มะระสะบัดยอด

‘รัญจวน’ เป็นแม่ค้าขายผักอยู่ที่ตลาดในอำเภอ หล่อนมีใบหน้ารูปไข่ ดวงตาโต ขนตางอนหนา จมูกโด่งเล็กน้อย แต่กลับมีริมฝีปากที่อวบอิ่มเต็มตึงน่าจูบน่าบดขยี้

รูปร่างผอมบางแต่มีหน้าอกขนาดมหึมาบวกกับผิวสีน้ำผึ้งเดือนห้าและผมดำยาวสยาย นั่นคือองค์ประกอบที่รวมกันอย่างลงตัว ยิ่งทำให้รัญจวนสวยจัด สวยชนิดที่ว่าผู้ชายทั้งหลายที่ได้เห็นรัญจวนก็อดใจไม่ได้ที่จะมองเหลียวหลัง

ทว่ากลับไม่มีใครกล้าที่จะเข้าไปขายขนมจีบ อย่างมากก็แค่หมาหยอกไก่ เพราะยังไม่มีผู้ชายคนไหนๆ อยากชะตาขาดเป็นรายต่อไป

ด้วยว่ากันว่ารัญจวนเป็น ‘คนกินผัว’

แม้ในปี พ.ศ.นี้ เรื่องพิลึกพิลั่นที่คนเฒ่าคนแก่เล่าขานกันมาจะดูว่างมงาย แต่อย่างน้อยก็มีผู้ชาย ๒ คนที่ไม่เชื่อ คนแรกก็คือผัวคนที่ ๓ ของรัญจวน และอีกคนก็ผัวคนที่ ๔ เพราะ ๒ คนแรกไม่นับ

ที่ไม่นับเพราะคนแรกไม่รู้ก็ถือว่าไม่ผิด และคนที่ ๒ ก็ไม่รู้อีกเช่นกัน เพราะหากใครรู้ว่าเป็นผัวรัญจวนแล้วจะต้องตาย ก็คงไม่มีใครกล้า

‘๔ ปี กินผัวปีละคน’ นั่นคือคำซุบซิบไล่หลังหล่อนเสมอ แต่รัญจวนก็ไม่ได้สนใจ เพราะหล่อนสวยและรวยมาก เนื่องจากผัวแต่ละคนก็ทิ้งสมบัติไว้ให้มากมาย ทั้งหล่อนยังมีแผงค้าผักขนาดใหญ่ในตลาดหลายแผงด้วย ทั้งขายเอง ทั้งให้เขาเช่าเก็บรายวัน เรียกได้ว่า รวยแล้วไม่ต้องมีผัวก็ได้

แต่นั่นก็แค่คำปลอบใจตัวเอง เพราะเกือบ ๗ ปีที่ร้างราเรื่องอย่างว่า ทั้งที่อยากเหลือทน แต่หล่อนก็กลัว ว่าผู้ชายเหล่านั้นจะมีอันเป็นไปกันอีก หล่อนทนไม่ได้หรอกที่จะให้ญาติพี่น้องของผัวคนต่อไปมาชี้หน้าด่ากราด

แม้จะไม่มีใครพิสูจน์ได้ก็ตามว่าผัวทั้ง ๔ นั้นตายเพราะหล่อนจริงหรือไม่ แต่หล่อนก็ไม่กล้า

คงเป็นกรรมของหล่อน กรรมที่ต้องบรรเทาความเสียวด้วยตัวเอง

“จะกลับแล้วเหรอเจ๊จวน”

รัญจวนหันตามเสียงร้องทักและก็เห็นเป็นกลุ่มแม่ค้าในตลาดเดียวกันนั่งจับกลุ่มอยู่ที่สภากาแฟประจำตลาด หรือเรียกอีกนัยก็คือ สถานที่เล่าสู่กันฟัง(นินทา) ของแม่ค้าปากตลาด และแม่ค้าเหล่านี้ก็มักจะเรียกหล่อนว่า ‘เจ๊จวน’ ตามฐานะ คล้ายจะซูฮกว่าหล่อนรวย

หล่อนยิ้มกว้าง เชิดหน้านิดๆ เอียงคอหน่อยๆ หรี่ตาพริ้งพราวดุจคนมีความสุขอยู่เสมอก่อนจะเปล่งเสียงขานรับ

“ใช่จ้ะพี่แป้น ว่าจะไปเก็บค่าเช่าที่แผงโน้น แล้วก็เลยกลับบ้านเลย ทางนี้ให้เด็กๆ ดูร้านน่ะจ้ะ”

“แหม... ดีเนอะ มีแผงให้เช่า จะนั่งจะนอนก็ได้เงินอยู่แล้ว ไม่เหมือนพวกพี่ๆ ต้องทำงานงกๆ มีผัวก็พึ่งพาไม่ได้”

“ดีอะไรกันล่ะจ๊ะพี่ มีแค่เงิน แต่ไม่มีผัว มันชดเชยกันไม่ได้หรอกจ้ะ ไปล่ะจ้ะ ฉันรีบ เดี๋ยวฝนจะตกก่อน”

รัญจวนยิ้มเศร้าๆ ก่อนจะหันหลังและแค่พ้นสายตาบรรดาแม่ค้า รอยยิ้มกว้างก็ระบายออก ก็เสียงซุบซิบยังดังไล่หลัง ได้ยินบ้าง ไม่ได้ยินบ้าง แต่ก็รู้ว่าหัวข้อสนทนาคงไม่พ้นเป็นหล่อนแน่

แม้จะเกทับได้ว่า ‘มีเงินซะอย่าง ไม่มีผัวเป็นตัวเป็นตนก็ได้ ซื้อกินเอาสบายใจกว่า’ แต่หล่อนก็จะไม่พูดแบบนั้น

หล่อนชอบทำตัวให้สมกับความคาดหวังของคนอื่น ในเมื่อคนส่วนใหญ่ที่รู้จักหล่อน หรืออาจจะทั้งหมด คาดหวังกันว่าหล่อนต้องเศร้า เสียใจ และอยากมีผัวจนตัวสั่น หล่อนก็จะทำให้พวกเขาเหล่านั้นสมหวังทางความคิด

ยอมรับซะ! ให้พวกเขามีเรื่องสนทนากันต่อ ส่วนหล่อนนั้นก็ได้บริหารอารมณ์ไปอีกวัน

ในเมื่อเกิดมาให้คนนินทาอยู่แล้ว หล่อนก็ต้องเชิดหน้าสวยๆ ให้ชิน และไอ้เรื่องอยากมีผัว หล่อนก็อยากมีจริงๆ นั่นแหละ แต่จะทำยังไงได้ มีแต่คนกลัวหล่อนนี่นา

แม้จะซื้อกินได้หรือหากจะมีใครใจกล้าอยากลองของ หล่อนก็คงไม่กล้าหรอก หล่อนไม่อยากทำบาปทำกรรม เผื่อเอาไปแล้วเขาตาย หล่อนจะทำยังไงเล่า จะไม่มีบาปติดตัวที่จงใจฆ่าหรอกเหรอ

ดังนั้นการปลดเปลื้องความเสียวให้ตัวเองคงเป็นทางออกที่ดีที่สุด

ดวงตาโชนแสงอัดแน่นไปด้วยไฟพิศวาสมองตรงไปยังเส้นทางด้านหน้า หล่อนต้องก้าวต่อไป ไม่มีผัวไม่ตาย ไม่มีเงินสิตายแน่นอน และเงินนี่แหละที่จะสามารถบันดาลผัวมโนของหล่อนกี่สิบดุ้นก็ได้

เดี๋ยวนี้ ‘เซ็กซ์ทอย’ มีมากมายหลายแบบให้หล่อนได้เลือกซื้อหาโดยง่าย แค่ปลายนิ้วคลิก อยากได้ใหญ่แค่ไหน สั่นค่อย สั่นแรง คว้านวนเป็นสว่าน หรือจะฝังมุก ใส่ขนตา ก็หาได้ทั้งหมด

แม้กระทั่งมาเป็นตัวเป็นตนให้ขึ้นขย่ม ก็ไม่ยากเลยที่จะเลือกซื้อ แค่มีเงินเท่านั้น