INTRO | ฉันไม่ได้ขายตัว NC ??

INTRO

ฉันยืนมองเงาของตัวเองที่สะท้อนอยู่ในกระจก เห็นผู้หญิงแปลกหน้าคนนึงกำลังสวมชุดบิกินี่แบบทูพีช

ท่อนบนเว้าลึกจนหน้าอกแทบจะทะลักออกมาหมด ส่วนท่อนล่างก็เป็นเพียงกระโปรงสั้นๆ ที่แค่ก้าวขาเดินของลับที่ซ่อนไว้ข้างในก็พร้อมที่จะเฉิดฉายแก่สายตาของผู้พบมอง

ผมยาวที่เคยตรงสวยถูกดัดให้เป็นลอน ใบหน้าที่จืดชืดถูกเติมแต่งสีสันโทนฉูดฉาดจนสลัดคราบเด็กกระโปโลคนเดิมออกไป หลงเหลือแค่เพียงผู้หญิงเซ็กซี่ที่พร้อมจะถูกแต๊ะอั๋งเพื่อแลกกับเงิน

ฉันสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พยายามบอกตัวเองให้อดทนให้มากๆ แม้จะไม่อยากทำมันมากแค่ไหน แต่คนจนอย่างเราไม่มีสิทธิ์เลือกอะไรทั้งนั้น

แม่ของฉันกำลังจะถูกฆ่าเพราะติดหนี้นอกระบบจำนวนมาก ดังนั้นเพื่อหาเงินให้ได้เยอะๆ ในเวลาที่รวดเร็วก็คงมีแต่งานแบบนี้เท่านั้น

ฉันไม่ได้ขายตัวนะ แค่มาเป็นเด็กเอ็นเฉยๆ แม้รายได้จากการขายตัวจะมากกว่าการนั่งดริงค์กับลูกค้าอยู่หลายเท่า และแม้พี่แหววจะบอกว่าสดๆ ซิงๆ อย่างฉันสามารถอัปค่าตัวจากพวกเสี่ยตัณหากลับได้เป็นร้อยเท่าแต่ฉันก็ทำไม่ลง

แค่นี้ฉันก็รู้สึกแย่มากพอแล้ว...

“เพลิน เสร็จหรือยังลูกค้ารอนานแล้วนะ” เสียงของพี่แหววเจ้าของร้านดังมาจากหน้าห้องแต่งตัว

ฉันรีบจัดระเบียบเสื้อผ้าหน้าผมอีกครั้งอย่างประหม่า ก่อนจะเดินออกไปหาพี่แหวว

“เสร็จแล้วค่ะ”

“ว้ายยย! น้องเพลินของพี่ทำไมสวยขนาดนี้คะเนี่ย รับรองเลยว่าน้องเพลินจะต้องเรียกเงินจากลูกค้าได้เยอะแน่ๆ” พี่แหววกรี๊ดกร๊าดกับการแต่งตัวของฉัน ออกจะดูตื่นเต้นมากกว่าฉันเสียอีก

“มะ...ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ...” ฉันก้มหน้าตอบเสียงแผ่ว หัวใจเต้นแรงเพราะความหวาดหวั่น คาดเดาไม่ได้เลยว่าในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าฉันจะต้องพบเจอกับอะไร

“หนูเพลิน ไม่ทำหน้าแบบนี้สิคะลูก ยิ้มให้เยอะๆ อ้อนให้มากๆ เข้าใจมั้ย” น้ำเสียงของพี่แหววแข็งขึ้นหลายระดับแสดงออกถึงความไม่พอใจที่เห็นฉันกลัวจนหัวหด

นี่แหละธาตุแท้ของเธอ...

“เข้าใจค่ะ”

จากนั้นพี่แหววก็พาฉันเดินไปยังห้องของแขกที่อยู่โซนวีไอพี ท่าทางแขกคนนี้คงจะรวยมาก ฉันคงต้องงัดมารยาร้อยเล่มเกวียนที่เคยเห็นจากในละครออกมาลองใช้บ้างแล้วล่ะ

เผื่อว่าจะได้ทิปเยอะๆ กับเขาบ้าง

“ถึงแล้วจ้ะ เป็นเด็กดีอย่าดื้ออย่าซนนะน้องเพลิน รู้ใช่มั้ยว่าถ้าทำให้พี่เดือดร้อนแล้วหนูจะเจอกับอะไร” พี่แหววพูดกับฉันอย่างใจดีในประโยคแรก ทว่าประโยคหลังกลับเน้นเสียงหนักเป็นเชิงข่มขู่และคลี่ยิ้มเย็นยะเยือกให้กับฉัน

ฉันได้แต่พยักหน้ารับอย่างกล้าๆ กลัวๆ นอกจากจะกลัวลูกค้าแล้ว ฉันยังต้องมาระแวงพี่แหววด้วยอีกคน

เธอไม่ได้ดูใจดีอย่างที่ภาพลักษณ์ภายนอกแสดงให้เห็นเลยจริงๆ

ฉันค่อยๆ ยื่นมือที่กำลังสั่นเทาไปจับลูกบิดประตู สูดลมหายใจเข้าปอดให้ลึกๆ อีกสักรอบ ก่อนจะหลับตากลั้นใจผลักประตูเข้าไป

แกร๊ก!

“วะ…ว้ายยย!” ภาพตรงหน้าทำเอาฉันอุทานออกมาอย่างตกใจ ผู้หญิงหน้าตาสะสวยคนหนึ่งกำลังซุกใบหน้าอยู่ตรงกลางหว่างขาของผู้ชายที่สีหน้ากำลังแสดงออกถึงความเสียวสยิว

ฉันรีบยกมือขึ้นปิดตาเพราะดันเหลือบไปเห็นของลับของเขาที่ผงาดชูชันอย่างใหญ่โตตอนที่ผู้หญิงคนนั้นผละริมฝีปากออกแล้วใช้เรียวลิ้นตวัดเลียส่วนปลายหัวบานเบ่ง

ให้ตายสิ…ไม่ได้เตรียมใจที่จะมาเจอภาพบาดตาแบบนี้เลย ตอนนี้ฉันทั้งกลัวและประหม่าจนหัวใจเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ

“พอก่อน” เสียงทุ้มเข้มปนกระเส่าดังขึ้น เขาคงจะบอกกับผู้หญิงคนนั้น

“แต่คุณยังไม่แตกเลยนะคะ ให้เวนดี้ช่วยต่อดีกว่า”

“ไม่ต้อง ออกไป”

“แต่ว่า…”

“อย่าให้ฉันต้องพูดเป็นครั้งที่สอง”

“ค่ะๆ งั้นเวนดี้ไปแล้วก็ได้ ถ้าคุณต้องการมืออาชีพที่จะช่วยคุณอีกล่ะก็อย่าลืมเรียกเวนดี้นะคะ”

หลังจากนั้นทุกอย่างก็เริ่มคลืบคลานเข้าสู่ความเงียบ วูบหนึ่งฉันสัมผัสได้ถึงลมบางๆ ที่ปะทะมาโดนผิว หากให้เดาก็คงจะเป็นตอนที่ผู้หญิงคนนั้นเดินผ่านฉันออกจากห้องไป

ตอนนี้ภายในห้องคงเหลือแค่ฉันกับคุณคนนั้นแค่สองคน เพราะเมื่อกี้ฉันไม่เห็นใครเลยนอกจากเขาและคุณเวนดี้

ส่วนฉันในตอนนี้ได้แต่ยืนหลับตาตัวสั่นราวลูกนก ไม่กล้าแม้แต่จะลืมตาหรือขยับตัวไปไหน ใบหน้าหล่อเหลาของเขาที่มองมาเมื่อสักครู่คล้ายมีบางสิ่งบางอย่างที่ทำให้ฉันรู้สึกหวั่นไหวแบบแปลกๆ

เขาดูนิ่งขรึม เย็นชา ทว่าก็น่าค้นหาในขณะเดียวกัน…

ทั้งหล่อและมีเสน่ห์จน…

หมับ!

“อ๊ะ!” ฉันร้องด้วยความตกใจก่อนจะลืมตาขึ้นแล้วพบว่าคุณคนนั้นกำลังซุกไซ้ซอกคอของฉันอยู่ สองมือเขาบีบต้นแขนฉันอย่างแรง พร้อมไล้ปลายจมูกสูดดมไปทั่วผิวเนียน ฟันคมขบเม้มมันจนฉันรู้สึกเจ็บ

“ปะ…ปล่อยฉันนะ…ปล่อยสิ! คุณจะทำบ้าอะไร!” ถึงจะกลัวจนแทบคุมสติไว้ไม่อยู่ แต่ฉันก็พยายามที่จะดิ้นเพื่อให้หลุดจากพันธนาการของผู้ชายคนนี้

“อย่าเล่นตัวนักได้มั้ยวะ” เขาสถบอย่างหัวเสียแล้วกระชากชุดบิกินี่ท่อนบนของฉันออก มันหลุดติดมือเขาไปอย่างง่ายๆ ตอนนี้มีเพียงบราปีกนกที่บดบังหน้าอกฉันเอาไว้

ฉันรีบเลื่อนมือขึ้นมาปิด แต่ก็ช้ากว่าเขาที่คว้าแขนฉันไว้ได้เสียก่อน

“นี่คุณจะทำอะไรคะ อย่านะ!” ฉันสะบัดมือสุดแรงเกิด จึงหลุดออกมาได้และไม่รอช้าที่จะรีบวิ่งไปที่ประตูเพื่อหนีออกไปจากขุมนรกแห่งนี้ ทว่า...

ประตูมันถูกล็อกจากด้านนอก!!

“อย่าหนีให้โง่ เธอหนีไม่พ้นหรอก” เขาแค่นหัวเราะขณะที่พูดราวกับอยากเย้ยหยันฉัน

“คุณทำแบบนี้ทำไม”

“ฉันทำอะไรผิด?” คุณคนนั้นเลิกคิ้วสูงด้วยใบหน้ายียวน ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ๆ ฉัน “ฉันซื้อตัวเธอมาเอา ฉันก็ต้องเอาปะวะ หรือเธอจะให้ฉันเสียเงินแล้วนอนจับมือเธออย่างเดียว?”

คิ้วฉันขมวดมุ่นหลังฟังเขาพูดจบ

ซื้อมาเอา? ซื้อมาเอาอะไรกัน ฉันไม่ได้ขายตัวสักหน่อย

“คุณพูดบ้าอะไรคะ ฉันไม่ได้ขายตัว” ฉันว่าเขาคงจะจำผิดคนเพราะความเมา กลิ่นเหล้าที่ลอยคลุ้งออกมาจากตัวเขาทำฉันพะอืดพะอมทุกนาที

คนที่เขาซื้อมามีอะไรด้วยคงจะเป็นคุณเวนดี้มากกว่าไม่ใช่ฉัน

“อย่ามาตลกหน่อยเลย ฉันเสียไปเป็นแสนเพราะฉะนั้นฉันจะเอาให้คุ้ม!”

หมับ! ตุ้บ!

“กรี๊ดดดดดด!!” พูดจบคุณคนนั้นก็เหวี่ยงร่างของฉันลงบนโซฟาอย่างแรงและไม่รอช้าที่จะรีบตามขึ้นมาคร่อมตัวฉันเอาไว้

เขารวบเรียวแขนของฉันทั้งสองข้างให้ชูขึ้นเหนือศีรษะด้วยมือแกร่งเพียงข้างเดียว จากนั้นก็กระชากบราปีกนกที่ปกปิดยอดจุกโยนทิ้งลงพื้นไป

หน้าอกคู่สวยที่ถูกประดับด้วยยอดชมพูเม็ดงามดีดเด้งออกมาล่อสายตาของร่างสูง เขาจ้องมองสองเต้าของฉันด้วยแววตาหวานหยดอย่างหลงใหล ก่อนจะกลืนน้ำลายลงคอไปอึกใหญ่

“ข้างบนสวยสมราคา ส่วนข้างล่าง...” เขาลากเสียงพร้อมก้มหน้าลงไปมองจุดสงวนของฉัน และเพราะเหตุนี้จึงทำให้ฉันพยายามออกแรงดิ้นอีกครั้ง

“ปล่อยนะ! คุณอย่าทำอะไรฉันเลยนะ ฉันไม่ได้ขายตัวจริงๆ ถ้าคุณไม่เชื่อคุณก็ลอ...อื้อ!” คำพูดของฉันถูกกลืนลงคออย่างรวดเร็วเมื่อเขาโฉบริมฝีปากลงมาประทับรอยจูบอย่างอุกอาจ

ฉันพยายามดิ้นเป็นรอบที่ร้อย แต่จะให้เอาแรงที่ไหนไปสู้คนอย่างเขา สองมือก็ถูกมัด ร่างกายก็ถูกคร่อม

นี่ฉันจะต้องเสียซิงให้เขาจริงๆ เหรอ...

ร่างสูงจูบฉันหนักหน่วงและรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ เขาใช้ริมฝีปากขบเม้มกลีบปากของฉันทีละส่วน ทั้งยังดูดและดึงขึ้นก่อนจะปล่อย ครู่เดียวก็โน้มลงมาจูบใหม่ เขาทำซ้ำๆ อยู่แบบนั้นจนภายในสมองของฉันขาวโพลนไปหมด

มือหนาเริ่มลูบเนินอกฉันเบาๆ ก่อนจะนวดเคล้นอย่างเนิบนาบทว่าหนักเน้น บอกตามตรงว่าจังหวะการบีบของเขาสร้างความรู้สึกหวามไหวบางอย่างให้ก่อตัวขึ้นตรงส่วนนั้นของฉัน

เพิ่งสังเกตว่าตัวเองกำลังเพลินไปกับรสสวาทของเขา ทั้งๆ ที่ในสมองมันต่อต้านทุกๆ การกระทำ ทว่าหัวใจกลับรู้สึก ‘ชอบ’ อยู่ลึกๆ

น่าอายจริงๆ ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้นะเพลิน...

แคว่ก! พรึ่บ!

ขณะที่ฉันกำลังทวนถามกับตัวเอง ผู้ชายคนนี้ก็ฉวยโอกาสฉีกกระโปรงและถอดชั้นในของฉันออก ซึ่งนี่ทำให้ฉันได้สติกลับมาอย่างสมบูรณ์แบบ

ความเผลอไผลเมื่อสักครู่จางลงไปจนหมด

”กรี๊ดดดด!! นี่คุณจะทำบ้าอะไร ย...หยุดนะ!” ฉันพยายามจะยกขาขึ้นเพื่อถีบร่างของเขาออก ทว่าเขาก็ดันรู้ทันจึงใช้สองมือจับเรียวขาฉันแยกออกจากกันแล้วกดมันเอาไว้จนเกือบจมโซฟา

“ข้างล่าง...สะ...สวยเกินราคา” เขาเบิกตากว้างราวกับตื่นตาตื่นใจในสิ่งที่ได้เห็น บอกตรงๆ ว่าตอนนี้ใบหน้าของฉันมันร้อนผ่าวไปหมด มันทั้งโกรธ ทั้งเขินและอายจนรู้สึกสับสนกับตัวเอง

“ยะ...อย่านะคุณ...อย่านะ!” ฉันหอบหายใจเร็วรัวขึ้นเรื่อยๆ เพราะความหวาดกลัวที่โถมเข้าใส่แบบเต็มกำลัง พยายามจะลุกขึ้นนั่งทว่าก็ถูกเขากดเอาไว้ด้วยแรงที่มหาศาล

“นอนนิ่งๆ ฉันทำแป๊บเดียว รับรองเธอถึงสวรรค์” ทันทีที่พูดจบเขาก็โน้มใบหน้าลงมาซุกที่จุดอ่อนไหวของฉัน

“กรี๊ดดดดดดด!!!” ฉันร้องออกมาสุดเสียงก่อนจะรู้สึกว่าร่างกายมันเบาหวิวราวกำลังลอยอยู่กลางอากาศ ใบหูฉันอื้ออึงจนไม่ได้ยินเสียงสิ่งรอบข้าง ภาพสุดท้ายที่เห็นคือศีรษะของเขากำลังก้มๆ เงยๆ อยู่ตรงกุหลาบงามของฉัน

และจากนั้นภาพทุกๆ อย่างก็ค่อยๆ ดับมืดลง...

“เฮ้ย! เธอ! เธอ!!”