ตอนที่ 1 : สเปค

เวลาต่อมา @ twenty-four-seven Club

แก๊งหนุ่มๆ ยังคงนั่งอยู่ที่โต๊ะตัวเดิมโดยมีพาเพลิน กับพลอยไพลินตามมานั่งคุมสามีของตัวเอง อันที่จริงก็ไม่ได้เรียกว่าคุมหรอกต้องเรียกมาตามมาให้สามีคุมเสียมากกว่าเพราะว่าตั้งแต่เธอสองคนย่างกรายเข้ามาก็ผ่านสายตาของหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่หลายคนจนคนเป็นสามีทั้งสองทนไม่ไหวรีบลุกจากโต๊ะของตัวเองไปรับคนรักของตัวเองที่ถูกรุมล้อมด้วยหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่เป็นจำนวนมาก

"เผลอไม่ได้เลยนะ" ชานนท์ค่อนคอดคนรักของตัวเองที่นั่งอยู่บนตักแกร่งของเขาไม่ยอมปล่อยให้เธอไปนั่งที่โซฟาง่ายๆ เพราะกลัวคนอื่นไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นของเขา

"นี่ก็อีกคน" ไทก้าเองก็ด้วยโอบรอบเอวบางของคนรักเอาไว้อย่างหวงแหน แถมยังนั่งทำตาถมึงทึงใส่คนอื่นๆ อีกด้วย

"พวกมึงก็เกินไปนะบางทีอะ"

"มึงลองมีเมียดูเถอะไอ้ลม แล้วจะรู้ว่าที่พวกกูเป็นไม่เกินจริง" ชานนท์ว่าให้ลมหนาวพร้อมทั้งกระชับท่อนแขนของตัวเองอีกครั้ง สายตาของเขาสอดส่องลงไปที่ชั้นล่างก่อนจะหันมาถามคนรักของตัวเอง

"มากันยังไงครับ"

"ยัยเตยมาส่งค่ะ"

"แล้วน้องเตยไม่เข้ามาด้วยเหรอครับ"

พรึ่บ!

ลมหนาวถามขึ้นในตอนที่การันต์เดินกลับมานั่งที่โต๊ะพอดีเขาได้ยินบทสนทนาของเพื่อนในกลุ่มแต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมากมาย แต่ว่าชื่อ เตยหอม งั้นเหรอเขาจำได้อยู่บ้างว่าเป็นเพื่อนของแก๊งเมียเพื่อนของเขา แต่เขาไม่สนใจหรอกนะไม่ชอบเล่นคนใกล้ตัว

"แหมพี่ลม สนใจเพื่อนเพลินเหรอ"

"นั่นสิ เห็นอย่างนี้ยัยเตยก็ฮอตมากนะคะ แต่ยัยนั่นซื่อบื้อไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรหรอก คิก คิก"

พลอยไพลินเสริมขึ้นอีกที อันที่จริงเธอก็อยากสนับสนุนกลุ่มเพื่อนของแฟนเธอให้เตยหอมเพื่อนรักอยู่เหมือนกันนะ เพราะทั้งหล่อทั้งรวย เธออยากสนับสนุนให้ใครก็ได้ในกลุ่มไม่ว่าจะเป็นพี่เข็มทิศ หรือพี่ลมหนาว แต่คนเดียวที่ไม่อยากสนับสนุนเพื่อนให้คือพี่การันต์เนี่ยแหละ เธอไม่อยากให้เพื่อนเธอต้องมาเจ็บช้ำเพราะผู้ชายแบบนี้

หากมองพี่การันต์ในฐานะพี่ชาย หรือเพื่อน หรือเพื่อนสามี เขาก็เป็นคนดีคนหนึ่งที่คบได้อย่างสนิทใจ ทั้งหล่อ ทั้งรวย แถมยังดูอบอุ่น แต่หากให้มองเขาในฐานะผู้ชายคนหนึ่งเธอคงให้เพื่อนเธอถอยห่างเพราะเธอเองก็ได้ยินชื่อเสียงอันลือเลื่องของเขามามากโขอยู่ แม้จะโด่งดังเรื่องความสามารถแต่ที่โด่งดังไม่แพ้กันเลยก็น่าจะเรื่องผู้หญิง

"เปล่าหรอกครับ แต่พี่มีเพื่อนคนหนึ่งมันสนใจน้องเตยอยู่ชื่อวีก้า"

การันต์ที่นั่งอยู่นิ่งๆ ไม่ได้สนใจเรื่องอะไรที่คนในกลุ่มพูดเขามองลงไปที่ชั้นล่างก็เห็นผู้หญิงคนที่เขาเพิ่ง ผ่านไปทางนั้น มองขึ้นมาหาเขาด้วยสายตายั่วยวน ส่วนเขาก็เพียงแค่ยิ้มให้เป็นมารยาทเท่านั้นแต่ถ้าจะให้ผ่านไปทางเก่าอีก คงไม่เอาแล้วแหละรู้สึกว่าเธอคนนั้นมันไม่สนุกเลยสักนิด

ทว่า... สายตาคมกริบนัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนราวกับมีประกายจ้องมองไปที่หญิงสาวผิวขาวราวกับหิมะ ผมสีช็อกโกแลตของเธอยาวสยายไปจนถึงกลางหลังมีดัดลอนธรรมชาตินิดๆ ให้ดูน่ามอง เธอรูปร่างเล็กแต่ดูดีและโดดเด่นตั้งแต่เดินเข้ามาแล้ว ใบหน้าวีเชฟอย่างลงตัว ปากนิดจมูกหน่อยอย่างมีเสน่ห์ เขาจ้องมองท่าทางการเดินของเธออกผายไหล่ผึ่งอย่างคนที่บุคลิกภาพดี ดีมาก ดีจนเกินไป ดีจนโดดเด่นเกินกว่าใครๆ ผู้หญิงคนนี้ใส่ชุดกางเกงขาสั้นสีขาวกับเสื้อสีดำแหวกอกจนเห็นเนินเนื้อจะมองว่าเซ็กซี่ก็ใช่ จะมองว่าน่ารักก็ใช่อีก ใช่แล้วผู้หญิงคนนี้สเปคเขาเลย

"พี่วีก้าที่เป็นเจ้าของสายการบินรึเปล่าคะ หล่ออยู่นะ แถมรวยด้วย"

"ใช่ครับ อันที่จริงพี่เองก็ยังไม่เคยเห็นน้องเตยเลยแต่ไอ้วีก้าบอกว่าเคยเห็นครั้งหนึ่งที่มหา'ลัยตอนที่มันไปรับน้องสาวที่นั่น พอดีมันจำน้องลินกับน้องเพลินได้น่ะครับ" ลมหนาวอธิบายไปตามความจริงขณะที่กำลังกระดกแก้วเครื่องดื่มขึ้นก็ต้องชะงักค้างกับหญิงสาวที่เดินตรงเข้ามา

กลิ่นหอมประจำตัวของเธอโชยเข้ามากระทบกับจมูกโด่งของการันต์เข้าอย่างจัง มันเป็นกลิ่นที่เขาไม่เคยได้กลิ่นเลย คล้ายว่าจะเป็นกลิ่นน้ำหอมราคาแพงผสมกับกลิ่นหอมอะไรบางอย่างที่ไม่สามารถอธิบายได้ ยิ่งใกล้เข้ามาหัวใจแกร่งของเขาก็ยิ่งเต้นแรงขึ้น คล้ายกับเลือดในกายมันพลุ่งพล่านไม่อยู่สุข

"เป็นไรวะไอ้รันต์ ทำไมหน้ามึงแดงๆ"

"เปล่า" เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองเป็นอะไร ตั้งแต่ได้เห็นหญิงสาวคนนั้นหัวใจเขามันก็ไม่อยู่สุขเลยสักนิดเขาเองไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้ให้สาวคนไหนมาก่อนเลยทั้งๆ ที่ตัวเองเป็นผู้ล่าแท้ๆ แต่พอ...

ตึก...

ตึก...

ตึก...

"เตย ทางนี้" ได้จ้องตากับเธอที่เดินมาหยุดอยู่ที่โต๊ะของเขาก็รู้สึกราวกับว่าแท้จริงแล้วตัวเองเป็นแค่เหยื่อหรือเปล่า หญิงสาวหน้าสวยที่เดินอยู่ข้างล่างเมื่อครู่ ตอนนี้มายืนอยู่ที่กลุ่มของเขาแล้ว เขาเองได้ยินพลอยไพลินกับพาเพลินคนรักของเพื่อนพูดถึงเตยหอมบ่อยๆ แต่ก็ไม่เคยเห็นตัวจริงสักครั้ง ยกเว้นแค่เพียงครั้งนี้เท่านั้นที่ได้เห็นเข้าอย่างเต็มตา เขาบังเอิญสบตากับเธอเข้าหัวใจของคนหนุ่มยิ่งเต้นแรงขึ้น ร่างกายมันร้อนรุ่มราวกับกำลัง ต้องมนต์เสน่ห์

"หวัดดี ขอโทษที่เข้ามาช้านะเราหาที่จอดรถยากมาก"

"ไม่เป็นไร นั่งสิ" พาเพลินเชื้อเชิญเพื่อนสาวของตัวเองให้นั่งลงแต่ที่นั่งก็เต็มไปหมดแล้วไม่รู้ว่าจะให้เพื่อนรักนั่งตรงไหน

"สวัสดีพี่ชานนท์ พี่ไทก้า และทุกคนนะคะ วันนี้ขอเตยร่วมโต๊ะด้วยคนนะคะ" โปรยยิ้มอีกแล้ว ให้ตายเถอะจะยิ้มอะไรนักหนาวะแค่นี้ก็จะตายอยู่แล้ว

"ไอ้รันต์มึงขยับหน่อยดิ ไข่มึงใหญ่มากมั้งนั่งอ้าอะไรขนาดนั้น" เข็มทิศเอ่ยบอกเพื่อนรักที่เอาแต่นั่งนิ่ง ส่วนเพื่อนอีกคนของเขาลมหนาวก็กระดกแก้วเครื่องดื่มจนน้ำน่าจะเต็มท้องมันไปแล้ว

พรึ่บ!

"ขอบคุณนะคะ"

อ่า... เสียงหวานโคตรตอนครางชื่อเขาคงจะเพราะน่าดู แม่งเอ่ยอยากฟังเสียงครางเลยวะ ตัวก็หอม หอมฉิบหายเลย ผู้หญิงอะไรวะตัวแม่งโคตรหอมเลย แขนก็เล็กเรียว ผิวก็เนียนละเอียด แม่งเอ่ยหอมยันเส้นผมเลยอยู่ๆ ก็รู้สึกปวดปร่าที่กลางกายแต่ก็ไม่กล้าแสดงออกมากจนต้องเปลี่ยนท่านั่งเป็นนั่งไขว่ห้างแทน

"น้อยเตยหอมใช่ไหมครับ พี่ชื่อลมหนาวนะ"

"ยินดีที่ได้รู้จักนะคะพี่ลมหนาว"

"เสียงน้องหวานมากเลยครับ"

"เหรอคะ ขอบคุณนะคะ" การันต์ใช้จังหวะที่ไม่ค่อยมีคนสังเกตแอบขยับเข้าใกล้คนตัวเล็กที่มาใหม่อีกนิด แต่ก็ทำราวกับตัวเองไม่ได้คิดอะไรกับหญิงสาวเลย หญิงสาวไร้เสน่ห์ไม่มีอะไรให้เขาสนใจต่างจากภายในใจที่มันกำลังเต้นโครมครามจนหายใจติดขัด เขาพยายามลอบสูดดมกลิ่นหอมของคนตัวเล็กที่นั่งข้างกายอย่างเนียนๆ

"เออ เตยนี่พี่เข็มทิศเคยเจอกันปะ" พลอยไพลินแนะนำขึ้น

"จำไม่ได้เลยอ่า" เข็มทิศไม่ได้ว่าอะไร แต่กลับยิ้มเอ็นดูให้กับหญิงสาวตัวเล็ก เขาเองก็คิดว่าไม่น่าจะเคยเจอกันมาก่อนนะ เพราะถ้าเคยเจอกันเขาต้องจำเธอได้แน่เธอเล่นโดดเด่นขนาดนี้

"ส่วนคนที่นั่งข้างเธอ ชื่อพี่การันต์รู้จักกันไว้สิ"

"อ่อ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ" ทักทายเขาพร้อมโปรยยิ้มน่ารักไปให้อย่างเป็นธรรมชาติของเธอ

"อืม"