Chapter 8 บังเอิญ

-เรย์-

"มองอะไรขนาดนั้นอ่ะ?"

เสียงกิวถามขึ้นทำให้ผมหันไปมองเธอ กิวเป็นรุ่นน้องที่วิทยาลัยของผม มีพี่สาวฝาแฝดชื่อเกลที่เป็นแฟนของไอ้กัสรุ่นน้องผมเหมือนกัน ตอนนี้ทั้งสองคนมาทำงานที่อู่ของผมกับไอ้เกียร์ ช่วยงานในเรื่องของเพจ การเงินและเอกสารต่างๆน่ะ

ถามว่าทั้งสองคนนี้ได้เรียนทางด้านนี้มาไหม จริงๆก็ไม่หรอก แต่ของแบบนี้มันก็ฝึกฝนกันได้ถ้าตั้งใจจะทำจริงๆอ่ะนะ

"ชอบอ่อ?"

กิวถามอีก ผมเดินไปนั่งบนโซฟาที่จัดเอาไว้สำหรับลูกค้าและเหลือบมองเธอ

"สวยๆ ขาวๆ ใครไม่ชอบบ้างล่ะกิว เนี่ยเกลยังคิดอยู่ ว่าพี่เรย์จะปล่อยให้หลุดมือไปมั้ย"

คราวนี้เกลพูดขึ้นบ้าง ผมเบนสายตาไปมองเธอ

"มองก็รู้แล้ว ว่ารู้จักกันมาก่อน"

"ใช่ ทำมาเป็นนิ่ง แต่สายตาเฮียเรย์ไม่นิ่งเลยนะจ๊ะ"

"รู้ดี"

ผมกระตุกยิ้มเบาๆ

"ทำมาเป็นพูด พี่เค้ามีแฟนหรือยังเถอะ ขืนไปจีบมั่วซั่ว แฟนเค้าจะตีหัวเอานา"

เกลพูดขึ้นอีก

"สืบมาหมดแล้วแหละ เชื่อเถอะเกล"

กิวหันไปพยักหน้ากับพี่สาวฝาแฝดของตัวเอง ผมลุกขึ้นยืนพลางเดินไปเขกหัวสองแฝดที่ขยับมานั่งสุมหัวกันแซวผมไปคนละที

"ทำงานได้แล้ว นินทาเจ้านายอยู่นั่นแหละ"

"นินทาที่ไหน พูดกันต่อหน้าขนาดนี้"

"เออ"

ผมพยักหน้าพลางจะเดินออกไปดูลูกน้องที่ส่วนอื่น แต่ก็ชะงักและหันกลับไปหาสองแฝดอีกรอบ

"แฝด"

"ว่า/ห้ะ?"

"เห็นพักนี้เอฟเสื้อผ้าบ่อย นี่ก็จะไปเที่ยวแล้ว ลองไปดูเสื้อผ้าร้านนี้ดิจะแนะนำให้"

"ร้านไหนอ่ะ แล้วพี่มาสนใจร้านเสื้อผ้าผู้หญิงทำไม"

"เถอะน่า เพจ Shopping with Lalis ไปตำ"

"แป่บนะ"

เกลพูดพลางหยิบมือถือมาพิมพ์ ผมมองสองแฝดที่กำลังสนใจข้อมูลที่ผมเพิ่งให้ไป

"สั่งแล้วก็นัดรับที่นี่ได้"

"แหม ไม่ค่อยเนียนเลยเนอะ"

"พี่ก็ไม่สั่งมาให้พวกเราเลยล่ะ ลงทุนหน่อยสิจ๊ะ"

สองแฝดมองหน้าผม ผมกระตุกยิ้มอีก

"ก็ให้มาส่งแล้วเก็บเงินปลายทางล่ะกัน"

พูดจบผมก็เดินออกมา...

หลายวันต่อมา...

สวบ~

"พี่อัญจะไปแล้วเหรอ?"

"อื้ม วันนี้ว่าจะไปไวหน่อย"

"ลิสยังไม่ได้ไลฟ์เลย"

"ไม่เป็นไร ไลฟ์ไปเถอะค่อยตามไปทีหลังก็ได้"

พี่อัญหันมาพูดกับฉันที่เพิ่งเดินออกมาจากครัวและเห็นว่าพี่อัญกำลังขนเสื้อผ้าเพื่อจะเอาไปตั้งร้านขายที่ตลาดนัดประจำของเรา มันเป็นตลาดที่เปิดทุกวันศุกร์กับเสาร์น่ะ

และที่ฉันถามเพราะจริงๆมันยังไม่ถึงเวลาที่คนจะมาเดินกันหรอก นี่เพิ่งจะบ่ายโมงเองนะ

"ทำไมไปไวจังล่ะ?"

ฉันถามอีก

สวบ~

"เฮียจะไปคุยเรื่องที่เปิดร้านสักด้วย"

ขวับ~

ฉันหันไปมองหน้าเฮียโจที่เดินออกมาจากโซนเก็บของใต้บันไดพร้อมกับอุปกรณ์ตั้งร้านที่เหลือ

สำหรับฉันกับเฮียโจน่ะ หลังจากเรื่องที่เฮียเมาวันนั้น เราก็กลับมาพูดคุยกับปกติ เฮียขอโทษฉันนิดหน่อยที่ทำแบบนั้นเพราะพี่อัญเล่าให้ฟัง ซึ่งฉันเองก็ไม่ได้อยากถือสาอะไรก็เลยปล่อยผ่าน

"ร้านสัก?"

"อื้ม เฮียว่าจะย้ายไปตั้งร้านจริงๆจังๆน่ะ"

พี่อัญบอกกับฉัน

"เพราะที่นี่มันเป็นบ้าน เฮียอยากให้มันส่วนตัวมากกว่านี้หน่อย เลยไปเปิดร้านข้างนอกดีกว่า ไว้ลิสก็มาช่วยเฮียที่ร้านเหมือนเดิมด้วยนะ"

เฮียบอกกับฉัน เขายื่นมือมาแตะไหล่ฉันเบาๆ ฉันพยักหน้าและขยับตัวออกห่างจากเฮียแบบเนียนๆ

"ลิสก็ยุ่งๆนะช่วงนี้ ยิ่งเพจมีคนรู้จักมากขึ้น แพ็คของส่งของแทบทั้งวันแล้ว ถ้ามีร้าน เฮียจ้างลูกน้องดูสักคน สองคนก็ดีนะ"

พี่อัญพูดขึ้น ฉันพยักหน้าอย่างเห็นด้วย

"ก็จริงแหละ ลิสว่าจะจริงจังกับร้านเสื้อผ้าแล้ว อีกอย่างจะได้มีเวลากับแบรนด์ที่จะทำด้วยนะ"

ฉันพูดเสริมอีก เฮียมองหน้าฉันกับพี่อัญ

"ถ้าลิสมีรายได้มากขึ้นและยุ่งกับร้านมากขึ้น ลิสก็คงไม่ไปรับงานกลางคืนอีกแล้วล่ะ"

พี่อัญก็เลยพูดต่อ และฉันคิดว่าประโยคนี้จะทำให้เฮียตกลงได้เช่นกัน

เฮียโจมองหน้าฉันกับพี่อัญอีกครั้ง

"อืม ก็ได้ ก็ดีเหมือนกัน"

"ดีมากค่ะ พูดง่ายๆแบบนี้สิน่ารัก"

พี่อัญยิ้มพลางยื่นมือไปดึงแก้มสามีของตัวเองอย่างหยอกเย้า

"รักมากมั้ยหึ๊"

เฮียยื่นมือไปโยกหัวพี่สาวฉันคืนเช่นกัน ฉันมองทั้งสองคนและยกยิ้มให้

ฉันก็คงไม่ต้องอยู่ตรงนี้หรอกเนอะ

"จะได้เวลาไลฟ์แล้ว ลิสไปเตรียมตัวก่อนนะ"

"อื้มๆ ขอให้ขายดิบขายดี"

"ไลฟ์เสร็จจะตามไปช่วยนะ"

"ถ้าออเดอร์เยอะก็อยู่แพ็คของก็ได้ เดี๋ยวจะไม่ทันส่ง"

"อื้ม งั้นก็ได้"

ฉันกับพี่อัญพูดกันอีกครั้งก่อนที่ฉันจะเดินกลับขึ้นมาไลฟ์สดบนห้อง

19.40 น.

หลังจากที่ฉันไลฟ์สดขายของจบและเริ่มแพ็คของหลังจากนั้น ตอนนี้ก็เกือบๆสองทุ่มแล้ว ฉันเองก็แพ็กของเสร็จแล้วล่ะ มีส่วนหนึ่งที่ต้องเตรียมจัดส่งในวันจันทร์ที่จะถึง และมีอีกส่วนที่จะต้องส่งแบบนัดรับ ฉันมีรถแล้วก็เลยรับออเดอร์จัดส่งแบบนัดรับในละแวกใกล้เคียงด้วยนิดหน่อยน่ะ

แต่ตอนนี้ฉันหิวเพราะยังไม่ได้กินข้าวตั้งแต่ช่วงบ่าย ฉันก็เลยแวะมากินข้าวก่อนจะไปช่วยพี่อัญที่ตลาดนัด ตลาดที่พี่อัญไปขายของจะเป็นตลาดกลางคืนที่ปิดค่อนข้างดึก เกือบๆเที่ยงคืนเลยก็ว่าได้นะ

และร้านอาหารที่ฉันมาก็คือร้านเจ้าอร่อยที่ฉันชอบแวะมาประจำนี่แหละ

สวบ~

แต่ว่านะ คนก็เยอะอีกเช่นเคย...

"มีที่ว่างมั้ยเนี่ย?"

ฉันพึมพำกับตัวเองพลางสอดส่ายสายตามองหาที่ว่างไปด้วยขณะที่กำลังเดินเข้ามาในร้าน และดูเหมือนจะไม่มีที่ว่างเลยแหะ

"สวัสดีครับคุณลูกค้า"

"ค่ะ"

ฉันชะงักพลางหันไปทันทีที่มีพนักงานคนหนึ่งเดินเข้ามาต้อนรับ

"เชิญทางด้านนี้เลยครับ"

"อ้อ ค่ะ"

ฉันพยักหน้าอีกพลางเดินตามพนักงานไปอย่างง่ายดาย เพราะคิดว่าเขาคงพาฉันไปนั่งที่โต๊ะว่างนั่นแหละ

กึก~

แต่ฉันก็ต้องชะงักเมื่อเดินตามมาและพนักงานหยุดที่โต๊ะหนึ่ง เขาผายมือคล้ายๆการบอกกับฉันว่าให้ไปที่โต๊ะด้านในตรงนั้น มันเป็นโต๊ะที่มีคนนั่งอยู่ก่อนแล้วต่างหากล่ะ

"ทางนี้ครับ"

และเขากำลังมองฉันอยู่ เมื่อเห็นฉันเดินมาเขาก็ยกมือขึ้นโบกและส่งเสียงเรียกฉัน ทำอย่างกับว่าเรานัดกันมาก่อนแล้วอย่างนั้นแหละ

ครืด~

พนักงานยิ้มให้ฉันและเดินออกไป ส่วนนายนั่นก็ลุกขึ้นยืนและเดินอ้อมโต๊ะมาดึงเก้าอี้ว่างฝั่งตรงข้ามเขาออกนิดหน่อยเป็นเชิงว่าเชิญให้ฉันไปนั่งร่วมโต๊ะกับเขา ส่วนฉันที่ยังยืนอยู่ที่เดิมก็กวาดสายตามองซ้าย มองขวาอีกรอบเพื่อหาโต๊ะว่างที่อื่น แต่นอกจากที่มันจะไม่มีแล้ว คนบริเวณนี้ยังส่งสายตามองฉันที่ยืนอยู่แล้วด้วย

"พี่ลลิสครับ"

และเขาเรียกฉันอีกครั้งพร้อมกับส่งยิ้มมาให้ ฉันถอนหายใจและเดินเข้าไปหาเขาพร้อมกับตวัดสายตามองหน้าเขา

"บังเอิญจังเลยเนอะ"

เขาพูดขึ้น

"หรือพรหมลิขิต"

ฉันกรอกตาใส่เขา

"กรรมลิขิตสิไม่ว่า"

"ฮ่ะๆ ยังไงก็ได้ครับ แต่วันนี้ ตอนนี้ไม่มีที่ว่างแล้ว ดีที่ผมเห็นว่ารถพี่ขับเข้ามาจอดพอดีเลยให้พนักงานไปเรียกมานั่งด้วยกัน เราก็เคยกินข้าวด้วยกันแล้ว พี่คงไม่รังเกียจผมนะ"

สวบ~

ฉันยังไม่ทันได้พูดอะไรอีก พนักงานก็เดินกลับมาที่โต๊ะพร้อมกับเมนูอาหาร ฉันหันไปมองเขาที่ยิ้มแบบเกรงใจมาให้ ประมาณว่าจะมารับออเดอร์อาหารจากฉันที่ยังคงยืนอยู่

"นั่งสิครับ จะได้สั่งอาหารกัน"

เด็กนี่ก็เลยพูดขึ้น นั่นทำให้ฉันจำใจต้องทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ตัวนั้นอย่างช่วยไม่ได้ พนักงานยิ้มและยื่นเมนูอาหารมาให้ฉัน ฉันยิ้มบางๆและรับมาพร้อมกับหลุบตาอ่านและสั่งเมนูอาหารอย่างรวดเร็ว

"สั่งเมนูเดิมอีกแล้ว ไม่เบื่อเหรอ"

เสียงของเขาถามขึ้นทันทีที่พนักงานเดินออกไป ที่เขาถามแบบนั้นเพราะฉันสั่งเมนูเดิมที่ฉันเคยสั่งนั่นแหละ

"ไม่"

ฉันตอบพลางหยิบโทรศัพท์มาดูแจ้งเตือนที่ถูกส่งเข้ามา เป็นการโอนเงินมาจากลูกค้าน่ะ

"พี่กินง่ายดีนะครับ เป็นผมคงไม่กินเมนูเดิมทุกครั้ง"

ก็นายมันขี้เบื่อ ขี้เหงา ไม่ชอบทำอะไรซ้ำซาก อะไรที่ทำแล้วรู้สึกสนุกก็จะชอบมากๆ แถมชอบหาเรื่องอะไรมาให้วุ่นวายได้ตลอด...

แต่ช่างเหอะ! เขาจะเป็นคนยังไงมันก็เรื่องของเขาสิ

"นั่นก็เรื่องของนาย"

ฉันพูดพลางหลุบตาลงตอบแชทของลูกค้าต่อทำเป็นไม่สนใจเขา

"เออ"

ฉันชะงักและเงยหน้าเพราะอยู่ดีๆเขาก็พูดขึ้น แอบตกใจเหมือนกันเพราะคิดว่าเขาพูดกับฉัน แต่จริงๆแล้วเขากำลังคุยโทรศัพท์ต่างหากล่ะ

"กำลังจะกินข้าว...อยู่กับสาว"

ประโยคหลังเขามองหน้าฉันและยิ้มให้ นั่นทำให้ฉันเบนสายตาหนีเขาและมองไปทางอื่นแทน

"เออ เดี๋ยวตามไป มึงซื้อของเล่นให้กวินไปก่อนเลยเดี๋ยวกูโอนให้"

หึ สายเปย์ซะด้วยนะ

"ซื้อไปเถอะน่า กูเกี่ยวก้อยกับหลานไปแล้ว เดี๋ยววินหาว่ากูผิดสัญญา"

"..."

"เอ้า น้องบ่นมึงไม่ได้บ่นกูหนิหว่า"

ฟังจากคำพูดที่เขาโต้ตอบกับปลายสายแล้ว ฉันคิดว่าเขาน่าจะสนิทกันมากพอเลยล่ะ บางทีอาจจะเป็นเพื่อนสนิทเขาก็ได้

"ฮ่ะๆ เออ แค่นี้ก่อน กินเสร็จไวกูจะตามไป ถ้าไม่ทันมึงกลับแล้วยังไงก็โทรมาบอกกูด้วยแล้วกัน"

เขาพูดกับปลายสายอีกประโยคหนึ่งก่อนจะวางสายไปพร้อมกับที่พนักงานยกอาหารที่เราสั่งไปมาเสิร์ฟพอดี

Rrrr~

คราวนี้กลายเป็นโทรศัพท์ของฉันที่ดังขึ้นบ้าง ฉันเลิกสนใจเรย์และหันมารับโทรศัพท์ ซึ่งคนที่โทรมาก็คือวีวี่เพื่อนของฉันเอง

"ว่าไงแก?"

"ลิซ ฮึก"

"วี่ เป็นอะไร!?"

ฉันถามทันทีที่ได้ยินเสียงสะอื้นของเพื่อนรัก

"ฉัน ฮือ ฉัน"

"แกอยู่ไหนวี่?"

ฉันถามอย่างร้อนรนอีกครั้งเมื่อได้คำตอบฉันก็ลุกพรวดขึ้นทันที เรย์ที่มองฉันอยู่ตั้งแต่แรก เขาชะงักและเงยหน้ามองตามฉันที่ลุกพรวดขึ้น

"นี่ค่าอาหารนะ"

"อ้าว แล้ว..."

ฉันรีบวางเงินค่าอาหารจำนวนหนึ่งลงบนโต๊ะ เพราะถึงจะยังไม่ได้กินแต่ฉันได้สั่งไปแล้ว มันก็จำต้องจ่ายนั่นแหละ

"พี่ลิส เดี๋ยว..."

ฉันได้ยินเสียงเรย์ตามหลังมา แต่ฉันไม่ได้หันกลับไป ตอนนี้ที่ฉันสนใจมากที่สุดก็คือเพื่อนของฉันต่างหาก