Ep.1 38 แล้วและเพิ่งโสด (1)

หมับ!!

ขาเรียวขาวผ่องข้างหนึ่งกำลังจะก้าวเข้าไปในนั่งในรถแท็กซี่ต้องชะงักกึกทันที เมื่อมีมือกร้านมือหนึ่งที่หฤทัยคิดว่าต้องเป็นมือของผู้ชายแน่นอนที่มาจับข้อแขนของเธอ หญิงสาวไม่ได้ร้องวี้ดว้ายเพราะมีสติเต็มร้อย จึงค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของมือกร้านนั้น จนคอตั้ง เพราะเขาตัวสูงกว่าเธอมาก แล้วก็พบว่า

...เขาหล่อมาก!!...

ดวงตาคู่สวยตะลึงค้างมองบุรุษแปลกหน้าราวกับต้องมนต์สะกด เพราะนี่คือผู้ชายในสเปคที่เธอวาดฝันเอาไว้ ว่าจะต้องมีลักษณะแบบนี้

‘หล่อแบบเถื่อนๆ มีเคราเขียวเข้ม ดวงตาคมดุจดวงตาของพญาเหยี่ยวสีดำทมิฬ ผมซอยสั้นปัดเสยไ

ด้านหลังแต่ก็ยังมีบางส่วนปรกมาทางด้านหน้าตรงขมับ มีจมูกโด่งคมสันปลายงุ้มเล็กน้อย ปากหยักสีสดเข้มนิดได้รูปสวย กรามดูแกร่งแข็งแรงสมชายชาตรี แล้วคิ้วก็ดกสีเข้มดูดุดันแบบนี้เลย’

แล้วก็...มีลูกกระเดือกและลำคอใหญ่ดูแข็งแรงแบบนี้ เพื่อนๆหลายคนที่แต่งงานไปบอกว่า ‘มักจะ...ใหญ่...ยาว...และเอาเก่ง’

“ผมแมน เป็นคนสวนของคุณหัตถการพ่อของคุณหนู ผมเพิ่งมาทำงานได้สามวัน แต่ท่านให้มารับคุณหนู”

หนุ่มใหญ่แนะนำตนเองเสร็จสรรพ พร้อมบอกหน้าที่การงานของเขาให้เธอได้รับรู้

หฤทัยยิ้มหวานจ๋อย แต่ก็ยังไม่ถอนสายตาจากดวงตาคมกริบดั่งใบมีดโกนที่มองมา

“ฉันคิดแล้วว่าป๊าต้องส่งคนมารับแน่ๆ ทั้งที่รู้ว่าฉันหาทางกลับบ้านเองได้ ไม่ต้องให้ใครมารับก็ได้ แต่หนนี้ฉันจะยอมกลับกับคุณคนสวนก็ได้ค่ะ”

“ดีมากครับ งั้นส่งกระเป๋ามาครับ แล้วเดินตามผมมา” ยงยุทธบอกลูกสาวของเจ้านายแล้วยื่นแบงค์ร้อยสองใบให้กับคนขับแท็กซี่เป็นค่าเสียเวลา แล้วก็เอื้อมมือไปหยิบกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ของหญิงสาวมาถือเอาไว้ แล้วเดินนำหน้าร่างเพรียวระหงที่อยู่ในชุดยีนที่สวมทับด้วยเสื้อไหมพรมคอเต่าสีขาวไปยังรถที่จอดอยู่แบบเร่งรีบ จนหฤทัยสับขาเดินตามแทบไม่ทัน

กระทั่งมาถึงรถเก๋งราคาแพงลิบของบิดา หฤทัยก็เปิดประตูเข้าไปนั่งในตำแหน่งข้างคนขับเอง โดยไม่รอให้ยงยุทธมาเปิดประตูให้

“ทำไมไม่ไปนั่งด้านหลังล่ะครับ นั่งตรงนี้เดี๋ยวท่านก็เอ็ดคุณหนูหรอก”

“ฉันชินแล้ว แต่ฉันไม่ชอบนั่งข้างหลัง มันมองอะไรไม่ค่อยถนัด”

“ถ้าอย่างนั้นก็ตามใจนะครับ”

“ฉันไม่รู้ว่าป๊ารับคนสวนเพิ่มทำไม ในเมื่อที่บ้านก็มีลุงสันคอยทำทุกอย่างให้อยู่แล้ว” เธอเริ่มทำลายความเงียบด้วยการตั้งคำถาม เพื่อนไปสู่สิ่งที่เธออยากรู้

“ลุงสันไปช่วยเตรียมงานแต่งงานของพี่ชายคุณหนูไง ที่เชียงใหม่ครับ”

‘อ้อ จริงด้วยสิ เธอลืมคิดไป’

“อ้อ ฉันลืมไป แต่ดูท่าทางของคุณ ไม่น่าจะมาทำงานเป็นคนรับใช้ของป๊าเลยนะ”

“ทำไมเหรอครับ แล้วคุณหนูคิดว่า ผมควรจะทำงานรับใช้ใครดี”

“ก็ ถ้าบอกไปแล้วจะทำตามเหรอ”

“ก็ลองบอกมาก่อนสิครับ เผื่อว่าผมจะสนใจ”

“ไม่ดีกว่า เพราะยังไงป๊าก็ไม่ค่อยจะอยู่ติดบ้านอยู่แล้ว ยังไงคุณก็คงต้องรับใช้ฉันมากกว่าคนอื่นอยู่แล้วล่ะ จริงไหม”

“ครับ ก็คงต้องเป็นอย่างนั้นแหละครับ”

“ดูท่าคุณคงจะมีอายุห่างกว่าฉันมากกว่าหนึ่งรอบแน่ๆ ฉันขอแทนตัวเองว่ามะลินะคะ แล้วมะลิก็จะเรียกคุณว่าเฮียแมนนะคะ”

ชายหนุ่มหันมายิ้มให้

“ก็ฟังดูเข้าท่าดีนะครับ คุณหนูจะเรียกผมยังไงก็ได้ครับ เอาที่คุณหนูสบายใจเลย”

“งั้นเฮียแมนก็ต้องเรียกมะลิว่ามะลิด้วยนะ ไม่ต้องเรียกคำนำหน้าว่าคุณหนูก็ได้ ฟังดูมันแบ่งชนชั้นยังไงก็ไม่รู้ ซึ่งมะลิไม่ชอบ เพราะมะลิคิดว่าทุกคนทุกอาชีพมีความเท่าเทียมกันหมดแหละ”

“ผมว่า ถ้าขืนเรียกชื่อคุณ...เอ๊ยมะลิอย่างสนิทสนมแบบนี้ต่อหน้าคุณพ่อของมะลิ มีหวังคุณท่านคงไล่ผมออกจากงานแน่ครับ”

“งั้นก็เรียกแบบกันเองเวลาเราอยู่กันสองคนก็ได้ค่ะ”

“โอเค แบบนั้นก็ได้ครับ”

หฤทัยยิ้มตาพราว เธอชอบคนพูดง่ายๆแบบนี้ และเธอก็รู้สึกถูกชะตาคนสวนคนนี้แล้วสิ

คุณหนูจอมก๋ากั่นที่อยู่เมืองนอกได้รับฉายาว่าแม่มดน้อยเจ้าเสน่ห์ ที่เปลี่ยนคู่ควงเป็นว่าเล่น ก็เริ่มคิดแผนการร้ายในใจทันที