ตอนที่8

“ถามทำไม”

อัศวินเหล่สายตามองหญิงสาวที่ซบอยู่ที่แกแกร่งของเขาเล็กน้อยไม่วายเธอคงจะขอเพิ่มค่าตัวเฉกเช่นอย่างคนอื่นที่เคยเป็น

“คือถ้าคุณพอใจอิงอยากจะขอเงินพิเศษบ้างได้หรือป่าวคะ”

น้ำอิงลุกจากอกแกร่งของชายหนุ่มพร้อมจับผ้านวมบังของสงวนของเธอเอาไว้อย่างหมื่นเหม่มือน้อยกำบีบแน่นจนคนข้างๆมองออกว่าเธอกำลังกังวล

“อยากได้เท่าไร”

ไม่ผิดไปจากที่เขาคิดแต่เขาก็ไม่ได้ปฏิเสธที่จะให้เธอ

“เอ่อ..ขอเพิ่มได้ใช่มั้ยคะ”

น้ำอิงเอียงคอถามชายหนุ่มด้วยแววตาไร้เดียงสาปนอมยิ้มที่ดูท่าชายหนุ่มจะใจดีกับเธอมากเลยทีเดียวถึงแม่ว่าจะเอาแต่ทำหน้าโหดก็เถอะ

“โดนโมเดลลิ่งหักเยอะหรือไงเลยต้องมาขอกับฉันเพิ่ม”

อัศวินจับคางหญิงสาวพร้อมส่งสายตาคมบาดใจของเขาถามเธอใกล้ๆ

“ป่าวค่ะ...แค่อิงมีเรื่องที่ต้องใช้เงิน”

น้ำอิงรีบหลบสายตาของเขาอย่างรวดเร็วเพราะเธอรู้สึกประหม่าเล็กน้อยเมื่อเขามองจ้องเธอแบบนี้

“ถ้าฉันให้เธอพรุ่งนี้เธอต้องมาหาฉัน”

อัศวินพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบพร้อมปล่อยคางหญิงสาวและหันไปหยิบสมุดเชคที่กระเป๋าใกล้ๆกับหัวเตียง

“คะ??”

น้ำอิงอยากจะให้เขาอธิบายให้เธอได้เข้าใจมากกว่านี้

“พรุ่งนี้ไปหาฉันที่XXX”

“จะให้ตามที่อิงขอจริงๆหรอคะ”

“อืม...ฉันไม่ชอบพูดเล่น.”

อัศวินถือปากการาคาแพงกับสมุดเชคเงินสดอยู่ในมือพร้อมหันมาบอกกับคนข้างๆด้วยสีหน้าจริงจัง

“ขอบคุณมากเลยนะคะ”

น้ำอิงรีบยกมือไหว้คนตรงหน้าก้มหัวประหงกๆอย่างดีใจ

“เธออยากได้เท่าไรเขียนใส่เชคนี่ได้เลย”

อัศวินยื่นปากกาและสมุดเชคให้หญิงสาวเขาอยากจะวัดใจเธอสักหน่อยว่าเธอจะต้องการเงินจากเขาอีกเท่าไร

“อืมม...นี่ค่ะที่อิงอยากได้”

น้ำอิงหยิบของจากในมือของชายหนุ่มมาเขียนจำนวนเงินที่เธออยากได้ทันทีเมื่อเขียนเสร็จก็ส่งกลับให้อีกฝ่ายพร้อมยิ้มอย่างพอใจที่เธอจะได้ไม่ต้องไปรับงานอื่นเพิ่มแล้วเพราจำนวนเงินแปดหมื่นบวกกับเจ็ดหมื่นที่อาตี้โอนมาให้เธอก็ครบแสนห้าพอดีพอที่จะจ่ายค่าผ่าตัดให้น้องของเธอได้แล้ว

“อืม...แค่นี้ใช่มั้ย..ฉันให้เพิ่มเป็นแสนนึง”

อัศวินมองดูตัวเลขที่หญิงสาวเขียนลงในเชคเขาฉีกมันทิ้งพร้อมให้เธอเพิ่มอีกสองหมื่นจากจำนวนที่ขอคราแรกคิดว่าเธอจะเขียนเลขจนเอาไปตั้งตัวได้เสียอีก

“ข..ขอบคุณมากค่ะ”

น้ำอิงไม่คิดว่าเขาจะให้เธอเพิ่มอีกเพราจำนวนเงินที่เธอขอเขาเพิ่มมันก็มากเกินพอแล้วแต่เมื่อเป็นน้ำใจของเขาเธอก็ไม่ปฏิเสธที่จะรับ

“พรุ่งนี้เธอต้องมาตามนัดเพราะถ้าเธอไม่มาชีวิตเธอฉันจะทำไห้มันสาบสูญไม่เหลือชื่อ”

อัศวินย้ำให้เธอได้ฟังอีกรอบว่าเธอจะต้องมาหาเขาตามวันนัดไม่อย่างนั้นเขาจะทำตามคำขู่ในวันนี้

“เอ่อ..ค..ค่ะ”

น้ำอิงไม่ได้คิดจะเบี้ยวนัดแต่แอบกลัวคำขู่ของเขานิดหน่อยเท่านั้น

“แต่งตัวได้แล้วเดี๋ยวฉันจะให้คนของฉันไปส่ง”

“ค่ะ”

น้ำอิงขยับตัวอย่างทุลักทุเลด้วยความที่เนื้อตัวของเธอระบมไปหมดจากศึกหนักเมื่อคืนนี้เองอัศวินเลยต้องทำตัวเป็นคู่นอนที่ดีโดยการใส่เสื้อผ้าให้เธอพร้อมอุ้มเธอมาส่งที่รถตู้คันหรูของเขาที่มีลอบซ์รออยู่ด้านล่างแล้ว

บ้านอัศวิน

08.30น.

“พี่อาชน์ไปไหนมาคะ”

อัยญายืนกอดตรงหน้าประตูบ้านเมื่อรู้ว่าพี่ชายของเธอกำลังเดินเข้ามาหญิงสาวหน้ามุ่ยถามพี่ชายของบเธออย่างต้องการคำตอบในทันท่วงที

“มีปัญหาอะไรก็คุยกับล็อบซ์ละกัน”

อัศวินเดินผ่านน้องสาวของเขาขึ้นไปที่ห้องนอนชั้นบนของเขาหน้าตาเฉยเพราะเวลานี้เขาต้องการที่จะพักผ่อนนิดหน่อยเพราะช่วงบ่ายเขามีนัดพร้อมโบ้ยคำถามไปให้ลอบซ์ลูกน้องคนสนิทของเขาให้เผชิญกับน้องสาวจอมเอาแต่ใจของเขาแทนอีกต่างหาก

“พี่อาชน์...ทำไมเป็นคนแบบนี้นะ...กลับมาคุยกันก่อนเลยนะมีพี่แบบนี้ไม่มีดีกว่า”

อัญญาแผดเสียงใส่ตามหลังพี่ชายของเธอหน้าของเธอตอนนี้แดงก่ำด้วยความโกรธ

“..........”

อัศวินทำเป็นหูทวนลมรู้ว่าเดี๋ยวถ้าน้องสาวของเขาอารมณ์ดีแล้วคงจะคุยกับเขาดีเองเพราะรู้ว่าอัญญาเป็นคนโกรธง่ายหายเร็ว

“คุณอาชน์คงเหนื่อยครับให้เค้าไปพักก่อนเถอะครับคุณอาย”

ลอบซ์สูดหายใจเข้าปอดจนสุดพร้อมพ่นออกมาก่อนที่จะเดินเข้ามาในบ้านเพราะรู้ว่าคุณหนูของเขาคงมิวายมาระบายอารมณ์ลงที่เขาแน่นอนเขาไม่อยากให้อัญญาโวยวายอะไรมากไปเพราะรู้ว่าเมื่อคืนเจ้านายของเขาน่าจะไม่ได้พัก

“พี่ลอบซ์”

อัญญามองคนตัวโตตรงหน้าของเธอที่ใส่เชิ้ตสีขาวหลวมๆแขนอีกข้างพาดด้วยเสื้อสูทเอาไว้อย่างโมโหที่เธอพยายามติดต่อเขาไม่ได้เมื่อวานนี้

เพี๊ยะๆ

“โอ้ยย..คุณอายผมเจ็บครับ”

อัญญาลงไม้ลงมือกับลอบซ์ด้วยความโมโหจนคนตัวต้องยกมือป้องหากจะจับเนื้อจับตัวหญิงสาวให้เขาเขาก็มิอาจกล้า

“เจ็บก็ดี...นี่แน่ะๆๆๆๆ”

เพี๊ยะ..ปั้กๆ..ตุบ

“เอาให้พอใจเลยครับผมเป็นกระสอบทรายของคุณอายอยู่แล้ว”

ลอบซ์ยืนนิ่งปล่อยให้คุณหนูของเขาระบายบอารมณ์ตามอำเภอใจอย่างเหนื่อยหน่ายคิดว่าเธอเหนื่อยก็คงจะหยุดเอง

“หึ้ย....ไปไหนมาทำไมติดต่อไม่ได้”

อัญญาเห็นอีกฝ่ายไม่ป้องกันตัวเธอก็คร้านจะทำร้ายต่อทั้งถามอีกฝ่ายอย่างไม่พอใจ

“เป็นปกติในเวลางานอยู่แล้วนะครับที่คุณอาชน์จะติดต่อไม่ได้”

“พี่ลอบซ์ก็ติดต่อไม่ได้เหมือนกัน”

“เอ่อ..ก็ผมทำงานนี่ครับคุณอาย”

ลอบซ์ไม่รู้จะอธิบายกับหญิงวาวอย่างไรเพราะเวลางานก็น่าจะรู้อยู่แล้วว่ามันจะต้องติดต่อไม่ได้

“......”

อัญญาจ้องลอบซ์ตาเขม็งเพราะรู้ว่าพี่ชายเธอกับลอบซ์คงคิดว่าเธอจะโทรไปอ้อนอะไรไร้สาระเป็นแน่จึงไม่ใส่ใจจะเธอเมื่อวานเธอไม่ได้งี่เง่าแต่เธอมีธุระสำคัญจริงๆต่างหาก

“แล้วตกลงมีเรื่องอะไรหรอครับ”

ลอบซ์อยากจะรู้นักว่าอะไรที่ทำให้การติดต่อพวกเขาไม่ได้เมื่อวานทำให้เอต้องหัวเสียขนาดนี้

“ไม่มีแล้วให้คนอื่นช่วยแล้วในเมื่อมีพี่ก็ช่วยไม่ด้ายยยย”

อัญญาไม่คิดจะบอกเรื่องนี้กับใครแล้วเพราะเธอได้เพื่อนเธอมาช่วยแล้วพร้อมตะโกนดังๆประชดประชันคนตรงหน้าและให้ได้ยินไปถึงในห้องนอนของพี่เธอด้วย