บทที่ 5 เชฟ

"เธอกินเผ็ดได้รึยัง"

อยู่ๆ ก็ถามอะไรขึ้นมาแบบนี้ ทำเหมือนกับรู้ว่าเธอกินเผ็ดไม่ค่อยได้อย่างนั้นแหละ แต่เธอก็พอจะเข้าใจอยู่ เพราะเขาเป็นเพื่อนของพี่ลมหนาว พี่ลมหนาวก็คงจะเล่าให้เขาฟังบ้างนั่นแหละ แหม ขี้เมาส์เหมือนกันนะเนี่ยพี่ชายคนนี้

"พอใจโตแล้วนะคะ"

"โตแล้ว กินเผ็ดได้แล้ว? "

"ได้" เข็มทิศมองหน้าพอใจพร้อมกับยกคิ้วขึ้นเป็นเชิงคำถามว่ากินได้แน่ๆ แล้วใช่มั้ย

"ด ได้ นิ๊ดหน่อยค่ะ" พูดพร้อมกับยกมือขึ้นทำท่านิดหน่อยด้วยการใช้นิ้วชี้กับนิ้วหัวแม่มือมาชนกันแล้วบิดเล็กน้อย พร้อมกับขยิบตาข้างหนึ่งอย่างเป็นธรรมชาติ

"ปากดี"

"โอ๊ยๆ อย่าหยิกแก้มพอใจสิคะ" เข็มทิศยื่นสองมือมาหยิกแก้มนวลของพอใจแล้วจับมันส่ายไปมาอย่างมันเขี้ยว โดยที่พอใจก็กุมมือของเข็มทิศเอาไว้เพราะต้องการจะให้เขาเอามือออกจากแก้มของเธอ

"ปากดีทำไมละ"

"เอ้า! แล้วคุณจะอยากรู้เรื่องของพอใจไปทำไมละคะ"

"ตอนนี้พี่… เอ่อ ฉันเป็นเจ้านายเธอแล้วนะ"

"เป็นแล้ว แต่ไม่ได้เป็นวันนี้สักหน่อย พอใจเริ่มงานพรุ่งนี้ไม่ใช่เหรอคะ"

พอใจลอยหน้าลอยตาเถียงเข็มทิศคอเป็นเอ็น เธอเองก็อดหมั่นไส้ไม่ได้ที่อยู่ๆ เข็มทิศก็มาแตะเนื้อต้องตัวเธอ หยิกแก้มเธอ แล้วยังชอบพูดจากระฟัดกระเฟียดใส่เธออีก

"เป็นวันนี้เลย ฉันตัดสินใจแล้ว ไปทำงาน"

"หาาา! คุณแกล้งพอใจนี่คะ"

"ใช่ มีปัญหาไรมั้ย ไปทำงานเลย"

เข็มทิศลุกขึ้นยืนแล้วดึงมือของพอใจให้เข้าไปในห้องครัว เขาหันไปหยิบผ้ากันเปื้อนมาสวมให้เธอ และตัวเขาเองโดยที่มีสายตาของพนักงานคนอื่นๆ ต่างก็มองมาด้วยความประหลาดใจ

"นี่ พอใจ จะมาทำงานที่นี่นะ ฝากดูแลด้วย" ใส่ผ้ากันเปื้อนให้เธอเสร็จก็พาเธอออกมาแนะนำกับพนักงานคนอื่นๆ ในร้าน

"สวัสดีค่ะ พอใจขอฝากตัวด้วยนะคะ"

พอใจยกมือขึ้นกระพุ่มไหว้ทุกๆ คนที่กำลังมองมาที่เธอกับเข็มทิศเป็นตาเดียว บ้างก็สงสัยว่าเธอเป็นใครเพราะปกติแล้วเข็มทิศไม่รับคนเข้ามาทำงานง่ายๆ นอกจากจะได้รับการทดสอบจากเข็มทิศก่อน เรียกว่าพอใจเป็นพนักงานพาร์ตไทม์คนแรกของที่นี่ และยังเป็นคนที่ใกล้ชิดสนิทสนมกับเจ้าของที่นี่อีกต่างหาก

"เดมอนนั่นคนที่นายแอบมองบ่อยๆ ใช่มั้ย"

เสียงกระซิบที่มันเบาแสนเบา แต่เจ้าของร้านกลับได้ยินมันอย่างชัดเจน เขาตวัดสายตามองไปที่ผู้ดูแลร้านที่ชื่อเดมอมด้วยสายตาที่ไม่ปกติจนเดมอนรับรู้ได้ เขาก้มหน้าลง ราวกับคนที่ทำความผิด ก่อนที่เสียงใสๆ ของพอใจจะดังออกมาทำลายบรรยากาศที่น่าอึดอัดนี้

"สวัสดีทุกคนนะคะ หนู… เอ่อ ฉันชื่อพอใจค่ะ ขอฝากตัวอีกครั้งนะคะ"

"ฉันแจ็ก"

"ฉันปอ"

"ฉันแมว"

"ผม ดะ… อึก เดมอนครับ"

และอีกหลายๆ คนต่างก็มาแนะนำตัวตามธรรมเนียมของร้านของเข็มทิศ อันที่จริงแต่ละคนต้องเดินไปจับมือกันเพื่อกล่าวทักทาย และเมื่อพอใจเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าของเดมอนเธอยื่นมือไปหมายจะจับมือทักทายเขา

หมับ!

"แยกย้ายไปทำงานได้แล้ว"

"อ้าว ดะ เดี๋ยวสิคะ พอใจยัง"

"อะไร อย่าแรด"

"คุณ!" เข็มทิศยืนเท้าเอวแล้วมองหน้าพอใจนิ่ง ใบหน้าเขาไม่ยิ้ม เขาไม่อะไรเลย และนี่ก็เป็นครั้งแรกเลยด้วยที่พอใจถูกคนที่ ไม่สนิท ว่าเธอแบบนี้ เธอกำลังอ้าปากจะว่าเขากลับคืน แต่เข็มทิศก็ใช้มือหนาของเขามาปิดปากเธอเอาไว้แล้วดันร่างของเธอเข้าไปในห้องครัว

"อือออ!"

"ยี๊ เค็ม" ปล่อยมือออกจากปากก็ถูกคนตัวเล็กบ่นเข้าให้หนึ่งตุบ เข็มทิศยกมือขึ้นหมายจะเขกมะเหงกเธออีกครั้ง แต่พอใจก็หลับตาปี๋แล้วยกมือขึ้นป้องกันตัวเองไม่ให้เข็มทิศมาโดนร่างกายของเธอ ทว่า ชายหนุ่มที่จ้องมองภาพเธออยู่อย่างนั้นเกิดหัวใจเต้นแรงขึ้นมา จนเจ้าตัวรู้ตัวเลยว่า เขากำลังใจสั่นให้กับความน่ารักของเธอ

พอใจหลับตาปี๋อยู่นานก็ไม่เกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง เธอค่อยๆ เปิดเปลือกตาขึ้นก่อนข้างหนึ่ง เมื่อเห็นภาพตรงหน้าก็ต้องผงะจนแผ่นหลังแทบจะไปชนกับเคาน์เตอร์

"คุณ อะ เอาหน้าเข้ามาใกล้หนูทำไม"

"ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอกน่า มีอะไรให้น่าทำงั้นเหรอ เด็กก็เด็ก ตัวก็เล็ก เป่าทีเดียวก็ปลิวแล้วมั้ง"

"แล้วเอาหน้าเข้ามาใกล้หนูทำไม"

"ไม่ได้เอาเข้าไปใกล้ เธอต่างหาก ยื่นเข้ามาใกล้ฉันเอง"

แบบนี้ก็ได้เหรอ พอใจทำตาโตตกใจกับคำพูดของเข็มทิศที่กล่าวหาว่าเธอเป็นฝ่ายยื่นหน้าเข้าไปใกล้เขา พอใจเขย่งปลายเท้าขึ้นแล้วทำมือวัดส่วนสูงให้เข็มทิศรู้ว่าเธอกับเขาขนาดร่างกายมันต่างกัน เธอเอาหน้าเข้าไปใกล้เขาไม่ได้หรอก อีกอย่างนะ เขาเป็นฝ่ายก้มตัวลงมาต่างหากเล่า

"ทำอะไรของเธอ คัฟเวอร์เป็นอุรังอุตังเหรอ"

"คุณ!"

"คุณๆ อยู่ได้ ฟังแล้วรำคาญหูจริงๆ เลย มานี่ดิ"

"อ๊าย! ไม่!" เข็มทิศยื่นมือออกมาหมายจะคว้าตัวของพอใจ แต่ก็ช้ากว่าเธอที่หลบได้ทัน สกิลหลบเธอค่อนข้างสูงนะจะบอกให้เธอหลบหลีกพ่อเลี้ยงหื่นกามมาตั้งแต่เด็ก แถมยังเคยวิ่งเข้าไปในบ้านพี่ลมหนาวอีกต่างหาก เรื่องนี้เขาต้องไม่รู้แน่

"มานี่ เดี๋ยวก็ชนอะไรเข้าหรอก"

"คุณจะทำอะไรหนู"

"จะให้ไปนั่งเฉยๆ เธอเดินไปเดินมา วิ่งไปวิ่งมา ฉันปวดหัว"

"ก็เข้าใจนะคะ เป็นธรรมดาของคนแก่แหละเนอะ พอใจไปนั่งก็ได้ค่ะคุณลุ…!"

คำว่า 'ลุง' ต้องกลืนลงลำคอไปเสียก้อนใหญ่เมื่อเจอเข้ากับสายตาพิฆาตที่มองมาที่เธออย่างไม่พอใจ พอใจเลยฉีกยิ้มหวานให้เพื่อหลบหลีกความผิดที่จะว่าเขาว่า 'แก่' ก่อนจะค่อยๆ เดินไปนั่งที่เก้าอี้บาร์อย่างสงบเสงี่ยม เข็มทิศมองตามอาการสลดของคนตัวเล็กแล้วก็ขำ เขาไม่เคยรู้ว่าเธอจะมีมุมที่ไม่ยอมเหมือนกัน ปกติเคยเจอแต่เธอที่เงียบและเหมือนจะมีความทุกข์อยู่ตลอดเวลา

"หน้าที่ของเธอคือผู้ช่วยเชฟ" อ้าว ไม่ใช่เด็กเสิร์ฟเหรอ มีคนบ้าที่ไหนให้เด็กพาร์ตไทม์มาเป็นผู้ช่วยเชฟ

"อ่อ ค่ะ แล้วเชฟคือใครเหรอคะ หนูต้องทำความรู้จักกับเขาด้วยรึเปล่า"

มือที่กำลังจัดเตรียมอุปกรณ์ และวัตถุดิบทำอาหารอยู่นั้นถึงกับชะงักนิ่ง เข็มทิศ หมุนตัวกลับมาแล้วเดินมาเผชิญหน้ากับเด็กใหม่ที่นั่งทำหน้างงอยู่ตรงเก้าอี้บาร์ แล้วชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง

"ฉัน"

"ฉันเป็นเชฟ เป็นหัวหน้าเธอ เป็นเจ้าของที่นี่ และสาขาอื่นๆ " พอใจอ้าปากกว้างอย่างตกใจ อีตานี่เนี่ยนะเป็นเชฟ

"ทำไมทำหน้าอย่างนั้น"

"ทำหน้าเหมือนกับกำลังคิดว่า อีตานี่เนี่ยนะเป็นเชฟ"

"ปะ ปะ เปล่านะคะ หนูไม่ได้คิดแบบนั้นเลย คุณเท่มากเลยค่ะ เท่แบบสุดๆ ไปเลย" แฮะ แฮะ ทันมั้ยเนี่ย

"เหรอ"

"ใช่ค่ะ คุณเชฟ" พอใจฉีกยิ้มกว้างอีกครั้ง หวังว่ายิ้มนี้จะไม่ทำให้เธอโดนเจ้านายหมาดๆ ไล่ออกหรอกนะ

"ไม่ตลก" ดุจังอ่า

เข็มทิศหมุนตัวกลับไปมุมปากของเขายกยิ้มราวกับกำลังพอใจที่ได้แกล้งใครบางคน เขาไปเตรียมวัตถุดิบอาหารต่อแล้วค่อยๆ ทำอาหารอย่างชำนาญจนพอใจก็อดที่จะมองอีกมุมหนึ่งของเขาไม่ได้

เวลาไม่พูด แล้วทำแต่อาหารก็ดูดีเหมือนกันนะเนี่ย :)