ตอนที่ 4

สรุป นี่คือผมต้องพายัยเตี้ยนี่ไปซื้อโทรศัพท์อีกหรอวะ ไมมาลงที่ผมวะแล้วคือผมต้องจ่ายใช่มั้ยเนี่ย

"แล้วทำไมเฮียไม่บอกว่าไอโย่งเรียนอยู่นี่" อ้าวนี่อย่าบอกนะว่ายัยนี่ไม่รู้ว่าผมเรียนที่นี่ ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่ายัยนี่จะมาเรียนที่นี่คณะเดียวกับผมอีกด้วยเห็นทีแรกเซอร์ไพรส์เหมือนกัน

"เอ้า!! เฮียก็นึกว่าหมวยรู้ เฮ้ย!! เฮียไปแล้วนะ ไอนิ่งฝากด้วยนะถึงบ้านแล้วโทรบอกด้วยนะโว้ย" อ้าวเฮ้ย เฮียราฟมองนาฬิกาก็รีบวิ่งไปเลยกลัวเมียขนาดนั้นเลยหรอวะ

แต่เมียแกสวยนะผมเคยเจอเรียนหมอที่เดียวกะเจ้เรนนี่น้องสาวฝาแฝดเฮียแกนั่นแหละ บ้านนี้เขามีลูก 3 คน เฮียราฟกะเจ้เรนนี่เป็นฝาแฝดกัน เฮียเรียนวิศวะ เจ้เรียนหมอ แล้วก็ยัยโรสเตี้ยนี่แหละ เรียนวิศวะเหมือนพี่ชาย

เฮ้ยทำไมผมรู้เรื่องบ้านนี้เยอะจัง ทำไมน่ะหรอผมเพิ่งรู้เมื่อ 3 อาทิตย์ที่แล้วเองนะ อยู่ดีๆ ป๊า ม๊าผม ก็บอกว่าให้ผมขับรถพาไปทำธุระหน่อยพอไปได้ครึ่งทางท่านก็บอกว่าพวกเรากำลังจะไปบ้านคู่หมั้นลูกชาย

เชี้ยผมนี่ตกใจรถส่ายเบรคหัวทิ่มเลยครับคู่หมั้นใครวะ ผมลูกคนเดียวก็ต้องเป็นของผมดิ แล้วผมไปหมั้นกับใครตอนไหนเนี่ย แฟนก็ยังไม่เคยมีเลย

ไปถึงก็เจอยัยเตี้ยนี่นั่งหน้ามุ่ยบอกบุญไม่รับอยู่เลยครับ สรุปเลยนะคือป๊า ม๊าผมกับป๊า ม๊า ยัยเตี้ยเนี่ยทำธุรกิจร่วมกันมานานจนเป็นเพื่อนกันและก็คุยกันไว้หลายปีแล้วยกสินสอดทองหมั้นให้กับบ้านยัยเตี้ยนี่มาหลายปีแล้วด้วย

วันนี้เห็นว่ายัยเตี้ยโตแล้วเลยมาแนะนำให้รู้จักกันว่านี่คือคู่หมั้น ฝากฝังให้ผมดูแล ถามว่าผมเต็มใจมั้ย ป่าวเลยครับ หน้ายังไม่อยากจะมองเลยหลังจากวันนั้นผมยังไม่เคยเจอยัยเตี้ยนี่อีกเลยจนวันนี้แหละครับ ย้อนอดีตนานแล้วเอาปัจจุบันดีกว่าครับ

"เอาไงจะไปไม่ไป" ผมถามยัยเตี้ยที่มองผมอยากจะแดกหัวผมเหลือเกินกลัวตายล่ะตัวอย่างกะหมากระเป๋าแคระ

"ไป แต่หิวแวะกินข้าวก่อนนะ" เออให้มันได้อย่างนี้ดิ

"เออ! พวกมึงไปรอที่ห้องก่อนเลยเดี๋ยวกูตามไป" ผมตอบยัยเตี้ย แล้วหันไปบอกเพื่อนที่มองผมอยู่คือผมต้องกลับไปตอบคำถามพวกมันอีกเยอะแน่นอน

"ยุ่งชิบหาย" ผมบ่น ต้องพาคุณเธอไปกินข้าว ไปซื้อโทรศัพท์ ไปส่งบ้านอีก ผมไม่ชอบอะไรที่มันวุ่นวายแบบนี้ไงแล้วบ้านยัยนี่โคตรไกลอะ

"อย่าบ่นถ้ามีทางเลือกฉันไม่ไปกับนายหรอกไอโย่ง" ดูยัยนี่พูดแล้วเดินนำไปไม่รอเลย ช่างแม่งปล่อยให้รอไปก่อน

"อะไรยังไง มึงรู้จักน้องเขาด้วยหรอวะ" ไอเจเจมาตบไหล่ถามผมเลย

"มึงตอบดีๆ นะพวกกูรอคำตอบอยู่" ไอเท็นเข้ามาอีกคน

"เออ! คู่หมั้นกูเอง"

"เชี้ยนิ่ง/สัสนิ่ง" ประสานเสียงกันเลยนะเพื่อนผม

"เดี๋ยวกูกลับไปเล่าให้ฟัง" ผมพูดจบก็เดินไปหายัยเตี้ยที่ยืนพิงรถหน้าบูดเป็นก๋วยเตี๋ยวค้างปีอยู่นั่นแหละ

@ห้างสรรพสินค้าใกล้บ้านโรส

"นายซื้อโทรศัพท์ก่อนนะแล้วค่อยกิน" ฉันพูดจบเดินนำมาเลยค่ะห้างนี้อยู่ใกล้บ้านหลับตาเดินยังได้เลยจร่า ส่วนนายพี่ว๊ากหน้านิ่งมันก็เดินตามมาแบบเซรงๆ หน้าอย่างกับโดนยาเบื่อหนูมางั้นแหละ แต่ใครสนที่รู้ๆ ไม่ใช่ฉัน อยากมาเองช่วยไม่ได้

เชื่อมั้ยตั้งแต่ขึ้นรถมาเราไม่ได้พูดกันสักคำ มีแค่เสียงเพลงกล่อมมาเท่านั้นแหละและคือฉันเหนื่อยมากเลยหลับมาตลอดทางจนมาถึงก็มีแผ่นดินไหวขนาด 8.7 ริกเตอร์ เขย่าฉันอย่างแรงจนคอแทบเคล็ดเลย

"นายยืมบัตรประชาชนหน่อยดิ" ฉันแบมือตรงหน้า มันยืนหน้านิ่งสมชื่ออยู่ในร้านโทรศัพท์กับฉันนี่แหละเขาไปไหนไม่ได้หรอกเพราะฉันไม่ให้ไป ขืนไปก็ไม่มีคนจ่ายดิ

"เอาไปทำไร" ยังจะมาถามเสียงโทนอื่นมีบ้างมะมีโทนเย็นโทนเดียวไงวะ เดี๋ยวเอาไฟเผาปากซะเลยนี่

"เออน่าเอามาเหอะอย่าถามมาก" มองบนตอบค่ะ คิดสิคะซื้อโทรศัพท์ใหม่ไม่มีซิมไม่มีเบอร์ต้องเปิดเบอร์ใหม่และฉันไม่มีบัตรไงคะคุณชายแค่นี้ก็คิดไม่ออก

ตุ๊บ นายโย่งหน้านิ่งวางกระเป๋าตังค์ทั้งใบใส่มือฉันแล้วก็เดินออกไปจากร้าน ไปไหนหรอไม่รู้ดิอยู่แถวนี้แหละเดี๋ยวค่อยหา

ฉันจัดการเอาบัตรประชาชนยื่นให้พนักงาน และจ่ายเงินเสร็จเรียบร้อยด้วยบัตรเครดิตที่อยู่ในกระเป๋าตังค์ไอโย่งหน้านิ่งนั่นแหละ

ตอนนี้ฉันเดินหาเขาเจอแล้วเขานั่งรออยู่แถวนั่นแหละ แหมเนื้อหอมเหมือนกันนะเผลอแปบเดียวมีผู้หญิงมาคุยด้วยและ

แต่เหมือนนางคุยคนเดียวนะนายนั่นสนใจแต่โทรศัพท์ไม่ได้สนใจนางเลย อยากจะบอกเหลือเกินไม่อยากลงนรกอย่ายุ่งกับเขานะคะ

"เสร็จยัง" เขาถามฉันเพราะตอนนี้ฉันเดินมาหยุดยืนตรงหน้าเขาแล้ว เขาเงยหน้ามามองแวบนึงแวบเดียวจริงๆ นะแทบจะด้วยหางตาด้วยซ้ำ ใครสนล่ะชิส์