ตอนที่ 9 คู่นอนคืนเดียว

เช้าวันต่อมา

Rrrrrr Riw

ร่างสูงรู้สึกงัวเงียขึ้นมาในเวลา 7 โมงกว่าๆ เนื่องจากเสียงสายเรียกเข้าจากน้องชายฝาแฝด แต่นั้นใช่ว่าคนพี่นั้นจะสนใจ ริกเลือกปิดเสียงที่ถูกลบกวนเวลานอนของตนลง และมองหาร่างบางคนที่ร่วมหลับนอนกับตนมาตลอดทั้งคืน แต่กับเจอแค่ความว่างเปล่า คนตัวโตถึงกับซะงักสีหน้าขึ้นมาอย่างไม่พอใจ เธอทิ้งไว้แค่ลอยเลือดจางๆ ที่แดงเป็นจุด ๆ บนผ้าปูที่นอนสีขาว เหลือทิ้งไว้ให้เขาดูต่างหน้าสินะ หึ!

โดนขนาดนี้ยังลุกไหว ไม่ธรรมดาละ เก่งเกินไปแล้ว เพราะเมื่อคืนใช่ว่าเอาจะออมแรง กระแทกเข้าอย่างไม่ยั้งขนาดนั้นยังเกิดไหว

ยอมรับว่าเธอเป็นผู้หญิงคนแรกที่ได้เขาแล้วทิ้งหนีหายไปแบบนี้ เขาชักอยากสนุกกับเธอคนนี้ต่อแล้วสิ กับคนตัวเล็กร่างบางถนัดมือแบบนี้แค่คืนเดียวมันคงไม่พอ เขาจะไม่อะไรเลย ถ้าเทียบกับผู้หญิงคนอื่น ๆ ที่หนีเขาออกไปแบบนี้

ไม่ได้รู้สึกห่วงหาอาลัยแบบนี้ด้วยซ้ำ แต่คนเมื่อคืนเธอลีลาเด็ดยั่วยวนเขาเก่ง จนทำเอาเขาใจสั่นอารมณ์ค้างถึงสองรอบ

ทั้งที่จริงเขาเองอยากจะจัดต่ออีกซักยกสองยกแต่เห็นว่านี้เป็นครั้งแรกของเธอ เลยยอมถอยทับให้ก่อน เพราะเธอคนนี้ทำให้เขาถูกใจอย่างไม่เคยมีมาก่อน แม้แต่ริต้า หรือกับใครหลายคนที่ผ่านๆ มา ก็ไม่เคยทำให้เขาถูกใจเธอได้มากขนาดนี้ เรื่องผู้หญิงคนสนิทจะรู้ดีว่าเขานั้นใช้เปืองยิ่งกว่าบุหรี่ซะอีก อย่ามองว่าเขาเป็นคนดีอะไรเพราะคนทุกคนย่อมมีสองด้านกันเสมอไว้ดูกันยาวๆ ไปละกัน

ร่างสูงเหลือบมองนาฬิกา เห็นว่าอีกไม่กี่นาทีได้เวลาอาหารเช้า ริกจึงลุกจากเตียงนอน อยู่ ๆ ความคิดนั้นก็ฝุดขึ้นมา จริง ๆ เขาจะไม่ไปทานข้าวก็ได้ อยากจะพักต่ออีกหน่อย เพราะยังสู้สึกเพลียจากการใช้แรงไปเมื่อคืน เขาแค่อยากเจอสีหน้าของคนตัวเล็กที่ลุกหนีกลับห้องไปแค่นั้นเอง

แต่อีกใจก็หงุดหงิดตัวเองที่ไม่ได้ถามชื่อเธอเลยแม้แต่คำเดียว ถ้าหลุดปากไปถามเรียวตะ และเชอรีนมีหวังพวกเขาก็รู้เรื่องผมกับเธอนะสิ

ริกกลับเข้ามาในห้องที่เขาเปิดไว้พักกับแฟนสาว เมื่อเดินกลับเข้าห้องมาก็เจอกับริต้าที่เดินออกมาจากในห้องน้ำพร้อมกับผ้าขนหนูผืนใหญ่ที่พันตัวเอาไว้ ทั้งที่ไอ้นรกนั้นยังฝากล่อยลอยของมันไว้เต็มไปหมด ซึ่งมันไม่ใช่ล่อยลอยของผมอย่างแน่นอน จากนั้นเธอก็เดินเข้ามาหาผม อย่างรู้เหมือนกันว่าคนตอแหลอย่างเธอจะโกหกอะไรผมอีก

"เมื่อคืนริกหายไปไหนมาทั้งคืน ทั้งที่เราตกลงกันแล้วนิคะ ว่าจะนอนค้างกับริต้า" ริต้ายังคงถามแฟนหนุ่มของตนมาด้วยน้ำเสียงปกติ อย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งที่จริงในใจของริกตอนนี้มันเดือดปุดๆขึ้นมา เมื่อรู้ว่าริต้านั้นเสแสร้งทั้งที่พอลับหลังเขาเธอก็แอบไปกินกับคนอื่น คนแบบนี้จะให้เขาทนนอนร่วมเตียงได้ยังไง เขาเป็นคนที่ไม่ชอบใช้ของร่วมกับใคร แต่เธอก็ยังทำ

"เราแค่ไปเปิดห้องใหม่ เราจะทนนอนค้างกับคนที่พอลับหลังเราก็ไปแอบกินกับคนอื่นได้ยังไงละ" ริกเองก็ไม่อยากจะต่อความยาว คนตัวโตพูดอย่างไม่มองหน้าหญิงสาว จากนั้นร่างสูงก็หยิบกระเป๋าเสื้อผ้าของตนพร้อมจะออกจากห้อง ริต้าได้ยินเช่นนั้นถึงกังหน้าเสีย แต่ใครบอกว่าเธอจะยอมรับมันง่ายๆละ

ถ้าริกจะเชื่อคนอื่นยังไงคนอย่างเธอก็ไม่มีทางยอมรับมันอย่างแน่นอน

ความตอแหลของเธอนี้แหละที่มันทนอยู่กับริกมาได้ถึงทุกวันนี้ ใช่เธอมีกับอะไรกับคนอื่น แต่เธอก็รักริกหมดหัวใจที่มี

"ริก ฟังเราก่อนน๊า" หญิงสาวเอ่ยพร้อมกับเข้ามารั้งแขนแฟนหนุ่มเอาไว้อย่างไม่ยอมให้เขาเดินออกไป แต่ร่างสูงไม่พูดอะไรต่อริกหยิบสมาร์ตโฟนขึ้นมาพร้อมกับเปิดเสียงของริต้าและชายชาวต่างชาติคนนั้น ริต้าถึงกับหน้าเสียเป็นครั้งที่สอง ริกได้แต่เสมองหน้าริต้า หลักฐานแน่นขนาดนี้ยังจะกล้าปฏิเสธเขาอีก หึ!

"ถ้าไม่อยากเดือดร้อนก็ถอยไป และไม่ต้องตามมา" เสียงแข็งบอกกับริต้ามา บ่งบอกว่าเรื่องนี้เขาเอาจริง เขาไม่ชอบและเกลียดที่สุดคือคนโกหก

ด้านริต้าพอริกเดินออกจากห้องไป ฉันถึงกับน้ำตาไหล ฉันยอมรับว่าฉันเสียดายและโครตรักริกเลย แต่ทุกอย่างมันเป็นเพราะฉันเองฉันยอมรับผิดมันทุกอย่าง แต่จะให้ฉันเสียริกไปให้คนอื่นฉันเองก็ยอมไม่ได้เหมือนกัน ริต้าได้แต่นั่งกำมือแน่นด้วยความโกรธจัดที่ถูกแฟนหนุ่มทิ้งอย่างไม่ใยดี

ห้องอาหารเช้า

สายตาคมมองไปรอบ ๆ ภายในห้องอาหาร แต่ก็ไม่มีท่าทีว่าเธอจะลงมาทานข้าวเหมือนกับคนอื่น ๆ ร่างสูงเหลือบดูนาฬิกาเรือนหรูที่ข้อมือ นี้มันก็ปาไปจะเก้าโมงแล้ว ยังไม่เห็นว่าคนที่ร่วมหลับนอนกับตนนั้นมาซักที ใบหน้าของริกถึงกับขมวดคิ้วขึ้นมาอย่างสงสัย หรือว่าเธอจะลุกจากเตียงไม่ขึ้นอย่างไรกัน ทั้งที่เมื่อคืนยังลุกหนีเขาได้ แต่เขายังจำได้ว่าหนึ่งในนั้นคือเพื่อนสนิทของรีนลดาที่นั่งทานข้าวถัดจากโต๊ะของพวกเขาไป

"น้องมีนนาคะ อีกครึ่งชั่วโมง พวกเราจะข้ามเกาะกันแล้วนะลูก น้องรีน และน้องนินิว ไปไหน ยังไม่ลงมาทานอาหารเช้ากันอีกเหรอ" เกรทถามมีนนามาเพราะตอนนี้มันเริ่มจะสายมากแล้ว ทุกคนพร้อมกันหมด เหลือเพียงรุ่นน้องสองสาวเท่านั้นที่ยังไม่ลงมา เสียงเกรทและมีนนาไม่ได้เบาจนโต๊ะข้างๆ ไม่ได้ยิน

"มีนโทรไปหลายสายแล้วคะ แต่ทั้งยัยรีน ยัยนินิว ก็ไม่รับสาย" เสียงมีนนาบอกกับรุ่นพี่อย่างกังวลเช่นกัน เธอชื่อนินิวงั้นเหรอ เสียงทุ่มแทบหลุดออกมา

ใช่เขาเคยได้ยินน้องรีนเรียกชื่อเธออยู่บ่อย ๆ จากนั้นไม่นานคนที่เขาอยากเจอเธอก็เดินเข้ามาที่ด้านใน

ด้านนินิว ฉันเดินเข้ามายังห้องรับประทานอาหาร เอาจริงตั้งแต่เมื่อคืนหลังจากที่ฉันลุกออกมาจากห้องพี่ริก ฉันก็หลับยาวไม่รู้เรื่อง พอตื่นมาเช้านี้ฉันก็รู้สึกเพลียมากจนจะลุกจากเตียงไม่ไหว แถมยังแสบน้องสาวเอามาก ๆ อีกด้วย อย่างว่าแหละไซส์ขนาดนั้นรอดมาได้ก็บุญฉันแล้วนะ แต่นั่นใช่ว่าฉันจะนอนพักต่อได้ ฉันต้องลากร่างกายตัวเองไปซื้อยาคุมฉุกเฉินมาทานเพราะเมื่อคืนพี่ริกเขาไม่ได้ป้องกันมันเลยด้วยซ้ำ ฉันจะมาปล่อยให้ตัวเองท้องในไม่ได้หรอกนะ ถึงฉันจะรักเขามากแค่ไหนก็เถอะ ลูกฉันต้องเกิดมาจากความรักของฉันกับพ่อเขาไม่ใช่เกิดมาเพราะอารมณ์ดิบของคนมักง่ายอย่างฉัน

หลังจากที่ฉันเดินกลับมาจากร้านขายยาที่มันอยู่ห่างจากโรงแรมประมาณสามร้อยเมตร ฉันก็เดินมายังห้องอาหาร เพราะนี้เวลามันก็จะเก้าโมงแล้ว เหมือนทุกคนเข้าทานอิ่มแล้ว ที่ฉันเลือกลงมาสายแบบนี้เพราะฉันรู้ว่ายังไงเช้านี้พวกพี่ริกก็ต้องมาทานมื้อเช้าที่นี่กันด้วย

บอกตามตรงว่าฉันยังไม่พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับเขา แต่พอฉันเดินเข้ามาโชคก็ไม่ได้เข้าข้างฉันอย่างที่คิดนะ เพราะกลุ่มพวกพี่ริกยังนั่งทานกันอยู่ไม่ได้ลุกออกไปไหน สายตาฉันแค่เห็นว่าเขาอยู่ที่นี่ด้วยฉันก็ไม่อยากจะเดินเข้าไปหายัยมีนนาแล้ว แต่ยัยมีนนากับกวกมือเรียกให้ฉันเข้าไปนั่งกับนาง

ขณะที่ฉันเดินผ่านโต๊ะกลุ่มพวกพี่ริกมาก่อนที่จะมาโต๊ะที่มียัยมีนนานั่งอยู่ ฉันสบตาเข้ากับคนที่ฉันนอนด้วยเมื่อคืน เราสองสบตากันแต่ไม่นานนักฉันเป็นที่เลือกจะหลบเขาก่อนเพราะฉันอายจนไม่กล้าสู่หน้าพี่ริก ฉันเดินผ่านพวกเขามานั่งโต๊ะที่มียัยมีนนานั่งอยู่ก่อนแล้ว แต่ฉันมองไปรอบ ๆ ก็ไม่เจอยัยเชอรีน จากนั้นยัยรีนก็เดินตามหลังฉันมา ฉันจึงลุกไปตักอาหารที่มันถูกจัดแบบบุฟเฟ่ต์ และในจังหวะที่ฉันลุกไปนั้น สายตาฉันเหลือบไปเห็นพี่ริกและแฟนสาวของเขา

ในใจฉันตอนนี้ฉันรู้สึกว่ามันไม่ปกติ ทำไมพอรู้ว่าโต๊ะที่พวกเขานั่งกันอยู่นั้น มีพี่ริต้านั่งร่วมอยู่ด้วยกับพี่ริก ภายในใจฉันมันกับรู้สึกเจ็บแปลบๆ รู้สึกหน่วงขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ ทั้งที่ปกติฉันก็เห็นพวกเขาอยู่ด้วยกันแบบนี้จนชินตา

ใช่สินะเขาเป็นแฟนกันย่อมมีสิทธิมาก กว่าคู่นอนคืนเดียวอย่างฉันมากกว่าธรรมดา

ฉันพยายามสลัดภาพพวกเขาทั้งสองคนออกจากหัวฉัน แต่มันก็ไม่เป็นผล ฉันเกลียดความรู้สึกของตัวเองในตอนนี้ซะมัด ฉันหึงหวงแฟนคนอื่นราวกับว่าเขาคนนั้นเป็นของตัวเอง นี้ฉันหวังอะไรมากเกินไปหรือเปล่า

ฉันเลือกตักอาหารมาไม่กี่อย่าง และหันมาสนใจข้าวตรงหน้าตัวเองต่อ ฉันขืนใจทานข้าวเข้าไปต่อสองสามคำ มันกับรู้สึกจุก หนวงๆ น้อยใจ ตีปนกันไปหมดฉันเอาแต่เขี่ยมันไปมา ตีปนกันไปหมด ฉันกายเป็นคนหลากหลายอารมณ์ขึ้นมาเพียงแค่เห็นพี่ริกกับพี่ริต้าอยู่ด้วย ฉันเป็นคนที่มาทีหลังแถมไม่ใช่แฟนเขา แต่อยู่ ๆ

ฉันก็น้อยอกน้อยใจแม้แต่ชื่อของฉัน เขาคงไม่รู้จัก อย่างว่าแหละแค่คู่นอนคืนเดียว ฉันจะหวังอะไรไปมากกว่านั้น ถ้าฝันอยู่แกก็ตื่นเถอะนะยัยนิว ฉันได้แต่ก้มหน้าบอกกับตัวเอง

ด้านรีนลดาที่สังเกตุสีหน้าของนินิวนั้นดูไม่สดใสเอาเสียเลย ยัยนินิวก็ไม่รู้เป็นอะไร

เห็นเขี่ยข้าวในจานไปมาไม่ยอมทานซะที และหน้า นินิวเองก็รู้สึกเพลียๆไม่สดใสร่าเริงอย่างที่เคยเป็น ฉันจึงเอียงคอเข้าไปหาเพื่อน

"พี่ริกนิ แปลกนะวันนี้แกไม่ดีใจที่เจอพี่เขาที่นี่" รีนลดาถามเพื่อนอย่างสงสัยที่วันนี้นินิวนั้นเงียบผิดปกติ เกิดอะไรขึ้นกับเพื่อนของฉันกันแน่ ปกติเห็นพี่ริก ยัยนี้หน้าบานระริกระรี่เชียวแหละ ด้านนินิวเองก็ไม่ได้ตอบอะไรรีนลดา เธอรู้สึกอิ่มและไม่อยากอยู่ตรงนี้ต่อแล้ว

ฉันทานไปได้ไม่เยอะแต่กับรู้สึกอิ่มฉันจึงลุกขึ้นออกจากโต๊ะและเลือกจะเดินกลับห้องพัก

ด้านริก เมื่อเห็นว่าร่างบางของนินิวเดินออกไป ร่างสูงเองก็ลุกขึ้นตามตั้งใจว่าจะไปคุยกับเธอ แต่ริต้ากับรั้งแขนผมเอาไว้ ทั้งที่ผมเองก็เอ่ยปากกับเธอไปแล้วแต่ก็ยังเอาแต่ตามผมจนน่ารำคาญ

เขาเดินตามนินิวออกมาแต่ก็พลาดที่เธอขึ้นลิฟต์ไปแล้ว ริกถึงกับหงุดหงิดให้กับริต้าที่เขาแต่รั้งเขาจนพลาดกับอีกคน

"โธ่....เว้ย"