1 ไม่เหงาแล้วนะ

ภายในร้านกาแฟแห่งหนึ่ง ชายหนุ่มรูปหล่อสวมเสื้อยืด สบายๆ กางเกงขาสั้นเท่าเข่า รองเท้าผ้าใบแบรนด์ดังซึ่งสามารถบ่งบอกลักษณะของผู้สวมใส่ได้เป็นอย่างดี ภีมภวัตในท่านั่งไขว่ห้างแบบ สบายๆ แต่ก็ยังคงความเสน่ห์และสง่างาม ส่วนวิศรุตที่นั่งตรงกันข้ามก็มีใบหน้าหล่อเข้มบาดตาไม่แพ้กันนัก

ต่างกันตรงที่ภีมภวัตนั้นใจร้อนและคารมดีกว่าวิศรุตเป็นไหน ๆ สองหนุ่มกำลังนั่งดื่มกาแฟ ทำให้สาว ๆ กลุ่มหนึ่งที่นั่งอยู่แถวบริเวณนั้น และแขกแถวนั้นมองตาไม่กะพริบ หัวใจแทบจะละลายไปตาม ๆ กัน

ด้วยความหล่อขั้นเทพของเทพบุตรสุดหล่อทั้งสอง ไม่มีใครไม่สนใจหนุ่มสองคนนี้ตระกูลเขาเป็นไฮโซ มหาเศรษฐี มีอำนาจและอิทธิพลไปทั้งประเทศ และมีธุรกิจ ไม่ว่าจะเป็นอสังหาริมทรัพย์ขนาดยักษ์ใหญ่ และอื่นๆ อีกมากมาย

“เรื่องหมั้น แกจะเอายังไงวะ อีกสองเดือนก็จะได้ฤกษ์หมั้นแล้วนะ” วิศรุตเอ่ยถามเพื่อนรักของเขาที่อีกสองเดือนข้างหน้าทั้งคู่กำลังจะเรียนจบและต้องไปเรียนต่อที่ต่างประเทศด้วยกัน ยุทธนาต้องการให้ภีมภวัตหมั้นกับอรปรียาลูกสาวของตนก่อนที่ภีมภวัตจะไปเรียนต่อ แต่ดูสีหน้าเพื่อนรักแล้วไม่ค่อยจะแฮปปี้สักเท่าไหร่ แต่ก็ต้องตามใจผู้เป็นอาที่อยากให้หลานได้มีคู่ครองหลังจากเรียนจบภีมภวัตต้องไปเรียนรู้จากจากบริษัทและสานต่องานของผู้เป็นอาทั้งหมด หลังจากที่เขาเรียนจบแล้ว

“ไม่รู้ว่ะ ฉันควรจะดีใจใช่มั้ยวะ” ชายหนุ่มครุ่นคิดด้วยแววตาเย็นชา ไม่มีใครเข้าถึง ความรู้สึกที่ซ่อนอยู่ภายในแม้กระทั่งอรปรียาที่รู้จักกันตั้งแต่เด็ก แถมตอนนี้ก็กำลังจะขยับฐานะมาเป็นว่าที่คู่หมั้นของเขาอีกด้วย

“ไปก่อนนะเพื่อน พอดีนัดสาวไว้” ภีมภวัตกล่าวบอกเพื่อนด้วยใบหน้าและน้ำเสียงเรียบเฉยพลางลุกขึ้นจากโต๊ะเต็มความสูงก้าวออกไป เพราะถ้าขืนชักช้ามีหวังโดนเพื่อนรักแซวอีก

“เฮ้ย ไอ้ภีม จะไปก็ไป ไม่มีปี่มีขลุ่ยเลยนะ” วิศรุต ตะโกนตามหลังเพื่อน เสียงของเขาเรียกรอยยิ้มของภีมภวัตได้ เขาหันหน้ามายักคิ้วให้วิศรุตพร้อมกระตุกยิ้มที่มุมปากก่อนจะหันกลับไป พร้อมสวมแว่นกันแดดสุดเท่ห์ก้าวออกไปรวดเร็ว บางทีภีมภวัตก็มีความสุขกับการได้ขัดใจหรือแกล้งเพื่อนรักของเขาคนนี้อยู่บ่อยๆ

วิศรุตอดนินทาเพื่อนรักของตนในใจไม่ได้ แต่ก็อดขำตัวเองไม่ได้ เพราะเขาโดนเพื่อนรักแกล้งตลอด แต่เขาก็ไม่เคยนึกโกรธเลยแม้แต่ ครั้งเดียว

วิศรุตลุกตามไปอีกคน แต่คาสโนว่าอย่างเขาก็ไม่ลืมที่จะแจกยิ้มโปรยเสน่ห์ให้ สาวๆ ได้หัวใจละลาย ด้วยฟันขาวสะอาดรวมกับเขี้ยวอันทรงเสน่ห์ ซึ่งสาวๆ มักจะบอกเขาว่ามันน่าคลั่งไคล้ขนาดไหน จากนั้นทั้งสองจึงแยกย้ายกันกลับบ้าน

คฤหาสน์วิริยะพงษ์ไพศาล

“นี่โรสสิรินนะ แกเรียกว่าน้องโรสก็ได้ ต่อไปนี้หนูโรสจะมาเป็นน้องสาวแก แกต้องดูแลน้องเข้าใจไหมภีม” ยุทธนาแนะนำโรสสิรินกับภีมภวัต เธอมองภีมภวัตด้วยสายตาอ่อนน้อมและรอยยิ้มสดใส แต่พอมองลึกเข้าไปในดวงตาของพี่ชายบุญธรรม เด็กหญิงโรสสิรินกลับเห็นแต่ความเย็นชาเคร่งขรึมและสุขุม แตกต่างกับคนที่อยู่ในวัยเดียวกัน แต่เด็กหญิงโรสสิรินรู้สึกว่าพี่ชายคนนี้น่าจะมีด้านที่ใครอาจมองไม่เห็น เธอรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูกเพียงแค่ได้อยู่ใกล้เขา ตั้งแต่วินาทีแรก

ยุทธนาบอกกับภีมภวัตว่าโรสสิรินเป็นเด็กกำพร้าในมูลนิธิวิริยะพงษ์ของตระกูล ที่บิดามารดาของเขาจัดตั้งขึ้นมาเพื่อช่วยเหลือเด็กกำพร้า ก่อนหน้าที่ท่านทั้งสองจะเสียชีวิตไปเพียงหนึ่งปี เนื่องจากอุบัติเหตุเครื่องบินตก

ยุทธนายังบอกอีกว่าโรสสิรินเป็นเด็กดีและฉลาด ยุทธนาเชื่อว่าถ้าหาน้องสาวให้ภีมภวัตแล้ว ภีมภวัตจะได้ไม่รู้สึกเหงาจนเกินไป เพราะทั้งสองน่าจะเข้าอกเข้าใจกันดี ที่ขาดทั้งพ่อและแม่เหมือนกัน

ภีมภวัตมองภาพของเด็กผู้หญิงตรงหน้าตั้งแต่ศีรษะจรดเท้า เธอตัดผมสั้นไว้หน้าม้า เขารู้สึกเอ็นดูอยู่ลึกๆ ความจริงแล้ว เขาก็อยากจะมีน้องสาวเหมือนคนอื่น ๆ เหมือนกัน

เมื่อเห็นว่าผู้เป็นอามีเจตนาดี เขาจึงไม่อยากปฏิเสธให้เสียน้ำใจ พลางคิดในใจว่างานนี้ได้ของเล่นใหม่อีกแล้ว ภีมภวัตมักจะแกล้งล้อฟันกับทรงผมที่ดูยังไง ๆ ก็ดูตลก เขาดูจะมีความสุขทุกครั้งที่แกล้งน้องสาวบุญธรรมคนนี้ ส่วนคนที่ถูกแกล้งกลับไม่สนุกไปด้วย

ทีแรกเธอคิดว่าถูกชะตากับภีมภวัตแต่เมื่อถูกแกล้งบ่อยเข้าก็ไม่กล้าเข้าใกล้ ภีมภวัตอีก เพราะกลัวอารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ จนเด็กหญิงอดคิดไม่ได้ว่าเขาอาจเป็นปีศาจมาเกิดรึเปล่า

แม้สองพี่น้องต่างวัยจะอยู่คฤหาสน์หลังเดียวกันแต่พวกเขากลับไม่ได้เจอกันบ่อยนัก

ในขณะที่ภีมภวัตเรียนโรงเรียนชายล้วนส่วนโรสสิรินก็เรียน โรงเรียนหญิงล้วนซึ่งไม่ค่อยได้กลับคฤหาสน์