พายุสวาทร้อน

แสงไฟสลัวสองข้างทางในซอยแคบๆ คืนที่ฝนตกพรำ สองเท้าที่ก้าวย่างเริ่มรัวเร็วขึ้น เมื่อได้ยินเสียงที่ติดตามมาอย่างกระชั้นชิด เสียงจ๋อมแจ๋มของฝีเท้าที่ย่ำลงบนน้ำขังเฉอะแฉะ ทำให้ความน่ากลัวในซอยที่ร้างไร้ผู้คนทวีมากขึ้นกว่าเดิม

หญิงสาวที่กึ่งเดินกึ่งวิ่งมาจนถึงบ้านหลังหนึ่ง เหลือบเห็นประตูรั้วบานเล็กของบ้านหลังหนึ่งเปิดแง้มไว้ เธอตัดสินใจในนาทีนั้น ผลักประตูรั้วเข้าไปทันที

“ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย”

หญิงสาวพุ่งเข้าหาประตูบ้านแล้วเคาะรัวเร็ว เพื่อให้เขาเปิดรับ เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่า ภายในบ้านนั้นมีใครอยู่ และเมื่อมองกลับที่รั้วบ้าน ผู้ชายกลุ่มหนึ่งก็ยังคงเตร็ดเตร่อยู่ที่หน้ารั้วนั่น

ไม่กี่อึดใจแสงไฟจากตัวบ้านก็สว่างขึ้น พร้อมประตูที่เปิดออก หญิงสาวยืนตัวสั่นเทาอยู่หน้าประตู ในใจคาดหวังว่าเธอจะไม่หนีเสือปะจระเข้

“มีอะไรหรือครับคุณ!”

เป็นเสียงผู้ชายที่เปิดประตูออกมาพบ เขาเป็นชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ที่ท่อนล่างมีเพียงผ้าเช็ดตัวผืนเดียว เธออึ้งอยู่กับที่ แต่ความกลัวจากชายหนุ่มนอกรั้วมีมากกว่า เธอจึงลนลานแทรกตัวเองเข้าไปภายในตัวบ้านก่อน

“เดี๋ยวๆ คุณนี่มันอะไรกัน”

“ช่วยฉันด้วยค่ะ คุณเห็นกลุ่มผู้ชายนอกรั้วบ้านคุณไหม พวกเขาตามฉันมา”

ชายหนุ่มมองไปที่รั้วบ้านเห็นชายกลุ่มหนึ่งเตร็ดเตร่อยู่ เมื่อพวกเขาเห็นว่ามีชายหนุ่มอยู่ในบ้าน ก็พากันเดินกลับ เสมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ส่วนเจ้าของบ้านก็เดินออกไปที่รั้วแล้วล็อคประตูรั้วบานเล็กด้วยท่าทีเบื่อๆ แต่ก็ไม่ปฏิเสธที่จะช่วยเหลือสาวแปลกหน้า

“ขอบคุณมากนะคะ”

หญิงสาวไหว้ขอบคุณทันทีที่เขากลับเข้ามาในบ้าน เนื้อตัวเธอยังสั่นเทาด้วยความกลัว และเสื้อผ้าเปียกปอน เพราะตากฝนเดินเข้ามาในซอย เพื่อไปหาใครคนหนึ่ง

“ฝนตกแบบนี้ คุณเดินตากฝนเข้ามาทำไม?”

เขาถามเดินไม่หยุดมองเธอ แต่กลับเดินเข้าไปในห้องหนึ่ง แล้วกลับมาพร้อมกับผ้าเช็ดตัวยื่นให้เธอ

“ขอบคุณค่ะ ฉัน..เอ่อ..มาหาเพื่อนค่ะ”

“เพื่อน! ในซอยนี้เหรอ ทำไมไม่โทร.ให้เขาไปรับ”

เขาขมวดคิ้วสงสัย พยายามที่จะไม่ใส่ใจเธอ เพราะเธอคงไม่รู้ว่าเสื้อผ้าบางๆ ของเธอที่เปียกชุ่มอยู่นั้นทำให้เห็นทรวดทรงอร่าอร่ามของเธอจนไม่ต้องคาดเดาเลยว่า ถ้าถอดเสื้อผ้าเธอออกมา หุ่นของเธอจะสุดยอดขนาดไหน

“เขาไม่รับสาย แล้วฉัน เอ่อ...ฉันกำลังจะเข้าไปหาเขา”

“คุณรู้จักบ้านเขา?”

บางสิ่งบางอย่างที่น่าสงสัยทำให้ชายหนุ่มต้องหันกลับ มาถาม ซึ่งก็พบว่าเธอห่อตัวด้วยผ่าเช็ดตัวแล้ว

“ไม่ค่ะ ฉันรู้แต่ว่า..เขาอยู่กับเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่ง”

ชายหนุ่มเลิกคิ้ว นี่เขาต้องมายุ่งเกี่ยวกับรักสามเส้าหรืออย่างไรนะ ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขา ก็ไม่ใช่คนขี้ริ้วขี้เหร่ หุ่นเธอก็ออกจะเพอร์เฟค เขายังนึกไม่ออกว่า ชายหนุ่มที่น่าจะเป็นแฟนของเธอทำไมถึงมีคนอื่นอีก

“ฝนตกแบบนี้ คุณยังจะไปตามหาเพื่อนของคุณไหม?”

เธอจะออกไปตามเขายังไง ในเมื่อข้างนอกนั่นฝนก็ยังตกพรำๆ อยู่ แล้วยังจะพวกผู้ชายกลุ่มนั้น หญิงสาวคิดไม่ตกจริงๆ ว่าควรจะทำอย่างไรต่อไป เธอนั่งนิ่งดูโทรศัพท์อยู่อย่างนั้น เหมือนกำลังขบคิดบางอย่างอยู่

“คุณมีอะไรก็บอกผมได้นะครับ”

ชายหนุ่มจับตามองเธออย่างสงสาร เธอเหมือนหวาดกลัว ลังเล ไม่แน่ใจ

“หนาวไหมครับ? ผมไปเอาเสื้อผ้ามาให้คุณเปลี่ยนดีกว่า”

เขาขยับลุกขึ้น แต่เธอเรียกไว้

“ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันรบกวนคุณมากเกินไปแล้ว เราไม่รู้จักกันเลยด้วยซ้ำ”

เธอกระชับผ้าเช็ดตัวไว้แน่นขึ้น แล้วมองเขาอย่างขอบคุณปนความระแวงอยู่ลึกๆ

“ผมชื่อพายุ เรียกผมว่าแพทก็ได้ ผมเป็นช่างภาพ คุณพอจะบอกชื่อคุณให้ผมรู้สักหน่อยได้ไหม?”

“ฉันชื่อรุ้งค่ะ รินรุ้ง”

“โอเค...คุณรุ้ง ตอนนี้เรารู้จักกันแล้ว มีอะไรให้ผมช่วยเหลือไหมครับ”

เขาพยายามที่จะเป็นมิตรกับเธอให้มากที่สุด แขกที่ไม่ได้รับเชิญในค่ำคืนที่ฝนตกพรำออกจะน่าประหลาด อันที่จริงเธอเป็นคนสวยมาก รูปร่าง โครงหน้า มุมไหนก็น่ามอง เขาจึงไม่เข้าใจว่าทำไม เธอจึงเสี่ยงมาถามหา “เพื่อน” ในสถานการณ์แบบนี้

“ถ้าคุณจะกรุณา รุ้งขออาศัยอยู่ที่นี่จนกว่าฝนจะหยุดได้ไหมคะ”

“ตกอย่างนี้...คงทั้งคืนล่ะคุณ”

พายุตอบทันที ส่งผลให้หญิงสาวหน้าเสีย

“อย่าเพิ่งทำหน้าอย่างนั้น ผมไม่ได้จะไล่คุณออกไปเจอพวกข้างนอนนั่น ผมแค่อยากจะให้คุณหาทางออกได้ดีกว่านี้ เช่นให้ผมเรียกแท็กซี่ไหม? หรือว่าคุณจะนอนค้างกับผมสักคืน”

“นอนค้างกับคุณ” หญิงสาวทำตาโต

“โอ๊ย! คุณรุ้ง คุณอย่าคิดไปไกลขนาดนั้น ผมหมายถึงนอนที่นี่ ตรงไหนก็ได้ของบ้านผม แต่ไม่ได้ร่วมหลับนอนกับผม”

เขารีบอธิบายในทันที เมื่อเห็นสีหน้าหวาดกลัวของเธอ รินรุ้งทำหน้าแหยๆ เพราะตอนนี้เธอหวาดกลัวไปหมด

“เอายังงี้ก็แล้วกัน เรามานั่งคุยกันดีกว่า ว่าเรื่องมันเป็นมายังไง คุณถึงมาตามหาเพื่อนคุณในเวลาอย่างนี้”

เมื่อเห็นว่าหญิงสาวลังเล เขาเลยชวนคุยเพื่อให้เธอรู้สึกเป็นมิตรกับเขามากขึ้น

“คุณคงคิดว่ารุ้งบ้า”

“เปล่าๆ ผมแค่อยากทราบเหตุผลคุณ ทุกคนมีเหตุผลด้วยกันทั้งนั้น”

รินรุ้งกลืนน้ำลาย ไม่รู้จะเริ่มต้นยังไง แต่ในที่สุดเธอก็ส่งโทรศัพท์ของเธอให้เขา

“ในไลน์นี้ มีคลิป แล้วก็โลเคชั่นของเพื่อนรุ้งค่ะ”