ตอนที่2.เสียงจะตาย.. (อิไต อิไต)

เวลาผ่านไปรวดเร็วจนกระทั่งหนึ่งปีต่อมา..

"แม่จะต้องไปดูงานที่สิงคโปร์สองอาทิตย์ดูแลจ๊ะเอ๋ดีๆ ด้วยนะ ดีที่ตอนนี้ปิดเทอมพอดี" แม่หันมาสั่งรามก่อนจะลากกระเป๋าเดินทางขึ้นรถ รามเริ่มถอนใจบ่น

"ดูแลจ๊ะเอ๋เหมือนดูแลเด็กสามขวบ เฮ้อ เบื่อ!!"

ตึก ตึก

"หนูได้ยินที่พี่รามบ่นนะคะ" จ๊ะเอ๋เดินลงมาตอนนี้เธอเริ่มเป็นสาว ผมยาวตรงสลวย หุ่นบางผิวขาวและตาโต

"เดี๋ยวอีกชั่วโมงพวกไอ้บาสจะมา เธอขึ้นห้องแล้วจะดูซีรีส์เกาหลีฟังเพลงอะไรก็ได้แต่อย่าลงมากวนพี่"

"มีผู้หญิงมาด้วยหรือเปล่าคะ"

"ไม่มี"

"ก็ดีเพราะจ๊ะเอ๋ไม่ชอบ!"

พูดจบจ๊ะเอ๋ก็เดินไปหยิบน้ำส้มแล้วขึ้นห้องนอนตัวเอง

หลายชั่วโมงต่อมา

จ๊ะเอ๋วิ่งขึ้นลงมาแอบดูจนรามรำคาญและสักพักเธอก็เข้ามาอีก

"พี่คะช่วยอะไรหนูสักอย่างได้ไหม" จ๊ะเอ๋เดินมาใกล้โต๊ะโซฟา

"จ๊ะเอ๋เธอหยุดกวนฉันสักทีได้ไหมไม่เห็นหรือไงว่าฉันมีแขกอยู่"

"ก็เพื่อนของพี่ทั้งนั้นหนูก็รู้จักนิคะ"

"วุ่นวายจริง จะให้ช่วยอะไรก็ว่ามา"

สาวน้อยเดินตรงมาพร้อมหยิบของบางอย่างออกจากกระเป๋าผ้าวางกลางโต๊ะที่มีผู้ชายนั่งล้อมวง

"อันนี้มันใส่ยังไง..."

เคว้ง พึก!

ทุกคนหันหน้าหนีอย่างฉุกละหุกบ างคนรีบเเหงนหน้าขึ้นฟ้าบางคนเดินวนซ้ายขวาข้าวของกระจัดกระจาย

"จ๊ะเอ๋!!! "

เสียงตะโกนดังก้องพร้อมสายตาโกรธเกรี้ยวลุกจากที่นั่งลากแขนน้องสาวขึ้นไปบนห้อง

"พี่ชายโกรธอะไรหนูคะเนี่ย" เสียงเล็กถามอุบอิบ

"ยังมีหน้ามาถามอีกเหรอใครเขาเอากางเกงในพร้อมผ้าอนามัยที่แกะห่อแล้ววางท่ามกลางโต๊ะผู้ชายแบบนั้นกัน!! "

"ก็ประจำเดือนหนูเพิ่งมารอตั้งนานแล้วและวันนี้ตรงกับวันเกิดครบรอบอายุสิบห้าของหนูพอดี ฉะนั้นตอนนี้หนูเป็นเเฟนพี่ได้หรือยัง? "

"รูปร่างเหมือนเด็กประถมหยุดโตกลางคันอย่างเธอไม่ใช่สเปกฉันสักนิดหยุดคิดได้เลย"

โต้มมม!

ประตูถูกปิดกระเเทกจนฝาบ้านสั่นสะเทือน จ๊ะเอ๋ลุกยืนขึ้นพร้อมสูดลมหายใจเข้าลึกก่อนจะตะโกนออกไปดังลั่น

"พี่ชายจ๋า เดี๋ยวหนูก็โตแล้วปะ!!"

หลายวันต่อมา

"แม่ไม่อยู่ไอ้รามมันด่าอะไรบ้างไหม" เมื่อแม่เลี้ยงมาถึงก็ถามไถ่จ๊ะเอ๋ทันที

"ไม่เลยค่ะพี่รามใจดี"

"มันชอบเที่ยวแม่กลัวมันจะทิ้งจ๊ะเอ๋อยู่บ้านคนเดียวน่ะสิ"

"พี่รามอยู่ในห้องทุกวันไม่ไปไหนค่ะ มีเพื่อนมาทำรายงานด้วยนิดหน่อย"

หลังจากกินข้าวเย็นเสร็จแม่เลี้ยงก็พักผ่อน จ๊ะเอ๋หยิบส้มใส่จานเพื่อจะไปให้ราม

อ๊าง์~งิ~ อิไต~อิไต~

"เสียงอะไร" จ๊ะเอ๋แนบหูที่ประตูหน้าห้องรามเธอขมวดคิ้วตั้งใจฟัง

แกร๊ก

"เชี่ย!!!" ตัวเล็กเซปลิวชนกระเเทกอกรามที่เปิดประตูห้องออกมาพอดีก่อนจะจ้องดุใส่ "มาแอบฟังอะไรหน้าห้องคนอื่นมืดๆ นิสัยเสีย"

"หนูแค่เอาผลไม้มาให้ค่ะ"

"ไม่กินรำคาญ!"

"ตะ แต่..."

หมับ~ สายตาไวของจ๊ะเอ๋เห็นบางอย่างจึงรีบคว้ามาจากมือของรามทำให้เขาสะดุ้งโหยงเสียงดัง

"เฮ้ย! ทำบ้าอะไรเอาคืนมานะจ๊ะเอ๋"

"อุ๊ย! พี่รามเป็นหวัดเหรอคะ? ทำไมทิชชู่มีแต่น้ำมูก อี๋..."

"กูจะทนไม่ไหวแล้ว!!"

รามตะคอกดังลั่นรีบคว้ากระดาษชำระตัวเองคืนพร้อมวิ่งลงไปด้านล่าง จ๊ะเอ๋ทำหน้าหยีที่มือเธอเปื้อน

ห้องครัว

"น้ำมูกเชี่ยไรน้ำคาวกูนี่แหละ" รามทิ้งห่อทิชชู่ที่รองรับการสำเร็จความใคร่ตัวเองลงถังขยะอย่างหัวเสีย

เช้าต่อมา

"อีกไม่กี่วันจะเข้ามหาวิทยาลัยเตรียมตัวหรือยัง" แม่ถามรามในขณะที่นั่งกินข้าวเช้าด้วยกัน

"เรียบร้อยแล้วแต่แม่ทำไมไม่ให้อยู่หอเดินไปเรียนยังได้ นี่กว่าจะขับรถไปถึงอีกต้องตื่นเช้า"

"ไม่ได้ ถ้ารามไปแล้วใครจะดูแลจ๊ะเอ๋ แม่ต้องทำงานแทนพ่อทุกอย่างเดินทางก็บ่อยช่วยดูน้องหน่อยสิ"

"หวุ่ว เด็กบ้าเอาแต่ใจไม่อยากอยู่ด้วย"

"อย่าว่าน้องนะ"

ตึก ตึก~ ฝีเท้าเล็กในชุดกระโปรงสวยสีหวานเดินลงมานั่งร่วมโต๊ะ

"พี่ชายจ๋าเมื่อคืนพี่ทำอะไร? " จ๊ะเอ๋ยิ้มหวานถามราม

"ดูหนัง"

"อ๋อ...แล้วตายไหมคะ"

"ใครตาย? "

"ก็หนูได้ยิน จะตาย จะตาย"

"พูดไปเรื่อยหุบปากแดกข้าวไป"

รามเลิ่กลักเมื่อแม่ขมวดคิ้วจดจ้องแต่ความเดียงสายังอยากรู้อยากเห็นจึงถามต่อ

"หรือว่าหนูอาจจะฟังผิดก็ได้นะคะแต่..ได้ยินชัดคำหนึ่งว่า อิไต อิไต อิไต"

"อักๆ อัก...อึก"

เคว้ยงง!

ช้อนแม่ร่วงหลุดจากมือกระทบพื้น รามสำลักทุบหน้าอกตัวเองสักพักเสียงแม่ก็ตวาดดังลั่น

"ไอ้ราม!!!!"

__________________

โอ๊ยยยยย 555555555555

ทุกคนช่วยกันคอมเมนต์ให้โฉมหน่อยน๊า

ช่วยจิ้ม กดหัวใจ +เพิ่มเข้าชั้น เป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ