บทที่ 2 ความฝันที่ไกลเกินเอื้อม

สีหน้าของเสิ่นหรูซวงมืดลงทันที รู้สึกผิดเล็กน้อยที่เธอฉีกสัญญาหมั้นหมาย

เลยอยากชดใช้ แต่ไม่คิดว่าเขาจะเนรคุณขนาดนี้

"คิดไม่ถึงว่าคุณยังไม่ยอมรับความจริง ช่างน่าเศร้าจริงๆ!"

"นั่นคือทั้งหมดที่ฉันต้องการพูด คุณอยากทำอะไรก็เชิญ!"

เสิ่นหรูซวงมุดเข้าไปในรถ เหยียบคันเร่ง แล้วเฟอร์รารี่ก็คำรามออกไป

แม้แต่ควันและฝุ่นก็ดูเหมือนจะเยาะเย้ยความโกรธที่ไร้ความสามารถของฉินเจียง

"ประสาท!" ฉินเจียงมองดูด้านหลังอันหยิ่งผยองของเสิ่นหรูซวง แล้วก้าวออกไป และนามบัตรที่อยู่บนพื้นก็กลายเป็นผงทันที

เมื่อชายชราที่รออยู่ข้างๆเห็นฉากนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะส่ายหัว

พวกเขาที่เป็นมหาเศรษฐีซึ่งมีมูลค่านับล้านล้าน อยากจะยัดหลานสาวของตนไว้บนเตียงของราชาหมิงจริงๆ

เสิ่นหรูซวงคนนั้นมีตาแต่หามีแววไม่ ฉีกโอกาสอันยิ่งใหญ่นี้ด้วยมือของเธอเอง ช่างตลกจริงๆ!

ชายชราเข้ามาใกล้และกำลังจะขอความช่วยเหลือ โทรศัพท์มือถือของฉินเจียงก็ดังขึ้น

“คุณลุงซู?

ซูเจิ้งเหอเป็นผู้มีพระคุณของสองแม่ลูกฉินเจียงในเจียงเป่ย

“เสี่ยวเจียง วันนี้คุณออกจากคุกแล้วใช่ไหม?เมื่อคุณมาที่เจียงเป่ยก็มาหาผมเลยนะ มาคุยเรื่องงานแต่งของคุณกับเวยเวยหน่อย”

ฉินเจียงมองดูข้อความและอดไม่ได้ที่จะยกคิ้ว

ซูเทียนเวยเป็นลูกสาวของซูเจิ้งเหอ

ตอนที่เธอยังเด็ก ซูเทียนเวยก็เป็นคนสวยแล้ว และตอนนี้เธอน่าจะสวยขึ้นมาก

ซูเจิ้งเหอเคยบอกว่า เมื่อถึงอายุที่เหมาะสม เขาจะให้ซูเทียนเวยแต่งงานกับฉินเจียง

นี่เป็นความปรารถนาสุดท้ายของเว่ยหลานเช่นกัน ฉินเจียงอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจและตอบว่า"โอเค"

จากนั้นเขาก็มองดูชายชราและชายหนุ่มที่รู้สึกร้อนและโบกมือ

“ถ้ามีเรื่องอะไร รอผมมาที่เมืองตี้ตูค่อยว่ากัน”

　　...........

สนามบินเจียงเป่ย

“ทำไมถึงเจอผู้หญิงคนนี้อีกแล้ว”

ทันทีที่ฉินเจียงลงจากเครื่องบิน ใบหน้าของเขาก็จมลงและขมวดคิ้วอย่างรุนแรง

บนโซฟาในพื้นที่พักผ่อน เสิ่นหรูซวงผงะเมื่อเห็นฉินเจียง มองเขาด้วยแววตาดูถูกเหยียดหยาม

“เพิ่งได้รับการปล่อยตัวจากคุกก็ไล่ตามเธอมาทันที ดูเหมือนว่าเขายังไม่อยากยอมแพ้”

“ฉินเจียง ทำไมคุณถึงทำเช่นนี้?แม้ว่าคุณจะขอร้องอ้อนวอนยังไง ฉันก็จะไม่แต่งงานกับคุณ”

เสิ่นหรูซวงส่ายหัวและถอนหายใจเบาๆ

“คุณหนูของเรายกเลิกการหมั้นหมายแล้ว คุณยังมีหน้าตามมาอีก เพื่ออะไรเหรอ?”

“คางคกอยากกินเนื้อหงส์นั้นมีมาก แต่ไม่เคยเห็นใครหน้าด้านเท่าคุณมาก่อนเลย!”

เลขาธิการของเสิ่นหรูซวง เฉิงเยว่ถิงก้าวไปข้างหน้าและพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ ใบหน้าสวยงามของเธอมีความเย็นชา

ดวงตาของฉินเจียงเปลี่ยนเป็นเย็นชา และเขาพูดอย่างเฉยเมย"คุณคิดมากไปแล้ว ผมแค่บังเอิญผ่านมา"

“บังเอิญผ่านมางั้นเหรอ?”เฉิงเยว่ถิงยิ้มเยาะและพูดด้วยความดูถูกไม่รู้จบ

“เกรงว่าเพราะเห็นคุณหนูของเราสวยและรวย จึงสร้างโอกาสให้ได้พบกับเธอโดยบังเอิญ ทำตัวเหมือนหมาชอบเลียเพื่อสร้างความประทับใจให้เธอนะสิ!”

"มันไม่มีประโยชน์หรอก คุณสองคนมันคนละโลกกัน!"

"ฉันอยากจะเตือนคุณนะ อย่าเสียเวลากับความฝันที่ไกลเกินเอื้อมเลย"

“รีบหางานหาเลี้ยงตัวเองก่อนเถอะ!ไม่งั้นจะอดตาย!”

“สำหรับคนอย่างคุณที่เคยเข้าคุก ไม่ว่าคุณจะพยายามแค่ไหน คุณก็ไม่มีวันคู่ควรกับคุณหนูของเรา!”

สีหน้าของเสิ่นหรูซวงอดไม่ได้ที่จะมืดลง และดวงตาของเธอก็เต็มไปด้วยความเย็นชา

ผู้ชายคนนี้ตลกจริงๆ แอบตามเธอมา เมื่อเธอจับได้ยังมาปากแข็ง น่ารำคาญจริงๆ

มนุษย์ สิ่งล้ำค่าที่สุดคือการเจียมตัว!

ดวงดาวบนท้องฟ้า จะมองแมลงสาบในมุมมืดได้อย่างไร?

หลังจากได้ยินเช่นนี้ ฉินเจียงก็หัวเราะอย่างเย็นชา พร้อมกับแสดงท่าทีเหยียดหยามที่มุมปากของเขา โดยไม่แม้แต่จะมองทั้งสองคนด้วยซ้ำ

เขาหยิบคีย์การ์ดออกมา เล่นระหว่างรอคนมารับ

จ้าวอู๋ตี๋ ราชาเจียงเป่ยผู้ซึ่งรับโทษจำคุกบนคุกเกาะปีศาจ รู้ว่าฉินเจียงมาที่เจียงเป่ย และได้แจ้งให้ชายที่ร่ำรวยที่สุดในเจียงเป่ยมารับเขาแล้ว

คีย์การ์ดในมือของฉินเจียง คือกุญแจสู่วิลล่าที่แพงที่สุดในเจียงเป่ย

คฤหาสน์จิงหวามูลค่าสามพันล้านนั้น เดิมเป็นทรัพย์สินของเทพแห่งสงครามเจียงเทียนสุย แต่ตอนนี้มันเป็นของฉินเจียงแล้ว

ฉินเจียงยังมีการ์ดสีดำเฟยหลงเคลือบทองอยู่ในกระเป๋าของเขา ซึ่งมี 300 ล้าน ซึ่งเพียงพอสำหรับเขาที่จะใช้จ่ายในเจียงเป่ย

นอกจากนี้ ด้วยสถานะปัจจุบันของเขา ได้เงินมานับหมื่นล้านนั้นไม่ใช่เรื่องยากเลย

เมื่อเสิ่นหรูซวงเห็นว่าฉินเจียงไม่คิดจะจากไป และยังหน้าด้านนั่งลง คิ้วของเธอก็มืดมนอย่างช่วยไม่ได้

เธอกำลังจะลุกขึ้นและจากไป จู่ๆหญิงชราคนหนึ่งก็ล้มลงไม่ไกล

“มีคนเป็นลม!”

ทุกคนต่างส่งเสียงและรวมตัวกันอยู่รอบๆ

“ผมเป็นหมอ ทุกคนถอยออกไปก่อน!”

ชายสวมแว่นบีบตัวเข้ามา หลังจากตรวจชีพจรได้ครู่หนึ่ง เขาก็ถอนหายใจและส่ายหัว

“คนไข้หัวใจล้มเหลว อาจตายได้!”

“อะไรนะ!”หญิงสาวที่อยู่ข้างๆเขาเริ่มร้องไห้ทันที

“เป็นไปไม่ได้!คุณยายมีสุขภาพที่ดีมาตลอด จู่ๆเธอก็เกิดภาวะหัวใจล้มเหลวได้อย่างไร”

“มันเป็นความเจ็บป่วยที่ซ่อนอยู่ของคุณยายของคุณ ซึ่งปรากฏให้เห็นเมื่อเวลาผ่านไปนาน ดั่งคำพูดที่ว่า ความเจ็บป่วยนั้นมาไวแต่หายช้า”

“ความเจ็บป่วยนี้มาอย่างรุนแรง เว้นแต่จะได้รับการฉีดยารักษาโรคหัวใจ อาจมีความหวังริบหรี่”

“แต่สนามบินอยู่ห่างจากโรงพยาบาลมากกว่า 20 นาที และหญิงชราคงอยู่ไม่ถึงตอนนั้นแล้ว”

หมอส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้

“แล้วเราจะทำยังไงดี!คุณยายตื่นเถอะ...อย่าตายนะ...ฮือๆ...”

หญิงสาวร้องไห้อย่างหนัก ทุกคนที่อยู่ ณ ที่นั้นต่างรู้สึกสะเทือนใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้

“สาวน้อย ชีวิตหรือความตายขึ้นอยู่กับโชคชะตา เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้อยู่แล้ว รีบโทรหาคนในครอบครัวของคุณมาด่วน!”

“หมอคนนี้เป็นหัวหน้าแพทย์ของโรงพยาบาลเจียงเป่ย ถ้าเขาบอกว่าไม่มีหวัง นั่นหมายความว่าไม่มีหวังจริงๆ”

“คนที่ยังมีชีวิตอยู่และมีชีวิตชีวาในเมื่อกี้นี้ ตายง่ายแบบนี้เลยเหรอ สิ่งต่างๆในโลกนี้เป็นสิ่งที่ไม่เที่ยงจริงๆ!”

ทุกคนรู้สึกเสียใจมาก

“ไม่!คุณยายอย่าตาย อย่าตายนะ!ฉันมีแค่ท่านคนเดียวเท่านั้น…”

หญิงสาวยิ่งร้องไห้หนักขึ้น

ฉินเจียงอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

ริมฝีปากของหญิงชราซีด หน้าผากของเธอเต็มไปด้วยเหงื่อ และเธอก็มีอาการกล้ามเนื้อกระตุกด้วย

นี่คือภาวะหัวใจหยุดเต้นที่เกิดจากกล้ามเนื้อหัวใจอักเสบรุนแรง

แพทย์ธรรมดาไม่สามารถทำอะไรกับโรคนี้ได้จริงๆ

แต่สำหรับฉินเจียง เขาเพียงแค่ต้องฉีดชี่แท้เข้าไปในสามแห่งเท่านั้น ได้แก่จุดกวนหยวน จุดจฺวี้เชวี่ยและจุดเทียนทู 

ภายในสองนาที หัวใจของหญิงชราก็สามารถเต้นได้อีกครั้ง

และทำครั้งเดียวจบ ภายหลังไม่ต้องไปโรงพยาบาลอีก

แพทย์สมัยนี้ให้ความสำคัญกับการแพทย์ตะวันตกมากเกินไป อันที่จริง การแพทย์แผนจีนต่างหากที่เก่งที่สุด!

รอยยิ้มขมขื่นปรากฏขึ้นบนใบหน้าของฉินเจียง เขาเข้ามาใกล้และนั่งลง แตะจุดฝังเข็ม จุดกวนหยวน จุดจฺวี้เชวี่ย และ จุดเทียนทู ของหญิงชราสองสามครั้ง

สองนาทีต่อมา หญิงชราก็จะฟื้นขึ้นมา

“คุณหนู คุณดูสิว่าฉินเจียงกำลังทำอะไรอยู่ เขามันโรคจิตจริงๆ!”

ความโกรธแวบวาบบนคิ้วของเฉิงเยว่ถิง และเธอพูดด้วยความรังเกียจ

“หญิงชราตายแล้ว เขาไม่เพียงแต่หัวเราะเท่านั้น แต่ยังสัมผัสร่างกายของเธอไปเรื่อยด้วย!”

“ผู้ชายคนนี้สุขภาพจิตต้องไม่ปกติแน่นอน!”

เสิ่นหรูซวงขมวดคิ้ว เมื่อฉินเจียงยืนขึ้นหลังจากกดเสร็จ และเดินไปอย่างรวดเร็ว