EP.1 ครูคนใหม่

"บทเรียกน้ำ"

แค่ก้าวเท้าเข้าไปในบ้าน แม้ไม่เห็นใครเพราะเจ้าของบ้านคงอยู่บนชั้น 2 แต่เสียงครวญครางกระเส่าก็ยังได้ยินชัด

“ซี้ด… โอว... ลิ้นลุงดำดีจังเลยค่ะ โอ๊ย! ดาวเสียว โอ๊ย... มันส์จังเลย ลุงดำจ๋า... เร็วๆ อีก ซี้ด... ลุงดำจ๋า เลียเร็วๆ แยงลิ้นเข้าไปเลยจ้ะ อูย... ซี้ด... อูย... ลุงดำจ๋า ... ซี้ด... ผัวดำขา... ซี้ด... เมียชอบ โอว... เมียชอบลิ้นผัว ซี้ด...”

เสียงผู้หญิงร้องซี้ดซ้าดดังมาจากชั้น 2 ของตัวบ้าน ทั้งหมดนั้นทำให้ทุกส่วนในร่างกายของชาลีชาวาบก่อนจะกระจายร้อนผ่าว ดุ้นที่แข็งอยู่แล้วยิ่งแข็งจนเขาแทบก้าวเดินต่อไม่ไหว จำต้องกดฝ่ามือนาบไว้ เพราะเสียงร่ำร้องนั้น แม้ไม่เห็นกับตาแต่เสียงหวานๆ ที่ได้ยินกับหูตอนนี้จะเป็นใครไปได้ถ้าไม่ใช่ครูแพรวดาว ส่วนคนที่กำลังลงลิ้นให้เธอก็คือลุงดำแน่นอน

แต่เขาไม่กล้าเชื่อว่าครูแพรวดาว สาวร่างเล็ก ใบหน้าสะสวย กิริยาเรียบร้อย และถนอมทุกคำพูดกับเขา จะกล้าพูดคำแบบนั้นออกมา นั่นมันคำของผู้หญิงร่านร้อนและเสี้ยนลิ้นผัวจนร่ำร้องให้เลียหนักๆ หากครูแพรวดาวพูดคำเหล่านั้นออกมาได้จริง ตอนนี้เธออยู่ในท่วงท่าไหน และทำหน้าตาแบบใด

ยิ่งคิดชาลีก็ยิ่งแข็ง เขาต้องได้เห็นกับตาตัวเอง ต้องดูให้รู้กันไปว่าคนที่กำลังดูดเลียกันอยู่นี้ เป็นครูแพรวดาวกับลุงดำจริงหรือเปล่า

EP.1

‘ชาลี’ ก้าวเท้าลงจากรถโดยสารประจำทางคันเก่าสุดๆ หลังจากนั่งทำใจอยู่นานจนผู้โดยสารคนอื่นๆ จ้องเขาเป็นตาเดียว ก็จะไม่ให้เขาทำอย่างนั้นได้อย่างไร เมื่อโรงเรียนที่เขาต้องมาประจำการนับจากวันนี้เป็นต้นไป นั้นมีสภาพที่... ไม่คาดคิด

เขารอผลสอบบรรจุครูอยู่หลายปีและก็สัมฤทธิ์ผล เมื่อสอบบรรจุได้ที่โรงเรียนแห่งนี้ เขาวาดฝันว่าที่นี่ก็คงไม่ต่างจากโรงเรียนระดับประถมศึกษาที่เขาเคยเรียนสมัยเด็ก แต่เขาคิดผิด เพราะที่แห่งนี้ช่างแตกต่างจากที่เขาวาดฝันได้มาก

โรงเรียนประจำตำบลเล็กๆ ในภาคตะวันออกที่เขาจากมา แตกต่างจากโรงเรียนประจำตำบลในจังหวัดเขตติดต่อชายแดน จนคาดไม่ถึง

เริ่มจากตำบลนี้รถโดยสารประจำทางจากกรุงเทพฯ ไม่ผ่าน เขาต้องลงที่อำเภอเมืองและต่อรถเมล์แดงไม่ปรับอากาศมาที่นี่ เส้นทางคดเคี้ยวตลอดทางโยกตัวเขาไปมาจนหัวสั่นหัวคลอนทำให้วิงเวียนจนต้องควักยาดมออกมาสูดตั้งหลายฟอด ภาวนาให้ระยะทาง 15 กิโลเมตร ตามที่คนขับรถบอกสิ้นสุดลงสักที และ 1 ชั่วโมงกว่าที่ยาวนานกว่าปกติก็สิ้นสุด แต่เขาต้องเดินไปตามทางดินลูกรังที่ป้ายไม้เก่าๆ ปักไว้บอกระยะทาง 700 เมตร

“ก็ไม่ไกลเท่าไหร่”

ชาลีบอกตัวเองแบบนั้นก่อนจะหันซ้ายแลขวาสำรวจพื้นที่โดยรอบ เพราะนับจากนี้ไปเขาต้องอยู่ประจำที่นี่ คงอีกนานหากจะมีโอกาสได้ย้าย

บ้านเรือนแต่ละหลังค่อนข้างห่างไกลกัน ดังจะเห็นหลังคาห่างกันอยู่ลิบๆ อีกทั้งตัวอำเภอก็ห่างออกไป 15 กิโลเมตร ก็ต้องใช้ระยะเวลาเดินทางกว่า 1 ชั่วโมง และจากที่สอบถาม รถโดยสารประจำทางจะวิ่งแค่วันละ 3 รอบ คือ เช้า กลางวัน และเย็น หากเขาจะเข้าตัวเมืองก็ต้องวางแผนเดินทางไว้ให้ดี

‘จ๊อกกกกก...’

และเสียงท้องเจ้ากรรมก็บ่งบอกว่าเขาต้องหาที่ซื้อของกิน ตลาดอยู่ที่ไหน? อยู่ห่างไกลความเจริญมากขนาดนี้ ถ้าหิวขึ้นมากลางดึกจะทำยังไง เซเว่น? บิ๊กซี? โลตัสน้อยๆ ที่เขาเห็นอยู่ที่ตัวอำเภอเมื่อครู่ ที่ตำบลแห่งนี้มีไหม?

แต่ยังไงวันนี้ก็ต้องไปให้ถึงโรงเรียนก่อน โน่น... เขาเห็นธงชาติอยู่ไหวๆ

“หนุ่ม! จะมาเป็นครูใหม่ที่นี่เรอะ”

ชาลีหันตามเสียงเรียกของลุงคนหนึ่งที่นั่งอยู่บนรถโดยสารที่ยังจอดสงบนิ่งเพราะคนขับรถลงมาตรวจดูสภาพยาง เขายิ้มให้ลุงเล็กน้อย ก่อนจะตอบ

“ใช่ครับลุง ผมมาเป็นครูใหม่ที่นี่ ผมฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ”

“อืม... ดีแล้วล่ะจะได้มาช่วยกันสอนเด็ก ครูแพรวดาวคงดีใจที่มีครูมาแบ่งเบา ลุงเห็นครูเหนื่อยแต่ละวันแล้วสงสารแกจริงๆ”

‘แพรวดาว’ ชื่อครูผู้หญิง ต้องไม่ใช่คุณครูสาวแก่ ใส่แว่น มวยผมหรอกนะ

“ลุงครับ... แล้วที่นี่ซื้อกับข้าวกันที่ไหนเหรอครับ”

“ในหมู่บ้านโน่นมีตลาดเช้า เดี๋ยวครูให้ไอ้ทิดดำมันพาไปล่ะกัน”

“ทิดดำเหรอครับ”

“อืม... ภารโรงน่ะ”

ชาลีพยักหน้ารับคำพร้อมยกมือไหว้ เมื่อคนขับกำลังจะเคลื่อนรถออกไป จากนั้นก็หันหน้ามองตรงไปยังถนนดินลูกรังแดง “เอาวะ! เอากันสักตั้ง ให้มันรู้ไปสิว่าคนอย่างเราจะทำไม่ได้” พูดให้กำลังใจตัวเองก่อนจะมุ่งหน้าเดินตรงไป

และเขาก็พบว่าทุกอย่างไม่ได้เลวร้ายอย่างที่กลัวไว้ตั้งแต่คราแรก เพราะครูแพรวดาวเป็นครูสาววัย 28 ปี แก่กว่าเขา 2 ปี แต่เธอกลับมีหน้าตาสะสวย กิริยาเรียบร้อย และที่สำคัญคือยังโสด

เมื่อเขามาบรรจุเป็นครูใหม่ที่นี่ สรุปโรงเรียนแห่งนี้ก็จะมีนักเรียน 35 คน มีครู 2 คน คือเขาและครูแพรวดาว รวมนักการภารโรง 1 คน คือทิดดำหรือลุงดำ ตามที่ครูแพรวดาวเรียก