บทที่ 7

[สนามบิน]

"สวัสดีค่ะ คุณใช่คนที่พี่ชายฉันบอกว่าจะมารับไหมคะ"

"...คุณเพชรกล้าให้ผมมารับครับ" กว่าจะพูดประโยคนี้ออกมาได้เพราะมัวแต่จ้องใบหน้าสวยหวานของผู้หญิงตรงหน้าอยู่

"ใช่จริงด้วย กระเป๋าฉันอยู่ทางนั้นค่ะ" พี่ชายบอกแค่ว่าจะให้ลูกน้องมารับ ยิ่งเขาบอกชื่อพี่ชายของเธอได้ด้วยแล้วเธอก็วางใจ

คนที่มารับเดินไปเข็นเอารถเข็นที่มีกระเป๋าหลายใบวางทับซ้อนกันอยู่

"คุณจอดรถไว้ตรงไหนคะ"

"ตามมา" ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งขายาวก้าวแต่ละทีเธอแทบจะได้วิ่งตาม

"ใจร้ายจังแทนที่จะมารับเรา" ทีแรกคิดว่าพี่ชายจะเซอร์ไพรส์รออยู่ที่รถ แต่พอมาถึงก็ไม่เห็น

"เชิญ" มือหนาเอื้อมไปเปิดประตูรถให้เธอขึ้นนั่ง

"คุณมาทำงานกับพี่ชายฉันนานหรือยังคะ"

"ยังไม่นาน" พอเธอขึ้นรถอีกฝ่ายก็ปิดประตู​ ก่อนจะเดินอ้อมมาประจำที่คนขับ

"ฉันชื่อพลอยไพลินค่ะ แล้วคุณล่ะชื่ออะไร"

"ตะวัน"

หญิงสาวยังไม่ทันได้สอบถามอะไรอีกก็เริ่มง่วง จะว่าเหนื่อยก็ไม่ใช่ทำไมเราถึงง่วงขนาดนี้ "คุณ..ทำไมฉัน.."

รุ่งสางของวันใหม่..

"นี่เราอยู่ที่ไหน?" ดวงตากลมมองไปรอบๆ ก็เห็นว่าตัวเองอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆ พอรู้ว่ารอบข้างผิดปกติ​ เธอก็รีบเดินมาเปิดประตูดู

โชคดีที่ประตูไม่ได้ล็อกจากด้านนอก นั่นหมายถึงว่าเธอไม่ได้ถูกจับมาขังไว้

"มีใครอยู่แถวนี้ไหมคะ" บ้านก็หลังใหญ่โตทำไมถึงไม่มีคนอยู่

พลอยไพลินไม่ละความพยายามเดินอ้อมตัวบ้านดู มันต้องมีคนอยู่สิไม่ใช่บ้านร้างสักหน่อย

จึก จึก จึก แต่พอเดินมาก็ได้ยินเสียงจากทางด้านหลังบ้าน หญิงสาวรีบเดินไปดูว่ามันเป็นเสียงอะไร

"คุณนั่นเอง ทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี่ได้"

จึก จึก จึก

"คุณได้ยินฉันถามไหมเนี่ย" เพราะเขายังคงพรวนดินเหมือนไม่ได้ยินเธอพูด "นี่คุณ!" มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ผู้ชายคนนี้เป็นลูกน้องของพี่เพชรจริงไหม?

"กับข้าวอยู่ในตู้แช่" ระหว่างที่พูดเขาก็ยังคงพรวนดินต่อ

"คุณช่วยตอบคำถามฉันก่อนได้ไหม บ้านหลังนี้เป็นของใคร แล้วพ่อกับพี่ชายฉันล่ะ" ถ้าพ่อซื้อบ้านหลังใหม่ต้องบอกเธอสิเพราะโทรคุยกันอยู่บ่อยๆ โทรคุยกัน? ใช่แล้วเธอต้องโทรไปหาพ่อหรือไม่ก็พี่ชายก่อน

คิดได้แบบนั้นพลอยไพลินก็หมุนตัวกลับแล้ววิ่งไปทางห้องเดิม

"กระเป๋า..กระเป๋าฉันไปไหน?" เข้ามาถึงในห้องก็ไม่เห็นกระเป๋าสักใบ แต่ก็มีตู้เสื้อผ้าเล็กๆ ตั้งอยู่ เธอไม่รอช้ารีบเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าดู "นี่เสื้อผ้าของใคร?" เพราะเสื้อผ้าและข้าวของในตู้เหมือนของชาวบ้านชาวสวน

เธอกำลังเจอกับอะไรอยู่เนี่ย มันเกิดอะไรขึ้นตอนนี้เธออยู่ที่ไหน ยังอยู่ในประเทศหรือเปล่า? ความคิดมากมายแล่นเข้ามาในหัว ผู้ชายคนนั้นก็ไม่ยอมบอกอะไรเลย หรือว่าเราถูกลักพาตัวมาเรียกค่าไถ่?

พลอยไพลินออกมาจากห้องนั้นแล้วก็มองหาอาวุธว่าจะใช้อะไรป้องกันตัวได้บ้าง

ตุ๊บ!

ไม้ในมือฟาดลงท้ายทอยของคนที่กำลังขุดดินอยู่ จนเขาคนนั้นล้มฟุบลงไป

"คุณ.." เป็นคนตีเขาเองแท้ๆ แต่ก็ตกใจ "บอกฉันมานะว่าคุณเป็นใคร บ้านหลังนี้เป็นของใคร พ่อกับพี่ชายฉันอยู่ที่ไหน"

ใบหน้าหล่อคมหันกลับมา ก่อนที่จะดันตัวลุกขึ้นยืน เหมือนว่าแรงกระทบเมื่อสักครู่ไม่ระคายเคืองผิวเขาเลย

"อย่าเข้ามานะ เห็นไหมว่าฉันมีอาวุธ"

แต่ดูเหมือนคนตรงหน้าจะไม่กลัวอาวุธของเธอเลย เขาเอื้อมมือไปแย่งไม้ที่เธอกำลังจะฟาดลงมาอีกครั้ง

"กรี๊ดด" หญิงสาวตกใจเพราะไม้ในมือถูกแย่งไปได้แล้ว และกลัวว่าเขาจะใช้ไม้นั้นตีเธอคืน

"หิวข้าวแล้ว ไปทำกับข้าว"

"ไม่!" พอคำว่าไม่ออกจากปากเท่านั้นแหละ ขาเรียวก็รีบก้าวถอยหลังเพราะเขาเดินตรงเข้ามาหา "ทำก็ได้ แล้วมันอยู่ตรงไหนล่ะ"

"ในครัว"

พลอยไพลินหมุนตัวกลับ แล้ววิ่งเข้าไปในตัวบ้านอีกครั้ง

"โอ๊ยย" หลังจากที่เธอไปแล้วมือหนาถึงได้ยกขึ้นมาลูบท้ายทอยตัวเอง "ทำไมมันไม่เก็บอาวุธไปให้หมดวะไอ้พวกนี้ ซี๊ดดด..แตกไหมเนี่ย"

[สนามบิน]

"สวัสดีค่ะ คุณใช่คนที่พี่ชายฉันบอกว่าจะมารับไหมคะ"

"...คุณเพชรกล้าให้ผมมารับครับ" กว่าจะพูดประโยคนี้ออกมาได้เพราะมัวแต่จ้องใบหน้าสวยหวานของผู้หญิงตรงหน้าอยู่

"ใช่จริงด้วย กระเป๋าฉันอยู่ทางนั้นค่ะ" พี่ชายบอกแค่ว่าจะให้ลูกน้องมารับ ยิ่งเขาบอกชื่อพี่ชายของเธอได้ด้วยแล้วเธอก็วางใจ

คนที่มารับเดินไปเข็นเอารถเข็นที่มีกระเป๋าหลายใบวางทับซ้อนกันอยู่

"คุณจอดรถไว้ตรงไหนคะ"

"ตามมา" ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งขายาวก้าวแต่ละทีเธอแทบจะได้วิ่งตาม

"ใจร้ายจังแทนที่จะมารับเรา" ทีแรกคิดว่าพี่ชายจะเซอร์ไพรส์รออยู่ที่รถ แต่พอมาถึงก็ไม่เห็น

"เชิญ" มือหนาเอื้อมไปเปิดประตูรถให้เธอขึ้นนั่ง

"คุณมาทำงานกับพี่ชายฉันนานหรือยังคะ"

"ยังไม่นาน" พอเธอขึ้นรถอีกฝ่ายก็ปิดประตู​ ก่อนจะเดินอ้อมมาประจำที่คนขับ

"ฉันชื่อพลอยไพลินค่ะ แล้วคุณล่ะชื่ออะไร"

"ตะวัน"

หญิงสาวยังไม่ทันได้สอบถามอะไรอีกก็เริ่มง่วง จะว่าเหนื่อยก็ไม่ใช่ทำไมเราถึงง่วงขนาดนี้ "คุณ..ทำไมฉัน.."

รุ่งสางของวันใหม่..

"นี่เราอยู่ที่ไหน?" ดวงตากลมมองไปรอบๆ ก็เห็นว่าตัวเองอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆ พอรู้ว่ารอบข้างผิดปกติ​ เธอก็รีบเดินมาเปิดประตูดู

โชคดีที่ประตูไม่ได้ล็อกจากด้านนอก นั่นหมายถึงว่าเธอไม่ได้ถูกจับมาขังไว้

"มีใครอยู่แถวนี้ไหมคะ" บ้านก็หลังใหญ่โตทำไมถึงไม่มีคนอยู่

พลอยไพลินไม่ละความพยายามเดินอ้อมตัวบ้านดู มันต้องมีคนอยู่สิไม่ใช่บ้านร้างสักหน่อย

จึก จึก จึก แต่พอเดินมาก็ได้ยินเสียงจากทางด้านหลังบ้าน หญิงสาวรีบเดินไปดูว่ามันเป็นเสียงอะไร

"คุณนั่นเอง ทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี่ได้"

จึก จึก จึก

"คุณได้ยินฉันถามไหมเนี่ย" เพราะเขายังคงพรวนดินเหมือนไม่ได้ยินเธอพูด "นี่คุณ!" มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ผู้ชายคนนี้เป็นลูกน้องของพี่เพชรจริงไหม?

"กับข้าวอยู่ในตู้แช่" ระหว่างที่พูดเขาก็ยังคงพรวนดินต่อ

"คุณช่วยตอบคำถามฉันก่อนได้ไหม บ้านหลังนี้เป็นของใคร แล้วพ่อกับพี่ชายฉันล่ะ" ถ้าพ่อซื้อบ้านหลังใหม่ต้องบอกเธอสิเพราะโทรคุยกันอยู่บ่อยๆ โทรคุยกัน? ใช่แล้วเธอต้องโทรไปหาพ่อหรือไม่ก็พี่ชายก่อน

คิดได้แบบนั้นพลอยไพลินก็หมุนตัวกลับแล้ววิ่งไปทางห้องเดิม

"กระเป๋า..กระเป๋าฉันไปไหน?" เข้ามาถึงในห้องก็ไม่เห็นกระเป๋าสักใบ แต่ก็มีตู้เสื้อผ้าเล็กๆ ตั้งอยู่ เธอไม่รอช้ารีบเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าดู "นี่เสื้อผ้าของใคร?" เพราะเสื้อผ้าและข้าวของในตู้เหมือนของชาวบ้านชาวสวน

เธอกำลังเจอกับอะไรอยู่เนี่ย มันเกิดอะไรขึ้นตอนนี้เธออยู่ที่ไหน ยังอยู่ในประเทศหรือเปล่า? ความคิดมากมายแล่นเข้ามาในหัว ผู้ชายคนนั้นก็ไม่ยอมบอกอะไรเลย หรือว่าเราถูกลักพาตัวมาเรียกค่าไถ่?

พลอยไพลินออกมาจากห้องนั้นแล้วก็มองหาอาวุธว่าจะใช้อะไรป้องกันตัวได้บ้าง

ตุ๊บ!

ไม้ในมือฟาดลงท้ายทอยของคนที่กำลังขุดดินอยู่ จนเขาคนนั้นล้มฟุบลงไป

"คุณ.." เป็นคนตีเขาเองแท้ๆ แต่ก็ตกใจ "บอกฉันมานะว่าคุณเป็นใคร บ้านหลังนี้เป็นของใคร พ่อกับพี่ชายฉันอยู่ที่ไหน"

ใบหน้าหล่อคมหันกลับมา ก่อนที่จะดันตัวลุกขึ้นยืน เหมือนว่าแรงกระทบเมื่อสักครู่ไม่ระคายเคืองผิวเขาเลย

"อย่าเข้ามานะ เห็นไหมว่าฉันมีอาวุธ"

แต่ดูเหมือนคนตรงหน้าจะไม่กลัวอาวุธของเธอเลย เขาเอื้อมมือไปแย่งไม้ที่เธอกำลังจะฟาดลงมาอีกครั้ง

"กรี๊ดด" หญิงสาวตกใจเพราะไม้ในมือถูกแย่งไปได้แล้ว และกลัวว่าเขาจะใช้ไม้นั้นตีเธอคืน

"หิวข้าวแล้ว ไปทำกับข้าว"

"ไม่!" พอคำว่าไม่ออกจากปากเท่านั้นแหละ ขาเรียวก็รีบก้าวถอยหลังเพราะเขาเดินตรงเข้ามาหา "ทำก็ได้ แล้วมันอยู่ตรงไหนล่ะ"

"ในครัว"

พลอยไพลินหมุนตัวกลับ แล้ววิ่งเข้าไปในตัวบ้านอีกครั้ง

"โอ๊ยย" หลังจากที่เธอไปแล้วมือหนาถึงได้ยกขึ้นมาลูบท้ายทอยตัวเอง "ทำไมมันไม่เก็บอาวุธไปให้หมดวะไอ้พวกนี้ ซี๊ดดด..แตกไหมเนี่ย"