5

บทที่ 5 อดีต

เย็นวันเดียวกันนั้นก่อนที่จะถึงเวลาอาหารเล็กน้อย ประตูห้องนอนของสิริญ่าก็ถูกเคาะเบาๆ ก่อนจะมีสาวใช้เปิดประตูเข้ามา

“ป้าศรีให้มาบอกว่าอาหารเย็นจะเลื่อนช้าออกไปสักหนึ่งชั่วโมงนะคะคุณนิด”

“ทำไมถึงต้องเลื่อนล่ะ ป้าศรีทำอาหารยังไม่เสร็จเหรอ” ถามด้วยความสงสัย

“ไม่ใช่ค่ะ แต่คุณรามโทรมาบอกให้เลื่อนเพราะคุณราชจะแวะมาทานข้าวเย็นด้วย”

“โอเคจ้ะ” นึกถึงชายหนุ่มที่ชื่อราชที่อายุมากกว่าเธอสามปี และเป็นคนที่ค่อนข้างจะคุยกันถูกคอ “ถ้าพี่ราชมาถึงแล้วขึ้นมาตามฉันด้วยนะส้ม”

“ค่ะคุณนิด”

หลังจากนั้นเกือบหนึ่งชั่วโมงส้มก็มาเคาะประตู เพื่อบอกว่าแขกมาถึงแล้วตามคำสั่ง

ราชลุกขึ้นจากโซฟารับแขก ส่งยิ้มให้สาวสวยหุ่นดีที่มีความสูงน่าจะประมาณหนึ่งร้อยแปดสิบเกือบเท่าตนอย่างเป็นมิตร

“สวัสดีครับหนูนิด” เขารีบยกมือรับไหว้เธอที่กำลังเดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้ม

“นิดเพิ่งรู้ว่าพี่ราชจะมาทานข้าวด้วย แล้วมาคนเดียวเหรอคะ คุณพ่อกับคุณแม่ไม่มาด้วยเหรอ”

“คุณพ่อกับคุณแม่ไปงานเลี้ยงวันเกิดท่านรัฐมนตรีครับ พี่ไม่อยากกินข้าวคนเดียวก็เลยขอพี่รามมาฝากท้องด้วยสักมื้อ”

“แล้วพี่ราชไม่ได้มาพร้อมพี่รามเหรอคะ”

“พี่รามไปงานนอกกับพี่แพร ส่วนพี่ตรงมาจากบริษัท แต่เมื่อกี้โทรคุยกัน พี่รามบอกว่ากำลังจะถึงนะ”

“พี่รามมาถึงพอดีเลยค่ะ” เจ้าของดวงตาเรียวโตซึ่งหันไปทางประตูเข้าบ้านพอดีเอ่ยขึ้น และร้องหึในลำคอขึ้นมาทันทีที่เห็นหญิงสาวที่เดินตามเขาเข้ามา

ราชหันกลับไปมองทางหญิงสาวทันทีที่ได้ยินเสียงเช่นกัน ได้แต่ยิ้มขำๆ กับท่าทางที่เปิดเผยอย่างชัดเจนว่าไม่ค่อยพอใจ

“พวกเขารู้จักกันมาตั้งแต่ยังเด็ก ไม่มีอะไรให้คิดมากหรอกจ้ะ” เพราะอายุที่ห่างกับพี่ชายคนโตถึงสิบสามปี ทำให้เขาไม่รู้จักกับพินแพรมาก่อนเหมือนพี่ชาย แต่ก็เคยได้ยินเรื่องของพวกเขาจากมารดาว่าบ้านเคยอยู่ติดกันก่อนที่ครอบครัวของเธอจะย้ายไปอยู่ต่างจังหวัด

“แต่นิดรู้สึกว่าเธอจะทำเกินหน้าที่ของเลขานะคะ พี่แก้วเพิ่งจากไปแท้ๆ น่าจะเกรงใจกันบ้าง กลับช้าจังเลยนะคะพี่ราม” เธอเปลี่ยนไปทักทายคนที่เพิ่งกลับมาถึง

“ขอโทษที วันนี้รถติดมากเลย”

“ทานข้าวกันเถอะค่ะ นิดหิวแล้ว แล้วป้าศรีรู้หรือยังคะว่าเราจะมีแขกเพิ่มมาอีกหนึ่งคน ถ้ายังนิดจะได้สั่งให้ป้าศรีจัดเพิ่มอีกที่”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณนิด แพรแค่แวะมาเคลียร์งานที่ค้างกับพี่รามเท่านั้น.. เดี๋ยวแพรไปรอที่ห้องทำงานนะคะพี่ราม”

“อย่าทำแบบนั้นเลยค่ะคุณแพร มาทานด้วยกันก่อนแล้วค่อยทำงานดีกว่า”

“จริงด้วยแพร กินข้าวก่อนดีกว่านะ”

“ก็ได้ค่ะพี่ราม” พินแพรตอบอย่างเกรงใจ วางกระเป๋าเอกสารแล้วเดินตามพวกเขาเข้าไปที่ห้องรับประทานอาหาร

สิริญ่านั่งลงตรงที่นั่งด้านขวามือของราม ส่วนราชนั้นเลือกที่นั่งข้างๆ เธอ ที่นั่งด้ายซ้ายมือของรามจึงกลายเป็นที่นั่งของพินแพร

เมื่อทุกคนเริ่มลงมือรับประทานอาหาร ต้มจืดเยื่อไผ่ที่ถูกตักแบ่งโดยพินแพรก็ถูกวางลงข้างจานข้าวของราม

“แพรกินเลย เดี๋ยวพี่จัดการของพี่เอง” รามบอกกับหญิงสาวด้วยท่าทางเป็นกันเอง

“ค่ะ” เธอรับปากแต่ก็ตักเนื้อปลาทอดกรอบราดพริกใส่จานให้เขาอีก “ปลาราดพริกนี้อร่อยมากเลยค่ะพี่ราม”

เคร้ง! เสียงช้อนกระทบกับจาน เรียกร้องสายตาของคนสามคนให้หันไปมองเกือบจะพร้อมเพรียงกัน

“ขอโทษค่ะ นิดทำช้อนหลุดมือ”

ราชหันไปสนใจอาหารต่อ แต่ในใจของเขากลับรู้สึกไม่ดีตามหญิงสาวด้านข้างไปด้วย เขาเพิ่งเริ่มมาทำงานได้แค่ไม่กี่เดือน เคยได้ยินคนในบริษัทเอาพี่ชายกับเลขาคนนี้ไปนินทาลับหลังอยู่บ้าง และก็เคยเกริ่นๆ เตือนเรื่องนี้กับพี่ชายไปแล้ว พี่ชายของเขาก็ปฏิเสธเสียงแข็งมาตลอด แต่วันนี้เป็นครั้งแรกที่เขาได้มาเห็นกับตาแบบนี้.. ขนาดเขาเป็นน้องชายแท้ๆ เขายังคิดเลยเถิด ไม่แปลกใจเลยที่คนอื่นจะเอาไปนินทากันสนุกปาก

รามเองก็ถึงกับออกอาการอึดอัด เมื่อเจอสายตาที่ไม่พอใจของน้องเมีย จึงกลบเกลื่อนด้วยการตักปลาราดพริกให้หญิงสาว

“หนูนิดลองทานบ้างสิ”

“ขอบคุณค่ะ แต่นิดไม่ชอบทานของ ‘คาวๆ’ หรอกค่ะพี่ราม” เธอจงใจเน้นคำว่าคาว แล้วเขี่ยเนื้อปลาในจานใส่ถ้วยสำหรับทิ้งก้างอย่างไม่ใยดี

“ถ้าอย่างนั้นลองทานผัดผักนี่สิหนูนิด พี่ว่าอร่อยดีนะ” ราชตักผัดผักน้ำมันหอยใส่จานหญิงสาว เพื่อช่วยคลี่คลายความอึดอัดให้พี่ชาย

“ขอบคุณค่ะพี่ราช..” แล้วตักอาหารใส่ปาก “ผักหวานอร่อยดีค่ะ นิดชอบแบบนี้”

“แสดงว่าหนูนิดชอบทานผักมากกว่าเนื้อสัตว์”

“ค่ะพี่ราช คุณพ่อบอกว่าถ้าอยากมีหุ่นสวย สุขภาพดี ต้องทานผักผลไม้ให้มาก ๆ ทานเนื้อกับข้าวให้น้อย ๆ ค่ะ”

“แบบนี้นี่เองถึงได้หุ่นดีอย่างกับนางแบบ”

“ขอบคุณที่ชมค่ะ พี่รามคะ”

รามชะงักช้อนข้าวที่กำลังจะใส่ปากแล้วมองหน้าเธอ “ครับ”

“ถ้าพี่รามไม่ว่าอะไร รายการอาหารทุกมื้อในบ้านนี้นิดขอเป็นคนจัดการได้ไหมคะ”

“ได้สิ แต่มีเนื้อไว้ให้พี่ทานบ้างนะ” เขาพูดจริงจัง

“นิดเป็นแค่คนอาศัย คงไม่กล้าตัดรายการโปรดของเจ้าบ้านออกไปหรอกค่ะ นิดแค่อยากให้ป้าศรีทำอาหารประเภทเนื้อสัตว์ให้น้อยจานลงบ้างก็เท่านั้น”

“พี่ก็ไม่ได้ชอบทานอาหารที่เน้นแต่เนื้อสัตว์อย่างเดียวหรอก พี่ชอบประเภทที่มีทั้งเนื้อทั้งผักรวมกันมากกว่า”

“รู้แบบนี้ก็ดีค่ะ นิดจะได้จัดการง่ายขึ้น”

“ถ้าพี่จะมาฝากท้องด้วยบ่อย ๆ ได้ไหมหนูนิด” เห็นหญิงสาวอารมณ์ดีขึ้นมาบ้างราชก็เลยพูดหยอกล้อเธอ

“พี่ราชมาทุกวันเลยก็ได้ ที่นี่ยินดีต้อนรับอยู่แล้วเพราะพี่ราชเป็นน้องชายพี่ราม ไม่ได้เป็นส่วนเกินของเราซะหน่อย”

“พี่ขอคิดดูก่อนนะ ชิมผัดเปรี้ยวหวานนี่บ้างสิ แม่บ้านที่นี่รสมือดีจริง ๆ ” ราชรีบเปลี่ยนเรื่องทันที เพราะฟังออกว่าหญิงสาวกำลังพูดประชดใส่ใคร

พินแพรพยายามอย่างยิ่งในการปั้นหน้า ไม่ให้แสดงความรู้สึกโกรธหญิงสาว ที่เป็นน้องเมียของบุรุษที่ตนรักและเคารพมากที่สุด

หลังจากอาหารเย็นผ่านไป รามและพินแพรก็เอางานไปทำต่อที่ห้องทำงาน ส่วนสิริญ่าและราชก็พากันขึ้นไปที่ห้องนอนของหลานชายตัวน้อย