ตอนที่ 3 เหยื่อเก่า

"นะ น้ำมนต์" เตยหอมรีบเบี่ยงตัวหลบหนีจากการถูกคุกคามของชายแปลกหน้า ก่อนจะรีบวิ่งดุ๊กๆ ไปหาเพื่อนสาวของตัวเองที่เข้ามาทักทาย เธอทำหน้างงเล็กน้อยก่อนจะกระซิบกับเพื่อนรักเบาๆ

"ระ รู้จักด้วยเหรอ"

"อืม พี่การันต์เป็นเพื่อนของแฟนยัยเพลินกับยัยลินไง"

"เอ๋ ชื่ออะไรนะ การันต์เหรอ" เหมือนจะจำได้รางๆ แล้วนะเมื่อหลายวันก่อนใช่คนที่นั่งข้างๆ เธอ แล้วเงียบๆ ไม่พูดอะไรหรือเปล่านะ เหมือนว่าคนนั้นเอาแต่จ้องเธอราวกับอยากจะกินเธอ เพราะวันนั้นเขาแทบไม่พูดอะไรออกมาเลยเธอเลยจำเขาไม่ได้ล่ะมั้ง อ๋อ เขาถึงคุกคามเธอเพราะไม่พอใจที่เธอจำเขาไม่ได้หรือเปล่านะ เมื่อพอนึกได้เตยหอมก็ออกมาจากการหลบอยู่หลังเพื่อนสาวแล้วยิ้มแห้งๆ ทักทายเขาอีกครั้ง

"แฮะ แฮะ สะ สวัสดีค่ะ"

"ให้ตายเถอะนี่เธอจำฉันไม่ได้จริงๆ ดิ" เขาออกอาการหัวเสียออกมาทันที คนที่ทำหน้างงอย่างน้ำมนต์ก็สงสัยอยู่ไม่น้อยแค่เตยหอมจำไม่ได้ก็ทักทายกันใหม่ก็จบเรื่องทำไมต้องหงุดหงิดขนาดนี้ด้วยนะ

"แล้วทำไมยังไม่กลับละ เห็นออกมานานแล้วนี่" น้ำมนต์ถามขึ้น

"น้ำมนต์ ล้อรถเรายางแบนอ่าทำไงดี"

"เรียกช่างไหม เดี๋ยวฉันรอเป็นเพื่อน"

"ก็บอกว่าจะช่วยไงครับ โอเคนะ อยู่เฉยๆ ทั้งสองคนเลยจะเรียกช่างมาให้เปลืองเงินทำไม ส่วนเธอมานี่"

หมับ!

"อ่ะ! นะ นาย" ด้วยความที่ไม่สนิท เลยไม่กล้าที่จะเรียกเขาว่าพี่เหมือนอย่างที่เพื่อนๆ เรียกกัน ปกติเธอไม่ค่อยไปไหนมาไหนกับเพื่อนเท่าไหร่ เป็นพวกชอบเก็บตัวและตื่นกลัวเล็กน้อยเวลาเข้าใกล้เพศตรงข้ามที่ไม่ใช่ญาติพี่น้องตัวเอง อาจจะเพราะอยู่โรงเรียนหญิงล้วนมาตลอดก็เป็นได้ แต่พอมาเรียนที่นี่ก็ต้องออกมาอยู่คอนโดเองเพราะหลบหนีใครบางคนจากที่บ้านหลังใหญ่ที่เธอเคยอยู่

"ช่วยฉันหยิบอุปกรณ์"

"แต่ฉันไม่รู้เลยนะ ว่าอะไรคืออะไร เรียกช่างง่ายกว่าไหม"

"บอกให้หยิบก็หยิบเถอะน่า"

เตยหอมทำหน้ายู่ มองไปทางน้ำมนต์อย่างขอความช่วยเหลือส่วนน้ำมนต์เอาแต่ยืนยิ้มขำเพื่อนตัวเองที่ถูกดุ เธอเดินเข้ามาใกล้หมายจะอยู่ช่วยแต่ทว่าสายโทรศัพท์ของเธอก็เข้ามาเสียก่อน

"ค่ะ"

"ได้ค่ะ กำลังกลับแล้ว" หลังจากวางสายไปก็มองหน้าเตยหอมอย่างลำบากใจก่อนที่จะเดินเข้ามาใกล้อีกนิดในตอนที่การันต์กำลังเปลี่ยนล้อยางอะไหล่ให้เธออยู่

"เตย~" น้ำมนต์เรียกเพื่อนเสียงอ่อนก่อนจะพูดขึ้น

"ฉันต้องกลับบ้านก่อนนะ อย่าโกรธฉันนะแม่โทรมาตามแล้วอ่า วันนี้มีนัดกินข้าวกับที่บ้าน"

"มะ ไม่เป็นไร ขับรถดีๆ นะ"

"พี่การันต์คะ มนต์ฝากยัยเตยด้วยนะคะ ยัยนี่ออกจะซื่อบื้อหน่อยๆ พี่อย่าดุนางมากนะ"

"ครับ" รับคำแต่รอยยิ้มพอใจปรากฏขึ้นที่มุมปากหนาโดยที่ทั้งสองสาวไม่มีใครเห็น น้ำมนต์เดินจากไปแล้วเหลือเพียงแค่เตยหอมที่มองตามแผ่นหลังบางของเพื่อนตัวเล็กไปด้วยสายตาละห้อย เธอไม่อยากให้น้ำมนต์ไปเลยเธอรู้สึกไม่ค่อยคุ้นเคยที่จะอยู่กับชายอื่นแบบนี้

"สงสัยจะใส่ไม่ได้ ต้องเรียกช่างแล้วแหละ" ก็บอกให้เรียกตั้งนานแล้วไหม ทำอวดเก่งอยู่ได้ แล้วเป็นไงก็ทำไม่ได้ ดูสิต้องเสียเวลาเนี่ยเห็นไหม!

"ด่าฉันอยู่เหรอ"

"ปะ เปล่านะ ขะ ขอบคุณที่ช่วย นะ นายไปเถอะเดี๋ยวฉันอยู่รอช่างเอง"

"ได้ไง เดี๋ยวฉันไปส่ง ส่วนรถนี่เดี๋ยวให้คนมาดูให้"

"มะ ไม่เป็นไร ฉันอยู่รอได้พรุ่งนี้ฉันมีธุระต้องใช้รถน่ะ"

การันต์ไม่พูดต่อ เขาจัดการหยิบสมาร์ตโฟนเครื่องหรูออกมาต่อสายหาช่างประจำแล้วจัดการแย่งกุญแจรถมาจากเธอ โดยที่คนตัวเล็กยังคงทำหน้าเหวออย่างไม่เข้าใจทั้งๆ ที่ผอ.ไทก้ากับพี่ชานนท์ก็นิสัยดีทำไมถึงได้มีเพื่อนนิสัยแย่ได้ขนาดนี้นะ รู้จักไหมมารยาทน่ะ!

"ด่าฉันอีกแล้วเหรอ"

"ปะ เปล่า"

"หน้าเธอมันฟ้อง ไปขึ้นรถได้แล้ว" ว่าแล้วก็คว้ามือเรียวของคนตัวเล็กลากเธอไปที่รถสปอร์ตคันหรูของตัวเอง ยัดเธอเข้าไปในรถราวกับตุ๊กตาแล้วเดินอ้อมไปที่ฝั่งคนขับเพื่อประจำที่

"บอกทางฉันด้วย"

"เอ่อ ดะ เดี๋ยวฉันไปแท็กซี่เองก็ได้นะ"

"อย่าเรื่องมากได้ไหม มันน่ารำคาญ บอกทางมา"

เตยหอมที่ยังงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างไม่ค่อยเข้าใจ อันที่จริงเธอเพิ่งเคยเจอเขาแค่ครั้งเดียวคือวันนั้น แล้วก็วันนี้แต่ไหงอยู่ดีๆ เรื่องมันถึงมาเป็นอย่างนี้ได้ เธอตวัดสายตาจ้องมองชายหนุ่มคนขับที่ไม่สนิทกันเลยสักนิด แล้วนี่ก็เป็นการนั่งรถไปกับผู้ชายเป็นครั้งแรกของเธอด้วย ไม่นับรวมคนในครอบครัวของเธอนะ

ครืด~ ครืด~ ครืด~

เสียงสมาร์ตโฟนเครื่องหรูของการันต์ดังขึ้นชายหนุ่มล้วงมันขึ้นมาดูแต่แล้วก็ต้องชักสีหน้าไม่พอใจเมื่อเห็นชื่อปลายสาย

บีม

เขากดตัดสายแล้วขับรถไปเรื่อยๆ ตามทางที่คนตัวเล็กบอก น้ำเสียงหวานใสเวลาที่พูดข้างๆ เขามันช่างเพราะจนอดจินตนาการไม่ได้เลยว่าหากเสียงของเธอได้ครางชื่อของเขามันจะกระเส่าเร่าร้อนขนาดไหนกันนะ อีกทั้งกลิ่นหอมของเธอที่อบอวลอยู่ภายในรถของเขามันทำให้เขาพอใจ อยากจะกักเก็บและสูดดมกลิ่นของเธอเพียงคนเดียว

ครืด~ ครืด~ ครืด~

โทรศัพท์ของเขาดังขึ้นอีกหลายครั้งอย่างไม่ยอมหยุดพัก ทนายหนุ่มชักจะรำคาญแต่ก็ไม่อยากออกอาการอะไรมากมายเขากดตัดสายไปเสียทุกครั้งอย่างรำคาญใจโดยทุกการกระทำของเขาอยู่ในสายตาของหญิงสาวที่มาด้วยอยู่ตลอดเวลา แต่เธอไม่เข้าใจหรอกนะว่าท่าทีของเขามันหมายความว่ายังไง

"เดี๋ยวจอดตรงนี้ก็ได้ค่ะ ฉันเข้าไปเอง"

"คอนโดเธออยู่ตรงไหน" ไม่ฟังคำเธอเลยสักนิด

"ตรงนั้น" นิ้วชี้เรียวยาวชี้ไปที่ตึกคอนโดหรู

"อืม" เขาขับเข้าไปส่งเธอถึงหน้าคอนโดโดยไม่ฟังคนตัวเล็กสักนิด ใช้สายตาสอดส่องมองไปรอบๆ ก่อนจะถามเธอขึ้นอีกครั้ง

"อยู่ชั้นไหน"

"ถะ ถามทำไม ไม่ต้องขึ้นไปส่งหรอกส่งแค่นี้ก็พอค่ะ"

"อยากรู้ว่าอันตรายหรือเปล่า อยู่ชั้นไหน"

"ชั้นบนสุด" เขามองไปที่ชั้นบนสุดของตึกคอนโดหรูที่ไม่ค่อยห่างจากมหา'ลัยของคนตัวเล็กเท่าไหร่นัก ชายหนุ่มพยักหน้าเข้าใจก่อนจะพูดขึ้นอีกครั้ง

"ใช้รถกี่โมง เดี๋ยวมารับ"

"มะ ไม่ต้อง ไม่เป็นไรเดี๋ยวฉัน..."

"ตอบ" น้ำเสียงของเขากดต่ำจนคนตัวเล็กเผลอสั่นกลัวขึ้นมานิดๆ อีตานี่จะบริการดีไปแล้วนะเนี่ย

"กะ เก้าโมง"

"อืม" เขาตอบกลับเพียงแค่นั้นลอบจ้องมองใบหน้าของเธอนิ่งๆ จนเตยหอมทำตัวไม่ถูก ไม่เคยเจอสถานการณ์แบบนี้มาก่อนจากคนที่ไม่รู้จัก

"ขอบคุณ" เธอเอ่ยเสียงเบา แล้วก้าวลงจากรถหรูไปทันที ชายหนุ่มยังคงจอดรถดูอยู่รอจนเธอเดินหายเข้าไปในตึก เขามองขึ้นไปที่ชั้นบนสุดอีกครั้งแล้วยกยิ้มอย่างพอใจ ก่อนจะขับรถหรูออกมาจากคอนโดของเธอ กลิ่นหอมของเธอยังอบอวลอยู่ในรถราวกับว่าเธอยังนั่งอยู่ข้างๆ เขาอยู่เลย

ถ้าได้ลองเธอสักครั้งก็คงจะดีไม่น้อย ได้ก่อนแล้วค่อยเทก็คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง

แม้เธอจะตรงสเปคเขามากแค่ไหน แต่เขาไม่เคยคิดหยุดอยู่ที่ใครอยู่แล้ว ไม่ชอบผูกมัด ไม่ชอบคอยทะเลาะไร้สาระ ไม่ชอบที่จะต้องคอยตามใจใคร ไม่ชอบที่จะต้องคอยไปรับไปส่งใคร เขาไม่ชอบมันเสียเลย เห็นประสบการณ์จากเพื่อนหลายๆ คนของเขาแล้วการมีคนรักมันมีความสุขจริงๆ น่ะเหรอ เห็นต้องทะเลาะกันประจำจนน่ารำคาญแทน ไปไหนมาไหนก็ไม่มีอิสระสักนิด

ครืด~ ครืด~ ครืด~

บีม

เห็นชื่อปลายสายที่โทรเข้ามาอีกครั้ง จำต้องกดรับอย่างรำคาญใจ ไม่รู้จะโทรมาทำไมนักหนาได้ครั้งเดียวก็ควรจบแล้วไหมวะ น่ารำคาญฉิบหาย

"ครับ"

(พี่อยู่ไหนคะ)

"มีอะไรครับ"

(ห่างเหินจังเลยนะคะ จะทิ้งบีมแล้วใช่ไหม) น้ำเสียงตัดพ้อส่งมาจากปลายสายมันไม่ได้ดูน่าเห็นใจสำหรับเขาสักนิด

"ผมไม่เคยทิ้งใครครับ เพราะผมไม่เคยคบใคร"

(พูดแบบนี้ไม่เห็นแก่ตัวไปหน่อยเหรอคะพี่การันต์)

"ต้องการอะไรครับ" เขาตีไฟเลี้ยวจอดรถข้างทางเพื่อที่จะได้สนทนากับปลายสายได้อย่างสะดวกและปลอดภัย

(บีมท้องค่ะ)

"ครับ แล้ว?" ท้องแล้วไงไม่ใช่ลูกเขาแล้วกัน คิดจะผูกมัดเขาด้วยเด็กงั้นเหรอ ฝันไปเถอะ!

(บีมท้องกับพี่นะคะ)

"ผมไม่เคยสดครับ แล้วบีมจะท้องได้ยังไง" หญิงสาวปลายสายอึกอักเล็กน้อย เพราะมันจริงอย่างที่เขาว่า เขาไม่เคยสด และเธอกับเขาก็มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งเพียงแค่ครั้งเดียว

(บะ บีมแอบเจาะถุงยางของพี่ค่ะ ฮ ฮึก...)

"ครับ งั้นก็รับผิดชอบตัวเองนะครับเพราะผมถือว่าผมป้องกันแล้ว" พูดจบก็กดตัดสายแล้วขับรถออกมาจากตรงที่จอดอยู่เมื่อครู่อย่างหัวเสีย ไม่นานนักก็มีสายโทรเข้ามาอีกครั้ง

ครืด~ ครืด~ ครืด~

มิเกล

เชี่ย! ลืมมิเกลเลย

"กำลังไปครับ พอดีเกิดเรื่องนิดหน่อย"

(คิดว่าลืมเกลแล้ว)

"ใครจะกล้าลืมล่ะครับ เอาอย่างนี้ไหมเกลไปรอผมที่โรงแรมxxx นะครับ เข้าไปได้เลยผมจองเอาไว้แล้ว"

(รีบมานะคะ เกลอยากสนุกแล้ว)

"ครับ" ว่าจบก็วางสายแล้วหมุนพวงมาลัยไปทางโรงแรมที่เขาบอกให้เหยื่อรายใหม่ไปรอเขาอยู่ที่นั่น ในขณะที่ขับรถไปสายโทรศัพท์ของเขาก็ยังเข้ามาไม่หยุดโดยคนที่โทรมาก็คือบีมเหยื่อเก่าของเขาเอง

"น่ารำคาญฉิบหาย"