ตอนที่ 8 ตามหา

ตอนที่ 8 ตามหา

ลิลินกลับมาเอากุญแจรถที่คอนโดกับเพื่อน ในใจก็คิดกลัวว่าผู้ชายคนนั้นจะตามหาเธอ แบบที่เพื่อนเธอพูด จะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม เอากระเป๋ามาคืน หรือเพราะเรื่องเมื่อคืน มันก็ไม่ใช่เรื่องยากที่เขาจะหาเธอเจอ แต่ตอนนี้เธอยังไม่อยากเจอเขา ไม่รู้ว่าเขาคนนั้นจะ อ้วน เตี้ย ลงพุง ตัวดำ ผมหยิกหรือเปล่า โอ๊ยถ้าเป็นแบบที่คิดจะทำยังไงดีนี่

"พวกมึง กูขอความคิดเห็นพวกมึงหน่อยดิ" ลิลินรู้สึกว่าเธอกลัวที่จะต้องเผชิญหน้า ตามที่เพื่อนบอกให้เธอเตรียมใจไว้

"อะไร" ธีร์ ที่ทำหน้าที่ขับรถกำลังพาเพื่อนไปส่งที่คอนโดเพื่อไปเอากุญแจรถพูดขึ้น แต่อีกสองคนที่มาด้วยกัน ก็หันไปมองเพราะอยากรู้เหมือนกันว่าเพื่อนจะถามอะไร

"พวกมึงคิดว่าผู้ชายคนนั้นเขาจะตามหากูหรือเปล่าวะ" ลิลินถามเพื่อนอย่างต้องการคำตอบ

"ถ้าเป็นกูก็คงตาม เพราะต้องเอากระเป๋ามาคืนมึง ส่วนเรื่องบนเตียงกูไม่แน่ใจ เพราะมันก็ได้ซิงมึงไปซะด้วย อาจจะติดใจแล้วตามมาก็ได้" น้ำหวานออกความคิดเห็น ทำให้ลิลินเริ่มกลัวมากขึ้นอีก

"กูว่านะเรื่องกระเป๋าน่ะเป็นรอง กูว่าซิงมึงเรื่องใหญ่กว่า" ธีร์ ในฐานะที่เขาเป็นผู้ชาย เขาคิดว่าเรื่องซิงสำคัญกว่ากระเป๋า

"อือกูเห็นด้วยว่ะ" แตงโมก็เห็นด้วยกับธีร์ ที่เห็นว่าซิงสำคัญกว่ากระเป๋า

"ไอ้แตงโม คืนนี้กูขอนอนกับมึงสักคืนด้วยได้มั้ย" ลิลินเริ่มไม่อยากที่จะกลับห้องและต้องอยู่คนเดียว ขอเวลาทำใจให้แน่ใจก่อนว่าเขาคนนั้นจะไม่ตามหาเธอ

"ห้องมึงก็มี มึงจะมานอนห้องกูทำไม"

"คือ..กูกลัวว่าผู้ชายคนนั้นจะตามมา นะ..นะขอกูนอนด้วยนะ" ลิลินอ้อนเพื่อนเต็มที่ ตอนนี้เธอยังไม่พร้อมจริงๆ

ถ้าเป็นแตงโมนะ เธอเลือกที่จะเจอ เพราะอยากรู้ว่าหน้าตาเขาเป็นยังไง เอาจริงๆ ถ้าคืนนั้นเป็นแตงโมบอกเลยว่าไม่หนีออกมาแน่นอน ถ้าพอใจก็สานต่อ แต่ถ้าไม่พอใจก็ขอตบสักทีสองทีแล้วเดินออกมาแบบสวยๆ

"เจอก็ดีไงมึงจะได้กระเป๋าคืน แล้วก็จะได้เห็นหน้าเขาด้วยไง ไม่ดีหรือไง" แตงโมเริ่มอยากรู้ว่าผู้ชายคนแรกของเพื่อน จะหล่อหรือเปล่าหน้าตาเป็นยังไง

"ก็ดี แต่กูขอทำใจอีกหน่อยได้มั้ย" ลิลินตอบเพื่อน ไม่ใช่ว่าเธอจะหนีตลอด แต่แค่ขอเวลาตั้งตัวหน่อยก็เท่านั้นเอง

"แต่พรุ่งนี้มึงต้องไปรายงานตัว ที่ฝึกงานแล้วนะ มึงฝึกที่เดียวกับไอ้น้ำหวาน กูว่ามึงไปนอนกับน้ำหวานดิ จะได้ไปด้วยกันทีเดียวเลย" แตงโม ไม่ได้ไม่อยากให้เพื่อนนอนด้วย แต่แค่หาทางเลือกที่ดีให้กับเพื่อนเท่านั้น

"อือไอ้ลินมานอนกับกูก็ได้นะ แม่กูใจดีส่วนเรื่องนั้นแม่กูไม่สงสัยหรอก ก็บอกท่านไปว่าเราได้ที่ฝึกงานที่เดียวกัน จะได้ไปพร้อมกันแค่นี้แม่กูก็โอเคแล้ว" น้ำหวานชวนเพื่อนอีกที เพราะเห็นว่ามันสะดวกกว่าด้วย

"แต่กูเกรงใจแม่มึงอ่ะดิ"

"มึงจะคิดมากทำไม นอนบ้านกูนี่แหละ เดี๋ยวมึงขึ้นไปเอากุญแจรถ แล้วก็เอาเสื้อผ้าที่จะใส่ ใส่กระเป๋าลงมาด้วยเลยแล้วกัน" น้ำหวานสรุป

"งั้นกูขอบใจมึงมากนะน้ำหวาน"

"ไม่เป็นไร เราเป็นเพื่อนกันเรื่องแค่นี้จิ๊บๆ" น้ำหวานพูดพร้อมกับยิ้มให้ลิลิน สำหรับคำว่าเพื่อนเรื่องแค่นี้สบายอยู่แล้ว

ทางด้านคริสเตียน

เขานั่งมองกระเป๋าของลิลิน หญิงสาวที่ทิ้งความว่างเปล่าไว้ให้เขาเมื่อเช้า คริสเตียนได้ให้ลูกน้องไปตามหาเธอ ตามบัตรประชาชนกับบัตรนักศึกษา เขาเชื่อว่าต้องได้คำตอบภายในวันนี้แน่นอน

"ขวัญฤทัย มงคลสวัสดิ์ เดี๋ยวเราจะได้เจอกัน... สาวน้อย" คริสเตียนนั่งมองบัตรประจำตัวของเธอ แล้วพึมพำออกมาเบาๆ เวลาผ่านไปครึ่งวัน ลูกน้องที่ให้ไปตามหาหญิงสาว กลับมารายงานเจ้านายหนุ่มอีกครั้ง

"ก๊อกๆๆ"

"เข้ามา" เสียงอันทรงพลังเอ่ยอนุญาตให้คนข้างนอกเข้ามาได้ และหวังว่าเขาจะได้คำตอบเป็นที่น่าพอใจ

"เจอตัวมั้ย" คริสเตียนถามลูกน้องสองคนที่กำลังยืนก้มหน้าก้มตาอยู่หน้าโต๊ะทำงานของเขา

"ไม่เจอครับ" เดลกับลูกน้องพวกเขา ได้ไปตามหาเธอที่มหาวิทยาลัยกับที่คอนโดแล้ว ตามที่อยู่ในบัตรแล้ว แต่ไม่เจอตัวเธอเลย

"พวกมึงว่ายังไงนะ!!!" เสียงเข้มตะคอกออกมาอย่างหงุดหงิด ไม่คิดว่าเขาจะได้ยินคำตอบแบบนี้ซ้ำๆ เหรออุตส่าห์รอมาตั้งครึ่งวัน

"แต่พวกเราได้ไปสืบมาแล้วครับว่า เธอพักอาศัยอยู่ที่นั่นจริงๆ ครับ แต่ตอนที่ผมไปเธอเพิ่งออกไป แล้วยังไม่กลับมา พวกผมก็เลยกลับมาก่อนครับ" เดลรีบรายงานตามที่ไปสืบมา ก่อนที่เจ้านายจะหงุดหงิดไปมากกว่านี้ แต่เดลก็อดแปลกใจไม่ได้ว่าผู้หญิงตัวเล็กคนเมื่อคืนไปทำอะไรให้เจ้านายนักหนา ถึงได้ดูอารมณ์ไม่ดีขนาดนี้ได้ ปกติถ้าผ่านช่วงเวลานั้นมาแล้ว เจ้านายเขาจะต้องอารมณ์ดีไม่มาก ก็มากๆ ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนแน่นอน จากที่เขาอยู่กับเจ้านายมา มีครั้งนี้ครั้งแรก

"พวกมึงแน่ใจนะ"

"แน่ใจครับ"

"อือ...งั้นปล่อยเธอไปก่อนก็ได้... จะไปไหนก็ไป" ในเมื่อรู้ที่อยู่ของเธอแล้ว ก็ไม่จำเป็นที่จะต้องรีบ ปล่อยเธอไปก่อนก็ได้เดี๋ยวค่อยชำระทีหลัง เพราะช่วงนี้งานของเขาค่อนข้างยุ่ง

"ครับนาย" คริสเตียนโบกมือไล่ แล้วก้มหน้าทำงานต่อ แต่ก็ยังคงแอบมองกระเป๋าของเธอคนนั้นอยู่บ่อยๆ

เช้าวันรุ่งขึ้น

คริสเตียน เข้าบริษัทไปทำงานตามปกติ วันนี้เขามีประชุมที่บริษัทแต่เช้า ระหว่างที่เดินเข้าไปด้านในบริษัท เขาเห็นกลุ่มนักศึกษาฝึกงานเกือบๆ สิบคนได้ แต่แล้วเมื่อสายตาบังเอิญเห็น หญิงสาวตัวเล็กคนนั้น คริสเตียนขมวดคิ้วแน่น แทบไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง เขาหยุดเดินทันที ในขณะที่เดลก็เดินตามมาติดๆ และมองไปทางสายตาที่เจ้านายมองไป

"ไอ้เดล" คริสเตียนเรียกลูกน้องเพื่อให้มันช่วยยืนยันว่าเขาไม่ได้ตาฝาด หรือคิดถึงเธอมากจนเกินไปเลยเกิดเป็นภาพหลอน

"นั่น!! เธอคนนั้นที่นายตามหา" ดวงตาคมเข้มหรี่ตาเล็กน้อยมองไปที่ผู้หญิงคนนั้น คนที่เขาตามหา

"กูไม่ได้ตาฝาดไปใช่มั้ย" คริสเตียนถามเดลเพื่อที่จะให้เดลยืนยันกับเขาว่า ผู้หญิงที่เขาเห็นคือเธอคนที่เขาตามหาจริงๆ

"ใช่เธอจริงๆ ครับนาย" เดลยืนยัน

"นี่สินะที่เขาบอกว่าโลกมันกลม" คริสเตียนยิ้มมุมปากอย่างผู้ชนะ ยังไงเธอก็หนีเขาไม่พ้น ดีแล้วเราจะได้สนุกกัน

"นายจะให้ผมตามเธอให้ขึ้นไปหาเลยมั้ยครับ" เดลถามเผื่อเจ้านายของเขาจะใจร้อน

"ยัง…มึงไม่เห็นหรือไงนี่เวลางาน" คริสเตียนหันไปตำหนิลูกน้อง แต่ก็ไม่ได้จริงจังนัก

"ขอโทษครับนาย"

"สนุกแน่สาวน้อย" สายตาคาดโทษถูกส่งไปให้หญิงสาวโดยที่เธอไม่รู้ตัวเลยแม้นแต่น้อย ว่ากำลังมีชายหนุ่มรูปงามกำลังมองเธออยู่

"ตามกูมา กูมีอะไรให้มึงทำ" แล้วคริสเตียนก็เดินขึ้นไปที่ห้องทำงานอย่างอารมณ์ดี

"ครับนาย" โดยมีเดลเดินตามไปติดๆ เมื่อเข้ามาถึงในห้องแล้ว เขาก็นั่งลงที่โต๊ะทำงานตัวใหญ่แล้วเอ่ยสั่งลูกน้อง

"พักเบรกช่วงเที่ยง มึงไปตามเธอมาหากูหน่อย ให้เธอทานข้าวก่อนก็ได้แล้วค่อยขึ้นมา" เขาสั่งแล้วนั่งทำงานทันที เขาจะไม่ใจร้ายกับเธอมากนัก ดูสิว่าถ้าเธอเห็นหน้าเขาเธอจะทำหน้ายังไง

"ได้ครับ" คริสเตียนเป็นผู้บริหารอายุน้อย เพราะได้รับธุรกิจมาจากผู้เป็นบิดาที่จากโลกนี้ไปแล้ว ทำให้เขาต้องรับภาระอันใหญ่หลวงนี้ไว้แต่เพียงผู้เดียว พี่น้องก็ไม่มี จะมีก็แต่เดลที่คอยช่วยเขาทำงาน สักวันเขาจะต้องตอบแทนมัน...