?พันธะลวงสามีแสนร้าย : EP 3 สามีสาระเลว

บทที่ 3

หลังจากเมื่อคืนนี้เขาบังคับให้เธอกลับออกมาจากโรงพยาบาลเพราะว่าไม่พอใจหมอคิมแต่พอถึงบ้านสามีของเธอแทบไม่เหลียวแลและไม่สนใจว่าเธอจะเจ็บแค่ไหน และเขาก็ไม่ได้นอนห้องเดียวกับเธอธารามไปนอนกับลูก

เรือนร่างบางนอนบิดไปมาบนเตียงไปหน้าเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อและมีเสียงครวญครางออกมาพร้อมกับมือทั้งสองข้างไขว่คว้าไปข้างหน้าเหมือนกับจะดึงอะไรบางอย่าง

"เฮือก คุณพ่อ แฮกๆ" คนตัวเล็กยกมือจับหน้าอกของตัวเองหลังจากที่ตื่นจากฝันร้าย เธอหายใจหอบเหนื่อยจนตัวโยกสะดุ้งพรวดตื่นขึ้นและร้องเรียกถึงคนเป็นคุณพ่อ เรื่องราวในความฝันที่เธอฝันถึงนั้นมันเหมือนกับความจริงมากๆ หลินหลินที่นั่งนึกถึงความฝันอยู่สักพักยกมือกุมหัวของตนเองลูบเข้าที่ใบหน้า

"มันก็แค่ความฝันสามีของเธอเขาอาจจะโกรธในสิ่งที่เธอทำกับเขาไว้" หลินหลินยังคงปักใจเชื่อว่าธารามไม่ได้โกรธแค้นเหมือนกับที่ปากพูดอาจจะโกรธตอนที่เธอเคยเอาแต่ใจตอนที่พ่อของเธอยังมีชีวิตอยู่

เมื่อหลินหลินลุกขึ้นรีบอาบน้ำแต่งตัวลงมาด้านล่างเพื่อจะมาหาลูกชาย แต่พอลงมาด้านล่างเห็นผู้หญิงคนอื่นกำลังนั่งทานข้าวอยู่กับสามี ไม่พอยังมีผู้ชายที่หน้าตาคุ้นๆ นั่งอยู่ด้วย

"อายศ อามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง" ใบหน้าน้อยขมวดคิ้วจ้องมองผู้ชายวัยกลางคนที่ยกยิ้มด้วยความเจ้าเล่ห์วางช้อนและส้อมลงมองมาที่หลินหลิน

"สวัสดีหลินหลินจำอาได้ไหม" อายศคนที่เธอไม่เคยอยากจำเป็นน้องชายต่างสายเลือดพ่อของเธอซึ่งเป็นคนที่เห็นแก่ตัว พ่อของเธอเคยเล่าให้ฟังว่าอายศคือลูกติดภรรยาใหม่ของคุณปู่คอยแต่จะกลั่นแกล้งและเอาเปรียบพ่อของหลินหลินทุกอย่าง

"จำได้ก็ไม่อยากจำ มาที่นี่ทำไมงานศพพ่อหลินไม่เห็นอายศมาเลย" ถ้าเขาสำนึกจริงถ้าเขายังเคารพพ่อของเธอจริงงานศพพ่อของเธอจะต้องเห็นเขาและครอบครัวแล้วแต่นี่ไม่มีใครมาเลยสักคน

"คุณพ่อคะ อย่าไปคุยกับคนที่เขาไม่นับถือเราเลยค่ะ เมื่อก่อนนี้คุณพ่อช่วยพ่อของเขามาตั้งมากมาย พ่อของเขายังตัดขาดจากคุณพ่อได้เลย" นิตาจับแขนของอายศและเอ่ยเรียกพ่อ แต่ที่จำได้พ่อของเธอเคยเล่าให้ฟังว่าอายศนี้มีครอบครัวแต่เป็นหมันทำไมถึงมีลูกสาวนี่มันอะไรกัน

"ถ้าไม่ทานข้าวก็เชิญออกไปผมกำลังอยู่กับแขก" เสียงทุ้มที่หัวโต๊ะนั้นดังขึ้นสามีของเธอเอ่ยไล่ภรรยาตัวเองอย่างหน้าตาเฉยและไม่เหลียวมองเธอเลยสักนิด ส่วนผู้หญิงที่อยู่ข้างๆ ยิ้มด้วยมุมปากสายตามองมาที่หลินหลินอย่างเหยียดหยาม

"คุณกำลังทำอะไรอยู่ธาราม คุณเอาผู้หญิงของคุณเข้ามาอยู่ในบ้านของฉันและยังเอาพ่อของมันมาด้วยอีก คุณไม่รู้เหรอว่าพ่อของมันคือน้องชายของคุณพ่อ" หลินหลินชี้หน้าใส่ทั้งพ่อและลูกตวาดเสียงดังใส่สามีจนกระทั่งธารามลุกขึ้นจากเก้าอี้

"หยุดตะโกนแหกปากโวยวายเดี๋ยวนี้ เธอทำตัวต่ำยิ่งกว่าคนในสลัมเป็นผู้ดีแต่โวยวายเหมือนกับแม่ค้าท้ายตลาด" ตอนนี้ไม่ว่าเธอจะทำอะไรก็ผิดไปหมดในสายตาของเขาไม่เคยมีเธออยู่ในนั้นเลยเหรอแล้วที่ผ่านมามันคืออะไร

"ธารามฉันต้องการคุยกับคุณ" หลินหลินสูดลมหายใจเข้าและปล่อยออกพยายามพูดดีกับธารามเพื่อที่จะถามหาความจริงว่าทั้งสองพ่อลูกนี้มาทำไม แต่หลินหลินยังไม่ทันได้จับแขนของสามีตัวเอง นิตาเดินมาขวางแทนที่ตัวเองและกอดแขนของธารามให้หลินหลินเห็นต่อหน้า

"คุณธารามนั่งทานข้าวก่อนนะคะ อย่าหัวเสียไปเลย" น้ำเสียงอ่อนหวานยั่วยวนผัวคนอื่นโดยที่ไม่อาย ความอดทนของคนมีขีดจำกัดโดยเฉพาะผู้ที่เป็นเมียเห็นผู้หญิงคนอื่นมายุ่งเกี่ยวกับผัวตัวเองมีที่ไหนจะอดทนได้

หลินหลินพุ่งตัวเข้าหานิตาจับผมของเธอกระชากจนนิตาต้องปล่อยมือออกจากแขนของธาราม ใบหน้าโกรธจ้องมองผู้หญิงหน้าด้านด้วยความเกลียด

"มันจะหน้าด้านเกินไปแล้วนะ ในบ้านคนอื่นยังยั่วผัวเขาขนาดนี้ ร่านมากใช่ไหมเธอไม่ได้ตายดีแน่" หลินหลินตบหน้านิตาไปหลายครั้งจนนิตาล้มลงไปกองกับพื้นไม่มีใครห้ามได้ขนาดธารามที่พยายามล็อกแขนภรรยาตัวเองเอาไว้ยังถูกสะบัดออกจนแทบล้ม ฤทธิ์ของความโกรธและความหึงหวงมันมากเกินกว่าที่ใครจะเข้ามาห้ามได้

หลังจากที่หลินหลินตบนิตาไปสามถึงสี่ครั้ง เธอลุกขึ้นมาหยิบถ้วยแกงต้องการที่จะเอาราดหน้าของนิตา หลินหลินที่นั่งทับตัวของนิตาไว้ส่วนมือขวานั้นถือถ้วยแกงอยู่ตรงหน้าแน่นอนว่าถ้วยแกงนั้นยังคงร้อนเพราะควันยังออกจากถ้วยไม่หยุด

"หน้าเธอด้านมากใช่ไหม ต้องการเอาผัวคนอื่นเขาโดยหน้าไม่อายแกงกะหรี่ในถ้วยนี่มันยังร้อนอยู่เลย มันเหมาะกับกะหรี่แบบเธอนิตา กรี๊ด!" นิตายังสู้แรงของหลินหลินไม่ได้เธอได้เพียงแต่ยกมือปิดหน้าเอาไว้เพราะหลินหลินกำลังเทแกงในมือนั้นใส่หน้าของเธอ

"หยุดเดี๋ยวนี้นะ" ถ้วยแกงในมือถูกกระชากออกหลินหลินล้มลงไปกองกับพื้น ธารามที่เป็นคนจับถ้วยแกงออกจากเธอ ไม่พอเขายังดึงนิตาลุกขึ้นและโอบกอดเอาไว้

ผู้เป็นสามีปกป้องผู้หญิงคนอื่นที่ไม่ใช่ภรรยาตัวเอง ส่วนผู้หญิงหน้าด้านคนนั้นทำท่าทีร้องไห้สะอึกสะอื้นแต่แอบเบะปากใส่นิตาด้วยความสะใจ

"มันตอแหล" หลินหลินเธอชี้หน้านิตาด้วยที่เธอเป็นคนตรงๆ ถึงแม้ว่าจะร้ายก็ร้ายแบบให้เห็นไม่ใช่เสแสร้งแบบผู้หญิงคนนี้

"เธอมันจะมากเกินไปแล้วนะ เธอกล้าทำอะไรลูกสาวฉันเหรอออกไปจากบ้านของธาราม" หลินหลินหันไปมองอายศที่ดูโมโหและเอ่ยไล่ให้หลินหลินออกไปจากบ้าน

หลินหลินหันไปมองหน้าอายศเตรียมที่จะด่า แต่ธารามของเธอนั้นคว้าจับแขนโดยการปล่อยนิตาและกระชากหลินหลินขึ้นมาบนห้อง

"โอ๊ย...ธารามฉันเจ็บนะ" เรือนร่างบางถูกเหวี่ยงจนล้มลงไปบนเตียงคนตัวโตผู้เป็นสามียืนอยู่ตรงหน้า มือหนาลูบหน้าของตัวเองในสายตาของเขาทำไมไม่เหมือนเมื่อก่อนเลย

"ธารามฉันรักคุณนะ ฉันรักคุณมากเรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม ฉันไม่อยากให้คุณมีคนอื่น ฮื่อๆ ฉันพร้อมที่จะเปลี่ยนตัวเองและยอมทุกอย่างทำเพื่อคุณเป็นภรรยาที่ดี" หลินหลินโอบกอดสามีตัวเองในขณะนั่งอยู่บนเตียงและสามียืนอยู่ด้านหน้า เธอร้องไห้สะอื้นพยายามกอดเขาเอาไว้แน่น แต่ธารามพยายามจับแขนของหลินหลินออกจากตัวเองแต่มือของหลินหลินก็กอดเขาแน่นไม่ยอมปล่อยออก

"คุณธาราม ฮื่อๆ ฉันเป็นภรรยาของคุณนะ เมื่อก่อนนี้เราเคยรักกันมากไม่ใช่เหรอ" คนตัวโตสูดลมหายใจเข้าและรวบจับแขนด้วยความแรงกระชากแขนของเธอนั้นจนหลุดออก

"เลิกโง่สักที ฉันมีผู้หญิงมาที่บ้านขนาดนี้แสดงให้เห็นชัดขนาดนี้ ว่าฉันรักกับผู้หญิงคนนั้น ไม่ใช่เธอที่เป็นเมียเก่า อ๋อ ไม่สิเธอไม่ใช่เมียเก่า เธอไม่เคยเป็นเมียฉันเลยต่างหากเพราะทุกครั้งที่ฉันอยู่กับเธอ ฉันขยะแขยงยิ่งกว่าอยู่กับกองขยะซะอีก มีเวลาก็เตรียมตัวไปหย่าให้กับฉัน" เขาพูดคำนี้เป็นครั้งที่สองเขาต้องการที่จะหย่าอีกแล้วหรอ แต่ไม่ ไม่มีทางไม่มีวันที่เธอจะหย่าให้กับเขา

"ไม่ฉันไม่หย่า" !!!!