4//พิษรัก

พรึ่บ!! ตุบ!! โอ้ยย!!

"ดา!!"ซันร้องเรียกชื่อดารินอย่างตกใจก่อนจะรีบวิ่งเข้ามาดูหญิงสาว มือหนาประคองร่างบางใหม่ลุกขึ้นก่อนจะอุ้มเธอมาวางที่โซฟา ความโกรธเคียงใดๆลบเลือนหายไปในชั่วขณะเพียงแค่เห็นร่างบางของคนรักเจ็บ

ซันรีบเดินไปเอากล่องยามา แล้วจัดการทาแผลฟกชํ้าที่ต้นขาอ่อนให้เธออย่างเบามือแต่ก็ไม่ยอมพูดอะไรจนทาแผลเสร็จ

"ห่วงด้วยเหรอ?"ดารินถามขึ้นเบาๆ ซันเงยหน้ามองเธอเล็กน้อยก่อนจะทำใจแข็งเดินเอากล่องยาไปเก็บแล้วเดินหายเข้าไปในห้องนอน ส่วนดารินก็ได้แต่มองตานิ่งๆ

แอดดดด

เสียงเปิดประตูห้องเข้ามาของใครอีกคนไม่ได้เรียกความสนใจจากคนที่นอนอยู่บนเตียงเลยสักนิด ซันที่เอาแต่จ้องหน้าจอโทรศัพท์มือถือเขาทำเป็นไม่สนใจในขณะที่หญิงสาวขยับตัวเข้ามาใกล้ๆ

ดารินเดินเข้าไปหาคนที่นอนอยู่บนเตียงช้าๆ ซันขยับตัวลุกขึ้นนั่งและพิงหลังเข้ากับหัวเตียงร่างเล็กของดารินหล่อนนั่งลงข้างๆชายหนุ่มคนรัก พร้อมหายใจเข้าลึกๆเต็มปอดแล้วจึงพูดออกไป

"ซัน ที่รักไม่ได้ตั้งใจจะโกหกซันนะ แค่ไม่อยากให้ซันไม่สบายใจเลยบอกไปแบบนั้น แต่ที่สำคัญที่รักกับภีมก็เป็นแค่เพื่อน"ซันก็ยังนั่งเงียบไม่แสดงอาการหรือความรู้สึกอะไร เขายังเล่นโทรศัพท์มือถือของเขาต่อไปโดยที่ไม่สนใจหญิงสาวว่าหล่อนจะทำอะไร

"ซัน"ดารินเรียกเขาเสียงแผ่วเบา ใบหน้าคมเบี่ยงหน้าหันไปมองทางด้านอื่นเหมือนไม่อยากมองคนตรงหน้า เมื่อยได้เห็นท่าทางแสนเฉยชาของคนรัก ดารินเม้มริมฝีปากบางเข้าหากันแน่นก่อนจะลุกออกจากเตียงช้าๆแล้วเดินออกไปจากห้องนอน

"....อึก"พอนั่งลงที่โซฟาตัวสวยกลางห้องนั่งเล่น ดารินก็ปล่อยโฮออกมาทันที เธอก็ไม่ได้เข้มแข็งขนาดนั้น ทุกคนย้อมมีมุมอ่อนแอกันทั้งนั้นไม่เว้นแม้แต่เธอ แม้จะสร้างเกาะไว้แข็งแกร่งแค่ไหน แต่เมื่อโดนอะไรมาทำร้ายจิตใจและยิ่งมาจากคนที่เธอรักแล้วมันยิ่งทำให้อารมณ์ของเธออ่อนไหวมากกว่าเดิม

ตกเย็น

ซันยังอยู่ในห้องไม่ยอมออกมา จนดารินเริ่มใจเสีย เพราะซันไม่เคยโกรธเธอนานขนาดนี้ อย่างมากก็แค่ชั่วโมงเดียว แต่นี้มันนานแล้วนะ ง้อก็ไม่หายงอน อธิบายไปก็ยังไม่เชื่อ แล้วเธอต้องทำยังไงล่ะ:'(

ก๊อก ก๊อกๆ ไม่ต้องแปลกใจไปว่าทำไมเธอถึงเคาะประตูไม่เปิดเข้าไปเมื่อตอนแรก ก็เพราะว่าไอ้คนข้างในมันล็อกประตูไง

"ซัน ออกมากินข้าวเย็นมากแล้วนะ เดี๋ยวแสบท้องหรอก ซัน"เงียบ!! มีสัญญาณตอบรับจากคนภายในห้องนอน ใบหน้าสวยสลดลงเล็กน้อยเพราะไม่รู้ว่าต้องทำยังไงชายหนุ่มจึงจะหายโกรธเธอ

"ถ้างั้นข้าวต้มอยู่ในครัวนะ ถ้าหิวก็ออกมากิน ซันคงไม่อยากเห็นหน้าดา ถ้างั้นดาไปนอนที่อื่นก็ได้ ดาไปก่อนนะ อย่าลืมออกมากินข้าวด้วยล่ะ!!"ทุกอย่างยังเงียบเหมือนเดิม เขาคงไม่อยากคุยและไม่อยากเห็นหน้าเธอจริงๆ

ดารินหันหลังกลับช้าก่อนที่ขาเรียวจะก้าวออกไปจากบริเวณหน้าห้องนอน

ปึก!!

พรึ่บ!!

เสียงประตูถูกเปิดออกก่อนที่ร่างบางจะถูกดึงให้เข้าไปในอ้อมกอดอุ่นของร่างหนา

"ขอโทษ"ซันเอ่ยกระซิบบอกอย่างแผ่วเบา เขาก็ผิดที่ใช้แต่อารมณ์ไม่ฟังเหตุผลของคนที่ตัวเองรัก แถมยังไม่เชื่อใจเธออีก แต่ทั้งหมดมันก็เพราะว่าเขารักเธอมาก จนไม่อยากให้ใครมาเข้าใกล้เธอ

"...อืมมม"แขนเรียวตวัดกอดร่างหนากลับและส่ายหน้าที่ซบอยู่ที่อกหนาไปมาเบาๆ เพื่อเป็นการบอกว่าไม่เป็นไร

"ร้องไห้เหรอ(?)"มือหน้าสองข้างจับพยุงหน้านวลให้เงยขึ้น ยิ่งเห็นคราบนํ้าตาจากใบหน้างามเขาก็ยิ่งรู้สึกผิด ปากหนาจูบซับนํ้าตาที่มีอยู่บางเบาออกช้า ก่อนจะมาบดจูบลงที่ริมฝีปากบางแย่างดูดดื่มและนุ่มนวล และผละออก

"อย่าเป็นแบบนี้อีกนะ"เสียงหวานเอ่ยบอกพร้อมกับยกมือโชว์นิ้วก้อยขึ้นเพื่อให้เขาสัญญา

"สัญญาแบบนี้มันเก่าล่ะ เอาแบบนี้ดีกว่า"ซันว่าก่อนจะจูบลงที่หน้าผากมนและไล่ไปที่จมูกเล็กและแก้มนวลสองข้างก่อนที่สุดท้ายจะจบลงที่ปาก

"สัญญาครับ"ก่อนจะดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอดอีกครั้ง เพื่อส่งมอบความรู้สึกให้แก่กัน

"กินข้าวเสร็จไปเดินเล่นกัน"ซันเอ่ยขึ้นขณะที่กำลังนั่งกินข้าว

"แต่มันดึกแล้วนะ"ดารินว่าพรางตักข้าวเข้าปาก

"ดึกแล้วไง เรื่องเวลามันไม่ได้เป็นอุปสรรคขัดขวางความสุขของเราหรอกนะ ซันแค่อยากชดเชยที่วันนี้ทำตัวงี่เง่า ไปนะเดี๋ยวเล่นกีตาร์ให้ฟัง"

"อืม ก็ได้"