3. ช่วยเหลือ

"หนู..หนูขอจ่ายดอกเบี้ยเป็นเงินไม่ได้เหรอคะ?" ปาริฉัตรถามออกไป เธออยากจะมีหวังเพียงซักนิดที่เสี่ยหนุ่มจะเปลี่ยนใจแม้มันจะริบหรี่ก็ตามที

"ไม่ได้ เธอต้องจ่ายด้วยตัวเธอเท่านั้น" เสี่ยภาคินทร์ยังยืนยันคำเดิม ในเมื่อกวางน้อยหลุดเข้ามาในถ้ำเสือร้ายอย่างเขา มีเหรอที่เขาจะปล่อยให้หลุดมือไป

"หนู..หนู ไม่.." ปาริฉัตรยืนอ้ำอึ้งพูดไม่ออก เรียบเรียงคำพูดไม่ได้ ความคิดภายในหัวตีกันยุ่งไปหมด เธอคิดไม่ตก สองมือเล็กกำกระโปรงแน่น หญิงสาวอยากได้ที่ดินคืนให้ตายายก็จริง แต่การที่ต้องมาเสียพรหมจรรย์ให้กับชายที่เธอไม่ได้รัก เธอทำใจไม่ได้

ปาริฉัตรหันไปมองชายอีกคนที่ยังยืนนิ่งเงียบ หมอกยังไม่ได้ออกไปไหนเพราะเสี่ยยังไม่ได้อนุญาต หญิงสาวหันไปมองหน้าหมอกเผื่อมือขวาเสี่ยจะพอมีวิธีช่วยเธอได้บ้าง แต่เธอก็ต้องพบสายตาเฉยชาที่หมอกมองมายังเธอ เรื่องลักษณะนี้เกิดขึ้นประจำจนลูกน้องอย่างเขารู้สึกชินชาไปเสียแล้ว

ในเมื่อหาตัวช่วยไม่ได้ ปาริฉัตรกัดริมฝีปากแน่นอย่างครุ่นคิด หญิงสาวพยายามคิดทางเลือกที่ดีที่สุดในตอนนี้

"หนูขอกลับไปคิดก่อนได้ไหมคะ?" หญิงสาวเอ่ยถามเสี่ยหนุ่มเบา มือที่กำกระโปรงสั่นระริก ฟันซี่เล็กกัดริมฝีปากล่างตามความเคยชินยามเจอเรื่องอย่างหวั่นใจ

เสี่ยภาคินทร์สูดลมหายใจเข้าลึกก่อนที่จะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง หุ่นสูงใหญ่ล่ำบึกมีแต่กล้ามเนื้อแน่นดั่งพระเอกหนังเอวีเดินมายังหญิงสาวที่ตอนนี้เอาแต่ก้มหน้ามองพื้น ปาริฉัตรตัวสั่นมากขึ้นเมื่อเสี่ยหนุ่มโค้งตัวก้มหน้าลงมาเสมอกับหน้าเธอ เสี่ยหนุ่มยกมือใหญ่เชยคางเธอให้เงยหน้าขึ้นเพื่อให้เธอได้สบตากับเขา และนั่นยิ่งทำให้เธอกัดปากแน่นยิ่งกว่าเดิมจนปากอิ่มห้อเลือด

"อย่ากัด เสียของหมด" เสี่ยหนุ่มออกแรงกดคางเธอเพื่อให้เธอคลายแรงกัดปากตัวเอง และทันใดนั้นปากหนาเขาฉกวูบประกบเข้าที่ปากอิ่มเธอรวดเร็วจนเธอที่ไม่ทันตั้งตัว หญิงสาวเซไปข้างหลังเล็กน้อย เสี่ยหนุ่มเคลื่อนมือแกร่งไปโอบที่เอวคอดกิ่วของเธอแล้วกดร่างเธอให้ชิดติดกับหน้าท้องแข็งของเขา เสี่ยหนุ่มใช้ลิ้นหนาล่วงล้ำเข้ามาในโพรงปากน้อย ตวัดลิ้นดูดกลืนเอาความหอมหวานในโพรงปากเธอรวดเร็ว

"อืม" เสี่ยหนุ่มครางออกมาอย่างพอใจ ปากเธอหวานอย่างที่เขาคิด แถมกลิ่นตัวที่หอมอ่อน ๆ ไร้สารเคมีปนเปื้อนทำเอาเสี่ยหนุ่มแทบคลั่ง

"อื้อ ปล่อยหนู!" ปาริฉัตรออกแรงผลักเสี่ยอย่างแรง แต่เสี่ยหนุ่มไม่สะเทือน เป็นเธอเองที่เซถลาออกมา

"เสี่ยทำแบบนี้ทำไม?" หญิงสาวยกหลังมือปาดคราบน้ำลายที่ไหลเยิ้มตรงมุมปากออกอย่างแรง

เสี่ยภาคินทร์ไม่ตอบ เขายืดตัวขึ้นตรง ร่างสูงใหญ่ข่มร่างบางเพรียวของเธอเล็กลงไปถนัดตา เสี่ยดึงกระเป๋าหนังสี่เหลี่ยมออกมาจากกระเป๋าหลังของกางเกงแล้วดึงเอากระดาษรูปทรงสี่เหลี่ยมแผ่นเล็กออกมายื่นให้เธอ หญิงสาวยื่นมือที่สั่นระริกออกไปรับกระดาษแผ่นนั้นจากมือใหญ่

"ถ้าตัดสินใจว่าจะนอนกับฉันให้โทรมาเบอร์นี้ แต่ถ้าไม่ ให้เก็บของออกไปภายในสองวัน ฉันให้เวลาเธอคิดแค่นี้ ออกไปได้แล้ว" พูดจบเสี่ยหนุ่มหันหลังกลับไปนั่งที่เก้าอี้ตัวเดิม เขาหมุนเก้าอี้หันหลังให้เธอราวกับไม่ต้องการคุยต่อ

"เชิญครับ" หมอกที่ยืนเงียบมานานเอ่ยบอกเธอ ปาริฉัตรจึงจำเป็นต้องเดินตามลูกน้องคนสนิทของเสี่ยหนุ่มออกมาอย่างกระวนกระวายใจ เสี่ยภาคินทร์ให้เวลาเธอเพียงน้อยนิด

ณ ร้านอาหารที่ปาริฉัตรทำงานอยู่ เมื่อถึงเวลาเลิกงาน ผู้จัดการได้เรียกตัวเธอไว้เพื่อต้องการจะต่อว่าเธอที่หญิงสาวมาเข้างานสายในวันนี้

ผู้จัดการคนนี้ชอบทำตัวรุ่มร่ามกับบรรดาพนักงานสาวที่เขาเรียกไปตักเตือน ที่ผ่านมาเธอพยายามทำตัวดีไม่ให้ผิดกฎเพื่อที่จะได้ไม่ต้องอยู่สองต่อสองกับผู้จัดการหัวงู แต่วันนี้เธอเลี่ยงไม่ได้เพราะต้องไปหาเสี่ยภาคินทร์ในช่วงเช้าจนต้องมาเข้างานสาย

เมื่อผู้จัดการหื่นไล่พนักงานคนอื่นกลับไปหมดแล้ว เขาเริ่มที่จะลูบไล้ถูกเนื้อต้องตัวเธอ

"รู้ใช่ไหมว่าวันนี้เธอทำผิด" ผู้จัดการชีกอพูดขึ้นในขณะที่มือเอาแต่ลูบที่ต้นแขนเนียนนุ่มของเธอ

"รู้ค่ะ หนูยอมโดนหักเงินค่ะ" ปาริฉัตรตอบพลางถอยหลังหนีให้ตัวเธอพ้นห่างจากมือผู้จัดการ

"ถ้ายอมให้ฉันจูบ ฉันจะไม่หักเงินเธอนะแป้งหอม" ผู้จัดการเดินเข้ามาหาแล้วกอดตัวเธอไว้แน่น เขาก้มหน้าเข้ามาใกล้หมายจะจูบเธอตามที่พูด ปาริฉัตรรีบยกมือดันไหล่ของผู้จัดการทันควันแล้วพยายามพลางเบี่ยงตัวหนีปากอันน่าขยะแขยงของเขาที่เอาแต่ยื่นเข้ามาหาใบหน้าเธอ

"ไม่! ปล่อยหนู ช่วยด้วย!" ปาริฉัตรดิ้นขัดขืนพยายามแกะแขนผู้จัดการออกจากเอวเล็กแล้วร้องขอความช่วยเหลือดังลั่นร้าน

ทางฝั่งของเสี่ยภาคินทร์ เมื่อเขาไล่แม่กวางน้อยไปแล้ว แต่เขายังมีอารมณ์ที่อยากจะปลดปล่อย เสี่ยหนุ่มจึงเรียกคู่ขาประจำซึ่งเป็นหนึ่งเด็กในสต๊อกเขาให้ขึ้นมาหา เขาร่วมรักกับเธอจนเสร็จสุขสม แต่ยังไม่สามารถดับอารมณ์ที่กระหายอยากในตัวแม่กวางน้อยได้ เสี่ยหนุ่มไม่อาจลืมกลิ่นหอมรสหวานที่ออกมาจากตัวปาริฉัตรได้ เสี่ยหนุ่มจึงโทรหาหมอกมือขวาเขา

"รู้ใช่ไหมว่าผู้หญิงที่เข้ามาเมื่อเช้าทำงานที่ไหน" เสี่ยภาคินทร์กรอกเสียงลงไปที่โทรศัพท์เครื่องหรู

'รู้ครับเสี่ย' หมอกมือขวาเขาตอบกลับมา เขารู้จากชุดฟอร์มที่ปาริฉัตรใส่มาในวันนี้

"พากูไปที" พูดจบเสี่ยหนุ่มก็กดวางสายแล้วลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องทำงานเพื่อลงไปด้านล่างทันที ต่อให้เมื่อแม่กวางน้อยไม่ยอมรับข้อตกลง เขาก็จะบังคับเธอให้เป็นของเขาให้ได้ เขาไม่อาจลืมกลิ่นหอมเฉพาะตัวของเธอได้เลย เสี่ยหนุ่มแสยะยิ้มออกมาอย่างร้ายกาจขณะที่เดินไปขึ้นรถที่หมอกเตรียมรอเขาไว้แล้ว

เมื่อรถหรูเสี่ยภาคินทร์มาถึงยังร้านที่ปาริฉัตรทำงาน ปรากฏว่าไฟด้านหน้าร้านปิดหมดแล้ว เว้นไว้แค่ดวงเดียวที่อยู่หลังร้านที่ยังคงเปิดอยู่ เสี่ยหนุ่มมองจากด้านนอกก็เห็นเงาคนสองคนเคลื่อนไหวอยู่ในนั้น เสี่ยหนุ่มขมวดคิ้วเข้าหากันเกิดความรู้สึกตงิดหัวใจทันที กลัวว่าเงานั้นอาจจะเป็นหญิงสาวที่เขาตั้งใจมาหา

หมอกเป็นผู้ดันประตูหน้าร้านที่ไม่ได้ล็อคเปิดให้เสี่ยภาคินทร์ เสี่ยหนุ่มรีบสาวเท้าก้าวเข้าไปด้านในทันที และเมื่อเข้าไปเขาก็ได้ยินเสียงแม่กวางน้อยของเขาร้องขอความช่วยเหลือ ขายาวไวกว่าความคิด เสี่ยหนุ่มรีบเดินไปยังต้นเสียง เมื่อไปถึงเขาเห็นภาพชายร่างท้วมคนหนึ่งกอดรัดปาริฉัตรแน่น ขณะที่หญิงสาวพยายามดิ้นรนเพื่อให้ได้ออกจากอ้อมแขนอ้วนนั่น

เสี่ยภาคินทร์กัดฟันกรอดด้วยความโมโหสุดขีด เสี่ยหนุ่มตรงเข้ากระชากแขนหญิงสาวให้หลุดออกมาจากชายท้วมคนนั้นอย่างแรงแล้วยกเท้ายันเข้ากลางตัวผู้จัดการหื่นเต็มแรง

พลั่ก!

"กรี๊ด!" ปาริฉัตรกรีดร้องออกมาเสียงด้วยความตกใจ เธอรีบเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าของผู้ที่เข้ามาช่วยเหลือเธอแล้วก็พบใบหน้าหล่อของเสี่ยหนุ่มที่ตอนนี้บูดบึ้งกำลังจ้องมองไปยังผู้จัดการอย่างเอาเรื่อง

"เฮ้ย! อะไรวะ? มึงเป็นใคร?" ผู้จัดการหื่นเอ่ยถามอย่างหัวเสียที่มีคนบังอาจมาขัดขวางความสุข ร่างอ้วนพยายามดันตัวลุกขึ้นแล้วมองมาที่เสี่ยหนุ่มตาขวาง แต่ก็ต้องโดนเท้าของหมอกยันให้ล้มลงไปอีกรอบ

ผลัวะ!

"โอ๊ย!" ผู้จัดการหื่นล้มลงไปกองกับพื้นอีกแข็งรอบ เขากุมหน้าท้องตัวเองอย่างจุกเสียด

"เดี๋ยวผมจัดการให้ครับ เชิญเสี่ยออกไปรอที่รถก่อน" หมอกหันมาบอกกับเสี่ยอย่างรู้ใจว่าเสี่ยคงไม่ลงโทษชายที่บังอาจมาแตะต้องหญิงสาวคนสวยเพียงแค่นี้ เสี่ยคงอยากให้มันเจ็บและจำไปอีกนาน

"อือ กูฝากด้วย" เสี่ยหนุ่มพูดจบก็ดึงมือแม่กวางน้อยที่เอาแต่ร้องไห้ตัวสั่นงันงกด้วยความตกใจให้เดินตามเขาไปยังรถที่จอดอยู่ด้านนอก

ขณะที่ปาริฉัตรกำลังเดินออกไปจากร้านนั้น เธอได้ยินเสียงวัตถุกระทบอะไรบางอย่าง มันทั้งแรง ทั้งหนักแน่น แล้วเสียงร้องโหยหวนของผู้จัดการหื่นก็ดังตามมาอีกระรอก เธอไม่อาจทนฟังเสียงน่ากลัวได้อีกต่อไป เท้าเล็กรีบก้าวตามเสี่ยหนุ่มออกไปจากร้านอย่างรวดเร็ว