ตอนที่ 1 แรกพบ สบตา

Episode [01] แรกพบสบตา

[ Praewa talk ]

@MTR SCHOOL

"เชิญคนต่อไปพรีเซ้นเลยค่ะ" พอจะถึงตัวเองรายงานหน้าห้องเเล้วทำไมในใจมันถึงได้เต้นตุบๆแบบนี้นะ ฉันก้าวขาเดินไปยังหน้าห้องเรียนก่อนจะสูดให้ใจเข้าลึกๆก่อนจะเริ่มพรีเซ้นโครงงานเดี่ยว

"สวัสดีเพื่อนๆแล้วก็อาจารย์นะคะ ดิฉัน น.ส แพรวา วิภาบูลเลขที่หนึ่ง จะนำเสนอโครงงานในหัวขะ...

"ขอญาติครับจารย์" เสียงของประธานนักเรียนห้องอื่นแทรกเข้ามาทำให้ฉันต้องรีบเบรกการรายงานกระทันหันแล้วหันไปมองเด็กประธานนักเรียน ม.5

"มีอะไร ภูศิลป์" อาจารย์รัศมีเดินไปหานายภูที่ยืนหอบอยู่หน้าห้องเรียน

"มีญาติของพี่แพรวา มาขอพาตัวพี่แพรกลับก่อนเวลา เนื่องจากมีธุระด่วนครับ..แฮ่กๆ"

"ขอบใจ..ไปได้ล่ะ"

"ครับจารย์" พูดจบน้องภูก็รีบวิ่งผ่านหน้าห้องฉันอย่างรวดเร็วก่อนอาจารย์รัศมีจะเดินเข้ามาในห้อง

"แพรวาเธอกลับได้แล้ว..พรุ้งนี้ค่อยมารายงานต่อ"

"ขอบคุณค่ะอาจารย์" ฉันยกมือไหว้อาจารย์พร้อมฉีกยิ้มสดใสให้เพื่อนๆก่อนจะเดินไปเก็บของใส่กระเป๋าเป้สีดำ

"ไปก่อนนะทุกคน~"

"เจอกันพรุ้งนี้" เพื่อนๆในห้องต่างโบกมือให้ ฉันพยักหน้าหงึกๆก่อนจะรีบวิ่งหิ้วกระเป๋าเพื่อมุ้งหน้าไปโรงจอดรถญาติที่น้องภูหมายถึงคงจะเป็นอาวิล

แต่กลับไร้ร่องรอยของอาวิลฉันกวาดสายตามองหาทั่วโรงรถแต่ก็ไม่เจอ พอนึกได้ว่าคงจะโดนอาวิลแกล้งว่ากลับจากอังกฤษแล้วฉันเลยเดินคอตกกลับมาแต่เสียงกรี๊ดกร้าดอย่างกับอยู่คอนเสิร์ตของเด็กผู้หญิงมากมายทำให้ฉันสนใจว่าพวกเธอกรี๊ดอะไรกัน..

พอมาถึงสนามบอลฉันก็แทบจะไม่เห็นอะไรเพราะทุกคนต่างมุงเต็ม พอหันไปข้างๆก็เห็นเก้าอี้พลาสติกของลุงยามอยู่ใต้ต้นไม้เลยหยิบมันมาแล้วขึ่นไปบนนั้น

อ่าา..นั้นมันคุณภีรวัฒนิเจ้าของธุรกิจซุปเปอร์คาร่างกายเพอร์เฟคอย่างกับนายแบบยืนพิงBMW คันหรูมีอข้างหนึ่งล้วงถุงกางเกง ส่วนอีกข้างเขาควงกุญแจไว้หลังมือมีรอยซักยิ่งเพิ่มความหล่อให้กับเขาแค่ยืนเฉยๆคนยังกรี๊ด สายตาตกเหยื่อเหมือนกำลังมองหาใครซักคนแล้วมาหยุดที่ฉันก่อนที่เราจะสบตากันเข้าให้..

"บ้าไปแล้ว.." เหมือนมีรังสีไฟฟ้าสถิตเข้ามาช็อตที่หัวใจจนมันเต้นไม่หยุดแค่สบตาเองทำไมใจต้องเต้นแรงแบบนี้ด้วย..

"ลงมา" ฉันหันซ้ายหันขวาตอนนี้ทุกคนต่างหลีกทางไปอยู่ด้านข้างให้เขาเดินแต่ฉันกลับยืนอยู่บนเก้าอี้นิ่งเพราะโดนสายตาอ่อนระทวยแบบนั้นสะกดเอาไว้

"หนูหรอคะ?"

"หนูแพรใช่ไหม"

"ช..ใช่ค่ะ" มันเรื่องบ้าอะไรกันทำไมเขารู้จักฉันได้ล่ะ ทุกสายตาของทุกคนมองมาที่เราจนฉันเริ่มทำตัวไม่ถูกขาสั่นพับๆไกล้ขนาดนี้ฉันก็เขิลจนไปไม่เป็นเลยสิ..

"อ้ะ!?" ฉันถูกคนตรงหน้าอุ้มลงจากเก้าอี้ท่ามกลางเสียงกรี๊ดต่างคนต่างอิจฉาที่ฉันได้ไกล้ชิดกับเขาขนาดนั้นพอเราเดินมาถึงรถเขาก็เปิดประตูก่อนจะยัดร่างฉันเข้าไป..

"คุณเป็นใครคะ..เท่าที่รู้ๆเราไม่รู้จักกัน"

"เงียบ"

"แต่คุณทะ.."

"เดี๋ยวก็รู้เอง..ไม่ต้องถามมาก" คนข้างกายพูดนํ้าเสียงเริ่มจะหงุดหงิดก่อนที่ฉันจะไม่ปริปากพูดอะไร ฉันกวาดสายตามองเขาทีละนิดๆทุกอย่างบนใบหน้าเขาเหมือนสร้างมาให้คนอิจฉาแต่ภายใต้ใบหน้าหล่อๆชวนหลงใหลที่ดูไม่มีอะไรกลับแฝงไปด้วยอะไรบางอย่างที่ฉันก็ไม่รู้..

"จะมองอีกนานไหมครับ"

"หนูขอโทษค่ะ"ฉันหลุบตามองตํ่าก่อนจะขยับร่างกายมาชิดขอบประตูรถ เขาดูน่าเกรงขามแค่เพียงชายตามองก็ทำให้ฉันเกร็งไปหมดแล้ว

"กลัวขนาดนั้นเลย?"

"ป..ป้าวค่ะ..หนูแค่ยังไม่ชินกับคนแปลกหน้า" ถึงปากจะบอกเขาว่าเป็นคนแปลกหน้าแต่จริงๆแล้วฉันก็รู้จักเขาดีในนาม 'สามีแห่งชาติ ผู้ไร้หัวใจ' แค่ฉายาก็ไม่ควรเอาชีวิตไปเสี่ยงแล้วมองเขาอยู่ห่างๆก็พอ

"ขยับมานั่งดีๆเดี๋ยวไม่สบายตัว"

"ค่ะ" ฉันทำตามอย่างว่าง่ายก่อนจะค่อยๆยกก้นขยับมานั่งบนเบาะนุ่มความเย็นจากเเอร์หน้ารถทำให้ฉันหนาวจนตัวสั่นเทาถึงแม้ชุดนักเรียนจะเป็นเสื้อแขนยาวแต่ก็ไม่สามารถบันเทาความหนาวได้เลยแม้แต่น้อย..

มือหนาเลื่อนไปลดแอร์ลงทำให้ฉันเริ่มรู้สึกอุ่นขึ่นบ้างแต่ดูไปดูมาเขาก็ดูเป็นผู้ชายอบอุ่นใส่ใจคนรอบข้างดีนะ หรือนี้จะเป็นหลุมพลางให้ใครต่อหลายคนตกหลุมรักเขาง่ายๆ

เรานั่งอยู่บนรถไปซักพักท่ามกลางความเงียบไม่มีใครปริปากพูดอะไร มีเพียงฉันที่แอบมองเขาเป็นระยะๆแล้วเก็บมาชื่นชมในใจ มือหนายกขึ่นจับคอเสื้อตัวเองเปิดเข้าเปิดออกลำคอขาวเริ่มมีเหงื่อผุดขึ่นมา..

"คุณเปิดแอร์ก็ได้นะคะ..หนูทนหนาวได้"

"ไม่เป็นไร"

"ให้หนูช่วยพัดให้ไหมคะ"

"ปลดกระดุมเสื้อให้ก็พอ"

------------------

เดาทางผู้ชายคนนี้ไม่ออกเลยจริงๆ^^

คอมเม้นเล็กๆน้อยๆให้ไรท์หน่อยนะค่าา ถือว่าเป็นกำลังใจที่ดีของผู้แต่ง??