ไม่อยากแต่งงาน

ท่ามกลางผู้คนมากหน้าหลายตา แต่โรมราชันกลับไม่เคยลืมเธอเลยสักวัน ชายหนุ่มรู้สึกประทับใจในตัวหญิงสาว หลังจากที่เธอเคยช่วยเขาเอาไว้ จากการถูกพวกอันธพาลลอบทำร้าย เมื่อแปดปีที่แล้ว        

 ชายหนุ่มในชุดนักศึกษา เสื้อเชิ้ตสีขาวเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด เขาวิ่งออกจากที่อโคจรมาได้ ซึ่งถูกเจ้าถิ่นตามไล่ล่าหวังเอาชีวิต โชคยังดีที่เฌอรีนขับรถผ่านมาเจอ แสงไฟจากหน้ารถยนต์คันหรูของเธอ เป็นความหวังเดียวของโรมราชัน                                                                      

“ชะ... ช่วยด้วย!” น้ำเสียงแหบพร่าแผ่วเบาของชายหนุ่มดังขึ้นแข่งกับเวลา ที่อันธพาลกลุ่มนั้นกำลังตามเขามาติด ๆ                               

หญิงสาวถึงกับเหยียบเบรกจนตัวโก่ง เธอตกใจกับภาพที่เห็น เนื่องจากเฌอรีนไม่คุ้นกับถนนเส้นนี้ เธอเพิ่งกลับจากพบลูกค้ารายใหญ่แล้วเลี้ยวออกมาผิดซอย                                                            

“เอาไงดี ช่วยดีไหม... หรือจะเป็นอุบายแกล้งโดนทำร้ายมา” หญิงสาวเริ่มไม่แน่ใจ แต่ก็ขับต่อไม่ได้ เพราะชายหนุ่มได้ล้มลงไปกองกับพื้นด้วยท่าทางเจ็บปวด                                                                

“เฮ้ย! มันอยู่นั่น! เอาให้ตายคาตีน” เสียงโวยวายหมายเอาชีวิตอีกคน ทำให้หญิงสาวไม่อาจทนได้ หนึ่งต่อสิบสู้ยังไงก็ตาย                        

“คุณตำรวจรีบมาเลยค่ะ ตอนนี้เลยค่ะ” เธอลืมนึกถึงความปลอดภัยของตัวเองรีบเปิดประตูรถลงไปทันที หญิงสาวตรงเข้าไปหาชายหนุ่มที่กำลังได้รับบาดเจ็บ พลางแสร้งทำเป็นโทรหาตำรวจ ซึ่งทำให้อันธพาลกลุ่มนั้นถอยหนี                                                                                  

“ไหวไหม... ทำไมถึงตกอยู่ในสภาพนี้ได้”                                       

“พาผมไปส่งโรงพยาบาลที โอ๊ะ! โอ๊ย!”                                          

“เด็กวัยรุ่นสมัยนี้ ไม่รักตัวกลัวตายหรือไง อดทนไว้นะฉันจะพานายไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด”    

“ไม่ได้คุณต้องพาผมไปส่งที่คอนโด”                                              

“ฮะ! คอนโดมีหมอเหรอ”                                                             

“พี่ผมเป็นหมอ”                                                                          

“อืมได้ นายบอกทางฉันแล้วกัน”                                                   

เรื่องราวในวันนั้นหญิงสาวยังคงจำฝังใจ ซึ่งโรมราชันเองก็จำไม่เคยลืมเลือน เขาเฝ้ามองเธออยู่ห่าง ๆ เพราะไม่กล้าจีบเฌอรีน เนื่องจากหญิงสาวมีความสามารถเกินตัวจนเขาเทียบไม่ติด                          

เวลาผ่านไปแปดปีแล้ว แต่โรมราชันยังคงแอบมีความหวัง เพราะหญิงสาวไม่เคยมีข่าวเสียหายเรื่องผู้ชาย ที่สำคัญตลอดระยะเวลาที่เขาแอบมองดูเธออยู่นั้น เฌอรีนไม่เคยมีประวัติการคบหาดูใจกับใครสักคน

“มึงหวงตัวไว้ให้เธอ เชี้ย! ไอ้โรมเอาจริงดิ!”                                    

“อืม...”                                                                                      

“อะไรวะ!” อามิทแทบไม่เชื่อหูตัวเอง                                                          

“ผู้บริหารเทวาซีกรุ๊ปอย่างคุณเฌอรีน ไม่มีทางลดตัวลงมาเกลือกกลั้วกับผู้ชายที่ทำงานอยู่ในบาร์โฮสต์อย่างมึงแน่นอน” มิลตันผู้ร่วมหุ้นกับโรมราชันและอามิท ถึงกับสายศีรษะให้กับความคิดของเพื่อนรัก   

“โฮสต์มือหนึ่งอย่างกู มีใครไม่อยากเอาบ้างวะ!”                              

“ผู้หญิงทุกคนที่เดินเข้ามาที่นี่ต่างก็อยากใช้ชีวิตให้คุ้มค่า แต่บอสอย่างคุณเฌอรีนไม่มีวันย่างกรายเข้ามาในสถานที่แบบนี้อย่างแน่นอน”         

 “พนันกับกูไหมล่ะ”                                                                     

“อะไรทำให้มึงมั่นใจขนาดนั้นวะ” อามิทเริ่มสงสัย                            

“กูมีวิธีแล้วกัน อีกไม่กี่วันเธอต้องเดินเข้ามาติดกับดักที่กูวางไว้อย่างแน่นอน” ใบหน้าของโรมราชันดูมีความหวัง แววตาของเขาเวลาพูดถึงหญิงสาวแพรวพราวเป็นประกาย เสียจนเพื่อนรักทั้งสองส่ายหน้าให้กับความบ้าของเพื่อนรัก แปดปีที่รอคอยสำหรับผู้ชายอย่างพวกเขาแล้วมันไม่ง่ายแล้ว