บท
ตั้งค่า

บทนำ แพศยา

บทนำ

แพศยา

ข้าอยากแก้ไขชีวิตอีกครั้ง

“บัดนี้เซียวเหยาได้ถูกปลดจากตำแหน่งภรรยาของท่านเจ้าเมือง อีกทั้งยังถูกขับไล่ออกจากตระกูลจ้าวและตระกูลหวาง”

ชาวบ้านที่มามุงดูการประหารต่างฮือฮาเมื่อได้ยินการประกาศเช่นนั้น ทุกคนล้วนสะใจที่ได้เห็นผลกรรมตามสนองหญิงสารเลวนางนี้

“เซียวเหยาเป็นหญิงแพศยามักมากในกาม สมสู่ไม่เลือกสูงต่ำ ความงามของนางดั่งดอกไม้อาบยาพิษล่อหลอกให้บุรุษลุ่มหลงฆ่าฟันกัน นิสัยของนางโหดร้ายดั่งอสุรกายจากขุมนรก ขี้อิจฉาริษยา จิตใจเหี้ยมโหดไร้ความเมตตา เป็นหญิงเกียจคร้านไร้ความสามารถ อีกทั้งยังใช้จ่ายฟุ่มเฟือยหลงระเริงไปกับวัตถุนิยม ตลอดชีวิตของนางปราศจากซึ่งคุณความดีงาม มีเพียงความแพศยาที่เชิดฉายอย่างน่าสะอิดสะเอียน”

หญิงสารเลว!

หญิงแพศยา!

เสียงชาวบ้านบางส่วนก่นด่าโห่ร้องด้วยความโกรธแค้น พวกเขาต้องสูญเสียบุตรสาวบุตรชายไปกับหญิงงามใจยักษ์ผู้นี้

“ดังนั้นเซียวเหยาไม่สมควรที่จะเป็นมนุษย์ โทษของนางคือประหารชีวิตสถานเดียวเท่านั้น”

นักโทษประหารก้มหน้านิ่งรับฟังคำตัดสินด้วยดวงตาที่ร้อนผ่าว ตามเนื้อตัวเต็มไปด้วยคราบคาวเศษไข่ไก่และอาหารเน่าบูดที่ชาวเมืองต่างนำมาขว้างปาตลอดสองข้างทาง

ใบหน้าที่งดงามแตกยับ ศีรษะบวมปูด ผมที่เคยยาวสลวยเรียงเส้นยุ่งเหยิงพันกันไม่น่าดู หมดสิ้นหญิงงามปานจะล่มเมืองที่ใครต่างเล่าลืออยากยลโฉมสักครั้งเพื่อเป็นบุญตา

ใช่แล้ว!

ก่อนที่นางจะถูกตัดคอ นางถูกแห่ประจานไปรอบเมืองหนิงเหอ เมืองที่เต็มไปด้วยความทรงจำมากมายนับตั้งแต่นางถือกำเนิดขึ้นมาเป็น ‘หวางเซียวเหยา’ บุปผางามอันดับหนึ่งที่ไม่อาจมีสตรีนางใดเทียบเคียง

หึ!

เซียวเหยาแค่นยิ้มนึกสมเพชในโชคชะตาของตน ความผิดทั้งหมดนั่นไม่อาจแก้ตัว นางเป็นภรรยาแพศยาจริงหาใช่คำใส่ร้าย นางสมสู่กับชายมากหน้าจริง นางมีนิสัยดุร้าย เอาแต่ใจ หยิ่งผยอง และไม่เคยมองคนที่ด้อยกว่าในฐานะมนุษย์ทัดเทียมกัน ทุกอย่างเป็นความจริง

ทำไมนะ...

มันผิดพลาดจากตรงไหน...

ก่อนที่ท่านแม่จะจากไป ข้าจำได้ว่าแม้แต่มดสักตัวข้ายังไม่กล้าบี้มัน แต่แล้วเมื่อข้าโตขึ้นข้ากลับฆ่าคนราวกับผักปลา ข้ากลายเป็นหญิงที่เสพติดการร่วมเตียงกับชายมากหน้าราวกับกระหายกามตัณหาตลอดเวลา

ข้าไม่รู้เลยว่ามันผิดพลาดที่ตรงไหน

หยาดน้ำตาร่วงหล่นลงบนพื้นดินแตกระแหง ก่อนที่ปลายเท้าของใครบางคนจะหยุดยืนอยู่เบื้องหน้า เซียวเหยาจำปลายเท้าของคนผู้นี้ได้ในทันที

สามี!

นางเงยหน้าขึ้น สบตากับเขา ทว่าเจ้าของใบหน้าหล่อเหลามองมายังนางด้วยความเย็นชาห่างเหิน

เจ็บ!

นางปวดแปลบที่หัวใจราวกับถูกเข็มนับร้อยพันเล่มทิ่มแทง ‘ท่านไม่เคยรักข้า นับตั้งแต่วันแรกที่เราพบกันจนวันนี้ ไม่เคยมีเลยสักครั้งที่สายตาของท่านจะมองข้าด้วยความรัก ข้าอิจฉาไอ้อีทุกคนที่ท่านมอบความเมตตาให้ ข้าริษยาชิงชังเหล่าอนุภรรยาที่ได้รับความรักจากท่าน’

น่าขัน!

และใช่...ช่างน่าสมเพช!

เขาเป็นรักแรกและรักเดียวของนาง แต่งงานกันมาสิบปีแต่นางไม่เคยถูกเขากอดเลยสักครั้ง ทั้งที่นางเป็นหญิงที่รุ่มร้อนไปด้วยกามราคะ แต่กลับถูกเขาโยนทิ้งอย่างไม่แยแสราวกับดอกไม้ที่แสนเหี่ยวเฉา

“ข้าไม่เคยมีค่าในสายตาท่านพี่เลยสินะเจ้าคะ”

ริมฝีปากที่แห้งผากแตกยับจนเลือดซิบค่อยๆ ขยับเปล่งเสียงออกมาอย่างยากลำบาก

“นั่นคือสิ่งที่เจ้าควรได้รับ!”

เจ้าเมืองหนันหนิงตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ดวงตาของเขาว่างเปล่า

ทันทีที่ได้รับคำตอบน้ำตาหยดแล้วหยดเล่าก็ร่วงรินอาบแก้มช้ำเป็นสาย

ผิดหวัง!

เสียใจ!

นางคิดว่านางคุ้นชินกับความรู้สึกเหล่านั้นมาตลอดสิบปี แต่ไม่เลย... นางยังคงเจ็บปวด หัวใจของนางยังคงรู้สึก มันยังคงเป็นก้อนเนื้อที่เต้นเร่าไปตามแรงอารมณ์ที่ขับเคลื่อนในวัฎฏะแห่งการเวียนว่ายตายเกิด

“ได้เวลาแล้ว”

เสียงผู้พิพากษาเอ่ยขึ้น ก่อนที่ป้ายประหารจะถูกโยนลงบนลาน ร่างของนางถูกชายฉกรรจ์สองคนหิ้วปีกขึ้นไปอย่างกักขฬะ ก่อนที่เพชรฆาตจะกดคอนางลงบนแท่นประหารอย่างแรงจนลูกกระเดือกกดทับลงบนขอบไม้ นางทั้งไอและสำรอกออกมาจนน้ำหูน้ำตาไหล

ช่างน่าสมเพช!

ดวงตาของนางจ้องมองไปยังสามีหาได้สนใจความตายที่กำลังมาเยือน ในขณะที่เขาเองก็จ้องมองมายังนางแทบไม่กะพริบตา แล้วจู่ๆ หวางจือเหมยน้องสาวที่นางรักและไว้ใจก็ก้าวเข้ามา มือข้างหนึ่งของจือเหมยเกี่ยวคล้องแขนของเจ้าเมืองหนันหนิงผู้เป็นพี่เขยอย่างสนิทสนม

ข้า! จะ! ดู! แล! สามี! ของ! เจ้า! เอง! อี! โง่!

หวางจือเหมยขยับปากเอื้อนเอ่ยโดยไม่มีเสียง กระนั้นนักโทษประหารกลับอ่านปากได้ทุกคำพูด

เป็นเจ้าเองสินะน้องสาว เจ้าเองสินะที่ทรยศข้า เจ้าที่เปรียบดั่งมือเท้าและเงาตามตัว ข้ารักและไว้ใจเจ้ามาโดยตลอด รักโดยไม่เคยเฉลียวใจเลยสักนิด สิ่งใดที่เจ้าว่าดีข้าล้วนว่าดี สิ่งใดที่เจ้าชี้ว่าไม่ดีข้าก็พร้อมจะกำจัดมันให้หายไปจากผืนแผ่นดิน

ข้าทำเพื่อเจ้าน้องสาวของข้า เพราะข้าคิดว่าเจ้าเป็นครอบครัวเพียงคนเดียวที่รักข้า ข้าคิดผิดไปงั้นหรือ...

เซียวเหยาแค่นยิ้มด้วยความขมขื่น ดวงตาของนางยังคงจับจ้องที่สามีหาได้สนใจน้องสาวแสนชั่วแม้เพียงอึดใจ

“หากย้อนเวลากลับไปได้ สิ่งแรกที่ข้าจะทำคือไม่รักท่าน ข้าจะไม่รักท่าน...”

น้ำตา!

เหตุใดสามีจึงหลั่งน้ำตาเล่า!

เซียวเหยาภรรยาแพศยาฉุกใจสงสัยในหยาดน้ำตาของสามี ทว่าเพียงชั่วพริบตาเดียวทุกอย่างก็ดับมืดไปตลอดกาล

ฉั่วะ!

มีดประหารถูกปล่อยลงจากขื่อคาสูง คมมีดวาววับฟันฉับจนศีรษะของภรรยาเซียวเหยาหลุดกระเด็นออกจากบ่ากลิ้งหลุนๆ ไปกองอยู่ที่ปลายเท้าท่านเจ้าเมืองหนันหนิง

เจ้าเมืองหนุ่มยอบกายลงใช้ฝ่ามือค่อยๆ ปิดเปลือกตาที่เบิกโพลงของภรรยาอย่างแผ่วเบา จังหวะนั้นเองหยาดน้ำตาของเขาหยดลงบนศรีษะที่ไร้ร่างกาย กว่าหลายอึดใจที่เขานิ่งงันอยู่เช่นนั้น ก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นยืนแล้วหันหลังเดินกลับออกไป

ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
สแกนคิวอาร์โค้ดเพื่อดาวน์โหลดแอปHinovel