มารยารัก

น้ำใส

“ตายแล้ว!” เสียงของพี่วารีดังขึ้นทำให้ฉันตกใจหันไปมองอย่างเร็ว

“เป็นอะไรคะ” ฉันถามด้วยความเป็นห่วง

“พี่ลืมอ่ะน้ำ พอดีห้อง 20-01 เขาบอกให้พี่เปลี่ยนผ้าปูให้น่ะ” พี่วารีพูดขึ้นด้วยใบหน้าไม่สู้ดี

“แล้วตอนนี้เขายังไม่กลับเหรอคะ” ฉันถามออกไป เพราะว่านี่ก็ดึกมาแล้ว เขาบอกให้เปลี่ยนตอนไหน แล้วเขายังไม่กลับมาอีกเหรอ

“ยังน่ะ พี่นั่งอยู่ตรงนี้ยังไม่เห็นเขามาเลย แต่เขาบอกพี่เองว่าให้เปลี่ยน พี่ว่ายังไงเขาก็ต้องกลับมานอนที่นี่แน่เลย” พี่วารีพูดขึ้นด้วยความกังวล

“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวน้ำจัดการเอง” ฉันรับคำออกไป เพราะว่าตอนนี้พี่วารีเลิกงานแล้ว และเป็นเวลางานของฉันเอง

“จริงนะ พี่ขอบคุณจริงๆ นะน้ำ ถ้าไม่ได้เปลี่ยนพรุ่งนี้พี่ต้องแย่แน่ๆ เลย” พี่วารีจับมือฉันไปจับแล้วพูดขึ้น

“ไม่เป็นไรค่ะ เรื่องเล็กน้อย” ฉันตอบกลับด้วยรอยยิ้ม นั่นทำให้พี่วารีกลับบ้านไปอย่างสบายใจ

ฉันเดินออกไปเพื่อจะหาแม่บ้านที่ประจำอยู่กะดึกที่ห้องของพวกเขาเพื่อบอกให้จัดการเอาผ้าไปเปลี่ยน แต่พอเดินไปถึงห้องก็ไม่เห็นแม่บ้านอยู่สักคน สงสัยจะขึ้นไปจะทำความสะอาดห้องที่มีการเช็คเอ้าท์กลางคัน แล้วกะกลางคืนแม่บ้านจะน้อยกว่ากะกลางวัน ตอนนี้เลยไม่มีใครประจำอยู่เลย

“เปลี่ยนเองก็ได้” ฉันพูดขึ้นก่อนจะเดินเข้าไปจัดการหาผ้าปู ปลอกหมอนเพื่อเอาไปเปลี่ยนให้แทน เพราะฉันก็ทำงานในส่วนพนักงานต้อนรับและดูแลลูกค้าอยู่แล้ว เรื่องปูผ้าจัดเตียงฉันก็ทำได้อยู่บ้าง และที่สำคัญถ้ารอแม่บ้าน กลัวว่าเจ้าของห้องจะกลับมาก่อน แล้วจะเกิดเรื่องขึ้น

ฉันขึ้นมายังชั้นยี่สิบ ชั้นบนสุดของห้องพัก และเป็นชั้นที่มีห้องพักพิเศษกว่าชั้นอื่นๆ เพราะสองชั้นบนสุดท้ายจะเป็นประเภทห้องสวีท(Suite) ทั้งชั้น เป็นห้องที่เห็นวิวในมุมของห้องตัวเองได้ทั่วทิศ ซึ่งแขกที่จะมาพักที่สองชั้นนี้ ส่วนมากจะเป็นกลุ่มนักธุรกิจ หรือกลุ่มที่มาจากครอบครัวชั้นสูง

ฉันสแกนคีย์การ์ดเข้าห้องมาทันที เพราะตอนนี้คงไม่มีใครอยู่ห้อง ก่อนจะรีบสาวเท้าไปยังห้องนอนแล้วจัดการดึงผ้าปูอันเก่าออกมา แต่สิ่งที่ทำให้ฉันต้องขมวดคิ้วก็คงจะเป็นร่องรอยบนผ้าปูนั่น

จะว่าฉันมองโลกในแง่ดีก็ไม่อยากจะมอง แต่ถ้าให้มองโลกตามความเป็นจริงกับสิ่งที่สมองมันคิดได้ ฉันก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าร่องรอยนั้นมันเหมือนกันร่องรอยที่ผ่านกิจกรรมแบบนั้นมา แต่ช่างเถอะ มันไม่ใช่เรื่องของฉันนี่ เพราะการมาพักในสถานที่ท่องเที่ยวแบบนี้ส่วนใหญ่ถ้าไม่มาเป็นครอบครัวก็ต้องมาเป็นคู่รักอยู่แล้ว คงไม่แปลกเท่าไหร่ถ้าจะมีเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้น

ฉันเลิกสนใจสิ่งแปลกปลอมก่อนจะจัดการกับหน้าที่ของตัวเองที่รับช่วงมาให้เรียบร้อยและรวดเร็ว แต่ก็ยังต้องมีความเป็นมาตรฐานของโรงแรมเราให้ดี และไม่ลืมเปลี่ยนผ้าขนหนูให้ลูกค้าด้วยถึงแม้ว่าจะไม่ได้สั่ง แต่โดยปกติโรงแรมเราจะเปลี่ยนของพวกนี้วันต่อวันอยู่แล้ว เพื่อความสะอาด และประทับใจ

“ลืมน้ำไปได้ยังไงเนี่ย” ฉันบ่นให้ตัวเองอย่างหัวเสียที่คิดว่าเอามาทุกอย่างแล้วแต่ก็ยังลืมเอาน้ำและเครื่องดื่มมาไว้ในตู้เย็นจนได้ งั้นไว้ค่อยมาอีกรอบแล้วกัน

ฉัน ธาราริน หรือ น้ำใส ตอนนี้อายุ 24 ปี เป็นพนักงานโรงแรมหรูแห่งหนึ่งของสถานที่ท่องเที่ยวทางภาคตะวันออก นิสัยใจคอฉัน ก็เป็นคนปกติทั่วไป ใครดีด้วยก็ดีกลับ ใครร้ายใส่ก็ไม่เข้าหา แต่ก็ไม่ใช่คนยอมคน

โดยกำเนิดฉันเป็นภาคอีสาน แต่ฉันออกจากบ้านตั้งแต่เรียนมหา’ลัย เพราะฉันสอบได้ที่กรุงเทพและเรียนด้านการโรงแรมโดยตรง แล้วถามว่าทำไมฉันถึงได้มาทำงานที่นี่ ก็คงเพราะมีคนรู้จักแนะนำมาอีกทีว่ารายได้ดี และสามารถก้าวหน้าได้ไกลจากนักธุรกิจที่มักจะมาใช้บริการที่นี่