ตอนที่5 ย้ำรอย (รัก)

ตอนที่5 ย้ำรอย (รัก)

ตกเย็นของวัน

หญิงสาวกลับจากที่ทำงานด้วยสีหน้าเหนื่อยล้า เรื่องบริษัทจริง ๆ พนักงานเล็ก ๆ อย่างเธอไม่จำเป็นต้องคิดมากแบบนี้แต่ทว่าสิ่งที่เกิดขึ้นมันก็ทำให้หญิงสาวอดคิดไม่ได้ว่าทุกอย่างอาจจะเป็นเพราะเธอ เวหาเกลียดนพดลก็เพราะเธอ ถึงแม้หนุ่มรุ่นพี่จะบอกให้เธอทำใจให้สบายก็เถอะแต่มันก็อดคิดไม่ได้จริง ๆ

มินธิดาถอนหายใจออกมาก่อนจะเดินเข้าไปในคอนโดฯ ที่พักอาศัยอยู่แต่ทว่าพอเห็นใบหน้าของคนที่ไม่อยากเห็นแววตาคู่สวยก็เผยความตกใจออกมาไม่น้อย เธอไม่รู้ว่าเวหารู้ที่อยู่เธอได้ไงถึงได้มาที่นี่

“บอกให้ลาออกทำไมถึงไม่ทำตามที่ฉันสั่งมิน?” ชายหนุ่มเอ่ยถามด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง ท่าทางของเวหาตรงหน้ามันยิ่งทำให้คนตัวเล็กหวาดกลัวกับเรื่องครั้งก่อนไม่หาย

“มาที่นี่ทำไม?”

“ควรตอบคำถามฉันก่อนไหม ว่าทำไมถึงไม่ทำตามที่ฉันสั่ง?”

“นี่มันชีวิตของฉันนะคุณเวหา ต้องให้บอกอีกกี่ครั้งว่าคุณไม่มีสิทธิ์ยุ่ง!” น้ำเสียงคนตัวเล็กที่ดูไม่พอใจอีกฝ่ายอยู่มากเอ่ยออกมาอย่างยอม นี่มันชีวิตเธอ เธอจะทำงานที่ไหนหรือสนิทสนมกับใครเขาไม่มีสิทธิ์มายุ่งวุ่นวายเลยสักนิด ในเมื่อเป็นคนทิ้งเธอไปเองจะมาตอแยเธออีกทำไมกัน แต่ทว่าคำตอบของหญิงสาวกลับทำให้ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งยกมุมปากขึ้นมา ไม่รู้ทำไมมินธิดาถึงไม่ไว้ใจรอยยิ้มนั้นเลย

“อยากให้ย้ำใช่ไหมว่าฉันมีสิทธิ์แค่ไหน มานี่!” ชายหนุ่มกระชากเรียวแขนของหญิงสาวมายังที่จอดรถ มินธิดาส่งเสียงร้องให้คนช่วยแต่ทว่าพอรปภ. ที่คอยดูแลคอนโดฯ จะเข้ามาช่วย คนของเวหาที่คอยดูแลก็เข้ามาขวางทันที

“ไม่มีอะไรครับ สองคนนี้เป็นคนรักกัน” คำพูดของชายชุดดำทำเอาใบหน้าสวยของหญิงสาวชักสีหน้าออกมาทันที คนรักบ้าอะไรกัน เธอกับผู้ชายคนนี้เลิกรากันไปนานแล้ว

“ไม่ใช่นะคะ ช่วยด้วยค่ะใครก็ได้ช่วยด้วย!”

“นี่มิน เงียบสักทีจะทำให้คนอื่นเข้าใจผิดกันทำไม เรื่องส่วนตัวของเรานะ” บอดี้การ์ดหนุ่มชุดดำเห็นว่าเสียงของผู้หญิงคนนั้นโวยวายไม่หยุด ทำให้คนที่เห็นเหตุการณ์เริ่มมองหน้ากันไปมาว่าจะเข้าไปช่วยดีไหม

“ทั้งสองเป็นคนรักกันจริง ๆ ครับ” ชายหนุ่มชุดดำเอ่ยบอกอีกครั้งพร้อมหยิบโทรศัพท์เปิดรูปเจ้านายของเขากับมินธิดาให้ทุกคนดู ดีที่ก่อนหน้านี้เวหาให้เขาตามหาที่อยู่ของมินธิดาจึงมีรูปคู่ระหว่างเจ้านายหนุ่มกับมินธิดาอยู่ในโทรศัพท์ พอทุกคนเห็นอย่างนั้นก็ไม่คิดเข้าไปยุ่งอีก

ในที่สุดมินธิดาก็ถูกยัดเข้ามาในรถหรูตามด้วยชายหนุ่มร่างสูงที่ขยับกายเข้ามานั่งข้าง ๆ คนตัวเล็กพยายามดีดดิ้นแต่มันก็ไม่ง่ายเลยสักนิดที่จะหลุดพ้นจากพันธนาการจากผู้ชายคนนี้ ใบหน้าบึ้งตึงของคนตัวเล็กเผยออกมาเมื่อเธอไม่สามารถทำอะไรได้เลย

ท่าทางของมินธิดาทำให้เวหาพ่นลมหายใจออกมาอย่างหนัก ๆ ที่ผ่านมาหญิงสาวไม่ใช่คนหัวดื้อแบบนี้เลยแต่ทว่าในตอนนี้ มินธิดาดื้อรั้นเอาการ สายตาที่จับจ้องอยู่ทำให้คนตัวเล็กหันหน้ามามองอย่างไม่พอใจ

“จะพาฉันไปไหน เมื่อไหร่จะเลิกยุ่งกับฉันสักทีฮะ?”

“......” เวหาไม่ตอบเขาเลือกที่จะหันหน้าไปบอกให้บอดี้การ์ดของตนขับรถออกไปแทน ท่าทางของชายหนุ่มยิ่งทำให้หญิงสาวไม่พอใจ พาเธอไปไหนก็ไม่บอกมีสิทธิ์อะไรกันมาทำแบบนี้กับเธอ ที่ผ่านมามันยังไม่พออีกหรือไงถึงได้มาเหยียบย่ำหัวใจเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่าแบบนี้ ยิ่งคิดความรู้สึกเสียใจของหญิงสาวก็ยิ่งปะทุขึ้นมา แต่จะให้เธอร้องไห้อีกมันก็เสียเวลาเกินไป ที่ผ่านมาสำหรับผู้ชายคนนี้เธอเสียน้ำตามามากพอแล้วต่อไปเธอจะไม่ร้องไห้เพราะเขาอีก

ผ่านไปไม่นานรถหรูของชายหนุ่มก็เลี้ยวเข้ามาจอดคอนโดฯ หรูแห่งหนึ่ง พอรถหรูจอดนิ่งคนตัวเล็กก็เผยสีหน้าวิตกกังวลออกมา เธอไม่รู้ว่าการที่ชายหนุ่มพาเธอมาที่นี่คิดจะทำอะไรกันแน่ เธอรู้เพียงแต่ว่าต้องหนีไปจากผู้ชายคนนี้ให้ได้ พอเวหาลงจากรถเปิดประตูให้หญิงสาวลงมา ในตอนแรกมินธิดามีท่าทีไม่วางใจแต่เธอก็ยอมลงจากรถด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง

เธอมองรอบ ๆ ที่แห่งนี้คนไม่เยอะแต่ถ้าวิ่งออกไปทางเข้าคอนโดฯ จะมีคนพลุกพล่านบางทีอาจจะมีใครช่วยเธอได้บ้าง สิ้นความคิดหญิงสาวก็สะบัดแขนออกจากเรียวมือของเวหาก่อนจะวิ่งสุดชีวิต มันอาจจะดูสิ้นคิดเสียหน่อยกับการทำแบบนี้เธอไม่รู้หรอกว่าจะหนีอีกฝ่ายได้ไหม แต่ถ้าไม่พยายามจะรู้ได้อย่างไรว่าจะหนีไม่ได้

“กรี๊ด ปล่อยนะปล่อย!” เธอคิดว่าวิ่งเร็วที่สุดแล้วแต่ทว่าภาพในตอนนี้คือถูกชายหนุ่มรวบตัวอุ้มขึ้น ใบหน้าของชายหนุ่มบึ้งตึงไม่น้อยที่เห็นว่าคนตัวเล็กยังไม่สิ้นฤทธิ์ นักกีฬาวิ่งเร็วอย่างเขามีหรือที่จะไม่ทันเธอ

“คิดผิดแล้วนะที่ดื้อกับฉัน!” มินธิดาดีดดิ้นไปมาไม่หยุดเธอไม่ยอม ไม่ยอมตกอยู่ในน้ำมือของผู้ชายที่ทำให้เธอเจ็บปวดแน่นอน

ปัง! เสียงปิดประตูดังลั่นพร้อมร่างเล็กถูกทิ้งลงบนโซฟาหรู มินธิดามองไปรอบ ๆ ด้วยสีหน้าวิตกกังวล ก่อนจะมองหน้าของชายหนุ่มอย่างหวาดกลัว

“อย่าฤทธิ์เยอะให้มาก ต่อไปนี้เธอต้องอยู่ที่นี่ ห้ามไปทำงานที่นั่นอีกเข้าใจไหม?” น้ำเสียงดุดันเอ่ยบอก เขาจะไม่ยอมให้เธอไปอยู่ใกล้นพดลอีกแน่นอน

“คุณไม่มีสิทธิ์กักขังฉันไว้แบบนี้นะ!” มินธิดาตะโกนใส่หน้าของชายหนุ่มอย่างไม่พอใจ เธอมีงานต้องทำมีชีวิตของตัวเอง ผู้ชายคนนี้ไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้กับเธอ

“....” คนตัวสูงยักไหล่เขาไม่ตอบอะไรออกมาเพราะรู้ดีถ้าพูดต่อก็มีแต่ทะเลาะ เวหาเลือกที่จะเดินมายังห้องครัวก่อนจะเปิดประตูตู้เย็นหยิบน้ำออกมาดื่ม ทว่าหญิงสาวก็ยังเดินตามมาโวยวายไม่จบเธอจะไม่มาโวยวายเลยถ้าเปิดประตูออกไปจากห้องนี้ได้

“เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ!”

“ไม่ เลิกพูดถึงเรื่องนี้เถอะมินธิดาเพราะเธอจะไม่ได้ออกไปจากห้องแห่งนี้ถ้าฉันไม่อนุญาต ส่วนข้าวของเครื่องใช้ต่าง ๆ ฉันจะให้คนไปขนมาไว้ที่นี่”

“กรี๊ด! พอสักทีไม่เข้าใจที่ฉันพูดเหรอ อย่าทำแบบนี้สักทีจะได้ไหมเราไม่ได้ข้องเกี่ยวกันแล้ว คุณเดินออกไปจากชีวิตของฉันแล้วนะคุณเวหา คุณไม่มีสิทธิ์!” หญิงสาวในตอนนี้อารมณ์เดือดดาลจนส่งเสียงดังขึ้นมาอย่างไม่พอใจ คำพูดบวกกับน้ำเสียงที่คนตัวเล็กเอ่ยออกมาทำเอาชายหนุ่มชะงักนิ่งไปทันที

ชายหนุ่มรู้สึกอึ้งไปพอสมควรกับท่าทางของหญิงสาวตรงหน้า แต่ทว่าจะให้เขาปล่อยเธอไปอีกก็ทำไม่ได้ในตอนนี้เขาไม่ต้องทำตามคำสั่งใครแล้ว เขามีเงินมีอำนาจที่สามารถปกป้องคนที่เขารักได้แล้ว

“ตอนนี้ฉันกลับมาแล้วไง ฉันกำลังกลับมา ทวงทุกอย่างของฉันอีก ไม่ว่าจะตัวเธอหรือหัวใจย่อมเป็นของฉันเสมอ!”

“เห็นแก่ตัว!”

“ฉันยอมรับ เธอจะต่อว่าอะไรฉันแค่ไหนฉันไม่สน แต่มีสิ่งหนึ่งที่เธอไม่มีสิทธิ์คือหมดรักฉันจำเอาไว้มินธิดา!”

“บ้าไปแล้วรึไงฮะ ใครจะรักผู้ชายที่สร้างรอยแผลในใจให้กับตัวเองได้ลงอีก ไปแล้วก็ไปเลยสิจะกลับมาทำไมฮะ จะกลับมาอีกทำไมฮึกฮือ!” ในครั้งนั้นเธอเจ็บเจียนตายแค่ไหนผู้ชายคนนี้เคยรับรู้หรือเปล่า ตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอต้องทุกข์ทรมานจนไม่กล้าเปิดใจรักใครได้อีกเขารู้ไหมว่ามันเจ็บปวดแค่ไหน ไม่ว่าจะหลับตาหรือลืมตาผู้ชายคนนี้ก็ยังอยู่ในความทรงจำของเธอตลอดเวลา