บทที่ 4

“ถ้าคุณไม่อยากได้เงิน แล้วคุณอยากได้อะไรครับ บ้าน รถ หรือคอนโดฯ” แน่นอนว่าเขาให้เธอได้ทุกสิ่ง ตราบใดที่เธอยังมอบความสุขให้แก่ร่างกายของเขา เหมือนอย่างที่เป็นอยู่แบบนี้ต่อไป

แค่เพียงเท่านั้นมันก็เพียงพอแล้วสำหรับคนที่ใช้ชีวิตอยู่ต่างประเทศมากกว่าบ้านเกิดเมืองนอนของตัวเองเช่นเขา เพราะวัฒนธรรมและการใช้ชีวิตที่แตกต่างเลยทำให้ความคิดเกี่ยวกับเรื่องเซ็กซ์กลายเป็นเรื่องปกติไปตามกาลเวลา ซึ่งมันก็ไม่ใช่เรื่องผิดบาปอะไรเลยหากทั้งเขาและคู่ขายินยอมพร้อมใจที่จะทำมันทั้งคู่

“ลินอยากได้ตัวคุณค่ะ อยากได้ทุกอย่าง...ที่เป็นคุณ!” นางแบบสาวตอบกลับไปตามความจริงที่คิดอยู่ แต่อีกฝ่ายดูเหมือนจะไม่ค่อยเข้าใจความหมายที่เธอต้องการจะสื่อให้ได้รับรู้สักเท่าไรนัก เขาจึงได้เอ่ยถามกลับไปตรง ๆ

“แล้วที่คุณได้ไปถึงสองชั่วโมงเต็มนั่นยังไม่พออีกเหรอครับ ทำไมวันนี้คุณโลภจัง...” คนถูกถามส่ายหน้าน้อย ๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืนเดินตรงเข้าไปโอบกอดร่างสมส่วนทั้ง ๆ ที่ทั้งตัวไม่มีสิ่งใดปกปิดเอาไว้เลยแม้แต่ชิ้นเดียว เธอส่งสายตาหยาดเยิ้มให้พร้อม ๆ กับจงใจกดหน้าอกเข้ามาที่ลำตัวเขาอย่างจงใจ

“ลินไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้นสักหน่อย ถ้าเรื่องนั้นไม่มีวันที่ลินจะไม่พอใจ แต่ที่พูดไปเมื่อกี้ลินหมายถึงลินอยากเป็นมากกว่าคู่นอนชั่วคราวของคุณ ลินอยากเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกะ...”

“ผมว่าเราสองคนคุยเรื่องนี้รู้เรื่องแล้วนะครับลิน ผมเคยบอกคุณแล้วไม่ใช่เหรอว่าความสัมพันธ์ระหว่างเรามันแค่ชั่วคราวเท่านั้น และตอนนี้ผมก็ยังไม่พร้อมที่จะสานสัมพันธ์ระยะยาวกับใคร ถ้าคุณเกิดเบื่อ จนรอไม่ไหวผมก็ยินดีที่จะปล่อยคุณไป” คำพูดที่ตีความหมายได้เพียงแค่หนึ่งเดียวทำเอาลิลินถึงกับหน้าเสีย แต่ไม่ช้าเธอก็ข่มอารมณ์ไม่พอใจเอาไว้พร้อม ๆ กับจูบหนัก ๆ ที่หน้าอกแข็งแกร่ง

“วินล่ะก็...ลินพูดแค่นี้ทำไมต้องหงุดหงิดใส่กันด้วยคะ นี่คุณไปโมโหอะไรมาคะเนี่ย วันนี้ถึงได้ดูฉุนเฉียวนัก ลินรอได้ค่ะ ไม่ว่าจะต้องรอนานแค่ไหนลินก็จะรอ ลินรักคุณมากนะคะ คุณอย่าทิ้งลินนะ” เพราะไม่อยากทำให้บรรยากาศดี ๆ ตรงหน้าเสียไปนางแบบสาวจึงเอ่ยขึ้นอีกครั้งพร้อม ๆ กับสายตาหวานหยดย้อยที่ช้อนขึ้น มองคนตรงหน้าเหมือนจะสื่ออะไรบางอย่างออกไป

เธอรู้ดีว่าต้องทำตัวยังไง และทำแบบไหน ไม่เช่นนั้นเธอคงไม่ได้คบหากับกวินภพนานมากกว่าผู้หญิงคนอื่น ๆ ของเขาเหมือนอย่างทุกวันนี้แน่ แต่นั่นมันก็ยังไม่เพียงพอสำหรับเธออยู่ดี มันจริงที่ว่าเขาสามารถให้เธอได้ทุกอย่างยกเว้นทะเบียนสมรส และการคบหากันแบบเปิดเผยให้คนในสังคมได้รับรู้ แต่ใครเล่าจะรู้อนาคตว่าเขาจะไม่เกิดเบื่อและเขี่ยเธอทิ้งเหมือนลูกหมาลูกแมวตัวหนึ่ง หากเขาเกิดได้พบเจอผู้หญิงที่ถูกใจมากกว่าเข้าสักวัน

“ดีครับ พูดง่าย ๆ แบบนี้ค่อยน่าให้รางวัลหน่อย ผมชอบคนว่าง่าย คุณก็รู้นี่...” กวินภพตอบกลับพร้อมรอยยิ้มก่อนจะอุ้มร่างบอบบางขึ้นแนบอกพร้อม ๆ กับสาวเท้ามุ่งหน้าสู่เตียงกว้างอีกหน และไม่ลืมที่จะคว้าเอาซองถุงยางอนามัยซองใหม่ติดตัวไปด้วยเหมือนทุกครั้ง

มัทนายังคงนอนไม่หลับแม้ว่าจะพยายามแค่ไหนสุดท้ายก็ไม่สำเร็จอยู่ดี เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อช่วงบ่ายที่ผ่านพ้นมานั้นทำเอาหญิงสาวแทบจะเข้าหน้าใครไม่ติดเลยสักคนเดียว

หลังจากที่กวินภพวางระเบิดลูกใหญ่ใส่เธอกลางศาลาท่าน้ำนั้น ทุกคนก็พากันรู้เรื่องที่เกิดขึ้นจนพาลมองมาที่เธอด้วยสายตาแปลก ๆ เว้นเสียแต่คนเดียวที่ยังคงเชื่อมั่นในตัวเธอมากกว่าใคร ๆ นั่นก็คือนวลแจ่มหัวหน้าแม่บ้านที่พอรู้เรื่องทั้งหมดก็สั่งให้เธอวางมือจากทุกสิ่ง ก่อนจะไล่ให้กลับเข้ามาพักผ่อนที่ห้องของตัวเอง ถึงอย่างนั้นใครกันจะข่มตาให้หลับลงไปได้ ทั้ง ๆ ที่ภายในใจตอนนี้นั้น ยังคงมีแต่เรื่องหนัก ๆ ให้ต้องคิดทบทวนอยู่

“ดึกป่านนี้แล้วทำไมยังไม่หลับไม่นอนอีกยัยมัท แล้วนี่มานั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้คนเดียว”

เสียงที่เรียกมาจากข้างหลังส่งผลให้คนที่กำลังนั่งคิดไม่ตกอยู่ในศาลาท่าน้ำ ที่เธอมักจะพาเจ้าสัวไกรวิทย์มานั่งอ่านหนังสืออยู่เป็นประจำต้องหันกลับไปมอง ก่อนจะส่งยิ้มให้คนมาใหม่เหมือนอย่างที่ชอบทำ