พันธะแค้นผูกรัก

ท่ามกลางผู้คนมากมายที่เดินกวักไกว้ไปมาภายในสนามบินเผยให้เห็นร่างบางระหงของหญิงสาวสองคนที่มีหน้าตาละม้ายคล้ายกันราวกับเป็นคนๆ เดียวกันจะแตกต่างก็แค่การแต่งตัวเดินลากกระเป๋าเดินทางใบโตฝ่าฝูงชนออกมา

"ตกลงพี่ไอวาให้ใครมารับคะ" เอวาเจ้าของใบหน้าสวยคมตามแบบฉบับลูกครึ่งไทย - นอร์เวย์หันไปถามไอวาแฝดผู้พี่เมื่อเดินออกจากอาคารผู้โดยสารขาเข้าแล้ว เธออยู่นอร์เวย์กับบิดามาตั้งแต่เด็กกลับไทยนานๆ ครั้งเพื่อมาเยี่ยมมารดาเลยไม่มีเพื่อนหรือคนรู้จักที่นี่ต่างจากไอวาแฝดพี่ที่อยู่กับแม่ที่ไทยมาตั้งแต่เด็กเลยมีเพื่อนมีคนรู้จักเยอะ

"ฉันโทรให้เพื่อนมารับแล้ว" ไอวาตอบเสียงห้วนปรายตามองแฝดน้องแวบหนึ่งแล้วสนใจหน้าจอมือถือต่อ เอวาได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ ไม่กล้าพูดอะไรต่อเธอรู้นิสัยแฝดพี่ดีหากเธอพูดมากแฝดพี่ก็จะรำคาญพานด่าเธออีก

ทั้งสองเป็นฝาแฝดกันก็จริงแต่ไม่ค่อยสนิทเหมือนแฝดคู่อื่นหรอกอาจเป็นเพราะแยกกันตั้งแต่เด็กสาเหตุเพราะพ่อแม่ของพวกเธอแยกทางกันพ่อกับแม่เลยตกลงแบ่งลูกกันโดยให้เธอไปอยู่กับพ่อส่วนแฝดพี่ก็อยู่กับแม่

"เอวาแกกลับกับรถแท็กซี่ได้ไหมฉันกับเพื่อนมีธุระต้องรีบไปทำต่อคงไปส่งแกที่บ้านก่อนไม่ได้แล้ว" เสียงของไอวาดังขึ้นอีกครั้งหลังจากเงียบมานานหลายนาที

"ค่ะ" เอวาที่กำลังทอดสายตามองไปรอบๆ ดึงสายตากลับมามองหน้าแฝดพี่เธอเพียงพยักหน้ารับน้อยๆ ไม่ได้ถามอะไรต่อ ดวงตากลมโตมองตามหลังแฝดพี่ที่เดินจากไปด้วยแววตาละห้อยก่อนถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วลากกระเป๋าไปยืนเรียกรถแท็กซี่

ปึก! ร่างบางระหงชนเข้ากับร่างสูงที่เดินออกมาจากอาคารผู้โดยสารขาเข้าอย่างจังในจังหวะที่กำลังหมุนตัวเพื่อเดินไปขึ้นรถแท็กซี่ที่จอดอยู่ไม่ไกลทำให้ตัวเธอเซถลาแทบจะหกล้มโชคดีมีมือปริศนามารับไว้ได้ทัน

"ไอวา" น้ำเสียงทุ้มเปล่งออกจากริมฝีปากหนาของชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาที่มารับหญิงสาวไว้เมื่อเขาได้เห็นใบหน้าของคนในวงแขนเต็มๆ ดวงตาคมกริบภายใต้แว่นกันแดดสีชาจับจ้องใบหน้าหวานเขม็งเธอคืนแฟนเก่าของเขาที่เลิกกันไปเมื่อหนึ่งปีก่อน

ผู้หญิงที่ทำให้เขาแทบไม่เป็นผู้เป็นคน ผู้หญิงที่หลอกว่ารักเขาเพียงเพราะหวังเงินทองแต่เมื่อรู้ว่าเขาไม่ได้รวยก็สลัดทิ้งหนีเขาไปอย่างไม่ใยดีทั้งที่เขารัก และยอมทำทุกอย่างเพื่อเธอแทบจะถวายกายถวายชีวิตให้มิหน่ำซ้ำยังมารู้ภายหลังว่าตลอดระยะเวลาที่คบกันเธอยังมั่วผู้ชายไม่ซ้ำหน้าด้วยแค่เพียงเห็นหน้าเธอก็ทำให้ความโกรธ ความคับแค้นใจปะทุขึ้นมาอีกครั้งนี่สินะที่เขาว่ารักมากก็เกลียดมากเช่นกันไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนความรู้สึกก็ยังฝังใจไม่ลืมเลือน

"ขอบคุณที่ช่วยนะคะ" เสียงหวานของร่างบางในวงแขนทำให้ภาคินหลุดออกจากห้วงความคิดเขารู้สึกสงสัยไม่น้อยว่าทำไมหญิงสาวถึงไม่ตกใจเลยเมื่อเห็นหน้าแฟนเก่าอย่างเขา แต่ก็คงไม่แปลกอะไรเพราะเธอมันเป็นผู้หญิงไร้ยางอายอยู่แล้วคงไม่สะทกสะท้านกับการกระทำของตัวเองหรอก

"โลกช่างกลมจริงๆ นำพาให้ผมได้พบกับผู้หญิงแพศยาอย่างคุณอีกครั้ง" เขาเค้นหัวเราะในลำคออย่างเย้ยหยันพูดจาถากถางด้วยความคับแค้นใจโดยไม่รู้เลยว่าหญิงสาวไม่ใช่แฟนเก่าของเขา แต่เป็นน้องสาวฝาแฝดของแฟนเก่าต่างหาก กระนั้นก็ไม่แปลกอะไรถ้าเขาจะไม่รู้เพราะไอวาไม่เคยบอกว่าตัวเองมีฝาแฝดและเขาก็ไม่เคยเจอเอวาเลยสักครั้ง

"คุณพูดอะไรคะฉันไม่เข้าใจ" คำพูดของชายหนุ่มก็สร้างความงุนงงให้เอวาไม่ต่างกันเธอขมวดคิ้วอย่างงงๆ มองหน้าถามด้วยความสงสัยพร้อมพาตัวออกจากวงแขนแกร่ง ทว่ากลับโดนมือหนาจับข้อมือไว้แน่นแม้พยายามจะดึงข้อมือกลับแต่ก็เปล่าประโยชน์แถมเขายังสาดคำพูดร้ายกาจใส่เธอไม่เลิก

"ยังแสดงละครเก่งเหมือนเดิมเลยนะไอวา" ใบหน้าสวยคมขมวดยุ่งเหยิงกว่าเดิมเมื่อได้ยินชื่อที่เขาใช้เรียกนั้นมันชื่อพี่สาวของเธอต่างหากถ้าให้เดาเขาคงคิดว่าเธอเป็นไอวา

"ฉันไม่ได้ชื่อไอวาคุณจำผิดคนแล้ว ฉันชื่ออะ..." เธอรีบอธิบายทันทีเมื่อเริ่มเข้าใจว่าทำไมเขาถึงพูดจาไม่ดีใส่แต่ยังไม่ทันจะพูดจบเสียงทุ้มก็ดังแทรกขึ้น "เลิกตอแหลได้แล้วไอวา"

ภาคินปักใจเชื่อไปแล้วว่าหญิงสาวคือไอวาไม่ว่าเธอจะพูดอะไร หรือทำเหมือนไม่รู้จักกันเขาก็คิดว่ามันเป็นแค่การแสดง การแสร้งแกล้งทำเพื่อปฏิเสธความเลวที่ตัวเองกระทำไว้กับเขา มือหนาออกแรงบีบข้อมือเล็กแรงขึ้นเรื่อยๆ ตามอารมณ์โกรธจนเจ้าของข้อมือใบหน้าเหยเกหลุดร้องด้วยความเจ็บ "อะ..โอ๊ย!"

ดวงตากลมโตมองหน้าร่างสูงอย่างไม่เข้าทำไมเขาต้องทำรุนแรงกับเธอด้วยพลางพยายามบิดข้อมือให้หลุดจากการจับกุมพูดขู่อย่างไม่พอใจ "ถ้าคุณไม่ปล่อยฉันจะร้องให้คนช่วยทุกคนจะได้รู้ว่าคุณมันโรคจิต"

สิ้นเสียงพูดหญิงสาวมือหนาก็ยอมคลายออกจากข้อมือเล็กอย่างว่าง่ายเขาเป็นถึงประธานบริษัทอสังหาริมทรัพย์ที่ใหญ่ที่สุดในไทย และยังควบด้วยเจ้าของโชว์รูมรถหรูนำเข้ามีหน้ามีตาทางสังคมหากมีข่าวแบบนี้ออกไปคงไม่ดีต่อภาพลักษณ์ตัวเองเท่าไหร่เขาจะไม่ยอมให้ชื่อเสียงตัวเองต้องหม่นหมองเพราะผู้หญิงแพศยาเพียงคนเดียวแน่นอน

"ผมจะทำให้คุณได้รับรู้ถึงความเจ็บปวดที่ผมต้องเจอไอวา" ดวงตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง และคับแค้นใจจับจ้องใบหน้าสวยคมเขม็งพร้อมพูดทิ้งท้ายเอาไว้ ก่อนจะเดินไปขึ้นรถที่ลูกน้องมาจอดรอรับอยู่ทิ้งให้ร่างบางงุนงงกับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นกับตัวเอง

"กลับไทยวันแรกก็เจอเรื่องประสาทเสียซะแล้ว" เอวาพึมพำอย่างหัวเสียก้มมองข้อมือที่เป็นรอยแดงจากแรงบีบรัดของมือหนาอย่างใช้ความคิดผู้ชายคนนั้นคงโกรธแฝดพี่มากแน่ๆ ถึงรุนแรงขนาดนี้กลับบ้านไปเธอคงต้องถามไถ่เรื่องนี้กับแฝดพี่เสียแล้วจะได้บอกให้ระวังตัวด้วย

เธอถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนสลัดเรื่องแฝดพี่ออกจากสมองแล้วเดินไปขึ้นรถแท็กซี่ตรงกลับบ้านโดยที่เธอไม่รู้เลยว่าได้มีรถหรูคันหนึ่งวิ่งตามรถของเธอมาติดๆ คนที่นั่งในรถคันนั้นก็ไม่ใช่ใครที่ไหนเป็นภาคินนั้นเองเขาต้องการรู้ว่าหญิงสาวพักอยู่ไหนจึงได้สั่งให้ลูกน้องขับรถตาม