ตอนที่ 5 อ้อนแบบนี้...จะไม่รักได้ยังไง

“ทานอะไรมารึยัง?”

อคิราห์หันไปถามน้องสาวที่กำลังจดจ่ออยู่กับหน้าจอโทรศัพท์มือถือ โดยไม่ทันสังเกตเลยว่ามีสายตาคู่หนึ่งกำลังมองเธออยู่ไม่วางตา พร้อมรอยยิ้มที่ฉายชัดถึงความหลงใหล

“เอยทานข้าวมาแล้วค่ะ”

หญิงสาวเงยหน้าขึ้นตอบพี่ชายก่อนจะก้มกลับไปดูโทรศัพท์เหมือนเดิม

อคิราห์หันไปทางเพื่อนที่นั่งอยู่ไม่ไกล

“แล้วมึงล่ะ ภูผา หิวรึยัง?”

ชายหนุ่มไม่ได้ตอบ แต่ยังคงจ้องมองหญิงสาวอย่างเคลิ้ม ๆ ราวกับถูกสะกด

“ไอ้ภูผา!”

เสียงเรียกดังลั่นของอคิราห์ทำให้เจ้าตัวสะดุ้ง รีบหันมามองเพื่อน

“อะไรของมึงเนี่ย เรียกเสียงซะดัง”

ชายหนุ่มบ่นอุบ พลางยกหมอนขึ้นมากันตัวเองไว้เมื่อเห็นอีกฝ่ายทำท่าจะปาปากกาใส่

“กูเรียกตั้งนาน มึงเอาแต่นั่งเหม่ออยู่นั่นแหละ”

อคิราห์พูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด

ภูผานึกขึ้นได้ก็เพราะเขาเอาแต่นั่งมองใบหน้าอ่อนหวานของหญิงสาวจนลืมโลกไปเลย

“แล้วมึงเรียกกูทำไม?”

ชายหนุ่มถามเสียงห้วน ตาเหลือบมองไปที่หญิงสาวอีกครั้ง

“ถามว่ามึงหิวรึยัง กูกำลังจะชวนไปหาอะไรกิน”

“หิวดิ”

ภูผาตอบทันที ก่อนจะหันไปถามหญิงสาวด้วยน้ำเสียงอ่อนลงจนคนฟังแอบขนลุก

“แล้วหนูเอยหิวรึยังคะ?”

คำว่า ‘คะ’ ทำเอาอคิราห์เกือบหักปากกาในมือตัวเอง

“เอยทานข้าวมาแล้วค่ะ...แต่เอยอยากกินขนมค่ะ”

เธอตอบพร้อมรอยยิ้มหวานที่เล่นเอาคนฟังใจสั่น

“งั้นไปครับ เดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง”

ภูผาลุกขึ้นและกำลังจะยื่นมือไปจับมือหญิงสาว ทว่า...

“หยุดเลยมึง อย่าเข้าใกล้น้องสาวกู”

อคิราห์รีบดึงแขนน้องสาวเข้าหาตัว กั้นไว้ด้านหลังราวกับประกาศเขตหวงห้ามอย่างชัดเจน

“เอ่อ... อย่าทะเลาะกันเลยนะคะ”

เสียงหวานของเอยดังแทรกจากด้านหลัง ทำให้พี่ชายเริ่มใจเย็นลงเล็กน้อย

“เอยอยากกินขนมใช่มั้ย เดี๋ยวพี่พาไปเอง”

เขาหันมาพูดกับน้องสาวด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนลงอย่างเห็นได้ชัด

“กูไปด้วย”

ภูผาแทรกขึ้นมาทันที

“ไปกันหมดนี่แหละค่ะ”

หญิงสาวหันไปพูดกับชายหนุ่ม พร้อมรอยยิ้มที่ทำให้หัวใจของภูผาเต้นแรงขึ้นอีกระดับ

“อืม… ก็ได้”

อคิราห์ตอบรับด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยเต็มใจนัก แต่ก็ไม่ปฏิเสธ

“งั้นไปกันเลยนะคะ เอยหิวแล้ว”เธอพูดพร้อมกับคว้าแขนพี่ชาย แล้วดึงให้เดินนำออกไปจากห้อง ส่วนภูผาก็รีบลุกตามหลังสองพี่น้องไปทันที

ณ ห้างสรรพสินค้า

“พี่โอบ~ เอยอยากกินอาหารทะเลจังเลยค่ะ”

หญิงสาวกอดแขนพี่ชายแน่น ทำหน้าออดอ้อน ดวงตากลมใสเป็นประกายคล้ายลูกแมวอ้อนของเล่นใหม่

“ไหนบอกว่าอยากกินขนมไง”

อคิราห์พูดพลางหยิกแก้มนุ่มของน้องสาวเบา ๆ เขาจำได้ว่าเมื่อกี้เธอบอกว่าทานข้าวมาแล้ว แต่อยากกินขนม เขาถึงได้พามาหาอะไรหวาน ๆ ทาน แต่พอมาถึงกลับเปลี่ยนใจอยากกินอาหารทะเลเฉยเลย

“ก็ตอนนั้นอยากกินขนม... แต่ตอนนี้อยากกินกุ้งตัวโต ๆ ค่ะ”

หญิงสาวยิ้มกว้าง กุ้งคือของโปรดของเธอ กินได้ไม่มีเบื่อ

“ได้ครับ”

อคิราห์ตอบรับทันทีโดยไม่ลังเล

หญิงสาวดีใจจนเผลอกระโดดกอดแขนพี่ชายแน่น ก่อนจะยืดตัวขึ้นไปหอมแก้มเขาเบา ๆ พร้อมรอยยิ้มสดใส

“พี่โอบน่ารักจังเลย...ฟอด~”

จากนั้นเธอก็หันไปหาชายหนุ่มอีกคนที่เดินมาด้วยกัน

“เอ่อ... พี่ผากินอาหารทะเลได้ไหมคะ?”

เธอถามด้วยความเกรงใจ กลัวว่าอีกฝ่ายจะแพ้อาหารทะเล

“ได้ครับ”

ภูผายิ้มตอบ รอยยิ้มนั้นเล่นเอาหญิงสาวใจเต้นวูบวาบ เธอรีบเบือนหน้าหนีแทบไม่ทัน

“เอ่อ... งั้นเรารีบไปกันเถอะค่ะ เอยหิวมากแล้ว”

เธอรีบเปลี่ยนเรื่อง แล้วเดินนำไปที่ร้านอาหารทะเลทันที

ภูผาหันไปมองเพื่อนด้วยแววตาอิจฉาเล็ก ๆ

“มึงนี่ก็ยอมน้องทุกอย่างเลยนะ”

เขาพูดเหมือนจะล้อ แต่ในใจก็อยากโดนอ้อนแบบนั้นบ้าง ยิ่งน้องสาวเพื่อนอ้อนเก่งแบบนี้ เขายอมให้ทั้งตัวและหัวใจเลย

“ก็น้องกูอ้อนซะขนาดนี้ เป็นมึง มึงจะใจแข็งลงเหรอ?”

‘ไม่ยอมก็บ้าแล้ว...’

ภูผาไม่ได้ตอบ แต่คิดในใจเต็มไปด้วยภาพหวาน ๆ ถ้าเธออยากได้อะไร เขาก็พร้อมหามาให้ทุกอย่าง ขอแค่ได้เห็นรอยยิ้มสดใสแบบนี้อีกก็พอแล้ว

“รีบเข้าไปเหอะ กูหิว”

อคิราห์พูดขึ้นอีกครั้งก่อนจะเดินตามน้องสาวเข้าไปในร้าน

พอเดินเข้ามา ก็เห็นหญิงสาวนั่งสั่งอาหารอย่างรวดเร็วโดยไม่รอใคร

“สั่งไม่รอพี่เลยนะเรา”

อคิราห์เดินเข้ามาขยี้ผมน้องสาวด้วยความหมั่นเขี้ยว เห็นของกินแล้วลืมพี่ชายซะสนิท

“ฮ่า ๆ เอยลืมไปเลยว่าพี่มาด้วย”

เธอหัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดี

ภูผาที่นั่งเงียบมองอยู่ ก็อดยิ้มตามไม่ได้ เด็กคนนี้สดใสน่ารักเกินไปจริง ๆ ดื้อเงียบด้วยนะ แต่เป็นความดื้อที่น่าเอ็นดู ไม่ใช่น่ารำคาญ

ถ้าเขาจีบเธอติด... ชีวิตเขาคงมีแต่สีสัน

เธอเป็นคนร่าเริง มีพลังบวก เหมือนแสงแดดอ่อน ๆ ที่ทำให้วันธรรมดาดูอบอุ่นขึ้นมาอย่างน่าแปลกใจ

หรือเขาจะกำลังคลั่งเธอเกินไปแล้วจริง ๆ ก็ไม่รู้...