EP 01 | แยกจาก

- สามปีต่อมา –

"ปะป๊า~"

หนูน้อยพลอยไพลินเดินเตาะแตะไปหาปะป๊ายังหนุ่มของตัวเอง ด้วยรอยยิ้ม หลังจากที่ปะป๊าเพิ่งกลับมาจากประชุมโดยที่ชานนท์ก็ย่อตัวลงอ้าสองแขนออกกว้างเพื่อรอรับลูกสาวของเขา

"น้องลินคิดถึงป๊าไหมครับ"

"จิ๊ด ตึ๋ง ปะป๊า" (คิดถึงปะป๊า)

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า เหมือนกันเลยป๊าก็คิดถึงน้องลินครับ"

ชานนท์อุ้มเด็กน้อยขึ้นแนบอก เขากดจมูกโด่งคมไปที่พวงแก้มแดงของลูกสาวอย่างนึกมันเขี้ยว แล้วเดินเข้าไปนั่งที่โต๊ะทำงานของตัวเอง

ภาพบอสหนุ่มอุ้มเด็กสาวกลายเป็นภาพชินตาของพนักงานทุกคน ยิ่งตอนที่ชานนท์อุ้มพลอยไพลินเขาจะดูอบอุ่น และละมุนจนสาวๆ อยากกลายเป็นน้องพลอยเสียทีเดียว

ก๊อกๆ ก๊อกๆ ก๊อกๆ

"เข้ามา"

เด็กน้อยพลอยไพลินนั่งอยู่บนโต๊ะทำงานของปะป๊า โดยที่ปะป๊าเองก็นั่งทำงานอยู่ด้วย แสนดี เลขาสาวระบายยิ้มทุกครั้งที่เห็นภาพความอบอุ่นเหล่านี้ เธอเดินไปตรงหน้าของชานนท์แล้วยื่นเอกสารเพื่อขออนุมัติโครงการบ้านจัดสรรที่ใหม่

"เดี๋ยวผมจะลงไปดูพื้นที่เอง คุณต้องไปกับผมด้วย"

"ค่ะบอส"

"อ่อ ติดต่อหมอกด้วยเขาต้องไปกับเรา"

"ค่ะ เอ่อ แล้วคุณหนูพลอยไพลินล่ะคะ"

ชานนท์วางปากกาลงที่แฟ้มเอกสาร เขาหันไปมองลูกสาวตัวน้อยของตัวเอง ก่อนจะยกมือขึ้นใช้หัวแม่มือเช็ดน้ำลายออกจากริมฝีปากเล็กแววตาที่เขามองน้องพลอยมันช่างอบอุ่นยิ่งกว่าเข้าไปอยู่ในเตาไมโครเวฟเสียอีก

"ลูกสาวของผม ก็ต้องไปกับผมอยู่แล้ว"

"ค่ะ งั้นแสนดีจะได้ให้คนเตรียมของใช้จำเป็นของคุณหนูพลอยไพลินให้นะคะ"

"ไม่ต้องครับ ลูกผมเดี๋ยวผมจัดการเอง"

แสนดีระบายยิ้มออกมาด้วยหัวใจที่เปี่ยมสุข เธอก้าวถอยหลังไปสองสามก้าวก่อนจะโค้งศีรษะลงให้กับบอสของตัวเองแล้วเดินออกไปอย่างเงียบๆ

"ปะป๊า~ ยม จินยม" (นม กินนม)

"หิวนมแล้วเหรอครับ รอปะป๊าตรงนี้แป๊บนึงนะครับ"

พลอยไพลินพยักหน้าให้อย่างเข้าใจ ก่อนที่เธอจะหยิบเอาปากกาของปะป๊ายังหนุ่มขึ้นมาหมายจะเอาเข้าปาก แต่ก็ยังช้ากว่าปะป๊าของตัวเองอยู่ดี

"ไม่อมนะครับ"

"ย้องจาเย่น" (น้องจะเล่น)

"เดี๋ยวกลับไปเล่นกับป้าบุษที่บ้านโน๊ะ"

"เย่นกับปะป๊า" (เล่นกับปะป๊า)

"โอเคครับ งั้นเดี๋ยวเรากลับไปนอนเล่นที่บ้านกันโน๊ะ"

หนูน้อยพลอยไพลินชูมือขึ้นแสดงอาการดีใจอย่างออกนอกหน้าเธอซบหน้าลงที่บ่าแกร่งของปะป๊ายังหนุ่มของตัวเองก่อนจะพูดคำเดิมซ้ำๆ

"ยักปะป๊า"

"ป๊าก็รักน้องลินครับ"

ชานนท์อุ้มลูกสาวตัวน้อยขึ้นแนบอก เขาจัดการงานทุกอย่างไว้อย่างเรียบร้อย ก่อนจะเดินออกมาจากห้องทำงาน โดยมีหนูน้อยพลอยไพลินซบที่บ่าแกร่งของตัวเองตลอดเวลา

"นนท์ขาาาา~"

ยังไม่ทันได้เดินไปถึงไหน เสียงแหลมแสบแก้วหูก็ดังขึ้นจากทางด้านหลัง บุหลัน ดาราสาวที่อัญญาคุณแม่ของเขากำลังจับคู่ให้เขา เพียงเพราะชอบการแสดงของเธอ ส่วนตัวบุหลันเองน่ะเหรอก็พยายามยัดเยียดตัวเองให้ชานนท์อยู่บ่อยครั้ง

เธอชอบในความสมบูรณ์แบบของเขา และเชื่อว่าหากได้ตกร่องปล่องชิ้นกับชานนท์ เธอเองก็คงจะสบายไปทั้งชาตินอกจากฐานะ การศึกษา หน้าตาของชานนท์ก็จัดว่าหล่อลากถือว่าเป็นของแถมที่คุ้มค่าสำหรับเธอ

หมั่บ!

"ปล่อยแขนผม"

"แหม่~ นนท์อะ ทำอย่างกับเราไม่เคยถูกเนื้อถูกตัวกันอย่างนั้นแหละ"

" ... " ชานนท์มองบุหลันด้วยหางตาอย่างไม่พอใจนัก แต่ก็สะบัดออกไม่ได้เพราะเขาอุ้มน้องพลอยไพลินอยู่

"บุคิดถึงคุณค่ะ คุณไม่ไปหาบุบ้างเลย"

จะมาคิดถึงอะไรในเมื่อเขาไม่เคยรู้จักเธอด้วยซ้ำ มารู้อีกทีก็ตอนที่เธอมาเป็นพรีเซ็นเตอร์ให้บริษัทจัดการโดยคุณอัญญาแม่ของเขา และเคยกินข้าวด้วยกันเพียงแค่มื้อเดียวเท่านั้นเพราะแม่เขาบังคับ

"แยด!" (แรด!)

อยู่ๆ น้องพลอยไพลินก็ผงกศีรษะขึ้นมาเธอโพล่งขึ้นอย่างไร้เดียงสาออกมาดวงตาบ๊องแบ้วจ้องมองบุหลันอย่างไม่ชอบใจ ทันทีที่ชานนท์ได้ยินเสียงของลูกสาวพูดออกมาอย่างนั้น เขาก็เบิกตาโตขึ้นเพราะไม่เคยได้ยินลูกสาวของตัวเองพูดอะไรแบบนี้

"อร๊าย! นนท์คะ"

"น้องลิน! ผมขอโทษแทนลูกสาวด้วยเดี๋ยวผมจะสั่งสอนเธอเอง ผมขอตัวก่อน"

ชานนท์รีบเดินไปที่รถในทันทีโดยปล่อยให้บุหลันยืนอัดอั้นเสียงกรี๊ดอยู่ในลิฟต์ เขาไม่อยากจะเชื่อว่าจะได้ยินคำพูดแบบนี้ออกมาจากปากของน้องพลอย

"อีเด็กกาฝาก คอยดูเถอะฉันจะจัดการแกให้กระเด็นออกไปให้พ้นทางเลย!!"

- บ้านชานนท์ –

หลังจากที่อบรมกันยกใหญ่ในขณะที่กำลังขับรถกลับบ้าน น้องพลอยไพลินก็นั่งกอดอกอยู่บนหน้าตักแกร่งของปะป๊ายังหนุ่มของตัวเองโดยที่เธองอนปะป๊าหนักมากไม่ยอมพูดยอมจาจนต้องพาไปแวะซื้อไอศกรีมรสโปรดเธอถึงคงจะยอมพูดด้วยและดีกันในที่สุด

"ขี้งอนจริงๆ เลยลูกใครเนี่ย"

"ย้อง หวง ปะป๊า" (น้องหวงปะป๊า)

"เหรอครับ ป๊าก็หวงน้องลินนะครับ"

"ย้องเจ้าจ๋าวปะป๊า" (น้องจะเป็นเจ้าสาวของปะป๊า)

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า เอางั้นเลยเหรอครับ"

ปากเล็กเลียไอศกรีม ลอยหน้าลอยตาพูดราวกับเข้าใจในความหมายของมัน ชานนท์หอมเข้าที่กลุ่มผมดำของลูกสาวอย่างรักใคร่ ก่อนจะชะงักไปเมื่อเดินเข้ามาในบ้านแล้วเจอกับใครบางคน ใครบางคนที่เขาไม่อยากเจอ

"ดาว"

"นนท์"

ละอองดาวนั่งรอชานนท์อยู่ในบ้านด้วยรอยยิ้ม ตอนนี้เธอได้ดิบได้ดีเป็นคุณนาย ชานนท์รู้ข่าวมาบ้างว่าตอนนี้ละอองดาวได้สามีฝรั่งเป็นถึงเจ้าของกิจการจิวเวลรี่เลยทีเดียว

"เรามารับลูกไปอยู่ด้วยน่ะ"

หัวใจแกร่งมันกระตุกวูบราวกับถูกผลักลงหน้าผา จริงอยู่ที่เขารู้ว่าสักวันวันนี้ต้องมาถึง แต่ตลอดเวลาสามปีที่ผ่านมาชานนท์เฝ้าภาวนาขอให้ละอองดาวไม่โผล่หน้ามาให้เขาเจออีก แต่มันกลับผิดคาดไปหมด ละอองดาวกลับมา กลับมามอบความเจ็บปวดให้เขา

" ... "

ชานนท์พูดไม่ออก ราวกับกำลังจุกอก หัวใจของเขามันร่วงลงพื้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า ใครจะทำใจได้เล่าหากต้องจากดวงใจของตัวเอง

"ดาว คือ ..."

เขาหมายจะเกลี้ยกล่อมละอองดาว ขอเถอะอย่าเอาลูกเขาไป เขายังไม่พร้อม เมื่อกี๊เพิ่งจะง้อกันได้สำเร็จ เมื่อกี๊เพิ่งจะได้หอมกัน มือหนาเริ่มสั่นเทาเมื่อตอนที่ละอองดาวเดินเข้ามาใกล้แล้วแย่งพลอยไพลินไปต่อหน้าต่อตา

"ขอบใจนะที่ดูลูกให้เรา ว่าแต่เธอตั้งชื่อลูกเราว่าอะไรเหรอ"

"อืม น้องลินน่ะ เอ่อ พลอยไพลิน"

"ชื่อเพราะมาก งั้นเราไปก่อนนะเดี๋ยวส่งของตอบแทนที่เลี้ยงดูลูกเราให้"

"แง๊!!"

น้องพลอยไพลินร้องไห้จ๊ากดวงตาบ๊องแบ้วบัดนี้มีแต่น้ำตาใสเปรอะเปื้อนไปหมด เธอมองหาปะป๊าของเธออยู่แทบจะตลอดเวลา เสียงร้องของเธอมันช่างบาดใจผู้เป็นพ่อเหลือเกิน เมื่อละอองดาวอุ้มน้องพลอยไพลินหายลับไป แต่เสียงร้องของเธอยังคงดังอยู่ในหัวของเขา

"เห้อ ตาบุญเอ้ย โบราณเขาถึงว่ากันไว้ อย่าเอาลูกเขามาเลี้ยง อย่าเอาเมี่ยงเขามาอม ไม่งั้นก็จะเป็นอย่างนี้แหละ"