้วนจริงทุกคำ ท่านกล้าให้บุตรสาวท่านเอ่ยสาบานหรือไม่เล่า"

"ท่านพ่อ ข้าถูดใส่ร้าย"

"ถูกใส่ร้าย เจ้าคิดว่าเจ้ากำลังฝันอยู่อีกหรือเจ้าสมควรตื่นได้แล้ว..."

เพี้ยะ!!

อึก!!

"เจ้าเด็กปากมิสิ้นกลิ่นน้ำนมเหตุฉะไหนกล้าเอ่ยวาจาไร้สกุลต่อหน้าข้าเช่นนี้"

"หึ ท่านอยากตบตีข้าก็เชิญ ท่านจำไว่าว่าข้าไม่มีวันก้มหัวให้บุตรสาวท่านแน่!!"

"ข้าเป็นคนหยิ่งในศักดิ์ศรีของข้า เชิญท่านกลับเถอะ ข้าก็จะไม่ยอมก้มหัวขอโทษคนแซ่ไป๋เด็ดขาด ท่านพ่อข้าขอตัว ไปอวี้หลางกลับเรือนเรากัน"

"นี้!!!"

"จิ้วอิงส่งแขก"

"ท่านพ่อ..."

"กลับเถอะอิงเย่ว"

"แต่ว่า.."

"แค่นี้ยังเสียหน้าไม่พออีกหรือ"

"ก็ได้เจ้าค่ะ ฝากไว้ก่อนเถอะ!"

เรือนเหลียนฮวา

"เจ้าเจ็บมากหรือไม่น้องพี่"

"ไม่เป็นไรเจ้าค่ะท่านพี่ อีกเดียวข้าจะออกไปฝึกยองธนูแล้วล่ะ ท่านก็ไปพักเถอะไม่ต้องห่วงข้า"

"งั้นก็ดูแล้วตัวเองดีๆนะ"

"เจ้าค่ะ"

​

"โอ้ยยยย"

"นี้ท่านเป็นใครเดินไม่ดูทางหรือไง!"

"เจ้าต่างหากไม่ดูทาง นี้เจ้าเนี่ยตัวแค่นี้ปากร้ายมากรู้มั้ย"

"นี้ท่าน มันเรื่องของข้า ถอยไปข้าจะไปฝึกยิงธนู"

"ข้ามีนามว่าไป๋หยินหยาง เจ้าล่ะมีนามอันใด"

"ไม่บอกหรอกเจ้าทึ่ม! แบร่"

"เจ้าเปี๊ยกนี้"

"ทำไม จะตีข้าหรอ รอชาติหน้าเถอะ!!"

วิ่งสิข้าได้แกล้งคนนั้นดียิ่งหน้าตาดูโง่ๆทึ่มๆดีเฮ้อออ...มาให้ข้าแกล้งดีแท้