แพศยา ที่ 1 หวนคืน [2]

“คะ...คุณหนูเจ้าขา”

หลิงจวนร้องไห้โฮออกมา ยาตลับนี้ราคาแพงหลายร่วมตำลึงทอง เป็นยาที่นายท่านได้มาจากหมดเทวดาที่อาศัยอยู่ในป่าคุนเหม่ย การนำยาแพงและหายากมาทาแผลให้สาวใช้ต่ำต้อยนั้นเป็นเรื่องที่ไม่มีเจ้านายจวนไหนทำกัน

“อาถิง... อาหลิว... ข้าขอโทษนะ ขอโทษสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมา ขอโทษที่เคยทำร้าย ขอโทษที่พูดจาไม่น่ารัก ขอโทษที่ทำให้ต้องเหน็ดเหนื่อยเพื่อข้ามาโดยตลอด ขะ...ขอโทษ”

พูดโดยที่ไหล่บางสั่นเทิ้มก่อนที่หยาดน้ำตามากมายจะหยาดหยดออกมาอาบใบหน้างดงามปานจะล่มเมือง ใบหน้านี้แหละที่เคยซีดเซียวสกปรกเพราะเป็นนักโทษประหารที่ถูกรุมปาของบูดของเน่า

ความงามจะมีค่าอะไรหากปราศจากความดีและความเห็นอกเห็นใจผู้อื่น ตัวข้าก่อนนี้ช่างโง่งมนัก โง่งมเหลือเกิน

“คุณหนูอย่าพูดเช่นนั้นเจ้าค่ะ คุณหนูไม่จำเป็นต้องขอโทษพวกข้าทั้งสองเลย พวกเรายินดีดูแลรับใช้คุณหนูด้วยชีวิต”

สองสาวใช้กุมมือของนายเหนือหัวไว้คนละข้าง พวกนางได้รับการชุบเลี้ยงจากฮูหยินคนก่อนซึ่งเป็นมารดาของคุณหนูใหญ่ ได้หลุดพ้นจากความยากลำบากมาเป็นสาวใช้ตระกูลหวาง มีอาหารกิน มีเบี้ยรายเดือน มีผ้าห่มอุ่นๆ ซุกนอนในยามค่ำคืน

เมื่อฮูหยินให้กำเนิดบุตรสาวหน้าตางดงามราวกับเทพเซียน พวกนางทั้งสองก็ถึงกับคุกเข่ากรีดเลือดสัญญาว่าจะดูแลเลือดเนื้อเชื้อไขของผู้มีพระคุณด้วยชีวิต จะไม่มีวันทอดทิ้งคุณหนูเซียวเหยาเป็นอันขาด

“ข้าขอสัญญาว่าจะไม่ทำให้พวกเจ้าต้องเจ็บปวดอีก ไม่ว่าจะด้วยกาย วาจา หรือหัวใจ นับจากนี้ข้าจะดูแลเจ้าทั้งสองคนให้สุขสบายมากที่สุด ให้สมกับที่พวกเจ้าคอยอยู่เคียงข้างข้าตราบจนลมหายใจสุดท้าย”

ในตอนท้ายของประโยคเต็มไปด้วยเสียงสั่นเครือสะเทือนใจ สาวใช้ทั้งสองรักและภักดีต่อนางมาโดยตลอด จนกระทั่งวันที่นางถูกเปิดโปงว่าได้เข่นฆ่าใครต่อใครมากมาย หญิงรับใช้ทั้งสองจึงได้รับโทษประหารด้วยเช่นกัน

“คะ...คุณหนูใหญ่ของข้า”

สาวใช้ทั้งสองปล่อยโฮออกมาจนหยาดน้ำตาเป็นสาย นางเลี้ยงของพวกนางมาตั้งแต่คุณหนูใหญ่ยังตัวแดงๆ เฝ้าทะนุถนอมกล่อมเกลี้ยงราวกับไข่ในหิน เด็กหญิงที่เติบโตขึ้นอย่างร่าเริงสดใส

ทว่า...หลังจากฮูหยินเสียชีวิตลงอย่างกะทันหันจากการคลอดบุตรชายฝาแฝด คุณหนูของพวกนางก็เหมือนเด็กตัวเล็กๆ ที่หลงอยู่ในฤดูฝนที่มืดมิด

คุณหนูใหญ่กล่าวโทษว่าเป็นความผิดของบิดาที่บังคับให้มารดาตั้งครรภ์ กล่าวโทษว่าเป็นความผิดของน้องชายฝาแฝดที่ทำให้มารดาต้องตาย

เด็กหญิงไม่ยอมพูดคุยกับใคร เก็บเนื้อเก็บตัวจนซูบผอม ท้ายที่สุดก็ล้มป่วยราวกับตรอมใจ จนกระทั่งท่านประมุขพาฮูหยินคนใหม่เข้ามาในบ้าน พร้อมกับบุตรสาวแท้ๆ อีกคนที่แอบซ่อนไว้

นับจากนั้นคุณหนูของพวกนางก็กลายเป็นเด็กที่เกรี้ยวกราด เอาแต่ใจ และมักจะร้องไห้โวยวายกับทุกสิ่งอย่าง ราวกับเด็กที่ขาดและไม่อาจได้รับการเติมเต็ม

‘คุณหนูเล็ก’ ก้าวเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้มสดใส ก้าวผ่านกำแพงสูงชันเข้ามาจนคุณหนูใหญ่ยอมเปิดใจ แม้คุณหนูเล็กจะเป็นบุตรสาวของหญิงผู้นั้นที่เข้ามาเป็นภรรยาคนใหม่ ก็ตาม

พวกนางคิดว่าอะไรๆ คงจะดีขึ้น เมื่อคุณหนูใหญ่ได้รับความอบอุ่นสดใสเฉกเช่นดวงอาทิตย์ของคุณหนูเล็ก ทว่ายิ่งนานวันคุณหนูใหญ่กลับยิ่งก้าวร้าว นางเกรี้ยวกราดใส่ทุกคน ทำร้ายร่างกายใครต่อใครที่ทำให้นางไม่พอใจ

เว้นแต่คุณหนูเล็กที่คุณหนูใหญ่แสนรักและพร้อมจะปกป้องเอาไว้ในอ้อมแขน

“อย่าร้องไห้ไปเลย ข้าจะไม่ทำผิดพลาดซ้ำรอยเดิมอีกแล้ว ข้าจะไม่ยอมให้พวกเจ้าต้องพบกับจุดจบที่น่าสังเวชอีก”

สาวใช้ทั้งสองไม่อาจเข้าใจสิ่งที่ผู้เป็นนายสื่อ แต่ก็พอจะเข้าใจคร่าวๆ ว่าคุณหนูของพวกนางกำลังเป็นห่วงเป็นใยพวกนางจากใจจริง