9.องค์รัชทายาทเจสัน

องค์รัชทายาทขอเข้าพบองค์จักรพรรดิครั้งสุดท้ายก่อนที่เขาจะถูกประหาร

“ท่านพ่อ….ช่วงเวลาสามปีที่อยู่ในคุกทำให้ข้าคิดได้หลายอย่าง….”

องค์จักรพรรดิมองดูลูกชายที่บัดนี้ไร้ราศีการเป็นราชวงศ์ยิ่งนัก ผมที่ยาวหนวดเคราที่รุงรัง

“ก่อนข้าจะตาย ข้ามีเรื่องสารภาพกับท่านพ่อ….ได้โปรด รับปากกับข้าเรื่องหนึ่ง”

ใบหน้าที่เจ็บปวดของบุตรชายทำเอาองค์จักรพรรดิรู้สึกสงสาร ชายชราพยักหน้าเบาๆ

เจสันยิ้ม…ดวงตาของเขารื้นไปด้วยน้ำตา

เขาเป็นคนขี้แพ้ ไม่ใช่ว่าเขาอยากจะแพ้ แต่สู้ให้ตายยังไงเขาก็ไม่ชนะสักที ไม่มีทางชนะโอเว่นเลย

ท่านพ่อเองก็รักโอเว่นเกินหน้าเกินตาเขา ท่านพ่อเปรียบเทียบเขากับโอเว่นซ้ำๆ จนเกินเขาจะรับไหว

จากสหายที่เติบโตมาด้วยกันกลายเป็นคู่แข่ง จากคู่แข่งกลายเป็นศัตรู…

พิธีแต่งตั้งองค์รัชทายาท ทันทีที่องค์หญิงพิเมร่าปรากฏเขาเห็น…..สายตาลุ่มหลงจากดวงตาของโอเว่น

เจสันยกยิ้มน้อยๆ เขาได้รับรายงานเรื่ององค์หญิงพิเมร่ามากมาย การรู้จักนางผ่านตัวหนังสือทำให้เขารู้สึกว่าเขานำเจสันไปก้าวหนึ่ง

พิเมร่าเป็นหญิงแกร่งสะกดใจบุรุษแทบทุกคนในงาน….แต่ไม่ใช่เขา

เขาไม่ได้ชมชอบสตรีเช่นนาง บุรุษย่อมชมชอบสตรีว่าง่าย อ่อนหวานทั้งนั้น

เจสันได้ให้หนึ่งในองครักษ์ไปพูดคุยก่อความลำคานให้นาง ด้วยนิสัยของพิเมร่า นางจะต้องหนีออกนอกงานเป็นแน่

เป็นไปตามคาดนางกำลังทำท่าจะเดินหนี เขารีบเดินไปแอบอยู่ที่ระเบียงอย่างรวดเร็ว

การสร้างความประทับใจแรกเจอพร้อมทั้งให้พิเมร่าตกหลุมรักเขาอย่างแนบเนียน

มีองครักษ์เฝ้าอยู่ที่ประตูระเบียงสองคน ใครจะกล้าเข้ามาขัดจังหวะเขา

รุ่งเช้าเสด็จพ่อเรียกเขาไปพบ

“เจสัน…พิเมร่าเป็นอย่างไรในสายตาของเจ้า…”

ท่านพ่อกล่าวไปอมยิ้มไป การที่เมืองของนางส่งนางมาพิธีแต่งตั้งองค์รัชทายาทก็เดาได้ไม่ยาก คงส่งนางมาแต่งงานเชื่อมความสัมพันธ์ระหว่างราชอาณาจักร

ให้นางแต่งกับเขา…..มันง่ายดายเกินไป

“ลูกไม่ได้รู้สึกอะไรกันองค์หญิงพิเมร่าครับท่านพ่อ….แต่ลูกว่าโอเว่นน่าจะชื่นชมนางอยู่”

ท่านพ่อหัวเราะอย่างอารมณ์ดี

“ดี…ดี…เช่นนั้นให้นางแต่งเข้าคฤหาสน์เดอนีเซีย องค์หญิงพิเมร่าช่างเหมาะสมกับโอเว่นยิ่งนัก”

เจสันยกยิ้มที่มุมปาก

ทุกอย่างกำลัง….เดินไปตามแผนที่เขาวางไว้

วันอภิเษกเขามารอเจอพิเมร่าที่คอกม้า เขามั่นใจว่านางต้องมาเเน่ๆ เจสันให้คนไปรายงานโอเว่นว่าพิเมร่านั้นเป็น องค์หญิงที่ถูกเลี้ยงอย่างทะนุถนอม ราวกับไข่ในหิน นางชื่นชอบเสื้อผ้าและเครื่องประดับอย่างมาก

โอเว่นที่เก่งและฉลาดมาตลอด ดูโง่ทันทีเมื่อเป็นเรื่องราวเกี่ยวกับพิเมร่า นี่คงจะเป็นอำนาจของความรักใช่ไหมนะ

เจสันได้ครอบครองพิเมร่าในวันแต่งงาน เขารีบส่งจดหมายให้โอเว่น…..

ตลอดระยะเวลาสองปีเขาไปมาหาสู่กับพิเมร่าตลอด จนวันที่เขาให้นางหยุดกินยาห้ามตั้งครรภ์

“พิเมร่า ข้าอยากมีองค์ชายองค์หญิงน้อยสักคน”

เธอยังคงมีท่าทีเขินอาย แต่ก็ยินยอมที่จะไม่กินยาห้ามตั้งครรภ์อีก

“หากเป็นองค์ชาย ก็จะได้ขึ้นเป็นองค์รัชทายาท ถ้าเป็นองค์หญิงคงจะเป็นสตรีที่งดงามที่สุดในจักรวรรดิ”

เขากอดพิเมร่าไว้หลวมๆ จนถึง…วันที่เขาไม่คาดคิด

ท่านพ่อให้เขาอภิเษกกับเลดี้เอสเธอร์…..

ตระกูลบาซิเลีย….ที่เบื้องหลังแสนดำมืด

มีข่าวลือหนาหูว่าเขาแอบไปลักลอบพบเลดี้เอสเธอร์อย่างลับๆ จนทำให้นางเสื่อมเสียเกียรติ ข่าวลือลุกลามใหญ่โตจนไปถึงหูของเสด็จพ่อ

เลดี้เอสเธอร์หน้าตาเป็นยังไงเขายังไม่รู้จักเลย แล้วจะแอบไปพบนางได้ยังไง?

ชีวิตของเจสันเปลี่ยนเส้นทางไปอย่างเงียบๆ โดนที่ตัวเขาเองไม่รู้ตัว

ผ่านมาสิบเดือน งานอภิเษกถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ ระหว่างนี้เขาไปหาพิเมร่าน้อยลง เธอเองก็กำลังตั้งท้องลูกของเขา

ความกังวลกัดกินในใจเจสันเรื่อยๆ ในคราแรกเขาคิดเพียงหลอกใช้นาง แต่เวลาผ่านไปความผูกพันก่อเกิดขึ้นในใจ นางเข้ามามีอิทธิพลต่อตัวเขาโดยที่เขาเองก็คาดไม่ถึง

“ท่านพ่อตา จะลักลอบขนฝิ่นมิได้….เสด็จพ่อสั่งให้ข้าปราบปรามเรื่องนี้อย่างเข็มงวด!!!!”

“องค์รัชทายาทท่านเป็นลูกเขยข้า บุตรสาวข้าก็อยู่ในวังของท่าน หากว่าพ่อตาเช่นข้าโดนจับกุมขึ้นมา…..ใครกันนะจะเดือดร้อนที่สุด..”

เจสันกำมือแน่น

“คิดให้ดี…..แล้วมาช่วยข้าซะ ของก็ถูกส่งออกมาแล้ว…..”

เจสัน…….เขาคิดว่ามีบางอย่างกำลังควบคุมเขาอย่างประหลาด

ควบคุมให้เขาเดินไปตามทางที่กำหนด เขาไม่สามารถปฏิเสธหรือขัดขืนได้เลย

ราวกับเรื่องราวนี้…..ได้วางแผนมาก่อนอย่างแนบเนียน

ใครกันที่ทำให้เขาเป็นคนไร้หนทางต่อสู้นี้ คนที่บีบคั้นเขาจนหายใจไม่ออก

ปรากฏเงาร่างของคนที่คุ้นเคย….สหายเพียงผู้เดียวของเขา

โอเว่น เดอนีเซีย…….

เจสันทรุดลงที่พื้น แขนขาทั้งสองข้างดูไร้เรียวแรงเมื่อเห็นหน้าโอเว่น

เขาที่คิดว่าชนะโอเว่นมาตลอด หมากเกมส์นี้ที่เขาเดินไว้ เขาว่าเขาเดินได้ไร้ที่ติ ไร้ช่องทางการแพ้ แต่ทว่าเขาโดนตลบหลังเสียแล้ว……จนแทบไม่สามารถวางหมากตัวต่อไปได้

เขา…..แพ้อีกแล้ว

แพ้โอเว่นอีกแล้ว!!!!!!

ด้านหลังโอเว่นเป็นทหารรักษาพระราชวังราว สามสิบคน

“องค์รัชทายาท….สมคบคิดเคาน์บาซิเลียนำเข้าฝิ่น…”

เจสันเงยหน้ามองโอเว่น นัยน์ตาคู่นั้นของโอเว่นไม่มีแววตาสั่นไหว….ราวกับคนไร้ความรู้สึกใดๆ

“โอเว่นเดินถือดาบไปแทงคอเคาน์บาซิเลีย ท่านเคาน์สิ้นใจทันที

“อ่าาา….ไม่ใช่สิข้าบอกกล่าวผิดไป….องค์รัชทายาทสมคบคิดการกบฏ ปองร้าย….องค์จักรพรรดิ!!!”

เจสันกลืนน้ำลายลงคออยากยากลำบาก

คนตรงหน้าไม่ใช่โอเว่นที่เขารู้จัก…….บรรยากาศเย็นยะเยือกรอบตัวโอเว่นทำให้เขารู้สึกว่าไม่เคบเห็นมุมนี้ของสหายมาก่อน

“ข้า….เคยคิดว่าข้าชนะเจ้า…..”

เจสันกระอักเลือดคำโต ธาตุไฟเข้าแทรกทำให้เขายันตัวไม่อยู่เจสัน ล้มนอนลงช้าๆ

“ไม่เจสัน…..เจ้าชนะข้าอยู่เรื่องหนึ่ง….”

“โอเว่นได้โปรด….หากเจ้าคิดจะฆ่าข้า…ก็จงเร่งมือ”

“…….ข้าทนการกระทำสารเลวของเจ้ามาร่วมสามปี จะด่วนหนีไปไหนเจสัน”

“ปล่อยพิเมร่าไปเถอะ….”

โอเว่นหัวเราะ เขาสั่งให้ทหารจับตัวองค์รัชทายาทไปขังคุกหลวง…..

“เคร้ง!!!!” แก้วชาหลุดจากมือองค์จักรพรรดิ

“ข้า….ไม่ได้ขอให้ท่านพ่ออภัยให้ข้า…นี่คือความผิดบาปที่ข้าสมควรได้รับ”

“เรื่องสารเลวพวกนี้เจ้าทำลงไปได้ยังไงเจสัน…อะไรเข้าสิงเจ้าให้ทำลงไป!!!!”

เจสันก้มหน้าลง เขาเม้มปากแน่น น้ำตาไหลลงมาเป็นทาง

“ก่อนข้าจะตาย…ข้าขอฝากท่านพ่อดูแลพิเมร่า…..และลูกชายข้าด้วย”

องค์จักรพรรดิหลับตาลงเรื่องราวที่เกิดขึ้นนี้สะเทือนในจิตใจของเขาอย่างมาก เขาไม่คิดว่าลูกเขาจะสารเลวเช่นนี้…..แล้วยังสิ่งที่โอเว่นทำลงไปอีก

เด็กน้อยที่น่ารักของเขาทั้งสอง….ทำไมลงเอยเช่นนี้

หรือว่าเรื่องราวแสนเจ็บปวดนี้…เกิดขึ้นเพราะเขากัน

องค์จักรพรรดิเองก็ต้องมีส่วนรับผิดชอบด้วยใช่หรือไม่?

“ข้าจะรับพิเมร่ากับอีธานมาดูแลขอให้เจ้า…..วางใจ”

เจสันก้มคำนับองค์จักรพรรดิครั้งสุดท้าย เขาจากไปด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยน้ำตา

อีธานได้หกขวบ องค์รัชทายาทเจสันถูกประหารชีวิต พิเมร่าพอทราบข่าวนางนำผ้าห่มและผ้าคลุมเตียงมาผูกเป็นปมก่อนจะแขวนคอตัวเอง……

เเกรนด์ดยุคกลับมาพบภรรยาในร่างไร้ลมหายใจ เขาเข้าไปในห้องทำงาน เซ็นเอกสารยกทรัพย์สินทั้งหมดของเดอนีเซียให้กับอีธาน…

โอเว่นออกจากคฤหาสน์เงียบๆ เขาอุ้ม พิเมร่าขึ้นรถม้าไปเพียงลำพังไร้คนรับใช้หรือผู้ติดตาม

สามเดือนต่อมาพบโครงกระดูกชายหญิงบริเวณตอนใต้ของอาณาจักร ที่ใกล้ๆ พบตราราชตระกูลเดอนีเซียพร้อมทั้งเสื้อผ้าที่แกรนด์ดยุคโอเว่นใส่ออกจากคฤหาสน์วันสุดท้าย…..