2

“สักอันก็ไม่มีเลย?”

“มาถามเอาอะไรตอนนี้ มึงน่ะมายั่วกู เอานมมาถูอยู่ได้ ถูจนหำแข็งไปหมดเนี่ย กูล่ะอยากถ่ายวิดีโอเอาไว้ให้ดูจริง ๆ มึง...” ปลายเสียงขาดหายไปเมื่อมือเรียวยกขึ้นปิดป้องไปซะครึ่งหน้า และเพื่อให้ไอ้ตะวันหยุดพูด เธอเข่นเขี้ยวขู่ด้วยน้ำเสียงที่หลุดมาตามไรฟัน

“เงียบเลยนะมึง!”

เพื่อนหนุ่มยกมือทั้งสองขึ้นโบกไปมาในอากาศ ยอมจำนนแต่โดยดี เมื่อหญิงสาวอารมณ์เย็นลงยอมมอบอิสรภาพให้ หมุนตัวเดินไปทั้งหน้าตาไม่รับแขก ตะวันยังเดินตามเจ้าของแผ่นหลังบางที่แสนเย็นชาราวน้ำแข็งขั้วโลก เซ้าซี้ถามหาความสัมพันธ์ฉันเพื่อนซึ่งขาดสะบั้นลง

คนหนึ่งตีตัวออกหาก ลำบากคนตามง้อ ทุกฝีก้าวของร่างสูงในเชิ้ตหล่อเหลาตามติดคนตัวเล็กอย่างกระชั้นชิด ดวงตาคู่คมเศร้าหมองเป็นกังวลติดตามใบหน้าขาวใส ด้วยความรู้สึกที่แตกต่างไปจากเมื่อก่อนโดยสิ้นเชิง

“...ทำไมไม่รับโทรศัพท์? ไหนบอกว่าลืมไง ไหนว่าเรื่องมันไม่เคยเกิด กูกับมึงไม่เคยเมา”

“...”

“เอามือถือมานี่” พูดพลันคว้าโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกง ตะวันรู้แม้กระทั่งว่าเพื่อนชอบยัดมือถือเครื่องเล็กเอาไว้ข้างหลัง หากว่าลงจากรถยนต์แล้วไม่ได้ไปเดินตลาดหรือสถานที่มีคนเยอะ ๆ

ที่ผ่านมาเขารู้เรื่องของใบหม่อนแทบทุกอย่าง ถึงไม่ได้พบหน้ากันทุกวัน ก็ไม่ได้ขาดการติดต่อ ยิ่งตอนเข้ามหา’ลัย เรียนที่เดียวกันแต่คนละคณะ ยังมีเพื่อนฝูงคอยชักชวนไปกินข้าวดูหนังเป็นปรกติ เป็นเพื่อนสนิทกันมาโดยตลอด

ตาคมก้มหน้าลงมองจอสี่เหลี่ยมในมือ สายที่โทรเข้า ‘ไอ้ตะวัน’ ถูกจัดเรียงอยู่ในช่องของเบอร์ขยะ ให้ตายเหอะ!

“โอ้โห... กล้าบล็อกเบอร์พ่อของลูกเหรอ? ผู้หญิงอะไร เห็นแก่ตัวฉิบหาย” คำบริภาษของเพื่อนหนุ่มทำเอาอีกคนชะงักปลายเท้าที่หนีเขา โดยไม่สนใจใบหน้าซีดเผือดของเธอแม้แต่น้อย

“แค่พวกรักตัวเอง บูชาอีโก้ ไม่ได้รักลูกหรอก ดูละครมากไปหรือว่ายังไง ท้องแล้วคิดหนีไอ้ตะวัน พ่อจะตามให้สุดหล้าฟ้าเขียวเลยคอยดู...”

แน่นอนว่าตะวันต้องจัดการกับเรื่องนี้ กดทุกอย่างให้กลับเข้าที่เดิม ซึ่งก็เป็นโชคดี เจ้าของเครื่องไม่เคยตั้งรหัสผ่านเอาไว้

ใบหน้าหวานงามแดงก่ำด้วยความรู้สึกผิด พอ ๆ กับความโกรธที่ปะทุขึ้นมา ดวงตาคู่สวยเอ่อคลอหยาดน้ำใส ชายหนุ่มละสายตาจากหน้าจอก็ตกใจ

“เฮ้ย... ร้องไห้ทำไมเนี่ย พูดแค่นี้เอง เมื่อก่อนไม่เห็นเป็นไร พูดอะไรก็พูดได้นี่หว่า”

เสียงสะอึกสะอื้นไห้ดังหลังจากนั้น หญิงสาวยกมือปาดหยาดน้ำตาบนแก้มนวลเนียน ทำเอาเพื่อนหนุ่มยืนงงเป็นไก่ตาแตก เหมือนกับว่าเขาจะลืมเรื่องสำคัญไปเสียสนิท...

ฮอร์โมนทำร้ายคุณแม่ใบหม่อน!

----------------------------------

“โอ๋ ๆ ไม่ร้องนะ” ปลอบประโลมพลางอ้อมแขนแข็งแรงกระชับกอดร่างบางในเสื้อยืดตัวเก่า ก้มหน้าลงมองตามเสียงสะอื้นไห้จนหัวไหล่สั่น เมื่อเธอเอาแต่ร้องไห้เป็นเด็กเล็ก ๆ

ทีแรกใบหม่อนทำผลักไสไล่ส่งเขา ไม่ยอมให้แตะต้องตัว แต่พอถูกกอดรัดด้วยแรงที่มากกว่า คะยั้นคะยอถามด้วยน้ำเสียงตัดพ้อต่อว่า... ทำไมเขาถึงกอดเธอไม่ได้ ทำไมเขาจึงรักเธอไม่ได้ ทำไมเขาเป็นพ่อของลูกเธอไม่ได้ ในเมื่อเธอก็เต็มใจยอม แถมเมาอยู่ด้วยกัน ท้ายที่สุดแล้วเธอจึงยอมโอนอ่อนตาม

เหมือนตบหัวแล้วลูบหลัง...

ตะวันรู้ตัวว่าเขากำลังจะเป็นคุณพ่อในเร็ววัน เขาปรับตัวได้รวดเร็วกว่าคนเป็นแม่ พอเห็นว่าเธอร้องไห้อ่อนแอ ผิดจากบุคลิกความเป็นเถรตรง แข็งกระด้างเหมือนคุณพ่อผู้เป็นทหาร เลี้ยงลูกสาวมาแบบนั้น จากนี้ไปเขาคงระวังคำพูดตัวเองมากขึ้น

“หม่อน... กูไม่ได้ตั้งใจว่ามึงหรือเปล่า กูขอโทษแล้วไง” ในน้ำเสียงอ่อนโยนลง มือหนาคอยลูบศีรษะน้อยจนกระทั่งนิ่งสนิท หล่นตุบลงบนเสื้อยืดสีดำ มือเล็กไร้เรี่ยวแรงหงายออกวางบนกางเกงยีนสีซีดของชายหนุ่ม

ใบหน้าหล่อเหลาก้มลงมองเปลือกตาบวมช้ำ แก้มเปียกปอนถูกบดบังใต้กลุ่มผมดำขลับ ส่งกลิ่นหอมมาตามลมพัดโชย กลบกลิ่นดอกไม้นานาชนิดในสวนหลังบ้านซึ่งคุณพ่อปลูกเอาไว้หลายต้น ม้านั่งหินตรงนี้เหลือแค่กลิ่นอันเป็นเอกลักษณ์ของเธอ

หอม...

ทุกอย่างเปลี่ยนไปแค่ค่ำคืนเดียว ตะวันเกิดมีความคิดขึ้นมาว่าเพื่อนสนิทของเขาตัวหอม...

นุ่มด้วย...

จับตรงไหนก็นุ่มนิ่มติดมือ ชอบที่สุดคงเป็นริมฝีปากบางกระจับอมแดงอมชมพู ซึ่งเหมือนกับว่าเจ้าหล่อนพยายามจือปากจิกตา อ่อยผู้ชายอยู่ตลอด แต่เป็นเพราะว่าหน้าสวย ๆ เป็นแบบนี้อยู่แล้ว เธอส่งยิ้มแต่ละที หนุ่มน้อยใหญ่มาคอยตามชื่นชม ขอแค่ได้นั่งเก้าอี้ข้างใบหม่อนหน่อยก็ยังดี

สมัยเรียนใบหม่อนเลยตกเป็นที่หมายตาของหนุ่ม ๆ ตัวพ่อทั้งนั้น! อันที่จริงเธอป๊อปปูลาร์พอ ๆ กับเพื่อนสนิทคนนี้นี่แหละ ตะวันจึงเกิดความคิดมาโดยตลอดว่าตัวเองเหมาะสมกับใบหม่อน หากไม่เป็นเพราะว่าเจ้าตัวขีดเส้นเอาไว้ให้เป็นแค่เพื่อน เขาคงจะได้คบหากับใบหม่อนไปแล้ว

“เป็นไงบ้างลูก?” เสียงของคุณแม่เรียกลูกชายให้หลุดจากภวังค์ เงยหน้าขึ้นมองร่างบางในชุดผ้าไหมที่หยุดยืนตรงหน้า

แม่มนสวมชุดกระโปรงอย่างผู้ใหญ่ สะพายกระเป๋าหนังใบโปรดสีขาว พอนึกถึงลูกสะใภ้กับหลาน เลยแวะมากำชับเตือนเรื่องอาหารและยา

“ดูด้วยนะว่าหม่อนกินยาครบไหม โฟเลทสำคัญมาก ห้ามลืมเด็ดขาด ช่วงท้องอ่อนต้องดูแลดี ๆ ถ้าหลุดล่ะเป็นเรื่อง ถ้ารอดยังไงก็รอดเลย ยันท้องแก่น่ะ” ไม่ทันขาดคำ ดันเหลือบไปเห็นใบหน้าเปียกปอนคราบน้ำตา ร่างบางผ่อนลมหายใจสม่ำเสมอ

“อ้าว... นี่ทำหม่อนร้องไห้เหรอ?”

“อ้อ... คือ... ผมไม่ได้ตั้งใจ”

ตะวันรู้สึกตัวลีบเล็กลงเท่ามด ยิ่งปลายนิ้วเรียวยาวยกขึ้นชี้หน้าเขาอย่างเกรี้ยวกราด

“ดูให้ดี ๆ นะ ถ้าหลานฉันเป็นอะไรไป แกตาย... ฉันเอาเลือดหัวแกออกแน่ ไอ้ตะวัน”

“ครับแม่”

ลูกชายคงไม่อยากมีเรื่องกับคุณแม่ มองดูก็รู้ว่าแฮปปี้! กับการที่ใบหม่อนไม่ใช่ลูกรักเหมือนบรรดาพี่ชายบ้านนายทหาร แม่มนเลยได้แต่งสะใภ้เข้าบ้าน ไม่ต้องแต่งออก ให้ลูกชายไปอยู่บ้านเขา