EP 05 | ฉันชื่อพลอยไพลิน

พลอยไพลินก้มลงมองดูมือหนาที่จับประสานกับมือของเธอเอาไว้หลวมๆ พาลให้น้ำตาใสไหลคลอหน่วยตาเมื่อปะป๊าจำเธอไม่ได้ เธออยากให้เขาจำเธอได้เองโดยไม่ต้องบอก เธออยากให้เขาแค่เห็นหน้าเธอก็รู้แล้วว่าเธอเป็นใคร นี่เขาลืมเธอไปได้ยังไง

"อึก ... อึก ..."

เธอกลั้นเสียงสะอื้นไห้เอาไว้เพราะกลัวว่าชายหนุ่มตรงหน้าจะได้ยิน เขาจูงมือเธอมาที่รถยนต์คันหรูของตัวเองก่อนจะดันร่างบางไปที่กระโปรงรถยนต์คันหรูแล้วแทรกตัวเขากลางหว่างขาของคนตัวเล็ก

"ปะป๊า"

น้ำเสียงแผ่วเบาถูกเปล่งออกมาโดยคนตัวเล็กที่ตอนนี้ยังจัดการกับความรู้สึกของตัวเองไม่ได้ เธอเงยหน้ามองเขาน้ำตาคลอในตอนที่ชายหนุ่มค้ำสองแขนไว้ที่กระโปรงรถกักขังเธอเอาไว้ในอ้อมแขนแกร่ง

"คุณตามผมเข้าไปทำไมครับ"

"อึก ... นะ ... หนู อึก ... คะ คือ"

"อ่อ ขอโทษครับ"

พลอยไพลินมองท่าทีคุกคามของชานนท์เป็นการบอกเขาเป็นนัยๆ ทำให้ชานนท์พิจารณาท่าทีของตัวเองแล้วปรับเปลี่ยนท่าทางเป็นยืนกอดอกมองคนตัวเล็กแทน

"คือ ... อึก"

พลอยไพลินรีบยืนขึ้นในทันทีส่งผลให้ใบหน้าหวานชนเข้ากับข้อมือของชานนท์ที่ยืนกอดอกอยู่ ชานนท์ยังจ้องมองใบหน้าหวานของเธอนิ่งไม่พูดไม่จา

"คุณชวนลินออกมา"

เธอพยายามพูดชื่อของตัวเผื่อว่าเขาจะจำเธอได้บ้าง หญิงสาวยังคงน้ำตาคลอหน่วยตาแต่อยู่ๆ เธอก็นิ่งอึ้งไปเมื่อชานนท์ยื่นมือหนาเข้ามาเช็ดน้ำตาที่กำลังไหลกลิ้งลงบนพวงแก้มอย่างแผ่วเบา

"ขอโทษนะครับ ผมทำให้คุณเข้าใจผิดหรือเปล่า"

พลอยไพลินไม่ได้ฟังที่ชานนท์พูดเลยแม้แต่น้อย ขนาดเธอพูดชื่อขนาดนี้เขาไม่คิดจะเอะใจอะไรเลยหรือไงทำไมปะป๊าถึงเป็นคนแบบนี้ไปได้นะ

"ที่ผมชวนคุณออกมาผมไม่ได้จะมีอะไรกับคุณนะครับ ผมคิดว่าเพื่อนๆ ของผมคงเสียมารยาทกับคุณมากไปหน่อยผมก็เลยชวนคุณออกมาเท่านั้น"

เด็กสาวยังคงเงยหน้ามองปะป๊าของตัวเอง ความเสียใจมันเกิดขึ้นลึกๆ ในใจทำไม เขาถึงจำเธอไม่ได้เลย ทำไมกัน

"แล้วคุณตามผมเข้าไปทำไมครับ"

"ฉะ ... ฉันจะเอาเสื้อไปคืน"

"อ๋อ เรื่องแค่นี้เองไม่เป็นไรครับ ผมยกให้เลย"

มือหนาเกลี่ยน้ำตาออกจากพวงแก้มนวลอย่างอ่อนโยน มันยิ่งทำให้หัวใจดวงน้อยของเธอเกิดหวงเขาขึ้นมาขนาดยังไม่รู้ว่าเธอเป็นใครแต่ปะป๊าก็ยังใจดีได้ขนาดนี้ ต่อจากนี้เธอจะไม่ยอมให้ปะป๊าใจดีแบบนี้กับใครอีกแล้ว

"ผมไปนะครับ คุณคนสวย"

"ลินค่ะ ฉันชื่อพลอยไพลิน เรียกฉันว่าลินเฉยๆ ก็ได้"

ชานนท์นิ่งไปเพียงชั่วครู่ ชั่วแว๊บหนึ่งพลอยไพลินเห็นแววตาของเขาวูบไหว แต่ไม่นานเขาก็กลับมาฉายแววสุขุมเหมือนเดิม

"ชื่อคุณเพราะดีนะครับ"

"ปะป๊า ตั้งให้ฉัน"

"อ่อ ครับ"

"คุณชื่ออะไรคะ"

เมื่อได้ทีเธอรับยิงคำถามใส่เขา ครั้งนี้แหละเขาจำเธอได้แน่ ชานนท์ลดมือที่เกลี่ยพวงแก้มนวลของเธอลง พลอยไพลินรีบคว้ามือหนามาจับประสานกันเอาไว้

"ชานนท์ ผมชื่อชานนท์"

หลังจากที่ทั้งคู่แนะนำชื่อของตัวเองเสร็จทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบราวกับว่าโลกทั้งโลกหยุดหมุนเหลือเพียงแค่เขาและเธอเท่านั้น

"ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ น้องลิน"

เป็นชานนท์ที่พูดขึ้นเสียงเรียบ เขาขยับมือเพื่อให้พลอยไพลินปล่อยมือของเขาออกแต่เด็กสาวตรงหน้านี้ยิ่งจับเขาไว้แน่น

เป็นไปได้ยังไง เธอบอกขนาดนี้แล้วนะเป็นแบบนี้ไปได้ยังไง ชานนท์แกะมือของเธอออกจนสำเร็จเขาก็หมุนตัวหมายจะเดินเข้าไปขึ้นรถ

"ปะป๊า"

พลอยไพลินตัดสินใจเรียกเขาสรรพนามที่ไม่ได้ยินมาร่วมสิบเจ็ดปีทำให้เขาชะงักงันก่อนจะเงยหน้ามองพลอยไพลินที่ยืนนิ่งต้องหน้าเขา

"คุณเรียกผมเหรอครับ"

"ปะป๊า จะไปไหนคะ"

ชานนท์มองหน้าพลอยไพลินอีกครั้งเขาถอนหายใจออกมาแรงๆ ก่อนจะเดินกลับไปหาเธอพร้อมกับยัดนามบัตรใส่มือเธอ

"ถ้าจะเอาเสื้อมาคืนก็ส่งมาตามที่อยู่นี้ละกันนะครับ อ่อแล้วก็วิธีที่คุณใช้เข้าหาผมมันซ้ำกับคนอื่นนะครับ ผมขอตัว"

ชานนท์ดันร่างบางให้ออกห่างจากบริเวณรถยนต์คันหรูของตัวเองเขาเดินกลับไปที่รถของตัวเองและขับออกไปโดยปล่อยให้พลอยไพลินยืนอึ้งกับการกระทำของเขา

"นี่ลูกนะ ทำไมจำลูกไม่ได้วะ"

หัวใจดวงน้อยมันเต้นถี่ระรัวเมื่อสิ่งที่คิดมันไม่ได้ง่ายอย่างนั้น ชานนท์จำเธอไม่ได้หรือว่าเขาจะเป็นแบบที่แม่เธอพูด

'อยู่กับปะป๊าแค่สามปีมันไม่ได้ผูกพันขนาดที่จะจำกันได้หรอกนะลูก'

'ปะป๊าจำลินได้แน่เพราะปะป๊ารักลิน'

หญิงสาวก้มลงดูนามบัตรในมือ เธอตัดสินใจเก็บมันเอาไว้ในกระเป๋าตังของตัวเองเธอมอฃออกไปตามทางที่ชานนท์ขับรถออกไปด้วยแววตาแน่วแน่

"ลินไม่เชื่อว่าปะป๊าจะจำลินไม่ได้!"

เพราะเมื่อกี๊ปะป๊าเรียกเธอว่าน้องลิน เขาต้องเรียกเหมือนตอนที่เราอยู่ด้วยกันแน่ๆ คุณแม่ของเธอเล่าให้เธอฟังบ่อยๆ เธอหยิบโทรศัพท์มือถือของเธอขึ้นมาเข้าแอปพลิเคชันเรียกรถบริการรถโดยสารสาธารณะ ในขณะที่กำลังรอรถมารับเธอก็พยายามคิดว่าจะติดต่อปะป๊าของเธออย่างไรให้แนบเนียนจนกระทั่งเธอพิมพ์ชื่อบริษัทของเขาลงในอินเตอร์เน็ต

Lin House โครงการบ้านจัดสรรสำหรับคนรุ่นใหม่ เปิดรับสมัครงานตำแหน่งเลขา ขอสายลุยหน่อยนะคะ เพราะคุณต้องยกเวลาทั้งหมดให้กับผู้บริหาร

ขอแจ้งรายละเอียดงานอย่างตรงไปตรงมาตามนี้

- ทำงานทุกอย่างที่ทำให้ชีวิตของ CEO ง่ายขึ้นอำนวยความสะดวกทุกอย่างห้ามเกี่ยงงาน

- เป็นเงาของ CEO เข้าใจความต้องการทุกอย่างและมีความกระตือรือร้น

ทำงาน 6 วัน / สัปดาห์ เวลาพักไม่แน่นอน วันหยุดไม่แน่นอน แต่ผลตอบแทนคุ้มค่าอย่างแน่นอน

- ออฟฟิศใหญ่อยู่สาทร ขอคนละเอียดรอบคอบ ประสานงานเก่งเข้ากับคนง่ายมีวาทะศิลป์

- ยินดีรับนักศึกษาจบใหม่ / ยังศึกษาอยู่ (คุยกันได้ / ไม่จำเป็นต้องมีประสบการณ์)

หากสนใจร่วมงานกับเรา ส่งอีเมลมาที่ Chanon_Ceo@Linhouse.com โดย CEO จะเป็นผู้คัดเลือกด้วยตัวเอง

พลอยไพลินกวาดสายตาอ่านข้อความทุกบรรทัดทุกตัวอักษรเธอระบายยิ้มกว้างอย่างมีเลศนัยนี่แหละคือสิ่งที่จะทำให้เธอฟื้นความทรงจำของปะป๊าได้ และแนบเนียนที่สุด บอสขาอย่าตีก้นหนู อิอิ

พลอยไพลินรู้สึกมีกำลังใจขึ้นมาหน่อยเธอจะไม่ท้อเด็ดขาดมาตั้งขนาดนี้แล้วเธอยังคิดเข้าข้างตัวเองเพราะปะป๊าแก่แล้วก็คงจะหลงๆ ลืมๆ บ้างแหละน่า แต่มันก็ไม่ควรลืมลูกปะวะ

"ไม่อยากเป็นปะป๊าของลินใช่ไหม ได้ เดี๋ยวลินจับทำผัวให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย"