ภรรยารับจ้างของท่านประธาน

ตอนที่1

ข้อต่องรอง

“เราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไรคุณพ่อถึงยื่นข้อเสนอแบบนี้”

อนันดาพูดอย่างหัวเสียเมื่อคิดถึงคำขาดของบิดาที่พูดกับเขาเมื่อช่วงเย็นเกี่ยวกับการยื่นข้อเสนอให้เขาแต่งงานมีครอบครัวถ้าเขายังต้องการรับตำแหน่งท่านประธานของบริษัท

“มันก็ไม่แปลกนะก็อย่างที่นายเคยบอกพ่อเขาคงจะคิดว่าการที่นายไม่เคยมีแฟนก็เกิดจากนายไม่ได้ชอบผู้หญิงหรือ..มันจะเป็นแบบนั้นจริงๆ”

บอมพูดแหย่เพื่อนสนิททั้งที่เขารู้อยู่แล้วว่าอนันดาไม่ได้มีรสนิยมแบบนั้นเขายังคงชอบผู้หญิงตามแบบผู้ชายธรรมดาเพียงแต่ชายหนุ่มยังไม่เคยสนใจผู้หญิงคนไหนต่างหาก

“ใช่เวลามาล้อเล่นไหม”

รองประธานหนุ่มส่ายหัวให้กับความรู้สึกของตัวเองในตอนนี้และเริ่มรู้สึกหมั่นไส้เพื่อนแทนที่จะช่วยกันหาทางออกกลับมาพูดยียวนกวนอารมณ์เหมือนกับปัญหาที่เขากำลังเจอเป็นเรื่องขำๆ

“เอาแบบนี้ไหม นายก็หาเจ้าผู้หญิงสักคนให้มาเล่นบทเป็นเมีย แค่นั้นก็จบในสัญญาก็บอกไว้เลยว่าจะให้เป็นเมียกี่วันกี่เดือนรับรองว่าเมื่อพ่อของนายยกตำแหน่งท่านประธานให้แล้ว ต่อให้วันนึงนายบอกว่าเลิกกับเมีย เขาก็คงไม่เอาคืน”

อนันดาหันมามองเพื่อน แววตาของเขาเหมือนกำลังค้นพบกับทางออก ชายหนุ่มคิดไม่ถึงเลยว่าวิธีนี้จะสามารถแก้ปัญหาให้ได้อาจจะเป็นเพราะเขากำลังเครียดมากเกินไปจึงมองไม่เห็นทางออก

“แล้วเราจะไปหาผู้หญิงที่ไหนกัน”

“ยากอะไร นายเป็นถึงท่านรองประธานมีเงินตั้งมาก ลองไปหาพวกสาว ๆ ที่กำลังร้อนเงินดู งานสบายแบบนี้ไม่น่ามีใครปฏิเสธนะ”

บอมมองว่าเรื่องนี้ไม่ยากเพราะการมารับจ้างเป็นภรรยาของท่านรองประธานมีแต่ได้กับได้เพราะไม่ได้หมายความว่าทั้งคู่จะต้องมีความสัมพันธ์เกินเลยกันเสียหน่อย

“แล้วถ้าสมมุติผู้หญิงคนนั้นร้ายกว่าที่เราคิดเรียกเงินเพิ่มหรือไม่ก็หักหลังอะไรสักอย่าง เราจะทำยังไงกัน”

อนันดาเป็นคนที่ไม่ค่อยไว้ใจอะไรง่ายๆเขาจึงมองว่าถึงแม้จะเป็นแค่เพียงภรรยารับจ้างก็ควรจะเลือกผู้หญิงที่ดีและเหมาะกับงานนี้

“ก็จริงอย่างที่นายพูดเอาเป็นว่าอย่างน้อยเราก็ได้ทางออกแล้วก็เหลือแต่ว่าจะหาผู้หญิงที่ไหนมารับงานขอเวลาคิดสักคืนนะพรุ่งนี้เราว่าเราคงมีคำตอบให้นาย”

บอมเป็นคนที่กว้างขวางเขารู้จักคนมากมายหลายสังคมจึงคิดว่าเรื่องนี้ไม่ยากสำหรับเขาโดยเฉพาะท่านรองประธานจ่ายไม่อั้นก็เหลือแต่มองหาผู้หญิงที่เหมาะสมก็เท่านั้น

“ ลิลินเป็นอะไร”

บอมกลับถึงคอนโดมีเนียมเขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเลื่อนดู จึงเห็นภาพที่ลิลิลเพื่อนสมัยมัธยมโพสต์พร้อมด้วยข้อความเศร้าๆจึงอดที่จะเป็นห่วงไม่ได้

“เป็นอะไรหรือเปล่ามีอะไรให้เราช่วยไหม”

บอมตัดสินใจโทรหาเพื่อนทันทีถึงแม้ทั้งคู่จะไม่ค่อยมีโอกาสได้เจอกันแต่ลิลินกับบอมเรียนด้วยกันจนถึงชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 จึงทำให้ทั้งคู่ยังคงสนิทสนมกันอยู่ลิลินจึงตัดสินใจเล่าปัญหาของเธอให้เพื่อนฟัง

“แม่ของเราล้มป่วย คุณหมอบอกว่าโรงพยาบาลในประเทศไทยน่าจะไม่มีที่ไหนรักษาได้แต่ถ้าไปเมืองนอกก็อาจจะมีโอกาส เราไม่รู้จะหาเงินที่ไหน บอมก็รู้ใช่ไหมว่าตั้งแต่พ่อเราเสียบ้านเราก็ไม่เหลืออะไรแล้ว”

ลิลินเล่าพร้อมด้วยเสียงสะอื้น ชีวิตของเธอเหมือนกับเรือที่แตกอยู่กลางทะเลเคว้งคว้างไร้ที่ยึดเหนี่ยวตั้งแต่วันที่บิดาจากไป

“เรื่องเงินมันสำคัญจริงๆเนาะโดยเฉพาะเวลาที่ชีวิตเรากำลังไม่มีทางเลือก”

บอมได้แต่ถอนหายใจเขาเองก็มาจากครอบครัวที่ไม่ได้มีฐานะถึงแม้จะอยากช่วยเพื่อนแค่ไหนแต่ก็คงทำได้แค่เป็นห่วง

“บางครั้งเราก็แอบคิดนะว่าถ้ามีใครมาซื้อตับซื้อไตเราก็คงจะขายถ้ามันจะได้เงินมารักษาแม่แต่มันก็คงเป็นแค่ความคิด เรื่องจริงมันก็คงทำไม่ได้”

หญิงสาวยังคงตัดพ้อให้กับความแย่ของชีวิตตัวเองเพราะตอนนี้ลิลินรู้สึกว่าตัวเองกำลังสิ้นหวังเธอมองไม่เห็นทางออกในการที่จะหาเงินมารักษามารดา

“เราคิดออกแล้ว” บอมตะโกนใส่โทรศัพท์เสียงดังด้วยความดีใจ

“ลินจำ อนันดาได้ไหม”

บอมตัดสินใจเล่าความคิดของเขาให้เพื่อนฟังว่าทางออกสำหรับลิลินตอนนี้ที่ดีที่สุดก็คือการเป็นภรรยารับจ้างให้กับอนันดาเพื่อนสมัยมัธยมถึงแม้ชายหนุ่มจะยังไม่รู้ว่าหญิงสาวจะยินยอมไหมแต่อย่างน้อยๆก็คิดว่ามันเป็นทางเลือกที่เขาคิดว่าดีที่สุด

“อนันดาจะเอาหรอถ้าเป็นเราแต่สำหรับเราแล้วเราพร้อมเสมอนะนัดมาได้เลย”

ลิลินตอบตกลงทันทีจากเงินจำนวนค่าจ้างหลายแสนบาททำให้เธอมองเห็นทางออกที่จะพาแม่ไปรักษาตามที่คุณหมอแนะนำถึงแม้เธอจะยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าค่าใช้จ่ายของการเดินทางไปรักษาที่ต่างประเทศจะมากแค่ไหนแต่รู้ว่าเงินจำนวนหลายแสนบาทที่เธอจะได้มาคงทำให้เธอได้รักษาในที่ที่ดีกว่านี้แน่นอน