ชมพูพิงค์ | พังยับไปกับตา

“เธอคิดว่าฉันโง่รึไง? นี่คือวิธีที่เธอจะเชิดเงินสี่สิบล้าน และหนีไปสินะ!”

ฉันเสียดายน้ำตาที่ไหลถึงปลายคางนั่นจริง ๆ รางวัลออสการ์ รางวัลเอวี่ติงก็ต้องยกมือไหว้ฉัน แต่ทำไมเขายังไม่เชื่อล่ะ แถมยังหาเรื่องจับผิดฉันอีก!

ใจเย็น ๆ ชมพูพิงค์ เขาอาจจะแค่เป็นคนหยาบกระด้าง เธอต้องใช้ความพยายามอีกหน่อย ยังไงผู้ชายทุกคน ก็มีความโง่งมฝังอยู่ในซีรีบรัม!

“ไม่ใช่นะคะคุณอิฐ เรื่องหนี้คุณหญิงแม่ชดใช้อยู่แล้ว แต่สิ่งที่ฉันตั้งใจ คือฉัน ไม่อยากให้คุณหญิงแม่จับฉันใส่ตะกร้าล้างน้ำแต่งงานกับพ่อของคุณ ตอนนี้ฉันเรียนมหาลัยปีสี่ อีกสามเดือนก็เรียนจบแล้ว จบไปฉันอาจจะทำงานหาเงินจ่ายดอกช่วยคุณหญิงแม่ได้”

“...” เขาเงียบและขมวดคิ้วใส่ฉัน ท่าทางไม่เชื่อ ที่ฉันจะหาเงินจ่ายดอก

“เอ่อ... ถ้าพ่อคุณปฏิเสธข้อเสนอคุณหญิงแม่ ฉันเชื่อว่ายังไง ๆ ท่านก็ต้องหาวิธีอื่น ไม่จับฉันแต่งกับใครอีก ท่านก็ต้องยอมเสียบ้านหลังนี้ไป”

“...” เขาเงียบ ไม่พูดไม่แสดงความเห็น เอาแต่ใช้สายตาคมกริบนั่นจ้องจับผิด แต่ฉันไม่หลบตาเขาหรอก ฉันพยายามมีสติและคิด ถ้าเราโกหกมาถึงขนาดนี้แล้ว ต้องเดินหน้าต่อให้ถึงที่สุด

“เชื่อฉันเถอะค่ะ มันดีกับคุณและเข้าทางคุณเลย อีกอย่างฉันไม่อยากแต่งงานกับพ่อคุณอยู่แล้ว เราต้องร่วมมือกันนะคะ ฉันไม่หลอกคุณหรอกค่ะ”

“ฉันจะรู้ได้ไง ว่าเธอจะไม่ทำตามข้อเสนอแม่เธอ? หึ ขนาดทำเรื่อง ต่ำ ๆ บำเรอพ่อบุญธรรม เธอยังยอมทำมาแล้วเลย”

ฉันชะงักไปครู่นึง แต่ก็ไม่ได้หลบตาเลิ่กลั่กจนเขาสงสัย ก่อนจะรีบคิดหาวิธีรอดตาย โดยการป้ายสีคนอื่น ที่อยู่ข้ามน้ำข้ามทะเลไปไกลโข

“คือฉันบอกไปแล้ว ว่าถูกบังคับ และฉันก็ถูกพ่อบุญธรรมขืนใจ ฉันไม่ได้เต็มใจจริง ๆ ฉันทรมานมาก ๆ คุณเชื่อฉันเถอะ”

คำตอบฉัน ทำคุณอิฐเงียบและนิ่งไป จนฉันแอบเห็นสายตาแข็งทื่อที่จ้องมา ค่อย ๆ อ่อนลงช้า ๆ

แต่ไม่ทันไรที่ฉันเผลอสบตา เขาก็รีบหันหลบและตะโกนสั่งลูกน้องตัวเองทันที

“เอาป้าคนใช้นั่นมา!” ป้าคนใช้? คนไหน? แม่เหรอ? เขาจะทำอะไรอีก? ไม่เชื่อที่ฉันพูดรึไง!

ฉันเนียนที่สุดแล้วนะ! เรื่องป้ายสีความผิด จริง ๆ แล้วมันอาจจะดูเห็นแก่ตัว แต่ฉันเคยโดนกระทำอย่างนั้นจริง ๆ พ่อบุญธรรมพยายามถึงเนื้อถึงตัวฉันทุกครั้งที่คุณหญิงแม่เผลอ แต่ฉันก็หนีรอดออกมาได้ หลัง ๆ ท่านกลับมาทีไร ฉันก็ขอคุณหญิงแม่ไปทำรายงานกับพู่กันตลอด

จะขืนใจ จะล่วงเกินด้วยมือและสายตาอะไรก็ช่าง มันก็เหมือน ๆ กันนั่นแหละ ท่านไม่เคยหวังดีและมองฉันเป็นลูกที่อุปการะเลย

“คะ คุณหนูคะ” ฉันหลุดจากภวังค์สะดุ้งโหย่ง ก่อนจะหันขวับไปเห็นลูกน้องเขาฉุดกระชากลากดึง แม่ฉันออกมาจากตัวบ้าน!

“อย่าทำอะไรแม่ฉันนะ!” สัญชาตญาณความเป็นลูกทำให้ฉันเผลอพูดและวิ่งไปหาแม่อัตโนมัติ ก่อนจะโดนคุณอิฐเขากระตุกข้อมือกลับ และบีบแน่น

จะฆ่าฉันรึไง ทำไมบีบแน่นแบบนี้ ฉันเจ็บนะ!

“จะไปไหน? แม่เหรอ? อ๋อ แม่แท้ ๆ อยู่นี่เอง นึกว่าถูกเก็บมาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า” คำพูดคำจาที่ยียวนประสาท ทำฉันเดือดดาลขึ้นทันตา และจากสายตาเศร้าสลดตอนนี้ฉันจ้องเขาเขม็ง

ก็มาดิ จะด่าทอ จะเอาปืนจ่อหัวฉัน จะทำอะไรก็ทำ! แต่อย่ายุ่งกับแม่ฉัน!

“ปล่อยแม่ฉัน! เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับแม่นะ มันเป็นเรื่องของคุณหญิงผกาต่างหาก!”

“คุณหนูคะ อย่าตวาดคุณอิฐแบบนั้นเลยค่ะ นมขอ ฮึก ๆ” ฉันหันขวับไปมองแม่ทันที อะไรนะ? ทำไมแม่ต้องทำตาละห้อยขอร้องฉันแบบนั้น ทำอย่างกับรู้จักผู้ชายคนนี้ดี

“ก็เขาวุ่นวายกับแม่ หนูไม่ยอมหรอก! ทำไมคุณหญิงผกาต้องทำให้แม่เดือดร้อนอีกคน แค่หนูคนเดียวไม่พอรึไง!”

“แหกปากเก่งฉิบหาย” ฉันเงียบกริบหันมองเสียงทุ้มต่ำที่กัดฟันพูดใกล้ ๆ ก่อนเขาจะปล่อยมือที่จับฉันไว้ และผลักฉันออกห่าง!

“หึ! ทั้งแม่เธอและเธอ ฉันไม่อยากยุ่งกับใครทั้งนั้น และเรื่องที่ตกลงกัน ถ้าฉันรู้ว่าเธอยังยืนยันจะแต่งงานกับพ่อฉันอีกล่ะก็... แม่เธอไม่รอดแน่”

ฉันลูบข้อมือที่ถูกบีบเป็นรอยแดง มองเขาอย่างไม่เข้าใจ เขาพูดกำกวมเกินกว่าสมองน้อย ๆ ของฉันจะประมวลผลได้

เขาจะไปบอกเรื่องฉันกับลุงอัฐ ให้ลุงอัฐไม่รับข้อเสนอของคุณหญิงแม่ใช่มั้ย?

“เฮ้ยพวกมึง กลับ!”

“เดี๋ยวค่ะ ๆ” พอนึกได้ ฉันก็ลืมตัววิ่งไปคว้าหมับที่ท่อนแขนใหญ่ ก่อนเขาจะก้มมองแขนที่ฉันจับไว้ และสะบัดออกด้วยสีหน้ารังเกียจ

“อย่ามายุ่งกับฉัน!” ใครอยากยุ่ง ฉันแค่อยากถามให้แน่ใจต่างหาก เอะอะตะคอก ฉันอยากดึงปากเขาจริง ๆ ไอ้คนหล่อนิสัยไม่ดี ไอ้คนไม่มีใครรัก!

“ฉันมีเรื่องจะถามค่ะ ที่คุณพูดเมื่อกี้ คือคุณ...”

“หึ! มันจะเป็นอย่างที่เธอและฉันต้องการ แต่ถ้าเธอไม่ทำตามข้อตกลง วันนี้เธออาจจะได้เห็นหน้าแม่เธอเป็นครั้งสุดท้าย”

“แต่ฉันไม่รับปากเรื่องเงินสี่สิบล้านนะคะ ฉันไม่สามารถทำงานตัวเป็นเกลียวหาเงินใช้หนี้แทนใครได้”

เขายักไหล่ แล้วเงยขึ้นมองความใหญ่โตของบ้าน มองสวน มองโรงรถ ก่อนจะแสยะยิ้มที่มุมปากและหยุด มองฉันเหยียด ๆ

“หึ ฉันก็จะยึดบ้านหลังนี้ และเฉดหัวคุณหญิงแม่ของเธอ กับผัวเอกอัครราชทูตนั่นออกไป” แม่ฉันส่ายหน้ารัวและเดินมาหยุดข้าง ๆ ฉัน ก่อนจะรีบคล้องแขนดึงฉันถอยกลับ และพูดเสียงสั่น ๆ ว่า...

“ยะ อย่า อย่ารับปากอะไรกับเขาเลยค่ะคุณหนู ไม่ได้นะคะ” ฉันไม่สนใจเสียงคนข้าง ๆ และถึงตัวจะถูกดึงให้ออกห่าง ฉันก็ยังจ้องมองเขาอยู่

ใช่ ยังไง ๆ ฉันก็ไม่มีวันแต่ง และแน่นอนถ้าลุงอัฐพ่อเขารู้เรื่อง ท่านไม่รับข้อเสนอนี้แน่

ผู้หญิงเน่าเฟะมือแปดกับเงินสี่สิบล้านใครจะยอมแลก? และมันก็ถูกแล้วที่เขาจะยึดบ้านคุณหญิงแม่แทนฉันแต่งงาน

“คุณหนูฟังนมรึเปล่าคะ อย่านะคะคุณหนู”

“ค่ะ ไม่มีวันที่ฉันจะแต่งงานกับพ่อคุณแน่นอน!” เมื่อฉันรับปาก ร่างสูงก็ไม่ตอบ เขาหันหลังเดินไปขึ้นรถที่ลูกน้องเปิดรอทันที ก่อนที่รถคันนั้นจะบึ่งออกไป

ตอนนี้เหลือแค่ฉันกับแม่ที่ยืนตัวสั่นร้องไห้ แม่มองเหม่อตามท้ายรถตู้ที่พ้นประตูบ้านไป ก่อนจะหยุดปาดน้ำตาที่ไหล และหันขวับ! มาจับข้อมือฉันสุดแรง

“ทำแบบนี้ทำไมคะ? นมได้ยินนะคะว่าคุณหนูโกหกคุณอิฐ คุณหนูไม่สงสารคุณหญิงเหรอ? ท่านมีบุญคุณกับเรานะคะ”

สงสาร? อะไรกันฉันกับแม่ต่างหากที่น่าสงสาร!

“ทำไมแม่พูดแบบนี้? เรานะที่ซวยรับกรรมที่ไม่ได้ก่อ! อย่าพูดถึงบุญคุณเลยค่ะหนูได้ยินแล้วมันขมคอ ยังไง ๆ เรียนจบหนูก็จะพาแม่หนี เราไปเปิดร้านข้าวแกงริมถนน ไปเปิดร้านก๋วยเตี๋ยวเรือที่หนูชอบก็ได้ บ้านหลังนี้ไม่น่าอยู่”

“คุณหนูคะ บ้านไม่น่าอยู่ที่คุณหนูพูดถึง เจ้าของบ้านเป็นคนส่งเสียชุบเลี้ยงคุณหนูจนเรียนจบ แถมให้หยิบยืมเงินรักษาพ่อไม่รู้กี่ครั้ง อย่าลืมบุญคุณคนเลยนะคะ มันไม่ดี ฮึก ๆ”

ฉันยืนนิ่ง มองแม่ที่เริ่มสะอื้นตัวสั่น ฉันไม่สามารถปลอบและกอดใครได้ทั้งนั้น เหมือนทุกอย่างที่ฉันคิดและทำ กำลังพังพินาศไปกับตา

“แม่ ที่หนูทำ ก็เพื่อเรา เราไปอยู่ที่อื่นกันนะ”

“นมไม่ไปไหนทั้งนั้นค่ะคุณหนู นมรักที่นี่ รักบ้านหลังนี้! และนมขอร้องได้ไหมคะ เลิกเรียกนมว่าแม่สักที นมไม่ใช่แม่คุณหนู คุณหญิงผกาคือแม่คุณหนูค่ะ!”