ep3

เกมรักหยุดลงอย่างกะทันหัน ร่างเย้ายวนผละออกแล้วรีบสวมเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว ต่างกับชายหนุ่มที่ยังเปลือยกายท่อนบนแล้วมองลูกชายกับลูกสะใภ้ที่ยืนอยู่กลางห้องด้วยสีหน้าตกใจ โดยเฉพาะสีหน้าของลูกสะใภ้คนสวยของเขานั้น แดงซ่านไปหมด

“จะเข้ามาทำไมไม่เคาะประตู”

เขาถามเสียงเรียบเรื่อย ไม่คิดอับอายออะไรกับสิ่งที่ลูกชายและลูกสะใภ้เห็น

“ผมไม่คิดนี่ครับว่า คุณพ่อกำลังทำบัดสีอยู่”

ภีรนัยเลิกคิ้วแล้วเดินเข้ามาหาคนทั้งคู่ โดยที่พจนีย์สวม

เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว รีบคว้ากระเป๋าเดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็วด้วยความอาย

“พ่อไม่ควรทำแบบนี้ นี่มันที่ทำงานของคุณพ่อนะครับ”

“ฉันจะทำอะไรมันก็เรื่องของฉัน “

ชายหนุ่มปรายตามองลูกสะใภ้แล้วยิ้มเหยียด ภีมะเป็นลูกของเขาอายุเพียง 20 เศษ จบมหาวิทยาลัยก็ขอเมียเลย เพราะต้องการพาเธอไปอยู่ด้วยกันในระหว่างไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ ที่รีบร้อนแต่งก็เพราะลูกชายบอกว่าเธอท้อง!

มีนาเป็นลูกสะใภ้ที่เขาไม่ชอบหน้าสักเท่าไหร่ หล่อนอายุมากกว่าลูกชายเขา อาชีพเก่าเป็นสาวเชียร์เบียร์ที่ลูกชายของเขาไปหิ้วมาในคืนวันหนึ่ง แม้ว่าหน้าตาของเธอจะสวยสะอาดหมดจด แต่เขารู้ดีว่าภายใบหน้าใสซื่อของลูกสะใภ้คนนี้ร้อนแรงใช่เล่นทีเดียว

“ไปไหนกันมาล่ะ”

เขาจงใจถามลูกสะใภ้ที่ยืนหน้าแดงก่ำอยู่ข้างลูกชาย เสมือนว่าเหตุการณ์ที่เธอเจอเมื่อครู่เป็นเรื่องปกติธรรมดา

“ผมจะมาบอกพ่อว่า เอกสารของมีนาไม่ครบครับ วีซ่าเลยยังไม่ได้ ผมคงต้องบินไปก่อน”

“ก็ไม่เป็นไรนี่ นี่เรื่องด่วนของแกแล้วเหรอ ถึงต้องมารบกวนฉันถึงที่นี่” ภีมะเมินมองไปทางอื่นอย่างข่มอารมณ์ไม่พอใจไว้

“ว่าไงล่ะ มีเรื่องด่วนอะไรอีก”

“ผมจะมาชวนคุณพ่อทานดินเนอร์ด้วยกันนะครับ แล้วก็..ระหว่างที่ผมบินไปจัดการเรื่องเรียนต่อ ผมขอฝากมีนไว้กับคุณพ่อด้วย”

ภีมะอึดอัดใจที่จะมาขอร้องพ่อของเขา เขารู้ดีว่าพ่อของเขาคือเพลย์บอยตัวพ่อ แต่ก็ไม่คิดว่าจะกินไม่เลือก แม้สถานที่ทำงาน ส่วนแม่หม้ายคนนั้นก็เห็นติดพันมานาน แต่ไม่ลงเอยกันสักที ก็คงรักสนุกกันทั้งคู่ แต่มีนาเป็นลูกสะใภ้ เขาเชื่อว่าพ่อของเขาคงละเว้น

ภีรนัยมองลูกสะใภ้แล้วยิ้มมุมปาก จริงอยู่ที่เขามีผู้หญิงมากหน้าหลายตาไม่จำเป็นที่เขาจะต้องไปแย่งลูกสะใภ้ แต่ให้ตายสิ ลูกสะใภ้คนนี้เขาไม่ชอบเอาเสียเลย และเขารู้ดีว่าเธอเองก็ไม่ได้รักใคร่ชอบพอกับลูกชายของเขาเท่าไหร่ นี่คงเห็นว่าลูกชายของเขาเป็นพวกไก่อ่อนเลยเอาตัวเข้าแลก เพื่อสมบัติมหาศาลของตระกูลเขานั่นเอง

“แล้วแกจะไปเมื่อไหร่?”

“พรุ่งนี้ครับ”

ภีรนัยปรายตามองลูกสะใภ้คนสวย ซึ่งเธอหันมาสบตาเขาพอดี

“ฉันขอคุยกับลูกชายสักครู่ เธอออกไปก่อน”

มีนาขยับตัวจะไปตามคำสั่งอย่างว่าง่าย แต่ภีมะรั้งไว้

“มีอะไรก็พูดกับผมได้เลยนี่ครับ ผมไม่มีความลับกับมีน”

“ไม่เป็นไรค่ะคุณภี ให้มีนไปรอข้างนอกดีกว่าค่ะ”

มีนาแกะมือของภีมะออกแล้วมองไปที่พ่อผัวอย่างกลัวๆ น่าแปลกที่เขายืนมองเธอเฉยๆ แต่มันกลับทำให้เธอรู้สึกร้อนวูบๆ วาบๆ ขึ้นมาได้

ทันทีที่มีนาออกไปพ้นประตูห้อง ภีรนัยก็ลากลูกชายของเขาเหวี่ยงโครมเข้าที่โซฟามุมห้อง

“อะไรกันครับคุณพ่อ”

“ฉันเคยบอกแกแล้วใช่ไหมว่า ฉันไม่ชอบลูกสะใภ้คนนี้ ทำไมต้องพาแม่นั่นมาไว้กับฉัน!”

“ก็เพราะรู้น่ะสิครับว่าคุณพ่อไม่ชอบ เลยเอามาฝากไว้ ถ้าขืนคุณพ่อชอบเธอ มีหวังได้เอาลูกสะใภ้คนนี้เป็นเมีย”

“ไอ้ภี!”

“มันจริงใช่ไหมละครับ อย่าลืมนะครับว่าเธอท้องลูกของผมอยู่” ภีมะมองคนเป็นพ่ออย่างเป็นต่อ

“ไหนละหลักฐานที่แกบอกว่าเมียแกท้อง ฉันถามหาใบตรวจครรภ์ตั้งแต่วันแรกที่แกบอกฉันว่าจะแต่งกับแม่คนนี้ จนถึงวันนี้แกก็ยังไม่เอามาให้ฉันเลย แกมันหัวดื้อหัวรั้นที่สุด นี่ฉันจะบอกให้แกรู้ไว้นะว่า...ผู้หญิงคนนั้นเขาไม่ได้ท้องกับแกหรอก มันอ้างเรื่องท้องก็เพื่อจะจับแกเท่านั้น”

“ไม่จริง มีนเขาไม่ทำอะไรแบบนั้นหรอกครับ”

“แกมันก็แค่ไก่อ่อน ส่วนหล่อนน่ะมันพวกไก่แก่แม่ปลาช่อน แกจะไปทันอะไรกับคนพวกนี้”

“ผมรู้ครับว่าพ่อไม่เชื่อว่ามีนาท้อง ถึงได้พาเธอมาฝากไว้กับคุณพ่อ เพราะถ้าผมให้เธออยู่คนเดียว ต่อให้เธอท้อง คุณพ่อก็จะบอกว่าเธอท้องกับคนอื่นก็ได้”