บทที่ 12

"ให้ขึ้นก่อนตั้งแต่แรกป่านนี้คงถึงบ้านแล้ว" ชายหนุ่มบ่นพึมพำขณะที่งมทางกลับบ้านอยู่ เพราะกว่าจะขึ้นจากน้ำได้เขาต้องเป็นคนขึ้นมาก่อนแล้วก็ดึงเธอตามขึ้นมา

"คุณอย่าเดินเร็วสิ มีงูหรือเปล่าไม่รู้"

"ในป่าใครเขาให้ถามหางูกัน"

"ทำไม?"

"มันก็จะมาเขมือบคอเธอน่ะสิ"

"กรี๊ดด"

"เอ้า เอาเข้าไป" สายตาคมมองต่ำลงไปดูเธอที่เกาะร่างเขาไว้แน่น "ภาระกูอีกแล้ว" สภาพเดียวกันกับตอนที่มาเลย เพราะเธอใช้เท้าเหยียบเท้าของเขาไว้

"จะขึ้นหลังไหมล่ะ"

"บ้าหรือไงไม่เห็นเหรอว่าฉันใส่ชุดอะไรอยู่" มีแค่ผ้าถุงที่เธอเตรียมมาด้วยที่มันไม่เปียก นอกนั้นตกน้ำตอนที่เธอกระโดดลงไปแล้ว พลอยไพลินก็เลยสวมแค่ผ้าถุงและใช้ผ้าเช็ดตัวคลุมไหล่ไว้ ส่วนเสื้อผ้าที่เปียกไม่ได้เอามาด้วยต้องตากไว้ริมบ่อน้ำ

"จับดีๆ ล่ะอย่าให้มันหลุด ไม่อยากเป็นตากุ้งยิง" เขาหมายถึงอย่าให้ผ้าถุงที่เธอใส่อยู่หลุด

"ไอ้บ้า" มือเรียวรีบจับชายผ้าถุงหนีบเข้าให้แน่นกว่าเดิม

เดินมาอีกสักระยะก็มองไปเห็นตัวบ้าน

"ทำไมบ้านมันมืดจังเลยล่ะคุณ"

"บ้านไม่มีไฟฟ้าก็มืดแบบนี้แหละ"

"ทำไมคุณไม่จุดเทียนไว้ล่ะ"

"เทียนก็มีจำกัดจะจุดเฉพาะเวลาจำเป็น"

"พรุ่งนี้คุณไปซื้อโซล่าเซลล์มาติดเลยนะ"

"เอาเงินที่ไหนไปซื้อ"

"เดี๋ยวฉันออกให้ก่อนก็ได้ แต่ต้องเอากระเป๋าเงินกับโทรศัพท์มาคืนฉันก่อน"

"อยู่รถโน่น"

"แล้วรถอยู่ไหน"

"ทางขึ้นภูเขา"

"ทำไมคุณไม่ขับขึ้นมา" ถึงเธอจะไม่เห็นถนนแต่มันก็ต้องมีสิถ้าไม่งั้นจะสร้างบ้านหลังใหญ่โตขนาดนี้ได้ยังไง

"พูดมากรำคาญเข้าไปนอนได้แล้ว"

"มืดขนาดนี้ฉันจะเข้าไปได้ยังไง"

"อย่าบอกนะว่าจะให้ฉันเข้าไปนอนด้วย"

"ไม่!"

"ถ้าไม่ก็เข้าไปสิ"

"แล้วเทียนอยู่ไหน"

"รออยู่นี่" เขาบอกให้เธอรอก่อนที่จะเดินหายเข้าไปทางหลังบ้าน

"นาย.. นายตะวัน ไอ้ตะวัน!"

"อะไร!"

"นายก็อย่าเงียบสิมันมืดฉันกลัว"

"คนกำลังหาเทียนหาไฟแช็คอยู่"

"เจอหรือยัง เจอไหม ตอบฉันหน่อยสิ" พอไม่มีเสียงตอบออกมาอีกพลอยไพลินก็เริ่มกลัว "ไอ้ตะวัน!"

"ฮ่าาา"

"กรี๊ดด" ได้ยินเสียงหัวเราะมาจากในป่าตรงที่เธอเดินออกมากับเขา เพราะถ้าเสียงมาจากในบ้านเธอจะไม่กลัวเลย พลอยไพลินไม่รอแล้วรีบวิ่งตามเขาเข้าไป..

"มึงขำทำไมวะ" เวทมนต์รีบเอามือปิดปากซอโซ่ไว้เพราะเมื่อสักครู่ซอโซ่ขำออกมา

"ขอโทษครับพี่" จะไม่ขำได้ยังไง เพิ่งเคยได้ยินเธอนี่แหละคนแรกเลยที่เรียกพ่อเลี้ยงว่าไอ้ตะวัน

"ตะวันคุณอยู่ที่ไหน คุณอยู่ในนี้ใช่ไหมส่งเสียงให้ฉันได้ยินหน่อยสิ" น้ำเสียงสั่นเครือถูกเปล่งออกจากปากหญิงสาวที่ร่างกายสั่นไม่ต่างจากน้ำเสียงเลย ที่จริงแล้วเธอเป็นคนกลัวความมืดมาก

"เป็นอะไร" ที่จริงเขาก็ยืนมองเธอผ่านความมืดอยู่ แทนที่จะสะใจแต่ทำไมเขาถึงทนไม่ได้ที่เห็นเธอกลัวขนาดนั้น

"คุณอยู่ในนี้ทำไมไม่พูดอะไรบ้าง" หญิงสาวค่อยๆ คลำทาง เพราะกลัวว่าจะชนกับอะไรเข้า แต่ก็ไม่รอดเพราะเท้าของเธอไปชนถูกขาโต๊ะที่ยื่นออกมา "โอ๊ย"

จังหวะนั้นไฟแช็คในมือก็ถูกจุดเพื่อส่องแสงให้เห็นทาง

"ซุ่มซ่าม"

"เจอไฟแล้วทำไมไม่จุดแต่ทีแรกล่ะ" เจ็บมากแต่ก็ต้องกัดฟันทนไว้

หลังจากที่จุดเทียนเสร็จเขาก็พาเธอออกมาจากบ้านหลังใหญ่ แล้วเดินอ้อมไปที่ห้องคนงาน

"คุณนอนอยู่ห้องไหน"

"ข้างๆ นี่แหละ"

"ห้องไหนล่ะ" เพราะมีห้องเรียงกันอยู่หลายห้อง

"ห้องนี้"

"คุณอย่าปิดประตูนอนได้ไหม"

"ไม่ปิดยุงก็หามน่ะสิ นี่เทียนเข้าห้องได้แล้ว" ชายหนุ่มส่งเทียนที่จุดแล้วให้กับเธอ ก่อนที่เขาจะหันไปเปิดประตูห้องข้างๆ

"คุณจะเข้าห้องแล้วเหรอ" ถ้ารอบข้างเป็นบ้านเรือนของคนเธอคงไม่กลัว แต่นี่รอบข้างมีแต่ป่าแถมวังเวงมากด้วย รวมถึงเสียงหัวเราะที่เธอได้ยินไม่รู้ว่าเป็นเสียงคนหรือเสียงสิ่งที่มองไม่เห็น

"จะให้เข้าไปนอนในห้องด้วยเลยไหมล่ะ"

"นายนอนหน้าห้องได้ไหมล่ะ"

"หน้าห้องตรงไหน"

"หน้าประตู"

"เธอจะบ้าเหรอ" ว่าแล้วคนร่างสูงก็หมุนตัวกำลังจะก้าวเท้าเข้าไปในห้องนอน

"ก็ได้..ถ้างั้นนายเข้ามานอนในห้องกับฉัน"

"......."

"ให้ขึ้นก่อนตั้งแต่แรกป่านนี้คงถึงบ้านแล้ว" ชายหนุ่มบ่นพึมพำขณะที่งมทางกลับบ้านอยู่ เพราะกว่าจะขึ้นจากน้ำได้เขาต้องเป็นคนขึ้นมาก่อนแล้วก็ดึงเธอตามขึ้นมา

"คุณอย่าเดินเร็วสิ มีงูหรือเปล่าไม่รู้"

"ในป่าใครเขาให้ถามหางูกัน"

"ทำไม?"

"มันก็จะมาเขมือบคอเธอน่ะสิ"

"กรี๊ดด"

"เอ้า เอาเข้าไป" สายตาคมมองต่ำลงไปดูเธอที่เกาะร่างเขาไว้แน่น "ภาระกูอีกแล้ว" สภาพเดียวกันกับตอนที่มาเลย เพราะเธอใช้เท้าเหยียบเท้าของเขาไว้

"จะขึ้นหลังไหมล่ะ"

"บ้าหรือไงไม่เห็นเหรอว่าฉันใส่ชุดอะไรอยู่" มีแค่ผ้าถุงที่เธอเตรียมมาด้วยที่มันไม่เปียก นอกนั้นตกน้ำตอนที่เธอกระโดดลงไปแล้ว พลอยไพลินก็เลยสวมแค่ผ้าถุงและใช้ผ้าเช็ดตัวคลุมไหล่ไว้ ส่วนเสื้อผ้าที่เปียกไม่ได้เอามาด้วยต้องตากไว้ริมบ่อน้ำ

"จับดีๆ ล่ะอย่าให้มันหลุด ไม่อยากเป็นตากุ้งยิง" เขาหมายถึงอย่าให้ผ้าถุงที่เธอใส่อยู่หลุด

"ไอ้บ้า" มือเรียวรีบจับชายผ้าถุงหนีบเข้าให้แน่นกว่าเดิม

เดินมาอีกสักระยะก็มองไปเห็นตัวบ้าน

"ทำไมบ้านมันมืดจังเลยล่ะคุณ"

"บ้านไม่มีไฟฟ้าก็มืดแบบนี้แหละ"

"ทำไมคุณไม่จุดเทียนไว้ล่ะ"

"เทียนก็มีจำกัดจะจุดเฉพาะเวลาจำเป็น"

"พรุ่งนี้คุณไปซื้อโซล่าเซลล์มาติดเลยนะ"

"เอาเงินที่ไหนไปซื้อ"

"เดี๋ยวฉันออกให้ก่อนก็ได้ แต่ต้องเอากระเป๋าเงินกับโทรศัพท์มาคืนฉันก่อน"

"อยู่รถโน่น"

"แล้วรถอยู่ไหน"

"ทางขึ้นภูเขา"

"ทำไมคุณไม่ขับขึ้นมา" ถึงเธอจะไม่เห็นถนนแต่มันก็ต้องมีสิถ้าไม่งั้นจะสร้างบ้านหลังใหญ่โตขนาดนี้ได้ยังไง

"พูดมากรำคาญเข้าไปนอนได้แล้ว"

"มืดขนาดนี้ฉันจะเข้าไปได้ยังไง"

"อย่าบอกนะว่าจะให้ฉันเข้าไปนอนด้วย"

"ไม่!"

"ถ้าไม่ก็เข้าไปสิ"

"แล้วเทียนอยู่ไหน"

"รออยู่นี่" เขาบอกให้เธอรอก่อนที่จะเดินหายเข้าไปทางหลังบ้าน

"นาย.. นายตะวัน ไอ้ตะวัน!"

"อะไร!"

"นายก็อย่าเงียบสิมันมืดฉันกลัว"

"คนกำลังหาเทียนหาไฟแช็คอยู่"

"เจอหรือยัง เจอไหม ตอบฉันหน่อยสิ" พอไม่มีเสียงตอบออกมาอีกพลอยไพลินก็เริ่มกลัว "ไอ้ตะวัน!"

"ฮ่าาา"

"กรี๊ดด" ได้ยินเสียงหัวเราะมาจากในป่าตรงที่เธอเดินออกมากับเขา เพราะถ้าเสียงมาจากในบ้านเธอจะไม่กลัวเลย พลอยไพลินไม่รอแล้วรีบวิ่งตามเขาเข้าไป..

"มึงขำทำไมวะ" เวทมนต์รีบเอามือปิดปากซอโซ่ไว้เพราะเมื่อสักครู่ซอโซ่ขำออกมา

"ขอโทษครับพี่" จะไม่ขำได้ยังไง เพิ่งเคยได้ยินเธอนี่แหละคนแรกเลยที่เรียกพ่อเลี้ยงว่าไอ้ตะวัน

"ตะวันคุณอยู่ที่ไหน คุณอยู่ในนี้ใช่ไหมส่งเสียงให้ฉันได้ยินหน่อยสิ" น้ำเสียงสั่นเครือถูกเปล่งออกจากปากหญิงสาวที่ร่างกายสั่นไม่ต่างจากน้ำเสียงเลย ที่จริงแล้วเธอเป็นคนกลัวความมืดมาก

"เป็นอะไร" ที่จริงเขาก็ยืนมองเธอผ่านความมืดอยู่ แทนที่จะสะใจแต่ทำไมเขาถึงทนไม่ได้ที่เห็นเธอกลัวขนาดนั้น

"คุณอยู่ในนี้ทำไมไม่พูดอะไรบ้าง" หญิงสาวค่อยๆ คลำทาง เพราะกลัวว่าจะชนกับอะไรเข้า แต่ก็ไม่รอดเพราะเท้าของเธอไปชนถูกขาโต๊ะที่ยื่นออกมา "โอ๊ย"

จังหวะนั้นไฟแช็คในมือก็ถูกจุดเพื่อส่องแสงให้เห็นทาง

"ซุ่มซ่าม"

"เจอไฟแล้วทำไมไม่จุดแต่ทีแรกล่ะ" เจ็บมากแต่ก็ต้องกัดฟันทนไว้

หลังจากที่จุดเทียนเสร็จเขาก็พาเธอออกมาจากบ้านหลังใหญ่ แล้วเดินอ้อมไปที่ห้องคนงาน

"คุณนอนอยู่ห้องไหน"

"ข้างๆ นี่แหละ"

"ห้องไหนล่ะ" เพราะมีห้องเรียงกันอยู่หลายห้อง

"ห้องนี้"

"คุณอย่าปิดประตูนอนได้ไหม"

"ไม่ปิดยุงก็หามน่ะสิ นี่เทียนเข้าห้องได้แล้ว" ชายหนุ่มส่งเทียนที่จุดแล้วให้กับเธอ ก่อนที่เขาจะหันไปเปิดประตูห้องข้างๆ

"คุณจะเข้าห้องแล้วเหรอ" ถ้ารอบข้างเป็นบ้านเรือนของคนเธอคงไม่กลัว แต่นี่รอบข้างมีแต่ป่าแถมวังเวงมากด้วย รวมถึงเสียงหัวเราะที่เธอได้ยินไม่รู้ว่าเป็นเสียงคนหรือเสียงสิ่งที่มองไม่เห็น

"จะให้เข้าไปนอนในห้องด้วยเลยไหมล่ะ"

"นายนอนหน้าห้องได้ไหมล่ะ"

"หน้าห้องตรงไหน"

"หน้าประตู"

"เธอจะบ้าเหรอ" ว่าแล้วคนร่างสูงก็หมุนตัวกำลังจะก้าวเท้าเข้าไปในห้องนอน

"ก็ได้..ถ้างั้นนายเข้ามานอนในห้องกับฉัน"

"......."