ตอนที่ : 13 หายเงียบไป

คฤหาสน์ไคโร

"เป็นอะไรไปครับลูกชาย" ไคโรเดินเข้ามาถามลูกชาย เมื่อเห็นว่าแก่นั่งหงอยเหงาเหมือนกับคนไม่สบาย

และตลอดเวลาที่ผ่านมาแกไม่เคยนั่งเหงาแบบนี้เลย

"คุณพ่อครับ พี่พีชโทรมาหาบ้างหรือเปล่าครับ"

"ไม่นะ แล้วตอนไปโรงเรียนไม่เจอกันเหรอลูก"

"ไม่ครับ อยู่ดีๆ พี่พีชก็หายไปเลย ไม่โทรมาไม่ไปหาผมที่โรงเรียน ผมโทรไปก็ไม่ติดครับ"

"อืม...พี่พีชเขาไม่ว่างหรือเปล่าครับ"

"พี่พีชไม่เคยผิดสัญญา พี่พีชไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน คุณพ่อครับเราไปหาพี่พีชที่บ้านกันเถอะครับ"

"พ่อว่าถ้าเขาไม่ติดต่อกลับมาแบบนี้เขาอาจจะย้ายไปอยู่ที่อื่นแล้วก็ได้ หรือไม่ก็ไม่อยากมาหาเราอีก"

"ไม่จริงครับคุณพ่อ พี่พีชไม่ใช่คนแบบนั้น" แกรีบแก้ตัวให้ลูกพีชทันที เพราะไม่อยากให้ผู้เป็นพ่อเข้าใจเธอผิดไป

"อะไรที่ทำให้เรามั่นใจได้ขนาดนั้น เรากับพี่พีชยังรู้จักกันได้ไม่ถึงเดือนเลยนะ"

"ครับ แต่พี่พีชไม่เคยโกหกผม พี่พีชเป็นคนดี พี่พีชทำตามสัญญาทุกครั้ง" เด็กสามารถสัมผัสได้ถึงบางสิ่งบางอย่างที่ผู้ใหญ่แสดงออกมา ว่าจริงใจจริงๆ หรือแค่แกล้งทำดีเพื่อหวังบางสิ่งบางอย่าง

เหมือนกับคนเราที่มองตาก็รู้ใจ และสัมผัสได้จากคำพูด

สำหรับตัวของลูกพีชแล้วตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันน้องไคเรนรักและไว้ใจเธอมาก

อะไรกันที่ทำให้เด็กคนนึงไว้ใจคนคนนึงมากขนาดนี้ ทั้งๆ ที่รู้จักกันได้ไม่ถึงเดือน

"พ่อก็ไม่รู้เหมือนกันนะ พ่อก็ไม่ได้โทรหาเขาเลยเหมือนกัน"

"คุณพ่อครับ วันหยุดเราไปบ้านของพี่พีชกันดีมั้ยครับ"

"ตามใจสิลูก"

"ขอบคุณครับคุณพ่อ"

"ถ้าอย่างนั้นทำการบ้านเสร็จแล้วก็นอนได้แล้วนะครับ พ่อไปอาบน้ำก่อนละ"

"ราตรีสวัสดิ์ครับคุณพ่อกู๊ดไนท์"

"กู๊ดไนท์เช่นกันครับ"

ไคโรลูบหัวลูกชายด้วยความเอ็นดูก่อนจะเดินออกมาจากห้องนอนของแก หลังจากที่เขาทำตามที่ลูกพีชแนะนำน้องไคเรนก็เริ่มที่จะพูดคุยกับเขามากขึ้น จากเมื่อก่อนที่พ่อลูกคุยกันแค่เพียงเล็กน้อยเพราะพ่อต้องทำงาน

ความใส่ใจจากครอบครัวเป็นสิ่งที่เด็กคนนึงต้องการมากจริงๆ ไม่ได้ต้องการเงินทองต้องการแค่ความรักความเอาใจใส่จากคนเป็นพ่อ

( ไม่สามารถติดต่อเบอร์ปลายสายได้ในขณะนี้ กรุณาติดต่อใหม่อีกครั้งค่ะ )

เขาลองกดโทรหาลูกพีชดูแต่สิ่งที่เขาเจอมันก็เป็นเหมือนกับที่ลูกชายพูดจริงๆ เธอติดต่อไม่ได้เลยโทรศัพท์ปิดเครื่องไม่รู้ว่าหายไปไหน

ลูกพีชเธอเป็นคนที่เข้าถึงค่อนข้างยาก เธอมักจะเก็บตัวซะส่วนใหญ่ ไปมหาวิทยาลัยก็ไม่ค่อยมีเพื่อน เลิกเรียนมาก็ต้องไปทำงาน เธอเป็นคนอัธยาศัยดีแต่ก็ไม่ค่อยพูดคุยกับใครถ้าไม่สนิทด้วยหรือเธอไม่อยากคุยก็จะไม่คุย

"หายไปไหนของเธอ ไม่คิดจะมารับผิดชอบเลยหรือไง" เขาบ่นพึมพำ เพราะลูกพีชคือพี่เลี้ยงคนเดียวที่ทำให้ลูกชายของเขาเปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้ และก็เป็นคนเดียวที่น้องไคเรนถามหาแบบนี้

แกเคยอยู่กับพี่เลี้ยงมานับสิบคนแต่ไม่เคยถามหาใครแบบนี้เลย ไม่เคยคิดที่จะสนใจเลยด้วยซ้ำ

เขาถึงมองว่ามันแปลก ที่ลูกชายของเขาจะติดคนคนนึงได้มากขนาดนี้

ติดต่อไม่ได้แบบนี้สิ่งเดียวที่จะตามตัวเธอได้ก็คือไปหาเธอที่บ้านหรือไม่ก็ไปดักรอเธอที่มหาวิทยาลัย เพราะเธอจะต้องไปเรียนอย่างแน่นอน

เธอหายเงียบไปจริงๆ ไม่ใช่แค่ลูกชายของเขาถามหา ตัวเขาเองถามหาเธอเหมือนกัน แต่ไม่ได้แสดงท่าทางหรืออาการอะไรออกไป

เธอทำให้เขาใจเต้นแรงได้ เรื่องแบบนี้มันไม่เคยเกิดขึ้นเลยตั้งแต่ที่ภรรยาเก่าของเขาหนีหายไป ตลอดเวลามีแค่คำว่าลูกไม่เคยมีเรื่องผู้หญิงเข้ามาเกี่ยวข้องหรือพัวพันในชีวิตเลย ถึงแม้จะมีผู้หญิงเข้ามาในชีวิตของเขาเยอะแยะมากมายแต่เขาก็ไม่ได้สนใจผู้หญิงคนไหน

"นี่กูจะหลงรักเด็กหรอวะเนี่ย ไม่ได้ๆ มึงต้องเก็บฟอร์มเอาไว้ไอ้ไคโร จะแสดงอาการแบบนี้ออกไปไม่ได้ ต้องวางมาดนักธุรกิจ"

ไคโรเดินไปยืนมองตัวเองที่หน้ากระจก ไม่อยากจะเชื่อเลยแค่ความคิดเพียงเล็กน้อยจะทำให้เขารู้สึกเขินจนหน้าแดงเถือกได้ขนาดนี้

ถ้ามันเป็นแบบนั้นจริงๆ แล้วเธอจะรับได้เหรอถ้ารู้ว่าจริงๆ แล้วเขาเป็นใคร เบื้องหน้าทำงานเป็นนักธุรกิจเจ้าของบริษัทอสังหาริมทรัพย์รายใหญ่ แต่เบื้องหลังเป็นมาเฟียที่สืบทอดกันมารุ่นสู่รุ่น

ถึงตอนนี้จะไม่ได้ฆ่าคนแต่ก็ไม่ได้แปลว่าเมื่อก่อนเขาจะไม่เคยทำเรื่องพวกนี้ ธุรกิจสีเทาแน่นอนว่ามันต้องมีเรื่องบาดหมางกับองค์กรอื่น

กว่าเขาจะหยุดและกลายมาเป็นนักธุรกิจเต็มตัวพ่วงด้วยลูกติดอีกหนึ่งคน เขาเองก็ผ่านอะไรมาเยอะเหมือนกัน

คลิ๊ก ( เบอร์ 065-xxxxxxx สามารถติดต่อได้แล้วในขณะนี้ )

เขายืนกำโทรศัพท์ในมือแน่นจะโทรไปหาเธอแต่ก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี กลัวจะเผลอทำลุคมาดเข้มของตัวเองหลุดไป

ตู๊ด ตู๊ด ~

เขากดโทรออกไปหาปลายสายเมื่อนึกออกว่าจะเริ่มต้นพูดกับเธอยังไง แต่เธอก็ไม่ได้รับสายเขา

จนกระทั่ง...

( ฮัลโหลสวัสดีค่ะ )

"ลูกพีช"

( ค่ะ นี่ใครคะ )

"ฉันเอง"

( คะ )

"ฉันไคโรเอง"

( ..... )

"ไม่ต้องตกใจหรอก ฉันไม่ได้อยากโทรหาเธอเลย แต่น้องไคเรนให้ฉันโทรหาเธอเพราะแกบอกว่าโทรหาเธอไม่ติด แกถามหาเธอทุกวันเลยนะ หายไปไหนก็ไม่เคยบอก รู้มั้ยว่าลูกชายของฉันเป็นห่วงเธอมาก แกถามหาเธอทุกวัน หงอยทุกวันตั้งแต่วันที่เธอไม่มาหาแกตามที่บอกกับแกเอาไว้ จะไปไหนก็แทนที่จะบอกเอาไว้ก่อน เธอยังเป็นลูกจ้างของฉันอยู่นะลูกพีช เธอได้ยินฉันมั้ย..."

( .... )

"ลูกพีช ลูกพีช"

ไคโรดึงโทรศัพท์ออกมาจากหูแล้วมองดูหน้าจอ ปรากฏว่าปลายสายมันขาดไปตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้

"บ้าเอ้ยยัยตัวแสบวางไปตั้งแต่ตอนไหนเนี่ย ปล่อยให้ฉันคุยอยู่คนเดียวตั้งนานอย่างกับคนบ้า อย่าให้เจอตัวนะจะเล่นให้หนักเลย"

อุตส่าห์คิดคำพูดมาตั้งนานจนตัดสินใจโทรออกไป สิ่งที่ได้คือสายตัดไปตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ และเขาก็คุยอยู่คนเดียวโดยที่ไม่รู้เลยว่าปลายสายมันตัดไปแล้ว

ไคโรวางโทรศัพท์เอาไว้บนโต๊ะก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป